Κάθε λόγος κακός να μην εξέρχεται από το στόμα σας, αλλά μόνον καλός
(λόγος), για να οικοδομήσει εκεί που υπάρχει ανάγκη και να ωφελήσει εκείνους που θα τον ακούσουν.
Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού, ο κήρυκας της Αληθείας, ο απλός απόστολος που κηρύσσει και δεν βαπτίζει, που μυσταγωγεί κηρυγματικώς και δεν ασχολείται με το άγιο βάπτισμα το οποίο έκαμαν και άλλοι απόστολοι (όπως λέγει στους Κορινθίους στην πρώτη επιστολή, χωρίς να απορρίπτει το βάπτισμα, αλλά έχοντας άλλη διακονία από τον Θεό) μας τονίζει το πώς πρέπει να είναι ο λόγος του εργάτου της αληθείας, του κήρυκος του ευαγγελίου αλλά και κάθε πιστού.
Αφού η πίστις μας και το βάπτισμα μας είναι ένα και ενιαίο γεγονός.
Δεν υπάρχει πίστη για τον κληρικό και πίστη άλλη για τον λαϊκό, τα παιδιά της Βασιλείας του Θεού έχουν κοινή πίστη και άρα και κοινή κλήση.
Άρα κάθε λόγος μας πρέπει να είναι καλός, αγαθός, αγνός, δεν μπορεί να είναι «σαπρός» όπως ακριβώς τον λέγει ο άγιος Απόστολος, δεν μπορεί κακός λόγος να βγαίνει από το στόμα του χριστιανού! Δεν μπορεί λόγος που διαβρώνει την κοινωνία των προσώπων εν Χριστώ να γίνεται λόγος ενός πιστού, που κάνει αγώνα πνευματικό, που προσπαθεί να μοιάσει του Χριστού.
Ο λόγος του Χριστού παρόλο που θα μπορούσε συχνά να είναι επιτιμητικός και καταδικαστικός για τον άνθρωπο (τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά που τον συναντούσε στο διάβα του) ήταν τελικά λόγος οικοδομής και προς το συμφέρον του ανθρώπου.
Ο Χριστός είχε έρθει για να σώσει, είχε σκοπό ο άνθρωπος να ξαναβρεί τον Θεό στο πρόσωπο Του, να ζωντανέψει την ελπίδα των ανθρώπων, να ξαναβρούν τον Θεό και να πιστέψουν στο λόγο του και όχι να (κατά)κρίνει και (κατά)δικάσει κανέναν.
Αυτή ήταν η αποστολή του να σώσει το «απολωλός πρόβατον», το οποίο είναι ο καθένας από εμάς. (φυσικά τα έβαλε με τους φαρισαίους και γραμματείς διότι είχαν διαστρέψει τον νόμον και από εντολές του Θεού για τον άνθρωπο, τον είχαν κάνει τον νόμο εντάλματα ανθρώπων, βαρέα και δυσβάστακτα, άρα ασήκωτα και ανεφάρμοστα! Τα έβαλε με την υποκρισίαν και την προσωπική τους προβολή που προσέβαλε την διακονία που είχαν, να κηρύσσουν στους ανθρώπους τον νόμο του Θεού, που δεν το έκαναν όπως ο Κύριος ήθελε!)
Ο κάθε άνθρωπος είναι ο στόχος του κληρικού να ακούσει τον λόγο του, να αφουγκρασθεί τον πόνο του και να γίνει συμμέτοχος της αγωνίας του ποιμένα αν βαδίζει στο δρόμο του Χριστού ή παρεξέκλινεν εξ αυτού του δρόμου.
Όταν ο λόγος είναι αγαθός οικοδομεί και στηρίζει εκεί που τον ζητούν, εκεί που ανάγκη επίκειται, εκεί που τον Χριστόν ζητούσι ή με τις διάνοιες ή με τις καρδιές … πάντως τον ζητούν και τον προσμένουν, τον ζητούν και τον θέλουν σύντροφο τους, του ζητούν και προσμένουν την παρουσία Του.
(και) Δίνει την χάρη του σε όσους τον ακούνε τον λόγον αυτό τον αγαθό που εκφέρεται υπό των διακόνων του Λόγου του Θεού, υπό των κληρικών της Εκκλησίας του Χριστού, δίνει απλόχερα την δική του παρουσία που γίνεται περιουσία πολλή μεγάλη και ανεκτίμητη, η πρόοδος του λόγου του αδελφού μας στην καρδιά μας, η πρόοδος του λόγου του ποιμένα στην καρδιά αυτού που ποιμαίνει αλλά εδώ θέλει εμείς να αφεθούμε αμφότεροι στα «χέρια» του Θεού, να αφεθούμε ελεύθεροι στην χάρη Του για να την απολαύσουμε πλουσιοπάροχα και αιώνια, αφού αν δοθεί τέτοια εμπειρία στην καρδιά κανείς δεν μπορεί να μας τη στερήσει, όταν αγώνας καλού λόγου βγαίνει από το στόμα μας.
Modern father
modern-father.blogspot.com
