Ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε την λειτουργία της φύσης ως ανάχωμα στην παθογόνο ανθρώπινη φύση και σημείωσε: «Εκτός από σχολείο, η Φύση υπήρξε πάντα και ανάχωμα στα έμφυτα - για την Εκκλησία μας παρά φύσιν - πάθη του ανθρώπου: την αλαζονεία, την βιασύνη, την αρπαγή, τον ατομισμό και κυρίως το πάθος της απληστίας. Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω έντονα την λέξη «απληστία», καθώς περιφέρεται πλέον στα χείλη, όχι θεολόγων, φιλοσόφων ή ψυχολόγων, αλλά τεχνοκρατών και οικονομολόγων. Αυτοί είναι που την εντοπίζουν στη ρίζα των σημερινών αδιεξόδων. Φαίνεται πως η κρίση που ζούμε, πέρα από τα δεινά της, μας προσφέρει και κάποιες έμμεσες ευεργεσίες, όπως την υπενθύμιση πως οι οικονομικοί δείκτες καταρρέουν, όταν πρώτα έχουν ανατραπεί νόμοι ηθικοί και πνευματικοί, νόμοι αρχέγονοι και σύμφυτοι με την ανθρώπινη φύση...»
Στη συνέχεια μίλησε για την αντίληψη που έχει η Εκκλησία για τη φύση και το περιβάλλον: «Η Εκκλησία αντιμετώπισε πάντα τη Φύση ως το πεδίο δράσης του ανθρώπου. Σ' αυτήν βλέπει πάντα έναν καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής. Το περιβάλλον σφραγίζεται διαρκώς από την ποιότητά της, αλλά και αυτό με τη σειρά του επιδρά καίρια στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Γι' αυτό και στην πίστη μας είναι διαρκής η προσπάθεια γεφύρωσης των ορατών με τα αόρατα. Από την αρχιτεκτονική του χώρου του ναού μέχρι τον περιβάλλοντα χώρο του κάθε μοναστηριού, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, όχι μόνο τον σεβασμό της ορθόδοξης παράδοσης προς το τοπίο, αλλά και το ενδιαφέρον της να το ημερέψει και να το ομορφύνει, μεταβάλλοντάς το σε μέσον γαλήνης και κατάνυξης... Το περιβάλλον υπήρξε πάντοτε για την Ορθόδοξη παράδοσή μας παράγοντας επιβίωσης, αλλά και πνευματικής προκοπής. Πλήθος ορθόδοξων μοναστηριών σήμερα σε όλο τον κόσμο έχουν συνδυάσει το πνευματικό τους έργο με υψηλής ποιότητας καλλιέργειες και παραγωγή άκρως ποιοτικών βιολογικών προϊόντων. Αλλά και η ορθόδοξη λατρεία, από την θεία Λειτουργία μέχρι την πιο απλή ακολουθία, μεταβάλλει τους καρπούς της γης σε σύμβολα μιας άλλης πραγματικότητας. Κάθε νέα προσπάθεια του ανθρώπου, η Εκκλησία την ευλογεί με νερό κι ένα κλαδί βασιλικό, για να του υπενθυμίζει, πως κάθε έργο του δεν μπορεί να είναι μόνο εργαλείο κέρδους, αλλά και αγιασμού του, δηλαδή πορείας του προς μια ποιοτικότερη ζωή. Συγχρόνως, δεν παύει να αγωνιά και για τη φροντίδα και την συντήρηση των δώρων της Πλάσης, όχι ακολουθώντας απλώς μια οικολογική μόδα, αλλά γιατί αναγνωρίζει σε αυτά την πρώτη ύλη, όχι μόνο της παραγωγής, αλλά και της ανθρώπινης ευτυχίας, της δημιουργικότητας και της αγάπης...»
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, συνεχάρη όσους συνέβαλαν στην αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρο της Σχολής και κάλεσε όλους ν' αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες έναντι της φύσης: «σας καλώ και σας παρακαλώ, η απογοήτευση από την αναποτελεσματικότητα των θεσμών να δώσει τη θέση της στην προσωπική ευθύνη. Αυτή να μας κάνει να αισθανθούμε, ο καθένας από μας, προσωπικά υπεύθυνος για τούτο τον ευλογημένο χώρο, που όπως όλα τα ζωντανά πλάσματα, έχει ανάγκη υποστήριξης, προστασίας και αγάπης. Κι αυτό το ξέρουν καλά, όσοι καλλιεργούν λουλούδια και καρπούς με μεράκι και στοργή»
Στη συνέχεια μίλησε για την αντίληψη που έχει η Εκκλησία για τη φύση και το περιβάλλον: «Η Εκκλησία αντιμετώπισε πάντα τη Φύση ως το πεδίο δράσης του ανθρώπου. Σ' αυτήν βλέπει πάντα έναν καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής. Το περιβάλλον σφραγίζεται διαρκώς από την ποιότητά της, αλλά και αυτό με τη σειρά του επιδρά καίρια στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Γι' αυτό και στην πίστη μας είναι διαρκής η προσπάθεια γεφύρωσης των ορατών με τα αόρατα. Από την αρχιτεκτονική του χώρου του ναού μέχρι τον περιβάλλοντα χώρο του κάθε μοναστηριού, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, όχι μόνο τον σεβασμό της ορθόδοξης παράδοσης προς το τοπίο, αλλά και το ενδιαφέρον της να το ημερέψει και να το ομορφύνει, μεταβάλλοντάς το σε μέσον γαλήνης και κατάνυξης... Το περιβάλλον υπήρξε πάντοτε για την Ορθόδοξη παράδοσή μας παράγοντας επιβίωσης, αλλά και πνευματικής προκοπής. Πλήθος ορθόδοξων μοναστηριών σήμερα σε όλο τον κόσμο έχουν συνδυάσει το πνευματικό τους έργο με υψηλής ποιότητας καλλιέργειες και παραγωγή άκρως ποιοτικών βιολογικών προϊόντων. Αλλά και η ορθόδοξη λατρεία, από την θεία Λειτουργία μέχρι την πιο απλή ακολουθία, μεταβάλλει τους καρπούς της γης σε σύμβολα μιας άλλης πραγματικότητας. Κάθε νέα προσπάθεια του ανθρώπου, η Εκκλησία την ευλογεί με νερό κι ένα κλαδί βασιλικό, για να του υπενθυμίζει, πως κάθε έργο του δεν μπορεί να είναι μόνο εργαλείο κέρδους, αλλά και αγιασμού του, δηλαδή πορείας του προς μια ποιοτικότερη ζωή. Συγχρόνως, δεν παύει να αγωνιά και για τη φροντίδα και την συντήρηση των δώρων της Πλάσης, όχι ακολουθώντας απλώς μια οικολογική μόδα, αλλά γιατί αναγνωρίζει σε αυτά την πρώτη ύλη, όχι μόνο της παραγωγής, αλλά και της ανθρώπινης ευτυχίας, της δημιουργικότητας και της αγάπης...»
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, συνεχάρη όσους συνέβαλαν στην αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρο της Σχολής και κάλεσε όλους ν' αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες έναντι της φύσης: «σας καλώ και σας παρακαλώ, η απογοήτευση από την αναποτελεσματικότητα των θεσμών να δώσει τη θέση της στην προσωπική ευθύνη. Αυτή να μας κάνει να αισθανθούμε, ο καθένας από μας, προσωπικά υπεύθυνος για τούτο τον ευλογημένο χώρο, που όπως όλα τα ζωντανά πλάσματα, έχει ανάγκη υποστήριξης, προστασίας και αγάπης. Κι αυτό το ξέρουν καλά, όσοι καλλιεργούν λουλούδια και καρπούς με μεράκι και στοργή»
