Νωρίτερα, ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στην επιλογή της Θείας Λειτουργίας και της Ευχαριστίας ως το βασικό πεδίο εκμάθησης της Λειτουργικής γλώσσας στο Φροντιστήριο και επεσήμανε: «Ξεκινήσαμε από τη Θεία Λειτουργία, την Ευχαριστία, που είναι το κέντρο της ζωής μας. Από αυτήν απορρέουν και εκεί καταλήγουν όλα. Χάρη στην Ευχαριστία η ζωή μας έχει νόημα και ουσία. Έξω απ’ αυτήν οποιαδήποτε έκφραση «πνευματικής» ζωής δε σημαίνει τίποτα. Σ’ αυτήν η σωτηρία μας γίνεται πραγματικό γεγονός. Ακόμα κι αν το έργο μας είναι έργο αγάπης και αλληλεγγύης, έξω από την Ευχαριστία είναι ένας απλός ανθρωπισμός. Σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής της Ευχαριστίας οφείλουμε να συμμετέχουμε και με το νου και με την καρδιά. Η λειτουργική ζωή και η Ευχαριστία είναι ο πραγματικός θησαυρός της ζωής μας. Στο ότι χάσαμε την Ευχαριστία και το λειτουργικό βίωμα από τη ζωή μας οφείλεται το σημερινό αδιέξοδο του τόπου μας. Δε πρόκειται, λοιπόν, μόνο για μια απάντηση στην ανάγκη κατανόησης των κειμένων της Θείας λειτουργίας, είναι και μία μέθοδος να γίνουμε όντως άνθρωποι της Ευχαριστίας…»
Αναφερόμενος, τέλος, στην σύγχρονη Λειτουργική πραγματικότητα ανέφερε ότι «Από εμάς εξαρτάται η Λατρεία μας να παραμείνει όντως ζωντανή. Η οικουμένη άλλαξε. Δεν υπάρχουν ιερές γλώσσες. Καλούμαστε να μιλήσουμε στα έθνη στη δική τους γλώσσα, για να καταλάβουν και να κατανοήσουν. Σίγουρα, όμως, όλοι θα γυρνούν και πάλι στο πρωτότυπο, γι’ αυτό υποστηρίζω ενθέρμως κάθε προσπάθεια και της Εκκλησίας και της Πολιτείας για την Ελληνομάθεια των ξένων και κυρίως εκείνων που σπουδάζουν την Θεολογία, όχι απλά για να γίνουν φιλέλληνες, αλλά γιατί η γνώση της Ελληνικής και η δυνατότητα πρόσβασης στα αυθεντικά κείμενα, καθιστά την Ορθοδοξία, που θα κληθούν να υπηρετήσουν στις χώρες τους, αυθεντική. Απόλυτη μετάφραση δεν υπάρχει. Όλα γίνονται για να βοηθηθούμε να προσεγγίσουμε το πρωτότυπο…»
