Ο κ. Ιγνάτιος, μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι «Κανένα δεν πρέπει να ξεχωρίσουμε ή να διακρίνουμε, γιατί τότε, ακριβώς, θα πέσουμε στην παγίδα του φανατισμού και του ρατσισμού που πρέπει με κάθε τρόπο να πολεμήσουμε στον τόπο μας ιδιαίτερα τούτες τις μέρες. Ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, του ζωντανού Θεού και αν δεν γνώρισε την αλήθεια στο πρόσωπο του Χριστού, εντούτοις δεν παύει ποτέ να είναι μια εικόνα του Θεού πλασμένος από τον Δημιουργό και σε αυτόν εμείς θα συναντήσουμε τον ίδιο τον Θεό. Μάς το είπε ο Κύριός μας: χωρίς καμία διάκριση, πρέπει να συναντήσουμε στον κάθε άνθρωπο τον Ίδιο και αν δεν είναι ο ξένος και ο άλλος, ποιός θα είναι; Στον οικείο μου αλίμονο αν δεν προσφέρω, στον συμπολίτη μου θα συμπαρασταθώ, στον ξένο, όμως, θα μετρηθεί αν η πίστη μου είναι αληθινή και όχι ψεύτικη και υποκριτική. Σε αυτόν, που πολλές φορές η παρουσία του με πονάει, εδώ θα μετρηθεί αν είμαι μιμητής του Ελεήμονος, γιατί για μάς πρότυπό μας είναι ο Εσταυρωμένος Κύριος, η ταπεινή αγάπη...»
Στην συνέχεια προχώρησε στη διάκριση του εθελοντισμού που καλλιεργείται στην Εκκλησία από τον συμβατικό κοινωνικό ακτιβισμό:«Μόνο η ταπεινή αγάπη μπορεί να οδηγήσει σε αληθινό εθελοντισμό. Οι Χριστιανοί δεν επιδεικνύουμε απλά έναν τυπικό αλτρουισμό και ανθρωπισμό. Κάνουμε πράξη την πίστη μας και την ομολογία μας στον Χριστό ως εθελοντές προσφέροντας από το υστέρημα, προσφέροντας από την καρδιά μας αδιακρίτως, δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό και μάλιστα, σε τούτον τον καιρό που οι άνθρωποι πονούν και υποφέρουν, που νιώθουν εγκαταλελειμμένοι και πολλοί θέλουν περισσότερο να τους απελπίσουν. Όχι, τούτο τον καιρό πρέπει να σταθούμε ελεήμονες και φιλάνθρωποι, κατά μίμηση του Αγίου Παντελεήμονος και να κάνουμε από τα ελάχιστα μέχρι τα πιο μεγάλα...»
Τελειώνοντας ο Σεβασμιώτατος κάλεσε τους πιστούς να μη περιοριστούν στο τυπικό προσκύνημα του Αγίου Παντελεήμονος, αλλά να του δώσουν αληθινό και ιδιαίτερο περιεχόμενο: «αν θέλουμε να τιμήσουμε τον Άγιό μας απόψε να μην αρκεστούμε στο προσκύνημα μόνο. Καλό και άγιο. Να μην αρκεστούμε στον άρτο που θα πάρουμε για να κοινωνήσουμε την κοινή αγάπη, αλλά ας κάνουμε αυτή την κοινωνία της αγάπης πράξη και αλληλεγγύη στον διπλανό μας, στον ξένο, στον εγκαταλελειμμένο. Ας δημιουργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, γιατί πολύ καχυποψία έχει πλημμυρίσει τις ψυχές μας τούτο τον καιρό. Χρειαζόμαστε και πάλι να οικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη με έργα, με πράξεις και ο καθένας μας κάτι μπορεί να προσφέρει, αρκεί να το θελήσουμε και θα βρούμε τον τρόπο και τον τόπο. Οι ανάγκες είναι υπαρκτές και μεγάλες»
