Είναι η πρώτη πανήγυρις της Αγίας Τριάδος, την οποίαν με αξιώνει ο Θεός να εορτάσω ως Ηγούμενος της Ιεράς ταύτης Μονής, δι’ ο και αναπέμπω δοξολογίαν εις Αυτόν δια την μεγάλην ταύτην τιμήν και δωρεάν.
Ονομάζομεν πάντες σήμερον
και καλούμεν αυτήν Ιεράν Μονήν και καλώς πράττομεν, διότι είναι και υπάρχει και παρά πάντων γνωρίζεται ως τοιαύτη από της εποχής του Μεγάλου ιδρυτού αυτής Ιερού Φωτίου. Εις τας καρδίας όμως πάντων ημών και εις τα χείλη κυριαρχεί ο χαρακτηρισμός «Ιερά Θεολογική Σχολή». Ούτω γνωρίζεται, ούτως ευφημείται, ούτως δοξάζεται, δια της προσωνυμίας αυτής ονομάζεται εις τας καθ’ ημέραν προσευχάς μας, ούτως αποκαλείται και υπό των αυτών εισέτι των αιτίων της αναγκαστικής παύσεως της λειτουργίας αυτής.
Ουχί δε αδίκως, διότι παρά το ένδοξον παρελθόν της Ιεράς ταύτης Μονής, εξετινάχθη αύτη εις ύψη ότε ιδρύθη εντός αυτής το έτος 1844 η Ιερά Θεολογική Σχολή της Μητρός Εκκλησίας, του Πρωτοθρόνου εν τη Ορθοδοξία Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όσον αξιέπαινοι και μνημονευτέοι είναι οι ιδρυταί και διατελέσαντες Ηγούμενοι και οι ενασκήσαντες εν αυτή μακάριοι πατέρες, άλλον τόσον και πλέον τούτου άξιοι μνείας και αναφοράς είναι όσοι ίδρυσαν, εσχολάρχευσαν, εδίδαξαν, απεφοίτησαν, διηκόνησαν και ευηργέτησαν την Ιεράν ημών Θεολογικήν Σχολήν. Μίαν Σχολήν, ο οποία δεν εκυριάρχησε μόνον κατά την εποχήν της ενδόξου λειτουργίας αυτής εις την ορθόδοξον θεολογικήν σκέψιν της καθ’ ημάς Ανατολής, αλλά και κατά την πρόσφατον περίοδον της βιαίας φιμώσεως αυτής ετάραξε τα ύδατα της κορωνίδος των επιστημών δια της εκκωφαντικής σιωπής της, διακοπτομένης δια της εξαστραπής και διακρίσεως των λαμπρών αποφοίτων αυτής ανά την οικουμένην.
Δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο προσκυνητός ημών Αυθέντης και Δεσπότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, εκ πρώτης αρχής της λαμπράς Αυτού υπερεικοσαετούς ήδη Πατριαρχείας ουκ επαύσατο κηρύττων την αναγκαιότητα της επαναλειτουργίας αυτής, χρώμενος, κατά περίπτωσιν, γλώσση ρομφαίας διστόμου η αύρας λεπτής δροσοβόλου. Εις πάσαν επικοινωνίαν μετά των αρχόντων του κόσμου τούτου υπεγράμμισε και υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής, μη διστάζων ενώπιον εξουσιών, μη κατακαμπτόμενος ενώπιον δυσκολιών, μη δειλιών ενώπιον αδιεξόδων, αγνοών σχόλια, επικρίσεις, δισταγμούς και επιφυλάξεις.
Σήμερον, διανύσας μεγάλην απόστασιν, υποστάς τον καύσωνα της ημέρας και το ψύχος της νυκτός, ευρίσκεται ο Πατριάρχης και παν το Γένος εις τας παραμονάς των καλών ειδήσεων.
Η προσευχή ημών εις τον Παράκλητον, τον ουράνιον Βασιλέα, απευθύνεται εις το Πνεύμα της Αληθείας. Δεν είναι πνεύμα ρωμαντικόν, ουδέ πνεύμα συναισθηματισμού το Πνεύμα, αλλά Πνεύμα Αληθείας, διότι είναι Πνεύμα Θεού. Και όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις. Τα κριτήρια του Θεού και η βούλησίς του δεν δεσμεύονται από τα ανθρώπινα σχέδια, ουδέ περιορίζονται από την λογικήν των πλασμάτων του. Κύριος της ιστορίας και του χρόνου είναι ο Δημιουργός του κόσμου, ούτος όστις υπομειδιά όταν τα κτίσματά του κινούνται προς το μέλλον αγνοούντα την θείαν βουλήν.
Το θείον Πνεύμα είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν, δι’ ο και προσευχόμεθα εις αυτό ίνα πληρώση τας καρδίας και εκπληρώση τα αιτήματα ημών. Ως θησαυρός των αγαθών, αποτελεί τον μόνον κατ’ άνθρωπον θησαυρόν της Εκκλησίας των του Χριστού Πενήτων και ο μεγάλος της όντως ζωής χορηγός. Ελθόν και σκηνώσαν εν ημίν καθαρίζει από πάσης κηλίδος και σώζει τας ψυχάς ημών.
Επομένως, αδελφοί μου, μη απογοητευώμεθα από σκέψεις και γεγονότα, όσον και εάν φαίνωνται εκ πρώτης όψεως λογικοφανή και πειστικά, διότι η θεία βουλή δύναται να υπερβή και να καταργήση πάσαν ανθρωπίνην λογικήν και να διασκεδάση παν ανθρώπινον μηχάνευμα.
Το πνεύμα του Πατριάρχου είναι, επαναλαμβάνω, το Πνεύμα του Θεού. Και το Πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αληθείας, δι’ ο είμεθα βέβαιοι ότι θα επαληθευθούν αι προσδοκίαι του Παναγιωτάτου, διότι εκείνος ενσαρκώνει πάντοτε τους πόθους του Γένους, τας προσδοκίας της Εκκλησίας, την ελπίδα της ομογενείας.
Στερεωμένος εις την βεβαίαν ταύτην ελπίδα, από της πρώτης ημέρας της αναλήψεως των καθηκόντων μου ως Ηγουμένου τον παρελθόντα Οκτώβριον επί του λόφου τούτου της ελπίδος, εσκεπτόμην πως θα προετοιμασθή η μεγάλη εκείνη ημέρα της επαναλειτουργίας της Σχολής.
Δια την προετοιμασίαν του κτιρίου, προσεφύγαμεν εις το Αριστοτέλειον Πανεπιστήμιον της Θεσσαλονίκης και εξησφαλίσαμεν την υπό την ευθύνην και την χορηγίαν της Πρυτανείας αυτού ανάληψιν της υποχρεώσεως εκπονήσεως δύο μειζόνων μελετών.
Πρώτον, της αποτυπώσεως της παρούσης κτιριακής καταστάσεως εν πάση λεπτομερεία, και Δεύτερον, της μελέτης των δεόντων ίνα εκτελεσθούν έργων, ώστε να ανταποκρίνεται η Σχολή εις τας συγχρόνους προδιαγραφάς λειτουργίας ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος με αξιώσεις διεθνούς αναγνωρίσεως, και της συντάξεως των συναφών προϋπολογισμών.
Ήδη έχει εκκινήσει η εκπόνησις των ως άνω μελετών και εντός ενός έτους από της ενάρξεως των εργασιών θα έχει κατατεθή υπό την κρίσιν της Α. Θ. Παναγιότητος και της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, γίνονται δε και αι πρώται σκέψεις δια το Ακαδημαϊκόν Πρόγραμμα και το θεματολόγιον των διδαχθησομένων μαθημάτων.
Η προτεραιότης δια την προετοιμασίαν της επαναλειτουργίας της Σχολής ουδόλως ωδήγησεν εις την παράλειψιν του μοναστηριακού χαρακτήρος αυτής. Προς τούτο κατεβλήθη προσπάθεια επανδρώσεως αυτής δια της συστάσεως ολιγομελούς, έστω, αδελφότητος εν αυτή δια της εγκαταβιώσεως και χειροτονίας δύο κληρικών: του Οσιολ. Ιερομονάχου κ. Σαμουήλ Εφφέ και του Ιερολ. Διακόνου Εφραίμ Τσόλη, αμφοτέρων αποφοίτων θεολογικών Σχολών.
Μεγάλη ασφαλώς απώλεια δι’ ημάς ήτο η εν Κυρίω κοίμησις του εκ των αδελφών της Μονής αειμνήστου Διακόνου κυρού Δωροθέου Αναστασιάδου, μεθ’ υποδειγματικής πιστότητος, αυταπαρνήσεως και αφοσιώσεως διακονήσαντος αυτήν επί τοσαύτα έτη. Το τεσσαρακονθήμερον αυτού μνημόσυνον θα τελεσθή εν τη καθ’ ημάς Ι. Μονή το προσεχές Σάββατον, 9ην τρέχοντος μηνός. Είη η μνήμη αυτού αιωνία και άληστος.
Εκ μέσης καρδίας εκφράζω την ευγνωμοσύνην μου προς την Α. Θ. Παναγιότητα, τον Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην κ. κ. Βαρθολομαίον, τον περιβάλλοντα πάντοτε το ιερόν τούτο σκήνωμα του Γένους μετ’ αμειώτου πατρικής στοργής και ανυστάκτου ενδιαφέροντος, ευχόμενος όπως το σήμερον επιπνεύσαν τη Εκκλησία Πνεύμα της Αληθείας λαλήση αγαθά εις τας καρδίας των κρατούντων και διανοίξη αυτών τους οφθαλμούς και ίδωσι τι το αληθές και ορθόν και δίκαιον.
Παρακαλώ δε τον σεβαστόν Πατριαρχικόν εκπρόσωπον Σεβ. Μητροπολίτην Πριγκηποννήσων κ. Ιάκωβον, όπως διαβιβάση τα υικά αισθήματα ταύτα του ομιλούντος προς την Σεπτήν της Ορθοδοξίας Κορυφήν.
Θερμώς ευχαριστώ επίσης τον προεξάρχοντα της σημερινής πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας μετά της εγνωσμένης ιεροπρεπείας και σεμνότητος Σεβ. Μητροπολίτην Γέροντα Δέρκων κ. Απόστολον, τον σεβαστόν προκάτοχόν μου εις την Ηγουμενείαν και νυν Πρόεδρον της Εφορείας της Σχολής και εύχομαι εις αυτόν έτη πολλά ζωής και ποιμαντορίας.
Ιδιαζόντως και ειλικρινώς ευχαριστώ και την σεβαστήν Εφορείαν της Ι. Μονής, την μετά μεγάλης σπουδής μεριμνώσαν δια την ευόδοσιν των αφορώντων εις το ιερόν τούτο καθίδρυμα.
Τέλος, ευχαριστώ τον Εντιμολογιώτατον κ. Βασίλειον Αναγνωστόπουλον, Πρόεδρον της Εστίας Θεολόγων Χάλκης, ως και πάντα τα παρόντα εκ των μελών αυτής, τόσον δια την αδιάκοπον προσοχήν και την μέριμναν την οποίαν επιδεικνύουν δια τας ανάγκας και την πορείαν της Σχολής, όσον και δια την εφετεινήν παρουσίαν και διαβίωσιν αυτών εν αυτή κατά την πανήγυριν ταύτην, εις συνέχισιν λυσιτελούς αποδειχθείσης παραδόσεως, συμβαλλούσης τα μέγιστα εις την ανανέωσιν των μεταξύ των δεσμών, αλλά και εις μεταλαμπάδευσιν εις ημάς τους νεωτέρους του αναδείξαντος και ανακαινίσαντος αυτούς πνεύματος και ήθους της Χάλκης. Συγχαίρω δε ιδιαιτέρως δια την πρόσφατον έκδοσιν του εξαιρέτου Λευκώματος της Σχολής περιέχοντος σπανίας φωτογραφίας και δυσεύρετον υλικόν περί την ιστορίαν και την προσφοράν αυτής.
Κατακλείων τους ταπεινούς μου λόγους εύχομαι από ψυχής όπως ο Παράκλητος χαρίζηται προς πάντας την «λυτήριον κάθαρσιν των αμπλακημάτων ημών και την πυρίπνοον δρόσον αυτού» κατασκευάζων ημάς « τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας» και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. Αμήν.
melan-omorfa.blogspot.gr
