ουσιαστικά αρνείται το δικαίωμα στη συνύπαρξη, στην αληθινή κοινωνία με τον άλλο! Κι όμως: Αγαπώ άρα υπάρχω.
Συγχωρώ άρα υπάρχω. Χωρίς την αγάπη όλα μένουν μετέωρα και ατελείωτα. Η αγάπη είναι ο «σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολ. 3,14), το πρώτο και έσχατο μέτρο και κριτήριο των προσώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων. Η ζωή θα μπορούσε να ονομάζεται αγάπη και η αγάπη ζωή. Ο σκοπός σου είναι η ζωή και η ζωή σου είναι η αγάπη, δηλαδή ο κάθε άλλος. Ο άλλος δεν είναι η κόλασή μου, αλλά ο παράδεισός μου. Γίνεται η κόλασή μου, όταν δεν γίνομαι παράδεισός του.
«Όσο απομακρυνόμαστε μεταξύ μας, τόσο απομακρυνόμαστε και από τον Θεό… και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε με το Θεό» (Αββάς Δωρόθεος). Τον Θεό δεν μπορείς να τον συναντήσεις παρά μόνο μέσα στην αγάπη για τον άλλον, που φτάνει μέχρι το να κάνεις δικό σου τον πόνο του, γιατί, αν ο Θεός είναι αγάπη, δεν μπορεί να ζει παρά μέσα στην κατάσταση της αγάπης για τον άλλο. Η αγάπη είναι «η καθ’ υπερβολήν οδός» (Α’ Κορ. 12,31). Αυτός είναι ο πνευματικός νόμος, ο νόμος της αγάπης, που χαρίζεται σα νόμος των τελείων, νόμος της ελευθερίας. Γιατί μόνο η αγάπη είναι η μόνη δυνατή ελευθερία, η αληθινά ελεύθερη ελευθερία. Είναι η ζωή που «αρχίζει όταν προτιμάμε τον άλλο από τον εαυτό μας, όταν δεχόμαστε τη διαφορά του και την απαράγραπτη ελευθερία του». Αυτή είναι η υπερβολή της αγάπης που νικά την ένδεια και τον φόβο, την αμφιβολία και την αβεβαιότητα, την εγωκεντρική πίεση και τη μοναξιά, την αδυναμία και τους περιορισμούς, τη δουλεία και την αλλοτρίωση, την κόλαση και το θάνατο. Είναι η παντοδυναμία που κάνει πραγματικά δυνατή τη ζωή αυτού εδώ του κόσμου και αποκαλύπτει την ποιοτική διάσταση του μέλλοντα αιώνα.
Αρχίζουμε. Το μονοπάτι λίγο ανηφορικό, αλλά μοιάζει καλύτερα όταν διακρίνω και τα δικά σου βήματα στο πλάι μου...
Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου, στις 6.00 μ.μ. στο ζεστό χώρο της ενορίας (κάτω από το παρεκκλήσιο του αγίου Ραφαήλ). «Αναζητώντας τον άλλο: οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα». Γιατί εκτός από την κρίση, υπάρχει και η ζωή, η ζωή μας!
