Του Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα
Με αφορμή την ιδιαίτερα συγκινητική (όπως την παρακολουθήσαμε πρόσφατα σε ζωντανή μετάδοση από την τηλεόραση του BBC) επιχείρηση απεγκλωβισμού των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής, θα ήταν καλά να αναφέρουμε μερικές σκέψεις, για να δούμε την πνευματική και ηθική διάσταση του γεγονότος αυτού.Το γεγονός, η είδηση αυτή καθ’ αυτή, είναι γνωστή. Στις 5 Αυγούστου 2010 33 μεταλλωρύχοι που εργάζονταν σε ορυχείο χρυσού και χαλκού στην περιοχή Σαν Χοσέ της Χιλής, εγκλωβίστηκαν σε ένα βάθος 625 μέτρων, μετά από κατάρρευση που σημειώθηκε στο ορυχείο.
Στην υπόθεση αυτή υπάρχουν πολλές ευθύνες (ειδικώτερα μάλιστα της εταιρείας που εκμεταλλευόταν το ορυχείο) και διάφορα συμφέροντα, πολιτικά, οικονομικά και άλλα. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως η ανακοίνωση ότι οι μεταλλωρύχοι ήταν ζωντανοί έγινε με καθυστέρηση 5 ωρών, γιατί θεωρήθηκε πως έπρεπε να έλθει στο χώρο του ορυχείου ο Πρόεδρος της χώρας, για να κάνει εκείνος την ανακοίνωση αυτή, προφανώς για να αποκομίσει πολιτικά ωφέλη. Μάλιστα σε αυτές τις 5 ώρες δεν είχε ειδοποιηθεί καμμία οικογένεια.
Όμως αυτά θα τα μελετήσουν και θα τα αναλύσουν οι ειδικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι και άλλοι. Σε μας μένει να δούμε την ουσία του γεγονότος, που είναι οι 33 αυτοί άνθρωποι (ο αριθμός 33 μας θυμίζει και τα χρόνια του Χριστού μας). Οι εργάτες αυτοί έκαναν βέβαια μεγάλη θυσία να κατεβαίνουν στα ορυχεία, με τεράστιους κινδύνους, για να εργαστούν και να ζήσουν τις οικογένειές τους. Οι κίνδυνοι ήταν πάντοτε ορατοί, αλλά εκείνοι με αυτοθυσία και πνεύμα αγάπης και προσφοράς προς τους δικούς τους ανθρώπους κατέβαιναν στις στοές για να κάνουν το αδύνατο δυνατό και να θρέψουν έτσι τις οικογένειές τους. Ποιός δεν θα τους θαύμαζε γι’ αυτό!
Όμως θα μου πείτε ανάλογα αισθάνεται και δρα, λίγο ως πολύ, κάθε άνθρωπος. Μήπως η δική μας Ελληνική Ομογένεια όπου γης δεν γνώρισε ανάλογες δυσκολίες όταν πρωτοβρέθηκε στην ξένη γη για εργασία; Έχω ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες και με έχουν κάνει να θαυμάζω και να τιμώ πάντοτε εκείνους τους Ομογενείς, ιδιαίτερα της πρώτης γενεάς που ξενιτεύθηκαν, εργάσθηκαν σκληρά και δικαιώθηκαν στην πορεία, απολαμβάνοντας σήμερα τους καρπούς των κόπων τους.
Αυτό που έζησαν όμως οι 33 μεταλλωρύχοι ήταν οπωσδήποτε μια ασύγκριτη δοκιμασία. Για 17 ημέρες ήταν θαμμένοι μέσα στη γη και κανείς δεν γνώριζε αν ζούσαν ή αν είχαν πεθάνει.
Οι συγγενείς βέβαια ζούσαν την δική τους αγωνία, το δικό τους δράμα. Εκείνοι όμως, οι 33, απεδείχθησαν μεγάλοι ήρωες, με πολλές ανθρώπινες και χριστιανικές αρετές. Μοιράζονταν ισότιμα το φαγητό (μια πιρουνιά τόνο και μια γουλιά γάλα την ημέρα ο καθένας), φρόντιζαν ο ένας τον άλλον, είχαν σε όλα τα θέματα δημοκρατία.
Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό την προσπάθεια που καταβάλλεται σε διάφορες πλευρές του πλανήτη μας, με σκοπό την επικράτηση της δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος που θα λαμβάνει υπ’ όψιν τις ανάγκες των ανθρώπων, και θα τους εξασφαλίζει μέριμνα στην ασθένεια και στα γηρατειά, φροντίδα για την εκπαίδευση και στήριξη στις δύσκολες στιγμές του βίου.
Αυτό για τους 33 ήταν δεδομένο. Δεν χρειάστηκε να ψηφίσουν εκπροσώπους, να αναδείξουν συμβούλους και να εκφράσουν αιτήματα. Το βασικό τους θέμα ήταν η επιβίωση με κάθε θεμιτό τρόπο, με συνεργασία, με αγάπη, με πνεύμα αλληλεγύης, συντροφικότητας, προσευχής και προσοχής.
Κατά τις πρώτες 17 ημέρες, που οι 33 ήταν αγνοούμενοι, το στοιχείο που κυριαρχούσε στη ζωή τους ήταν η ελπίδα. Προσεύχονταν και ήλπιζαν στο Θεό ότι θα έλθει η στιγμή που οι διασώστες θα έλθουν προς αναζήτηση και σωτηρία.
Από τότε που ανακαλύφθηκαν, η αρετή εκείνη που κυριαρχούσε στη ζωή τους ήταν η υπομονή. Χωρίς να βαρυγκομούν, χωρίς να βλαστημούν, χωρίς να αμφισβητούν τη δύναμη του Θεού και των διασωστών τους, με πνεύμα αισιοδοξίας, με χαμόγελο και με καρτερία θαυμαστή, ανέμεναν την ευλογημένη εκείνη ώρα που ένα δυνατό χέρι θα τους τραβούσε από τα βάθη της γης και θα τους έφερνε πάλι στο φως της ημέρας.
Ελπίδα, λοιπόν, και υπομονή! Αρετές γνήσια χριστιανικές που μας οδηγούν πάντα σε ασφαλές λιμάνι και στην αγκαλιά του Θεού.
Όταν δε ήλθε η κατάλληλη ώρα, ύστερα από 69 ημέρες, να ξαναβρεθούν και πάλι στην επιφάνεια της γης και να ξανασυναντήσουν τους αγαπημένους τους συγγενείς και φίλους, τους είδαμε κατ’ αρχάς να ανεβαίνουν φορώντας φανέλα που διαφήμιζε τη χώρα τους, τη Χιλή, δείχνοντας έτσι τα αισθήματα της φιλοπατρίας και της αφοσίωσης στα εθνικά ιδανικά. Επίσης δε, όταν έβγαιναν από την σωτήρια εκείνη «κάψουλα», που μέσα από ένα κλειστοφοβικό ταξίδι τους μετέφερε από το σκοτάδι στο φως, τους είδαμε -τον έναν μετά τον άλλον- να κάνουν με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, να γονατίζουν και να ευχαριστούν το Θεό!
Αυτό κι αν ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα ελπίδας, υπομονής, φιλοπατρίας και χριστιανικής πίστης για όλους εμάς, που καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού μας, παρακολουθούσαμε (με αγωνία ίσως, αλλά οπωσδήποτε και με ασφάλεια) την εξέλιξη της διάσωσης των 33 συνανθρώπων μας.
Αυτά που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν, μετά την ανάσυρσή τους από τα έγκατα της γης, είναι αντικείμενο επεξεργασίας και μελέτης άλλων ειδικών επιστημόνων.
Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε ειλικρινά και με ταπείνωση τον Άγιο Θεό μας, που επέστρεψε τη ζωή στους αδελφούς μας αυτούς, που τους έδωσε τη χάρη να επανενωθούν με τις οικογένειές τους και βέβαια που προσέφερε και σ’ εμάς ένα μεγάλο μάθημα, θάρρους, ελπίδας, υπομονής και πίστης.
