Ὁ π. Δημήτριος Καρακώστας, του Θωμά και της Ελένης, εγεννήθη εις την Αθήνα την 8η Οκτωβρίου 1975. Είναι απόφοιτος της Σεβιτανιδείου Σχολής των Αθηνών, της Σχολής ΟΑΕΔ Αργυροχρυσοχοΐας Αθηνών και του Εκκλησιαστικού ΙΕΚ Αιγάλεω. Είναι έγγαμος και πατήρ ενός τέκνου. Αν και εγεννήθη και εμεγάλωσε εις την Αθήνα, επιθυμία του ήταν να εγκατασταθεί εις την ιδιαιτέρα πατρίδα της συζύγου του Βασιλικής και να διακονήσει ως Κληρικός εις την Ιερά Μητρόπολι Μαντινείας και Κυνουρίας.
«Σεβασμιώτατε,
Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω και εγώ την φρικτή αυτή ώρα, που θα αναδεχθώ το μέγα της Ιερωσύνης αξίωμα, ότι ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας είναι μία μετοχή στο μυστήριο του Χριστού, στη λυτρωτική Του θυσία, στο ένδοξο Πάσχα Του. Τίποτα λιγότερο. Είναι μία μετοχή στο μυστήριο της Πεντηκοστής. Μία αποδοχή των δώρων του Αγίου Πνεύματος, που δόθηκαν στην Εκκλησία με την ιερατική μεσιτεία του Αρχιερέα Ιησού.
Η ενότητα των μελών της Εκκλησίας έχει ως συστατικό της στοιχείο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Επομένως η ενότητα αυτή των Χριστιανών είναι ευχαριστιακής φύσεως. Γύρω από την Ευχαριστία συγκεντρώνονταν οι πρώτοι χριστιανοί πάντοτε ενωμένοι, με μία καρδιά και με μία ψυχή, εν ονόματι του Ιησού και εν αγίω Πνεύματι. Μέσα σ αυτὴν την ενότητα των μελών της Εκκλησίας, που φυσικά δεν σημαίνει ομοιομορφία, το Άγιο Πνεύμα πληθαίνει τα δώρα του, προκαλεί τις πιο διαφορετικές κλήσεις, καθορίζει τα λειτουργήματα. Έτσι, η κάθε προσωπικότητα σφραγίζεται με τη σφραγίδα της προσωπικής και μοναδικής σχέσης με την Αγία Τριάδα.
Εκκλησία χωρίς Θεία Ευχαριστία δεν νοείται. Η Εκκλησία είναι παρούσα «εν πληρώτητι» στην καθολικότητά της, εκεί που με την ευλογία του Επισκόπου πραγματοποιείται η Ευχαριστία. Αυτή η φύση της Εκκλησίας καθορίζει και τη φύση και την αποστολή του κλήρου. Ο κληρικός δεν μοιράζει την Ευχαριστία στους πιστούς, ασκώντας μία από τις πολλές του υποχρεώσεις, τις ποιμαντικές, λειτουργικές, διδακτικές. Είναι κατ' εξοχήν ιερατική διακονία.
Στο μυστήριο της Ιερωσύνης, ως το μυστήριο της αγάπης του Χριστού, από μία βαθύτερη άποψη, αποκαλύπτεται ότι το να είναι κανείς Ιερέας είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Οι Πατέρες επισημαίνουν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ιερέας του κόσμου. Είναι αυτός που προσφέρει τον κόσμο στον Θεό, σε μία θυσία αγάπης και δοξολογίας και που μέσα από την αιώνια αυτή Ευχαριστία μοιράζει στον κόσμο την αγάπη του Θεού. Η Ιερωσύνη με την έννοια αυτή έχει μία αληθινά οικουμενική σημασία. Αιώνιο πρότυπό της είναι ο Κύριος Ιησούς «ο προσφέρων και προσφερόμενος» μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ο Χριστός όμως αποκάλυψε ακόμα πως η ουσία της Ιερωσύνης είναι και αγάπη προς τον συνάνθρωπο και επομένως η Ιερωσύνη είναι η ουσία της ζωής. Ο Χριστός από υπέρτατη αγάπη στον άνθρωπο θανατώθηκε και με τον θάνατο Εκείνου εγκαινιάσθηκε, η ιερατική ζωή της αγάπης και της θυσίας, που αποβλέπει στο να κάνει τη ζωή όλων των ανθρώπων λειτουργία της βασιλείας του Θεού. Μέσα στα πλαίσια λοιπόν της Πατερικής αυτής θεώρησης της Ιερωσύνης, είναι αυτονόητον ότι κανένας δεν μπορεί να αναλάβει από μόνος του να γίνει Ιερέας, να το αποφασίσει δηλαδή με βάση τα όποια ανθρώπινα προσόντα του, την προετοιμασία και τις προδιαθέσεις του. Η κλίση έρχεται άνωθεν. Η Ιερωσύνη φανερώνει το ταπεινό φρόνημα της Εκκλησίας, όχι την υπερηφάνειά της, επειδή έχει απόλυτη εξάρτηση από την αγάπη και την ταπείνωση του Χριστού, δηλ. από την μοναδική και τέλεια Ιερωσύνη Του.
Στην χειροτονία ο Ιερέας λαμβάνει πλούσια τα δώρα της αγάπης του Χριστού, της αγάπης εκείνης που Τον έκανε μοναδικό Ιερέα και που γεμίζει με την μοναδική αυτή Ιερωσύνη εκείνον που αποστέλλει στο λαό Του.
Καθένας από εμάς τους κληρικούς μέσα στην Εκκλησία βρίσκει πως η κλίση των κλίσεων είναι να ακολουθήσει, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, τον Χριστό στην Ιερωσύνη Του: στη μέχρι θυσίας αγάπη Του για τον άνθρωπο και τον κόσμο και να κατευθύνη τις ψυχές στη βασιλεία των ουρανών.
Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα,
Από μικρό παιδί αγάπησα τον Κύριο και την Εκκλησία Του. Μεγάλωσα σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον και θυμάμαι ότι από πολύ μικρό παιδί η μητέρα μου με γαλούχησε με τις αρχές και τα βιώματα της εκκλησιαστικής ζωής και παράδοσης. Πάντοτε μου έκανε εντύπωση η βαθιά πίστη προς τον Θεό, αλλά και η υπομονή που έδειχναν οι δικοί μου σε κάθε δοκιμασία. Δεν άργησα να διαπιστώσω ότι ήθελα να ζήσω μέσα στην μοσχοθυμιατισμένη ατμόσφαιρα της χάριτος του Κυρίου. Αγάπησα «παραριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον η οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών». Ο Κύριος σε αυτή την πορεία μου έστειλε ανθρώπους Του που ήταν και είναι υπόδειγμα παρακλήσεως, για να με χειραγωγήσουν στην πνευματική ζωή και την οδό της μετανοίας.
Πόθησα την Ιερωσύνη από μικρός και να που σήμερα ο Θεός μου ανοίγει διάπλατα τα Άγια των Αγίων. Η προσμονή αυτής της στιγμής με ακολούθησε σε όλη μου τη ζωή και οι διάφορες καταστάσεις στην ζωή μου δεν έγιναν ανασταλτικός παράγων στην επιθυμία μου αυτή. Αντίθετα ενίσχυσαν την απόφασή μου και με έκαναν να μην δειλιάσω αλλά να ενισχύσω τον πνευματικό μου αγώνα που ήταν η χαρά μου για να φθάσω εις την ώρα αυτή.
Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση και χαρά για το κάλεσμά μου από τον Κύριο και θέλω αυτή την στιγμή να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου όλους όσους με την προσευχή τους με προέτρεψαν να φθάσω στην ώρα αυτή.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός των γονέων μου, Θωμά και Ελένης, οι οποίοι σήμερα με παραδίδουν με την ευχή τους στον Θεό βλέποντας ότι οι κόποι της ζωής τους δεν πήγαν χαμένοι, καθώς επίσης και των αδελφών μου Εμμανουήλ και Βασιλείου, οι οποίοι μου συμπαραστάθηκαν στην απόφασή μου αυτή.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός του πνευματικού μου πατρός Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Νικολάου Κατσαφαροπούλου, ο οποίος με χειραγώγησε και έθεσε την δική του πνευματική σφραγίδα στην ζωή μου και το ότι με την αγάπη του προσέρχομαι την ώρα αυτή ενώπιον του Θεού για να γευθώ τους καρπούς της Ιερωσύνης.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός της οικογενείας μου, της συζύγου μου Βασιλικής για την συμπαράστασή της στην απόφασή μου να ευρίσκομαι τούτη την ώρα ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου και του τέκνου μας Θωμά.
Μνησθείη Κύριος των εκ της συζύγου γονέων μου Γαρουφαλλιάς και Ιωάννου για την αμέριστη συμπαράστασή τους στην αποφασή μου.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός των πνευματικών μου αδελφών, εξαιρέτως δε του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Διαυλείας κ.κ. Γαβριήλ Παπανικολάου, του και Αρχιγραμματέως της Ιεράς Συνόδου, για την πνευματική του συμπαράσταση.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός όλων των συμμαθητών μου εις το ΙΕΚ που τους παρακαλώ με τις προσευχές τους να με στηρίζουν.
Μνησθείη Κύριος ο Θεός πάντων των ενοριτών της ενορίας της Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μοσχάτου. Η χάρις του Αγίου Θεού να σκέπη πάντας.
Σεβασμιώτατε,
Έχω σαφή συνείδηση ότι ως άνθρωπος είμαι ατελής στο να αναδεχθώ το υπούργημα αυτό, πλην όμως θαρρώ εις Εκείνον ο οποίος ανέδειξε τους αγραμμάτους αλιείς σε σοφούς Αποστόλους, και τους αμαρτωλούς σε Αγίους της Εκκλησίας μας. Θαρρώ σε Εκείνον που δεν εγκαταλείπει εκείνους που με φόβο Θεού και αγάπη Χριστού ακολουθούν το ιερατικό στάδιο.
Θαρρώ και στις δικές σας πατρικές προσευχές. Η πηγαία αγάπη σας και η εμπιστοσύνη σας προς το πρόσωπό μου, μου δίνουν την δύναμη και την πίστη της ελπίδας για την νέα σελίδα της ζωής μου, που εντός ολίγου εσείς θα γυρίσετε δια των τιμίων χειρών σας. Εν ευγνωμοσύνη πολλή σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το ότι δεχθήκατε να με χειροτονήσετε και να με εντάξετε εις το πλήρωμα των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας.
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, ευλογημένοι εν Χριστώ αδελφοί, εύχεσθε να με αναδείξει ο Κύριος άξιο υπηρέτη του αγίου Θυσιαστηρίου και διάκονο των Μυστηρίων Του.
Και νυν Δέσποτα Άγιε, ιδού ο δούλος Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το άγιον Αυτού θέλημα. Αμήν».
Μετά την ομιλία του νεοχειροτονηθέντος, τον λόγο έλαβε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας τονίζοντας τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να καλλιεργεί κάθε Κληρικός για να έχει θεάρεστη και επιτυχημένη διακονία. Μίλησε για την συνεχή πνευματική καλλιέργεια του Κληρικού, για τους ηθικούς κανόνες συμπεριφοράς του, για την υπακοή εις την τάξι και τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την μέχρι θυσίας προσφορά του εις τον πιστό Λαό του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού.
+ Αρχ. Φ. Κ.
