στην Ενορία Παμμακάριστου. Δεκάδες γυναίκες και παιδιά έχουν έρθει από νωρίς στο προαύλιο χώρο της Εκκλησίας. Μικρομάνες κρατώντας τα νεογέννητα μωρά τους αγκαλιά, γυναίκες με νήπια και μεγαλύτερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια κάθε ηλικίας γεμίζουν τον χώρο και περιμένουν υπομονετικά την ευλογία του Πατέρα Αντώνιου. Τα παιδάκια, συχνά ξυπόλητα και ντυμένα με παλιά ρούχα αλλά με βλέμμα γεμάτο προσμονή περιμένουν στη σειρά να λάβουν τη Θεία Λειτουργία από τον παπά- Αντώνη. Δίπλα του στέκει η παπαδιά Χαριτίνη ακούραστη σύντροφος στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει η Ορθόδοξη Ενορία σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Καμπάλα. Η ενορία Παμμακάριστου ιδρύθηκε πριν 3 χρόνια και ανήκει στην Ορθόδοξη Μητρόπολη της Καμπάλας. Ήταν το προσωπικό όραμα του Πατέρα Αντώνιου ο οποίος, αν και γεννήθηκε στην Ουγκάντα, ήρθε το 1980 στην Ελλάδα χάρη στην μεσολάβηση του Σεβασμιότατου Ειρηναίου. Αφού σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών και στην Ιερατική Σχολή του Αγίου Ματθαίου Χανίων, χειροτονήθηκε ιερέας με την ευλογία του Μητροπολίτη Αμφιλοχίου. Το 2004 ο πατέρας Αντώνιος μαζί με την παπαδιά Χαριτίνη και τα 4 από τα πέντε παιδιά τους αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ουγκάντα και εγκαταστάθηκαν στο Wakiso, μια πόλη 50.000 κατοίκων, στις παρυφές της Καμπάλας. Εδώ το 60% των κατοίκων δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, το αποχετευτικό σύστημα είναι ανύπαρκτο, και σχεδόν 30.000 άτομα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σε αυτή την περιοχή και με την ευλογία του Μητροπολίτη Ιωνά Καμπάλας ο πατέρας Αντώνιος και η παπαδιά Χαριτίνη προσπαθούν με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν να απαλύνουν τον πόνο των συνανθρώπων τους. Κάθε Σάββατο μετά τη λειτουργία, ένα μεγάλο τραπέζι στήνεται στην σκεπαστή αυλή της ενορίας και δεκάδες φτωχά παιδιά μαζί με τις μητέρες τους έρχονται να φάνε ένα πιάτο φαί, να λάβουν βοήθεια για το σπίτι και να βρούν συμπαράσταση στη σκληρή καθημερινότητα τους. Η παπαδιά Χαριτίνη προσπαθεί, διδάσκοντας στις γυναίκες να ράβουν και να πλέκουν καλάθια, να στηρίξει τις πιο ευάλωτες από αυτές, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν κάποιο μικρό εισόδημα και να βοηθήσουν τις οικογένειες τους. Τα παιδιά σε υποδέχονται με ζεστά χαμόγελα και τρέχουν να σου πιάσουν το χέρι και να τα πάρεις αγκαλιά. Ο τόπος γεμίζει από τα γέλια και τις φωνές τους, καθώς παίζουν έξω και μέσα από τον ναό. Μωρά μπουσουλάνε, νήπια μπερδεύονται στα πόδια σου και σε κοιτάνε με χαμόγελο, ενώ άλλα κάθονται ευτυχισμένα στους πάγκους κρατώντας σφιχτά το πιάτο με το φαγητό τους. Για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά το γεύμα αυτό θα είναι και το μοναδικό της ημέρας. Η ενορία, με πρωτοβουλία του πατέρα Αντώνιου και με τα λίγα χρήματα που μαζεύει από δωρεές στην Ελλάδα, προσπαθεί να στηρίξει τα παιδιά. Χρειάζονται λιγότερα από 15 ευρώ το μήνα για να στείλεις ένα παιδί στο σχολείο και να του εξασφαλίσεις πρόσβαση στην υγεία, ρούχα, βιβλία και ένα πιάτο καθημερινό φαγητό. Πράγματα που στον δυτικό μας κόσμο τα θεωρούμε δεδομένα, στην Καμπάλα είναι απλά πολυτέλεια. Σε μια περιοχή όπου η φτώχεια, η ανεργία και οι ασθένειες μαστίζουν τον πληθυσμό, όπου καθαρό νερό δεν υπάρχει και τα παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από ελονοσία και απλές προβλέψιμες ασθένειες, το έργο του παπα-Αντώνη είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σίγουρα οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους, όμως σε αυτές τις περίεργες και σκληρές εποχές που διανύουμε αυτό που δοκιμάζεται πάνω από όλα είναι η ανθρωπιά μας. Και αν η Ουγκάντα φαντάζει πολύ μακρινή για να μας απασχολεί ας μην ξεχνάμε πως σε πείσμα όλων εκείνων που αποφασίζουν για τις τύχες μας η συμπόνια και η αλληλεγγύη υπερισχύει.
 |
| Η παπαδιά Χαριτίνη |
http://psifides.pblogs.gr/2011/09/to-orama-toy-p-antwnioy-mutyaba-sthn-makrinh-oygkanta.html,
