Χριστός Ανέστη, αγαπητοί.
Τέταρτη Κυριακή από το Πάσχα σήμερα, η λεγομένη του Παραλύτου. Ο Χριστός μας θεράπευσε, όπως αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο (Ιωάννου ε, 1-15), έναν παράλυτο άνθρωπο,
που επί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια βασανιζόταν από την παραλυσία. Εκεί στην Ιερουσαλήμ, στην Προβατική πύλη, ήταν μια λίμνη με πέντε υπόστεγα.
Στη λίμνη αυτή από καιρού εις καιρόν κατέβαινε άγγελος Κυρίου και ετάραζε τα νερά. Και όποιος ασθενής έμπαινε πρώτος, θεραπευόταν. Και ήταν εκεί «πλήθος πολύ ασθενούντων», όπως και σήμερα και πάντοτε υπάρχουν οι ασθενείς και σηκώνουν τον σταυρό τους και μαζί με αυτούς τον σηκώνουν και οι δικοί τους - εάν υπάρχουν. Πήγαν, λοιπόν, κάποιοι εκεί τον παραλυτικό και τον άφησαν. Ηταν μόνος και αβοήθητος.
Ο Φιλάνθρωπος, που είχε ανέβει στην Ιερουσαλήμ -και το έκανε αρκετές φορές-, πήγε κατευθείαν στη λίμνη γιατί με το θεϊκό Του βλέμμα ξεχώρισε τον άρρωστο άνθρωπο, θαυμάζοντάς τον για την υπομονή, την καλοσύνη και την πραότητά του, διότι η αρρώστια τού είχε δώσει αυτά τα χαρίσματα.
Πολλές φορές η αρρώστια είναι μεγάλη γιατρειά για την ψυχή και τη ζωή μας.
Πήγε κοντά του, λοιπόν, ο Κύριος που όλα τα βλέπει, όλη την περασμένη ζωή μας, την τωρινή, αλλά και τη μελλοντική, και τον ρώτησε, για να του προκαλέσει το ενδιαφέρον, αν θέλει να γίνει υγιής. Κι εκείνος του απάντησε ευγενικά: «Κύριε, θέλω, αλλά δεν έχω άνθρωπο να με ρίξει μέσα στα νερά όταν ταράσσεται το ύδωρ από τον άγγελο και πριν προλάβω, μπαίνει άλλος ...;».
Αυτή η απάντηση αλλά και η συμπεριφορά του παραλυτικού που μίλησε με πόνο αλλά προ πάντων με ευγένεια, άρεσε στον Ιησού. Δεν υπέπεσε σε κατηγόριες για τους άλλους, απλώς περιέγραψε τα γεγονότα. Και έτσι ο Κύριος του είπε: «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».
Κι εκείνος έκαμε υπακοή μεγάλη και Του έδειξε εμπιστοσύνη, διότι είχε ανοίξει η ψυχή του από τον πόνο. Ο πόνος, βλέπετε, είναι ποιητής και ο παραλυτικός ήταν έτοιμος να δεχτεί τη Χάρη του Κυρίου. Οντως, λοιπόν, σηκώθηκε με τη βοήθεια της θείας δύναμης -δεν τον έκανε καλά η λίμνη, αλλά η δύναμη του Κυρίου-, πήρε το κρεβάτι του και περπάτησε για να φανεί η πραγματικότητα του θαύ- ματος και να μη νομίζει κανείς πως όλο αυτό δεν ήταν αληθινό.
Οταν τον είδαν να σηκώνει το κρεβάτι του οι κακόγνωμοι και φθονεροί Ιουδαίοι, που τόσα χρόνια γνώριζαν την κατάστασή του και δεν έκαναν τίποτα για να τον βοηθήσουν , άρχισαν να τον κατηγορούν και να του φωνάζουν γιατί σήκωνε το κρεβάτι του.
Αντί να θαυμάσουν, να εκπλαγούν και να ευχαριστήσουν για το θαύμα που έγινε και να γυρίσουν να ψάξουν τον Θαυματουργό, αυτοί οι μίζεροι άρχισαν να του γκρινιάζουν και να τον κακολογούν, κάτι που κάνουμε δυστυχώς και πολλοί από εμάς και υποφέρουμε και μαζί μας υποφέρουν και όλοι οι άλλοι.
Τότε λοιπόν κι εκείνος, όταν άκουσε τις φωνές τους και τις κατηγόριες τους γύρισε και τους είπε: «Αυτός που μ' έκανε καλά, Αυτός μου είπε να σηκώσω το κρεβάτι. Εσείς ούτε καλά με κάνατε, ούτε αγάπη μου δείξατε. Γι' αυτό λοιπόν μη μιλάτε και αφήστε με».
Και πήρε τα πόδια του και πήγε στον ναό του Σολομώντος για να ευχαριστήσει τον Θεό. Και εκεί πήγαινε συνέχεια. Μια μέρα από αυτές έτυχε να τον ανταμώσει εκεί ο Ιησούς Χριστός και τότε γύρισε και του είπε: «Αν θέλεις, μην αμαρτάνεις ξανά, γιατί με τις αμαρτίες σου έμεινες 38 χρόνια παράλυτος. Μπορεί, συνεχίζοντας, να χάσεις και την ψυχή σου, να πας στην αιώνια καταδίκη ...;».
Κι εκείνος χάρηκε τόσο πολύ που συνάντησε τον ευεργέτη του, που έτρεξε αμέσως στους Ιουδαίους και τους είπε: «Ο Ιησούς μ' έκανε καλά!».
Ενιωσε τόση ευγνωμοσύνη και έκανε τόση χαρά, όχι γιατί θεραπεύ- τηκε, αλλά γιατί αναστήθηκε η ψυχή του όταν γνώρισε τον Θαυματουργό του. Ετσι είναι.
Αμα βρούμε τον Χριστό μας, τον αναστάντα εκ νεκρών, τότε πανηγυρί- ζουμε, χαιρόμαστε και είμαστε, από τώρα, στον Παράδεισο.
Χριστός Ανέστη!
(Το κήρυγμα της Κυριακής)
Τέταρτη Κυριακή από το Πάσχα σήμερα, η λεγομένη του Παραλύτου. Ο Χριστός μας θεράπευσε, όπως αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο (Ιωάννου ε, 1-15), έναν παράλυτο άνθρωπο,
που επί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια βασανιζόταν από την παραλυσία. Εκεί στην Ιερουσαλήμ, στην Προβατική πύλη, ήταν μια λίμνη με πέντε υπόστεγα.
Στη λίμνη αυτή από καιρού εις καιρόν κατέβαινε άγγελος Κυρίου και ετάραζε τα νερά. Και όποιος ασθενής έμπαινε πρώτος, θεραπευόταν. Και ήταν εκεί «πλήθος πολύ ασθενούντων», όπως και σήμερα και πάντοτε υπάρχουν οι ασθενείς και σηκώνουν τον σταυρό τους και μαζί με αυτούς τον σηκώνουν και οι δικοί τους - εάν υπάρχουν. Πήγαν, λοιπόν, κάποιοι εκεί τον παραλυτικό και τον άφησαν. Ηταν μόνος και αβοήθητος.
Ο Φιλάνθρωπος, που είχε ανέβει στην Ιερουσαλήμ -και το έκανε αρκετές φορές-, πήγε κατευθείαν στη λίμνη γιατί με το θεϊκό Του βλέμμα ξεχώρισε τον άρρωστο άνθρωπο, θαυμάζοντάς τον για την υπομονή, την καλοσύνη και την πραότητά του, διότι η αρρώστια τού είχε δώσει αυτά τα χαρίσματα.
Πολλές φορές η αρρώστια είναι μεγάλη γιατρειά για την ψυχή και τη ζωή μας.
Πήγε κοντά του, λοιπόν, ο Κύριος που όλα τα βλέπει, όλη την περασμένη ζωή μας, την τωρινή, αλλά και τη μελλοντική, και τον ρώτησε, για να του προκαλέσει το ενδιαφέρον, αν θέλει να γίνει υγιής. Κι εκείνος του απάντησε ευγενικά: «Κύριε, θέλω, αλλά δεν έχω άνθρωπο να με ρίξει μέσα στα νερά όταν ταράσσεται το ύδωρ από τον άγγελο και πριν προλάβω, μπαίνει άλλος ...;».
Αυτή η απάντηση αλλά και η συμπεριφορά του παραλυτικού που μίλησε με πόνο αλλά προ πάντων με ευγένεια, άρεσε στον Ιησού. Δεν υπέπεσε σε κατηγόριες για τους άλλους, απλώς περιέγραψε τα γεγονότα. Και έτσι ο Κύριος του είπε: «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».
Κι εκείνος έκαμε υπακοή μεγάλη και Του έδειξε εμπιστοσύνη, διότι είχε ανοίξει η ψυχή του από τον πόνο. Ο πόνος, βλέπετε, είναι ποιητής και ο παραλυτικός ήταν έτοιμος να δεχτεί τη Χάρη του Κυρίου. Οντως, λοιπόν, σηκώθηκε με τη βοήθεια της θείας δύναμης -δεν τον έκανε καλά η λίμνη, αλλά η δύναμη του Κυρίου-, πήρε το κρεβάτι του και περπάτησε για να φανεί η πραγματικότητα του θαύ- ματος και να μη νομίζει κανείς πως όλο αυτό δεν ήταν αληθινό.
Οταν τον είδαν να σηκώνει το κρεβάτι του οι κακόγνωμοι και φθονεροί Ιουδαίοι, που τόσα χρόνια γνώριζαν την κατάστασή του και δεν έκαναν τίποτα για να τον βοηθήσουν , άρχισαν να τον κατηγορούν και να του φωνάζουν γιατί σήκωνε το κρεβάτι του.
Αντί να θαυμάσουν, να εκπλαγούν και να ευχαριστήσουν για το θαύμα που έγινε και να γυρίσουν να ψάξουν τον Θαυματουργό, αυτοί οι μίζεροι άρχισαν να του γκρινιάζουν και να τον κακολογούν, κάτι που κάνουμε δυστυχώς και πολλοί από εμάς και υποφέρουμε και μαζί μας υποφέρουν και όλοι οι άλλοι.
Τότε λοιπόν κι εκείνος, όταν άκουσε τις φωνές τους και τις κατηγόριες τους γύρισε και τους είπε: «Αυτός που μ' έκανε καλά, Αυτός μου είπε να σηκώσω το κρεβάτι. Εσείς ούτε καλά με κάνατε, ούτε αγάπη μου δείξατε. Γι' αυτό λοιπόν μη μιλάτε και αφήστε με».
Και πήρε τα πόδια του και πήγε στον ναό του Σολομώντος για να ευχαριστήσει τον Θεό. Και εκεί πήγαινε συνέχεια. Μια μέρα από αυτές έτυχε να τον ανταμώσει εκεί ο Ιησούς Χριστός και τότε γύρισε και του είπε: «Αν θέλεις, μην αμαρτάνεις ξανά, γιατί με τις αμαρτίες σου έμεινες 38 χρόνια παράλυτος. Μπορεί, συνεχίζοντας, να χάσεις και την ψυχή σου, να πας στην αιώνια καταδίκη ...;».
Κι εκείνος χάρηκε τόσο πολύ που συνάντησε τον ευεργέτη του, που έτρεξε αμέσως στους Ιουδαίους και τους είπε: «Ο Ιησούς μ' έκανε καλά!».
Ενιωσε τόση ευγνωμοσύνη και έκανε τόση χαρά, όχι γιατί θεραπεύ- τηκε, αλλά γιατί αναστήθηκε η ψυχή του όταν γνώρισε τον Θαυματουργό του. Ετσι είναι.
Αμα βρούμε τον Χριστό μας, τον αναστάντα εκ νεκρών, τότε πανηγυρί- ζουμε, χαιρόμαστε και είμαστε, από τώρα, στον Παράδεισο.
Χριστός Ανέστη!
(Το κήρυγμα της Κυριακής)
misha.pblogs.gr/
