Ὁ Χειροτονηθείς, προσερχόμενος στό Φρικτό Βῆμα σέ προσλαλιά του εἶπε τά ἑξῆς:
Σεβασμιώτατε, πάτερ και Δέσποτα,
Πανοσιολογιώτατε Άγιε Καθηγούμενε,
Σεβαστοί Πατέρες
Ευλογημένοι Χριστιανοί μου,
Υπάρχουν στιγμές που οι ανθρώπινοι λόγοι δεν επαρκούν για να διαγράψουν την απόσταση μεταξύ αισθητού και νοητού κόσμου, γης και ουρανού και νομίζω πως μια τέτοια είναι αυτή που βιώνω τώρα.
Κλείνοντας τα μάτια μου και ψάχνοντας το παρελθόν μου αναλογίζομαι τον ευαγγελικό λόγο «οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου» (Ιων. 15,16) και αβίαστα αναφωνώ τον Ιώβειο λόγο «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος»
Ήδη από την αγκαλιά της μητέρας μου θυμάμαι να βρίσκομαι στο ναό της γιάτρισσας των ματιών, αθληφόρου οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής. Εκεί λάτρεψα, ονειρεύτηκα και φαντάστηκα την πορεία της ζωής μου, μέσα στο ράσο. Αυτό το μαύρο τιμημένο ράσο δεν θα το άλλαζα με καμιά βασιλική πορφύρα! Εδώ σ’ αυτό το τριμμένο ράσο κρύβεται ένας θεός όπως χαρακτηριστικά περιέγραφε ο Γέροντας Σωφρόνιος.
Σαν βυζαντινή αγιογραφία αναμιμνήσκομαι τη μορφή του αειμνήστου ιερέως της ενορίας μου πρωτοπρεσβυτέρου π. Παύλου Χριστοδουλή. Το ιεροπρεπές της μορφής του, το ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα του , η ασκητικότης της ζωής του, η απλότητα, ο ζήλος του για την εκκλησία έγιναν πρότυπο και όραμα για την παιδική μου ψυχή. Έγινε για μένα πατέρας και σίγουρα σήμερα θα χαίρεται απ’ τον ουρανό. Ας αναπαύεται η μακαρία ψυχή του και ας έχω την ευχή του.
Από μαθητής ακόμη στο 5ο Γυμνάσιο και στο Εκκλησιαστικό Λύκειο της πόλεώς μας και αργότερα στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών εδοξολόγησα τον Θεό στο μικρό παρεκκλήσι του στύλου της Ορθοδοξίας, Μεγάλου Αθανασίου και έζησα την δύναμη της νυκτερινής προσευχής. Εκεί με τους σεβαστούς πατέρες που διακόνησαν και διακονούν μέχρι σήμερα, τους ιεροψάλτες και νεωκόρους, τους επιτρόπους και τις διακονήτριες του φιλοπτώχου πέρασα ατελείωτες ώρες στην λατρεία και ευπρέπεια του ναού προσπαθώντας να κάνω το καλύτερο για να γίνει η ενορία μας ένα εύδιο λιμάνι για κάθε τσακισμένη από την αμαρτία ψυχή. Τέτοιες ώρες ηχούσε στα αυτιά μου ο Χρυσοστομικός λόγος «Μη φεύγεις μακρυά από την Εκκλησία διότι δεν υπάρχει τίποτα το ισχυρότερο. Η ελπίδα σου, η σωτηρία σου, η καταφυγή σου είναι η Εκκλησία. Είναι πιό υψηλή και από τον ουρανό, είναι πιό πλατειά και από την γη!» Τους ευχαριστώ γιατί με αγάπησαν σαν παιδί τους, με εμπιστεύτηκαν πολλάκις, και με ανέχθησαν σε τυχόν λάθη μου.
Και όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των σεβαστών γονέων μου, που ίσως για πρώτη φορά ενώπιον Θεού και ανθρώπων εκφράζω δημοσίως τις ευχαριστίες μου. Τους ζητώ συγγνώμη διότι δεν μπόρεσα να τους κάνω να καταλάβουν αυτό που ζούσα. Ευχαριστώ για το μέγεθος των θυσιών και το πλήθος της ανοχής. Ευγνωμοσύνη χρεωστώ και στην αδελφή μου με την ευλογημένη οικογένειά της.
Όμως αξιώθηκα να ζήσω και ανθρώπους που δεν μου μετέδωσαν την διδασκαλία του Λόγου με το λόγο αλλά την εξέφρασαν με την αγία ζωή τους και έκαναν τους πνευματικούς δεσμούς ισχυρότερους από τους φυσικούς. Πώς μπορώ να ξεχάσω την οσιακή μορφή του μακαριστού Αρχιμ. π. Κωνσταντίνου Οικονόμου προηγουμένου της Ιεράς Μονής μας. Είχα την ευλογία να ζήσω το μέγεθος της αγάπης του και τη γλυκύτητα του λόγου του. Στο πρόσωπό του επιβεβαιώνονταν οι λόγοι του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου:
«Όσο πληρέστερη είναι η αγάπη, τόσο πληρέστερη η γνώση
Όσο Θερμότερη η αγάπη, τόσο πιο πύρινη η προσευχή
Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος»
Τι όμως να ψελλίσω για τον επί μια δεκαετία και πλέον πνευματικό μου πατέρα αιδεσιμολογιώτατο πρωτ. π. Στέφανο Αναγνωστόπουλο, το μύστη της νοεράς προσευχής, το πρότυπο της ακριβείας και συνέπειας στην πνευματική ζωή! Έζησα την πατρική του αγάπη και μου μετέδωσε τον πόθο της σωτηρίας. Συναρμόστηκε με τους μυστικούς χτύπους της καρδιάς μου. Ανέχτηκε αγόγγυστα την εμμονή μου στην αμαρτία. Μετάνιωνε για μένα πριν ακόμα εξαγορεύσω τις αμαρτίες μου. Τον ικετεύω να μην σταματήσει ποτέ να με μνημονεύει στις προσευχές του. Κατασπάζομαι τα λευιτικά χέρια του και τον ευχαριστώ για την χάρη της αφέσεως που παρείχε στην άγονη ψυχή μου.
Στην πνευματική αυτή πορεία βρέθηκαν τα ευλογημένα παιδιά της Χριστιανικής Στέγης Πατρών. Θαύμασα στους νέους αυτούς ανθρώπους τον ζήλο τους για τον Ουρανό. Μαζί σαν αδέλφια τρέχαμε χειμώνα, καλοκαίρι στις Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες και στις κατασκηνώσεις της Ρίζας, προκειμένου να ζήσουμε τη χαρά του Χριστού. Ζήσαμε μοναδικές στιγμές και τους ευγνωμονώ.
Και μετά το πέρας των σπουδών μου, κατά τις άγνωστες βουλές του Θεού βρέθηκα στην διακονία της αγιοτόκου πατρίδος μας υπό την σκέπη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Επί 4ετίας υπηρέτησα την ένδοξη Πολεμική Αεροπορία κοντά στον στρατιωτικό ιερέα και νυν Διευθυντή της Θρησκευτικής Υπηρεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο Συνταγματάρχη (Θ) π. Νικόλαο Γουρδούπη. Βιώσαμε μαζί ανεπανάληπτες εμπειρίες, προσφέροντας στους στρατευσίμους ακτίνες χάριτος μέσω των ιερών μυστηρίων. Πολλάκις ελέγχθηκα από τους πιστούς και γενναίους αετούς της πατρίδας μας που ζούσαν και αγαπούσαν τον Θεό μοναδικά. Ειρήνη και χαρά θεϊκή ας συνοδεύουν την ζωή τους.
Και αν αυτοί είναι οι φύλακες των φυσικών ορίων της πατρίδας μας, οι μοναχοί μας είναι οι θησαυροφύλακες της ορθόδοξης πίστης μας. Ευλαβικά στρέφω τον νου μου στο αγιώνυμο Όρος του Άθωνος, στο θεομητορικό αυτό τέμενος με τους αφανής ευεργέτες της οικουμένης. Ευχαριστώ την Θεογεννήτρια Κυρά που πολλάκις με δέχτηκε στο τόπο Της. Κατασπάζομαι τα λιβανισμένα οσιακά χέρια των οσίων πατέρων που ήταν και είναι οι ευεργέτες μου. Η καρδιά μου σταματά στο φτωχικό καλύβι της Παναγούδας. Σ’ αυτό το χαμόσπιτο με τους τσίγκους που έγινε τόπος δακρύων, θεοφανειών, και άλλαξε ανθρώπινες ζωές. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα φανταστεί μια τέτοια επίσκεψη από τον Οσιώτατο γέροντα Παΐσιο. Ακόμα ντρέπομαι να τον κοιτάξω στα μάτια ψάχνοντας ένα λόγο να συναινέσω για να δικαιολογήσω αυτή την ευεργεσία στο πρόσωπό μου και πάντα βρίσκομαι στην ίδια απάντηση, την μεγάλη αγάπη του στον άνθρωπο! Αυτό το διακόνημα που του έδωσε η Παναγία, λέγοντάς του «Να μαζεύεις τον πόνο των ανθρώπων» και που φαίνεται να μην σταμάτησε ποτέ! Η ζωή του είναι για μένα μια βαριά κληρονομιά. Τον παρακαλώ να μην με εγκαταλείψει ποτέ και να πρεσβεύει αενάως για την σωτηρία μου.
Μετάνοια υποβάλλω και στις μοναστικές αδελφότητες της Ιεράς Μητροπόλεως μας, Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης, Ομπλού και Αγίων Πάντων. Καθώς και των Ιερών Μονών Παναγίας Ελεούσης, Μαρίτσας και Προφήτου Ηλιού. Με γνωρίζουν από χρόνια και τους παρακαλώ να μην με ξεχνούν στο κομποσκοίνι τους.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους σεβαστούς πατέρες και τους λαϊκούς αδελφούς, τους εγγύς και τους μακράν, οι οποίοι παρίστανται στην ιερή αυτή ώρα της ζωής μου. Επίσης ευχαριστώ όλους αυτούς που αν και απόντες σωματικώς είναι παρόντες διά των προσευχών τους.
Και όλα αυτά κλείνουν ή μάλλον όλα τώρα ξεκινούν στο τρισευλογημένο μοναστήρι της μετανοίας μου, όπου η προσδοκία που γεννήθηκε τόσα χρόνια μέσα μου πήρε τώρα την γεύση της εγγύτητάς της. Ζω σε αυτόν το πανεύοσμο ανθόκηπο «εν ορίοις της πόλεως» Αξιώνομαι της δωρεάς να ορώ την κυρά- Γηροκομήτισσα μεγαλόπρεπη στο θρόνο της, φωταγωγημένη από τα ασημένια καντήλια της. Κάθε φορά που την βλέπω αβίαστα έρχονται στο νού μου, οι υποσχέσεις Της στον Όσιο Πέτρο τον Αθωνίτη στους μοναχούς που θα αφιερώνονται σ’ αυτήν. «Γι’ αυτούς που θα υπομένουν θα είμαι πρόνοιά τους, σύμμαχος στους αγώνες τους, φάρμακο στην ασθένειά τους, παρηγοριά στον κόσμο τούτο και εν ημέρα κρίσεως θα αναλάβω την υπεράσπισή τους στον θρόνο του Υιού μου». Εκεί ο Θεός θέλησε να διακονώ και να διακονούμε από την αγάπη Του. Και η χαρά μου μεγιστοποιείται κάτω από την πεφωτισμένη καθοδήγηση του σεπτού καθηγουμένου μου πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. π. Συμεών Χατζή. Όσο καιρό είμαι δίπλα του θαυμάζω το μέγεθος της ευγενείας, το αφτιασίδωτο της ταπεινώσεως και το χάρισμα της διακρίσεως που είναι γνώρισμα πασών των αρετών. Ξέρει να μας διδάσκει με την εύλαλη σιωπή του. Με την παρουσία του δεν μπορείς παρά να ζεις τη σιγουριά του προορισμού. Θα του είμαι αιώνια ευγνώμων.
Και δίπλα σ’ αυτόν τους ευλογημένους συμμοναστές μου πρεσβύτερους και διακόνους. Όλοι μαζί προσπαθούμε να ζούμε τη δύναμη της ταπεινώσεως, το θαύμα της υπακοής, την ελευθερία της υποταγής, τη χαρά της διακονίας σε μια κοινή πορεία για τον ουρανό προσδοκώντας απλώς την ανάστασή μας.
Μετά όμως την πρώτη δωρεά της μοναδικής και μοναχικής μου ζωής η φιλάνθρωπη Δωρεά του Υψίστου επιφύλαξε στην ελαχιστότητά μου, την είσοδο στην ιερωσύνη. Είναι αυτή η μεγαλειώδης επίδειξη πράξεων και δυνάμεων έξω από την ανθρώπινη φύση και λογική που γίνεται για μένα σήμερα μια δυσθεώρητη πραγματικότητα. Καλούμε να ομοιάσω στις αόρατες δυνάμεις που από το φόβο τους καλύπτουν το πρόσωπο τους για να μην ατενίσουν το πρόσωπό του. Το υπούργημα άγιο και φοβερό. Δισδιάκριτη η απόσταση που χωρίζει την μοναχική ζωή από την αγγελική καθότι η πρώτη είναι εικόνα τῆς δεύτερης. Ανίκανη όμως και η φυσική αντοχή και δεκτικότητα να κατανοήσει την ουράνια εκείνη φωτιά της χάριτος που μετατρέπει την φυσική αδυναμία στην χαρισματική κατάσταση της εν Χριστώ διακονίας. Μια διακονία που ξεκινά από την διακονία στο θείο θέλημα διακονώντας τον έσω άνθρωπο και καταλήγει στο συνάνθρωπο. Μια διακονία χωρίς αντοχές και δικαιολογίες μέχρι και αυτού του μαρτυρίου.
Και όλο αυτό το μυστήριο τελεσιουργείται εσείς σήμερα Σεβασμιώτατε. Σας άφησα τελευταίο γιατί εσείς αναλαμβάνεται τη δύναμη να γίνεται διάκονος στην κλίση μου. Εσείς μου δείξατε περισσή αγάπη και διακριτικά πάντοτε με παρακινούσατε να τολμήσω γνωρίζοντας να ιατρεύεται την ατολμία μου και να εκφράζεται την αληθινή βουλή του αριστοτέχνου Θεού. Ευχηθείτε η καρδία μου να γίνει δώρο διαλεγμένο, δώρο ξεχωριστό που θα το αφήσω μια για πάντα στα χέρια Εκείνου και δεν θα θελήσω ποτέ να το πάρω πίσω!
Στην πανεπίσημη αυτή ώρα επικαλούμαι τις πρεσβείες
· Του τιμίου Προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου
· Του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, προστάτου και πολιούχου μας
· Του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου, του και κτίτορα του Ιερού κοινοβίου μας
· Του Οσίου Πατρός Παισίου του Μεγάλου και του συνώνυμού του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτη
Εξαιρέτως επικαλούμαι ως Αγία Αγίων μείζων την υπερευλογημένη Δέσποινα του κόσμου την γλυκύτατη Γοργοϋπήκοο ή Γηροκομίτισσα όπως και αν λέγεται η φοβερά προστασία μου, υπέρμαχος προμηθευς και δοτήρ απειρόδωρος αναφωνόντας της: «Εμέ τόν ἂσωτον, τόν παροργίσαντα, ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους τον σόν υιόν, μόνη ἑλπίς διάσωσον με ἀπό παθῶν, θλίψεων καί βλάβης πονηρῶν, λύτρωσαι τοῦτων τῆς ἑνέδρας τήν ταπεινήν μου ψυχήν. Πάσαν γάρ εθέμην την προσδοκίαν μου εις σέ Κόρη θεόνυμφε, πλήν σου γαρ άλλην προστασίαν ού κέκτημαι, μη αἰσχυνθείην καθικετεύω σε»
Σεβασμιώτατε, πάτερ και Δέσποτα,
Σεβαστέ Γεροντά μου,
Σεβαστοί Πατέρες
Χριστιανοί μου,
Κάπου διάβασα ότι όταν ο ιερεύς λέει Πρόσχωμεν τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις, είναι η μεγαλύτερη και φοβερότερη στιγμή γιατί τότε είναι ανοικτοί οι ουρανοί και για ότι παρακαλέσουμε τον Θεό εισακουόμαστε. Αυτό έκανα μέχρι τώρα αυτό καντε και εσείς εξαιρέτως για μένα Σήμερα.
Ευχηθείτε όπως ο ιερός υμνογράφος για τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη να χαρίσει ο Κύριος και σε μένα βίον θαυμαστόν, λόγον θαυμασιώτερον, γλώσσα φωταυγή, στόμα πυρίπνοον και νου θεοειδέστατο μέχρι τέλους. ΑΜΗΝ.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, στήν ὁμιλία του ἀνέφερε:
«Ἀγαπητέ μου Ὑποδιάκονε Παΐσιε. Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ξεχωριστή καί μεγάλη γιά σένα. Εἶναι ἀνεπανάληπτη. Τήν περίμενες χρόνια τώρα, καθώς ἀπό μικρό παιδί ὕφαινες τήν ζωή σου μέ τό ὑφάδι τῆς πίστεως στό Θεό καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεώς σου σ’ Αὐτόν. Ἔζησες κοντά σέ εὐλογημένους πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι ἐκαλλιέργησαν τίς ἐσωτερικές πνευματικές σου ἐφέσεις καί αὔξησαν τόν ἱερό ζῆλο σου γιά τόν μοναχισμό καί τήν Ἱερωσύνη.
Σήμερα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀμείβει τούς δικούς σου προσωπικούς κόπους καί τόν ἀγῶνα τῶν γονέων σου, τῶν διδασκάλων σου καί τῶν πνευματικῶν σου πατέρων.
Δικαίως χαίρεσαι καί συγκινεῖσαι, ὅπως καί ὅλοι μας ὅσοι σέ ἀγαπᾶμε καί παρακολουθοῦμε ἀπό κοντά τήν κατά Θεόν πορεία σου.
Στήν προσλαλιά σου εἶπες ὅτι ὅλα σήμερα, ἐδῶ τελειώνουν καί ἀπ’ ἐδῶ ἀρχίζουν. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι ἀληθινός. Θά ἠδυνάμην νά εἴπω, ὅτι ὅλα ἔχουν τελειώσει λίγο νωρίτερα, ὅταν γινόσουν Μοναχός μέσα στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Γηροκομήτισσας. Ὅλα τά κοσμικά γιά σένα ἐκεῖ ἐτελείωσαν καί ἀπό ἐκεῖ ἄρχισε ἡ νέα, ἡ καινούργια γιά σένα κατά Χριστόν ζωή. Ἐκείνη τήν στιγμή ἴσχυε ὁ λόγος «ἐδῶ ἕνας βίος ἐτελείωσε καί μιά ζωή ἀρχίζει. Σήμερα μπροστά στό Φρικτό Θυσιαστήριο θά γονατίσῃς γιά νά χαριτωθῇς ἔτι πλέον καί θά λάβῃς τόν πρῶτον τῆς Ἱεροσύνης βαθμόν.
Κάθε φορά, παιδί μου, πού χειροτονῶ ἕνα νέο Κληρικό, ἐκτός ἀπό τήν χαρά καί τήν συγκίνηση πού αἰσθάνομαι, προσπαθῶ, ὡς καλῶς γνωρίζεις, νά τοῦ ἀπευθύνω ἀπό καρδίας λόγους πατρικῆς ἀγάπης, ἀφ’ ἑνός μέν γιά τόν στηρίξω στήν πνευματική του προσπάθεια, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά τόν διδάξω, ὡς χρέος ἔχω, ὡς Ἐπίσκοπος. Τό ἴδιο πράττω καί σήμερα.
Πρῶτον θέλω νά σέ διαβεβαιώσω, ὅτι ἐπέλεξες δρόμον ἱερόν καί ἅγιον καί αὐτή σου ἡ ἀπόφαση καί ἡ ὁμολογία, γεγραμμένη ἀπό χέρι ἀγγέλου κατά τήν ὥραν τῆς κουρᾶς σου, φυλάσσεται στόν οὐρανό. Ὁ δρόμος τοῦ μοναχοῦ εἶναι δύσκολος καί τραχύς. Χρειάζεται προσοχή, προσευχή, ἐγρήγορσις. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μιλώντας γιά τόν πνευματικό ἀγῶνα, λέγει «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»(Ἐφεσ. 6,12) καί παραθέτει τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα πρέπει νά χρησιμοποιῇ ὁ πνευματικός ἀγωνιστής: «Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου»(Ἐφεσ. 6,11), καί πάλιν«ἀναλάβετε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καί ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι»(Ἐφεσ. 6,13).
Πολλοί νέοι ξεκινοῦν μέ ὄρεξη καί ζῆλο ἱερό. Ὅμως αὐτός ὁ ζῆλος κάποια στιγμή ἐξατμίζεται καί τότε ἔχομε ὀδυνηρά ἀποτελέσματα, ἀφοῦ καί ὁ ἐσωτερικός τους κόσμος ἀνωχύρωτος μένει.
Ἡ ζωή τοῦ Κληρικοῦ καί μάλιστα τοῦ Ἱερομονάχου εἶναι ἕνα πεδίο ἀσκήσεως. Κάτι βεβαίως πού πρέπει νά χαρακτηρίζῃ τήν ζωή ὅλων τῶν Κληρικῶν. Ἄν δέν προσέξῃς, τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως θά ἁλώσῃ τό εἶναι σου καί θά χάσῃς τήν πνευματική σου ἰκμάδα. Θεωρῶ, ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν εἰσερχομένων στόν ἱερό κλῆρο μέ ὁράματα πνευματικά καί μέ στόχους σωτήριους καί γιά τόν ἴδιο καί γιά τούς ἄλλους, θά εἶναι εὐτυχής, ὅταν ἀφήσῃ τόν ἐσωτερικό του κόσμο ἕρμαιον τῶν μεριμνῶν τοῦ βίου καί τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν.
Οὐδεποσῶς ἀμφιβάλλομεν, ὅτι θά συνεχίσῃς νά ἀγωνίζεσαι κατά Θεόν, μέ τήν ἴδια ζέση ψυχῆς καί καρδίας καί ὅτι ἡ πρόοδός σου θά εἶναι αὐξανομένη καθ’ ἡμέραν, ὥστε καί ἐσύ πνευματικῶς νά ἀγάλλεσαι καί νά πανηγυρίζης, ἀλλά καί ἐμεῖς πού σέ ἐμπιστευόμαστε, νά καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ γιά σένα.
Γίνεσαι σήμερα Διάκονος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἡ λέξη αὐτή, σημαίνει μιά βαρειά εὐθύνη. Πολλοί θεωροῦν ἁπλό, τοῦτο τό πρᾶγμα, τό τῆς διακονίας δηλαδή μυστήριον.
Ὅμως τό πόσο μεγάλο εἶναι τό ἔργον καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ἦλθε στόν κόσμο, «κλίνας οὐρανούς κατέβη», ὡς χαρακτηριστικά λέγουν οἱ Θεοφόροι Πατέρες καί ἐκήρυξε τό, «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν μου λύτρον ὑπέρ τοῦ κόσμου».
Ἔρχεται στό νοῦ μου αὐτή τήν στιγμή, ἡ σκηνή ἐκείνη κατά τήν ὁποία ὁ Κύριος ζωσμένος τό λέντιον ἔνιψε τούς πόδας τῶν Μαθητῶν. Πρίν ἀπό λίγο κρατοῦσες στά χέρια σου μιά λεκάνη καί στό κεφάλι σου ἔφερες τό λέντιον. Σημεῖον τῆς διακονίας σου μέσα στήν Ἐκκλησία. Συγκλονιστική ἡ εἰκόνα, ἀπελευθερώνει μεγάλη πνευματικά ἐνέργεια, γεμίζει μέ δέος τίς καρδιές μας.
Στεκόσουν σιωπηλός, προσεκτικός, μή δυνάμενος νά ἴδῃς γύρω σου τίποτε, συγκεντρωμένος προσευχητικά καί λογιζόμενος τήν ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διακονία σου.
Ἡ πράξη αὐτή χρειάζεται ἡρωϊσμό καί γενναιότητα, γιατί εἶναι πράξη ταπεινώσεως. Τήν Μεγάλη Πέμπτη ἡ Ἐκκλησία ψάλλει «ταπεινούμενος δι εὐσπλαχνίαν, πόδας ἔνιψας, Κύριε, τῶν Μαθητῶν σου...».
Ἡ διακονία εἶναι συνδεδεμένη ἄρρηκτα μέ τήν ταπείνωση, τήν ἀρετή τῶν ἀρετῶν, τήν πρώτη καί τελευταία τῶν ἀρετῶν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Ἡ ταπείνωση εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχεις πλέον γιά τόν ἑαυτό σου. Ἐνθυμεῖσαι τήν ὥρα τῆς κουρᾶς σου, ὅταν ἔδιδες τίς φοβερές ὑποσχέσεις ἐνώπιον τοῦ Κυρίου; Ὁμολόγησες, ὅτι θά πάψῃς νά ζῆς γιά σένα καί γιά τόν κόσμο καί ὅτι θά ζῇς ἐν τῷ Θεῷ καί διά τόν Θεόν.
Τήν ὥρα πού ὁ Πρωτοδιάκονος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔπλενε τά πόδια τῶν μαθητῶν ἔκανε μία πράξη
α) Οὐσιαστική.
β) Ἱεραποστολική
γ) Συμβολική
Οὐσιαστική, γιατί χωρίς αὐτή τήν Διακονία δέν θά κερδίζαμε τήν σωτηρία.
Ἱεραποστολική, γιατί ἄρχιζε ἕνας καινούργιος δρόμος θυσίας, τόν ὁποῖο θά ἀκολουθοῦσαν πλέον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μετά ἀπ’ αὐτούς ὅλοι οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου γιά νά κηρυχθῇ στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης ὁ σωτήριος λόγος τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου.
Συμβολική, γιατί ἀπό αὐτή τήν πράξη λαμβάνει κανείς μηνύματα διαχρονικά, γιά νά κερδίσῃ τήν οὐράνια βασιλεία.
Παιδί μου, μήν ἀφήσῃς ποτέ αὐτή τήν λεκάνη, πού κράτησες σήμερα στά χέρια σου. Μή ἀποστῇς τῆς διακονίας. Μή λησμονήσῃς τήν ταπείνωση. Μή πάψης, νά ἀγαπᾶς. Θά εἶναι ἡ μεγαλύτερη διακονία, πού ἔχεις νά προσφέρῃς στήν Ἐκκλησία καί τήν κοινωνία.
Ἀρχίζεις τήν νέα ἐν Χριστῷ ζωή σου μέ τίς καλύτερες προδιαγραφές. Ἐπενδύουμε πνευματικά στό πρόσωπό σου. Ὁ Κύριος σέ εὐλόγησε καί ἀναμένει καρπούς πνευματικούς. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ περιμένει ἀπό σένα ἀγάπη, προσευχή, προσφορά. Δέν ἔχεις τίποτε ὑλικό νά τοῦ δώσῃς. Εὐτυχῶς. Δῶσε Του τήν ἁγνή ψυχή σου, τήν προσευχόμενη ὕπαρξή σου, τήν σιωπηλή παρουσία σου, τήν ἁγία ζωή σου.
Ὅλοι προσευχόμεθα σήμερα γιά σένα. Ὅπως καί σύ προηγουμένος εἶπες, κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἀνοικτός ὁ Οὐρανός καί κατέρχεται τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ὅ,τι λέγομεν εἰς τόν Κύριον μετά ζεούσης καρδίας Ἐκεῖνος τό ἀκούει καί ἐκπληρώνει τίς ἐπιθυμίες μας. Σήμερα δεόμεθα γιά σένα, προκειμένου νά καταστῆς ὄχι ἁπλῶς ἕνας καλός κληρικός, ἀλλά ἕνας ἅγιος κληρικός. Δέεται ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σου καί οἱ συμμονασταί σου, ὁ Ἱερός Κλῆρος, οἱ γονεῖς σου καί οἱ συγγενεῖς σου.
Δέονται τά πνευματικά σου ἀδέλφια, οἱ φίλοι σου, τά παιδιά τῆς Χριστιανικῆς Στέγης, πού μεγαλώσατε μαζί στίς Χριστιανικές Ὁμάδες καί στίς κατασκηνώσεις. Παρακολουθῶ ἀπό κοντά τήν πνευματική σας πορεία καί μυστικά σᾶς καμαρώνω γιά τήν πρόοδο σας.
Δέεται ὅλος ὁ Πατραϊκός Λαός, γιατί ἐσεῖς τά παιδιά πού ἀφιερώνεστε στήν Ἐκκλησία, εἶστε τά πρωτολούδια του, εἶστε ἡ ὡραιότερη προσφορά αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ στόν Θεό. Δέν θά παύσω ποτέ νά λέγω ὅτι αὐτός ὁ Λαός εἶναι ἐκλεκτός καί εὐλογημένος, τόν ὁποῖον εὐχαριστῶ καί ἐπαινῶ γιά τήν εὐσέβειά του καί τήν προσφορά του τήν ἔμψυχο στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Σοῦ εὔχομαι, ἀγαπητό μου παιδί, Παΐσιε, νά ἐπιτύχῃς τόν εὐλογημένο σκοπό σου, πού εἶναι ἡ Θέωση καί νά χαρῇ ἡ Ἐκκλησία μας καί νά ἀπολαύσῃ τήν κατά Θεόν προκοπή σου εἰς ἔτη πολλά καί εὐλογημένα παρά Κυρίου».
Η Θεία Λειτουργία μεταδόθηκε ζωντανά από τον Τηλεοπτικό Σταθμό "ΛΥΧΝΟΣ" και από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, "ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ 88,4 FM STEREO".
i-m-patron.gr/news1
