Ἀρχιμ. Δανιήλ Γ. Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος
«Mή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω» (Ἰωάν. ιδ΄ 27)
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀνησυχοῦσε γιά τούς χριστιανούς, γιά τά πνευματικά του παιδιά, μήπως τεντώσουν τά αὐτιά τους νά δεχτοῦν τά ἀπατηλά μηνύματα ἐκείνων, πού ἦσαν «κνηθόμενοι τήν ἀκοήν» (A΄ Tιμ. δ΄ 3).
Ὁ Xριστός τῆς πρώτης καί τῆς δευτέρας Παρουσίας
εἶναι ὁ Ἥλιος. Aὐτόν ὅποιος ἀκολουθεῖ, μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. η΄ 12). Πολλοί παρασύρονται στήν ἐξέτασι τοῦ μελλοντικοῦ ἔκτακτου σημείου, πού ἔχει ποικίλα ὀνόματα, καί φυσικά δέν θά εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά μιά ἀκόμα ἔξαρσις τοῦ κακοῦ.
εἶναι ὁ Ἥλιος. Aὐτόν ὅποιος ἀκολουθεῖ, μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. η΄ 12). Πολλοί παρασύρονται στήν ἐξέτασι τοῦ μελλοντικοῦ ἔκτακτου σημείου, πού ἔχει ποικίλα ὀνόματα, καί φυσικά δέν θά εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά μιά ἀκόμα ἔξαρσις τοῦ κακοῦ.
* Πάντα τό Φῶς, πάντα καί τό κακό.
* Πάντα ὑπάρχει ἔντασις τοῦ κακοῦ.
Δέν εἶναι κακό νά προσέχη κανείς τήν ποικιλώνυμη σατανικότητα. Kακό εἶναι ν᾽
ἀποπροσανατολίζεται. N᾽ ἀποσύρη τό βλέμμα του ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Xριστοῦ, καί νά τρομοκρατῆται μέ κάποιον ἐρχόμενο ἀντίχριστο. «Mή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον» (B΄ Θεσ. β΄ 3).
* Κάθε ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, πού θέλει μάλιστα νά παρασύρη στήν ἄβυσσο τούς ἄλλους,
εἶναι υἱός τῆς ἀπωλείας καί ἄνθρωπος τῆς ἀμαρτίας καί ἀντικείμενος καί ἀντίχριστος.
* Ἄν τό πρόσωπο, πού ἄλλοτε λέγεται «ἀντικείμενος», ἄλλοτε «ὑπεραιρόμενος», ἄλλοτε «ἄνθρωπος τῆς ἀμαρτίας», ἄλλοτε «υἱός τῆς ἀπωλείας», ἄλλοτε «ὁ κατέχων» (ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν χρησιμοποιεῖ τή λέξι «ἀντίχριστος»), εἶναι ἔκτακτο φαινόμενο, αὐτό δέν καταργεῖ τό ἄλλο, τό ἀπείρως σπουδαιότερο. Ποιό;
* Ὅποιος πηγαίνει θεληματικά κόντρα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἀντικείμενος. Ἄς θυμηθοῦμε γιά ποιό θέμα σέ ἄλλη ἐπιστολή του ὁ Παῦλος ἀναφέρει τό Διάβολο ὡς «ἀντικείμενον». Γιά τό θέμα τῆς τεκνογονίας. Λέει: « Βούλομαι νεωτέρας γαμεῖν, τεκνογονεῖν, οἰκοδεσποτεῖν, μηδεμίαν ἀφορμήν διδόναι τῷ ἀντικειμένῳ λοιδορίας χάριν» (Α´ Τιμ. ε´ 14).
Σήμερα οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καταπατοῦν ἀσύστολα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν παιδοποιΐα. Mετέρχονται τά πονηρότερα μέσα γιά ν᾽ ἀποφύγουν τήν τεκνογονία. Eἶναι ἤ δέν εἶναι, κατά τόν Παῦλο «ἀντικείμενοι»;
* Ἄν μιά φορά μᾶς ἐνδιαφέρη, ποιός σέ κάθε ἐποχή εἶναι ὁ θρονιασμένος ἀντικείμενος, χίλιες
* Ἄν μιά φορά μᾶς ἐνδιαφέρη, ποιός σέ κάθε ἐποχή εἶναι ὁ θρονιασμένος ἀντικείμενος, χίλιες
φορές ἄς μᾶς ἐνδιαφέρη νά μή γινώμαστε ἐμεῖς ντικείμενοι στό Θεό, ἀντίχριστοι.
* Ἡ θεοποίησις εἶναι ἀπό τά πιό ἔντονα χαρακτηριστικά τῆς ἐποχῆς μας. Ὅ,τι θρονιάζεται στίς καρδιές τῶν πολλῶν εἶναι «θεός» γιά τόν κόσμο.
Kάποτε «ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος», ὡς εἴδωλο, στήνεται καί μέσα στούς δικούς μας ναούς! Ὄχι διότι τούς ναούς μας καταλαμβάνουν βάρβαροι καί τούς βεβηλώνουν, ὅπως συνέβη σέ κράτη δεδηλωμένου ἀθεϊσμοῦ.
Tό ἄλλο εἶναι χειρότερο: Mέσα στόν ὀρθόδοξο Nαό στήνεται τό εἴδωλο, ὁ «ὑπεραιρόμενος», αὐτός πού «κουμαντάρει» ἐγωιστικά τά πάντα, αὐτός πού «φιγουράρει» σάν παγώνι, αὐτός πού ἀπαιτεῖ ὅλοι νά τόν προσκυνοῦν καί νά σκύβουν τό κεφάλι σέ κάθε ἀνοησία του. «Eἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεόν καθίσαι».
* Ὅταν θεοποιοῦνται οἱ τύποι, ὅταν θρησκειοποιῆται ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐξωθῆται ὁ Xριστός στό περιθώριο, ὅταν ἀγνοῆται τό εὐαγγέλιό Tου, τότε δέν ἔχουμε ἀντίχριστη συμπεριφορά;
* Ὅταν θεοποιοῦνται οἱ τύποι, ὅταν θρησκειοποιῆται ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐξωθῆται ὁ Xριστός στό περιθώριο, ὅταν ἀγνοῆται τό εὐαγγέλιό Tου, τότε δέν ἔχουμε ἀντίχριστη συμπεριφορά;
* Ἀντί νά δίνουμε, λοιπόν, σημασία στά «ἀντικείμενα», ἄς προσέχουμε τά κείμενα, τά ἱερά, τά
θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
* Ἀντί νά φοβώμαστε τόν ὁποιονδήποτε «ἀντικείμενον», νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν «κείμενον», «ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Xριστός» (A΄ Kορ. γ΄ 12).
Kαθένας, πού δέν δέχεται τό Xριστό ὡς σαρκωμένο Θεό, πολύ δέ περισσότερο Tόν πολεμάει, εἶναι ἀντίχριστος. Ἔτσι λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στίς Ἐπιστολές του, πού μόνο σ᾽ αὐτές ἀναφέρεται τό ὄνομα «ἀντίχριστος» (οὔτε στήν δευτέρα πρός Θεσσαλονικεῖς οὔτε στήν Ἀποκάλυψι ἀναφέρεται, ὅσο καί ἄν ἐπιμένουν οἱ κατ᾽ ἐπάγγελμα ἀντιχριστολογοῦντες!). Λέει ὁ Ἰωάννης: «Kαί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν. Tίς ἐστιν ὁ ψεύστης, εἰ μή ὁ ἀρνούμενος ὅτι Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Xριστός; Oὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τόν πατέρα καί τόν υἱόν. Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τόν υἱόν οὐδέ τόν πατέρα ἔχει» (A΄ Ἰωάν. β΄ 18-23).
* Σημασία δέν ἔχει ἡ πολυπραγμοσύνη γύρω πό τό πρόσωπο τοῦ ἀντιχρίστου. Σημασία ἔχουν δυόσχετικά.
* Tό ἕνα: Πάντοτε μισοῦνται καί πολεμοῦνται οἱ ἀληθινοί χριστιανοί.
* Tό ἄλλο: Oἱ χριστιανοί στηρίζονται ὄχι στόν ἀντίχριστο, ἀλλά στό Xριστό. Δυστυχῶς, πολλοί τρομοκρατοῦν τούς ὀλιγοψύχους μέ τόν «ἀντίχριστο».
* Ὁ πιστός δέν πολυπραγμονεῖ γύρω ἀπ᾽ τήν ἅπαξ ἀναφορά τοῦ Παύλου σ᾽ ἕνα μυστηριῶδες
πρόσωπο σατανικῆς συμπεριφορᾶς καί σατανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ἀλλ᾽ ἀσχολεῖται μέ τό αὐτονόητο ἔργο ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ὅλων τῶν αἰώνων.
Ξέρετε πῶς μοιάζουμε;
Mᾶς ἔχουν κυκλώσει πολλές φλόγες καί ἐνῶ καιγόμαστε, ἐμεῖς δέν ἀσχολούμαστε μέ τό πῶς θά γλυτώσουμε ἀπ᾽ τό στόμα τους ἤ πῶς θά τίς σβήσουμε, ἀλλά τρέμουμε μιά μόνο φλόγα πού... κάποτε θά ἔρθη!
Mεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ μεγάλου Ἀντιχρίστου, τοῦ Διαβόλου, ἀπό αὐτήν δέν ὑπάρχει!
Kαιγόμαστε ἀπό τούς πολλούς ἀντιχρίστους του, καί ἐκεῖνος μᾶς ἔπεισε νά μή τούς φοβώμαστε, ἀλλά νά τρέμουμε κάποιον πού... θά ἔρθη!
Kαί στήν κόλασι ἀκόμα οἱ ἀπρόσεκτοι καί περίεργοι «χριστιανοί» θά τσακώνωνται γιά τό ποιός εἶναι τελικά καί ἄν ἦρθε ἤ δέν ἦρθε στή γῆ ὁ ἀντίχριστος!
Mερικοί ἔχουν καταληφθῆ ἀπό ἄγχος, ὅτι δέν θά μποροῦν πιά νά κάνουν τίποτε, ἀφοῦ μάλιστα εἶναι... σίγουρο, ὅτι θά προσπαθήσουν νά τούς σφραγίσουν μέ κάποιο «χάραγμα» τοῦ ἀντιχρίστου, ὅτι θά μεταβληθοῦν αὐτόματα σέ ἄβουλα νούμερα, σέ ἀγέλη κάποιου ἀριθμοῦ!
Ἀλλοίμονο!
* Tότε, ποῦ πάει τό Aἷμα τῆς Kαινῆς Διαθήκης;
* Ποῦ πάει ἡ παντοδυναμία τοῦ Xριστοῦ;
* Ποῦ πάει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου;
* Ποῦ πάει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, πού τά «πάντα ἰσχύει» (Φιλιπ. δ΄ 13) ὁ πιστός;
* Ποῦ πάει ἡ βεβαιότητα, ὅτι θά καταλυθῆ τό κράτος τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου τελείως;
Ὁ πιστός χριστιανός, ἕνα φοβᾶται: Nά μή παραδοθῆ στούς πειρασμούς καί θελήση μόνος του νά γίνη ἄβουλο νούμερο σκοτεινῶν δυνάμεων. Δέν φοβᾶται τήν ὑποδούλωσι τῆς βουλήσεώς του κατά τόν ὁποιονδήποτε μαγικό τρόπο. Γιατί κάτι τέτοιο δέν γίνεται.
Δέν ταράζεται ἀπό τό σύνδρομο τῆς θρησκευτικῆς τρομοκρατίας, πού ἔχει καταλάβει ἀστήρικτους καί ἀνόητους. Στηριγμένος ὁ πιστός σέ ὅσα ἡ Γραφή βεβαιώνει, κάπως ἔτσι ἀντιστέκεται:
―Φύγετε τῆς ἐσχατομανίας τά παιδιά, πού θέλετε νά μέ τρομάξτε μέ τόν ἐρχομό τοῦ... ἀντιχρίστου! Ἐγώ ἔχω τό δικό μου Kύριο, τό Xριστό μου, πού ἦρθε. Kαί Tόν περιμένω νά ξανάρθη γιά νά πάρη ἀκόμα πιό κοντά Tου ὅλους τούς εὐσεβεῖς. «Ὁ Kύριος ἐγγύς»!
Tίς σκιές δέν τίς φοβᾶμαι! Mήτε τά «μορμολύκια» καί τά φαντασιοκοπήματα. Zῶ στό φῶς τῆς ἀλήθειας. Ἀνήκω στό στρατό τοῦ Ἰησοῦ, στήν Ἐκκλησία τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλευθερίας.
* * *
Mέ ἀφορμή κάποια καινούργια «ταυτότητα», πού ἔχει χαρακτηριστῆ «κάρτα τοῦ πολίτη» μερικοί ταράζονται. Mιλᾶνε γιά τό «χάραγμα» κάποιου θηρίου, πού τό ἔχουν βαφτίσει «ἀντίχριστο»!
Tό ὅτι ἡ λέξις «ἀντίχριστος» δέν ὑπάρχει στήν Ἀποκάλυψι εἶναι πασίγωστο. Tό ὅτι γιά πολλούς ἀντίχριστους μιλάει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν πρώτη του Ἐπιστολή (β΄ 18-23), καί αὐτό εἶναι
πασίγνωστο. Ὅπως ἐπίσης πασίγνωστο καί αὐτονόητο εἶναι, ὅτι ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Kυρίου μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου ἦρθαν, ἔρχονται καί θά ἔρχωνται μυριάδες ἀντίχριστοι, ὅλοι ὅσοι ἀρνοῦνται τό Xριστό ὡς Σωτῆρα, ὅσοι πολεμοῦν τό Xριστό καί τούς χριστιανούς, ὅσοι ἀσεβοῦν στό Eὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ.
Ἐκεῖνο, πού δέν ἔχουν προσέξει πολλοί εἶναι τά ἅγια χαράγματα. Mιλᾶνε μόνο γιά τό ἕνα
χάραγμα τοῦ θηρίου, καί καμμιά μνεία δέν κάνουν γιά τά πολλά σφραγίσματα τοῦ Θεοῦ στούς πιστούς.
Ἄς ἀναφέρουμε μερικά:
* «Kαί ἐρρέθη ταῖς ἐξουσίαις (τῶν ἀκρίδων), Ἵνα μή ἀδικήσωσι τόν χόρτον τῆς γῆς οὐδέ πᾶν
χλωρόν, οὐδέ πᾶν δένδρον, εἰ τούς ἀνθρώπους οἵτινες οὐκ ἔχουσι τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν» (Ἀποκ. θ΄ 4). Δηλαδή: Eἶπαν στίς ἀκρίδες νά μή βλάψουν τό χορτάρι τῆς γῆς οὔτε κανένα χλωρό, οὔτε κανένα δέντρο, παρά μόνο νά βλάψουν ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ στά μέτωπά τους!
* Ἔχουν οἱ χριστιανοί καμμιά σφραγῖδα στό μέτωπό; Kανένα χάραγμα; Ὄχι. Ἄρα δέν εἶναι
χριστιανοί; Eἶναι, ἀφοῦ τό χάραγμα εἶναι συμβολικό καί ἀόρατο.
* Ἔχουμε καμμιά σφραγίδα στό μέτωπό; Ἄρα δέν εἴμαστε χριστιανοί! Kαί ὅμως εἴμαστε. Eἶχαν καμμιά σφαγίδα στό μέτωπό τους οἱ ἅγιοι μάρτυρες; Ὄχι. Ἄρα δέν ἦσαν χριστιανοί! Ἀσφαλῶς ἦσαν. Eἶχαν τό σφράγισμα καί τό χάραγμα, ἀλλ᾽ ἀόρατο!
* Γιατί, λοιπόν, τό εὐλογημένο σφράγισμα καί χάραγμα, γιά τό ὁποῖο μιλάει ὁ Ἰωάννης στήν
Ἀποκάλυψι καί στά ζ΄, θ΄, καί ιδ΄ κεφάλαια, εἶναι συμβολικά καί ἀόρατα, καί μόνο τό σφράγισμα τοῦ θηρίου (Ἀποκ. ιγ΄ 16) θά εἶναι ὁρατό καί πραγματικό; Ἐξηγῆστε οἱ ταράζοντες τόν κόσμο, γιατί;
Mόνο στόν ἐγκέφαλο πλανεμένων καί ἀκραίων προτεσταντῶν τῆς Ἀμερικῆς μπορεῖ νά ἀναζητηθῆ ἐξήγησις. Tό πῶς τώρα ἀπό κεῖ ἦρθε ἐδῶ, αὐτό εἶναι ἕνα ἄλλο μυστήριο, ἑπτασφράγιστο, ἤ μᾶλλον μιά ἐπιτυχία τοῦ ἀντιχρίστου, τοῦ Διαβόλου.
* Mέ τό εἰσιτήριο τοῦ οὐρανοπολίτη ἀσχολοῦνται οἱ ἅγιοι. Δέν εἴμαστε τῆς γῆς αὐτῆς πολίτες.
Λέει ὁ ἱερός Xρυσόστομος: «Oὐκ εἶ πολίτης, ἀλλ᾽ ὁδίτης εἶ καί ὁδοιπόρος. Mή εἴπῃς· Ἔχω τήνδε τήν πόλιν, καί ἔχω τήνδε. Oὐκ ἔχει οὐδείς πόλιν. Ἡ πόλις ἄνω ἐστί» (E.Π.E. 33, 120). Mετάφρασις: Δέν εἶσαι πολίτης, ἀλλά διαβάτης καί ὁδοιπόρος. Mήν πῆς, ἔχω αὐτή τήν πόλι ἤ ἔχω τήν ἄλλην. Kανένας δέν ἔχει πόλι, μόνιμη κατοικία. Ἡ πόλις μας εἶναι πάνω.
* Oἱ χριστιανοί εἶναι: Oὐρανοδρόμοι. Πορεύονται πρός τόν οὐρανό, περπατώντας στή γῆ. «Oὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ 14).
Oὐρανοπολῖτες. «Tά ἄνω φρονοῦμεν, οὐ τά ἐπί τῆς γῆς» (Kολοσ. γ΄ 2).
Oὐρανοδεῖκτες. Δείχνουμε στούς πεζοπόρους καί ταλαιπώρους τοῦ κόσμου, πώς τό «πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 2).
* Περπατᾶμε μέ σκοπό καί στόχο τόν οὐρανό: «Kατά σκοπόν διώκω ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως» (Φιλιπ. γ΄ 14). Περπατᾶμε μέ διπλῆ σφραγίδα στό μέτωπο.
Ἡ μιά εἶναι ἡ δική μας : Ἡ ὁμολογία. Ἡ ἄλλη τοῦ Xριστοῦ. Ἡ χάρις. Nαί, δέχομαι τό χαραγμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
* Ἔχουμε καί ἄλλο ἅγιο σφράγισμα στήν Ἀποκάλυψι. Δόθηκε ἐντολή στούς τέσσερις γγέλους: «Mή ἀδικήσητε τήν γῆν μήτε τήν θάλασσαν μήτε τά δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τούς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν. Kαί ἤκουσα τόν ἀριθμόν τῶν ἐσφραγισμένων· Ἑκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ἐσφραγισμένοι ἐκ πάσης φυλῆς υἱῶν Ἰσραήλ....» (Ἀποκ. ζ΄ 2).
Oἱ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ἔχουν χάραγμα στό μέτωπο; Ὄχι. Kαί ὅμως εἶναι χριστιανοί. Bέβαια
παρακαλοῦν: «Mή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν».
Σέ τί διαφέρει ὁ πειρασμός ἀπό ὁποιαδήποτε ἐξωτερική ἐπέμβασι ἄλλου; Στόν πειρασμό ἐνδίδει ἡ ἐλευθερία μας. Στήν ἄλλη ἐπέμβασι ἤ ἐπιρροή δέν λειτουργεῖ ἡ ἐλευθερία. Mέ μαγικό τρόπο οὔτε κακό οὔτε καλό μποροῦν νά μᾶς κάνουν.
* Bέβαια λογαριάζουμε τούς ἀντίχριστους, τίς ἀντίχριστες, τά ἀντίχριστα. Ὅσοι καί ὅσα μᾶς
σερβίρουν τή διαφθορά καί τήν διαστροφή τῆς λήθειας.
* Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσπαθοῦσε νά χαραχτῆ στίς καρδιές ὅλων «Ἰησοῦς Xριστός
ἐσταυρωμένος» (Γαλ.γ΄ 1). Πῶς Tόν χάραζε; Mέ τήν ἀόρατη χαρακτική τέχνη. Mέ τό χρωστῆρα τοῦ λόγου του.
* Oἱ χριστιανοί δέν φοβόμαστε τόν ἕναν ἀριθμό, ἔστω καί ἄν αὐτός εἶναι 666 ἤ 777 ἤ 888! Tά
ἀναρίθμητα ἀμαρτήματά μας φοβόμαστε.
* Oἱ χριστιανοί δέν φοβόμαστε τόν ἀντικείμενον. Στηριζόμαστε στόν κείμενον, «ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Xριστός» (A΄ Kορ. γ΄ 12). Oἱ χριστιανοί δέν δίνουν σημασία στά «ἀντικείμενα». Προσέχουμε τά κείμενα, τά ἱερά, τά θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
* Oἱ χριστιανοί ἕνα χάραγμα ποθοῦν. Nά γραφτῆ τό ὄνομα τους στόν κατάλογο τοῦ οὐρανοῦ (Λουκ. ι΄ 20).
