Μαζί μέ τήν τιμή πού ἔνοιωσα, μοῦ δημιούργησε καί αἴσθημα εὐθύνης ἡ πρόταση νά γράψω κάτι γιά τόν «ἄνθρωπο», π. Μαρίνο Γεωργακόπουλο, τόν ἀγαπητό θεῖο, προσφιλῆ φίλο καί ἀδελφό. ῾Η δυσκολία μου εἶναι ὅτι δέν μπορῶ νά ξεχωρίσω τόν ἄνθρωπο Μαρῖνο ἀπό τόν ἱερέα, τόν πατέρα, τόν συγγενῆ, τόν ἄριστο πνευματικό, τόν ἄψογο λειτουργό, τόν ζωντανό κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου. ῾Ο τεμαχισμός καί ὁ κερματισμός μίας προσωπικότητας ἀνήκει σέ ἀνθρώπους μέ ρόλους
καί προσωπεῖα. Κάθε προσέγγιση ἑνός πνευματικοῦ ἀνθρώπου σοῦ δίνει τήν ἐμπειρία τοῦ ὅλου ἀνθρώπου.
῾Ο π. Μαρῖνος δέν εἶχε πάνω του κάτι τό περιττό, κάτι τό προσποιητό. Μᾶς ἄφησε βαρειά κληρονομιά καί φωτεινό παράδειγμα ἑνός συγχρόνου φωτισμένου ἱερέως καί ἀνθρώπου. Μοναδική ἦταν ἡ εὐστροφία του καί ἡ πρακτικότητά του στό νά βρίσκει λύσεις στά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. ῾Η ἐφευρετικότητα νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους ἦταν στοιχεῖο τῆς χαρισματικῆς του προσωπικότητας. Δέν ἔμεινε ποτέ στά λόγια, ἔκανε ἔργα, ἀκόμα καί ὅταν συνταξιοδοτήθηκε, ζοῦσε τήν ἴδια ἀγωνία, τῆς προσφορᾶς.
Τό ἀστείρευτο χιοῦμορ του ἔβρισκε τρόπους νά σκορπίζει χαρά. Χαιρόταν καί γέλαγε μέ τήν καρδιά του γιά κάτι ἀστεῖο πού ἔλεγε ἤ ἄκουγε. Εἶχε τήν ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ, χωρίς νά γίνεται παιδί. Τά παιδιά ὅμως τόν ἔνοιωθαν δικό τους.
῾Η καθημερινότητά του ἦταν ἕνα συνεχές πανηγύρι, μία πασχαλιά, καί ἡ δίψα τῆς προσφορᾶς καί τῆς δημιουργίας νοηματοδοτοῦσαν τήν κάθε του στιγμή.
Χρωστοῦμε πολλά στόν π. Μαρῖνο. Τά παιδιά του, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι, τά πνευματικά του παιδιά, ἡ ᾿Εκκλησία.
Πέταξε ἡ φωτεινή καί εὐλογημένη ψυχή του ξαφνικά καί ἀπρόσμενα. Εἶχε ἴσως ἐκπληρώσει τό σχέδιο τῆς ζωῆς του. ῎Αγνωστες οἱ βουλές τοῦ Κυρίου. ῎Αν πρέπει νά λυπούμαστε γιά κάτι εἶναι γιατί μᾶς ἔφυγε καί μείναμε χωρίς αὐτόν.
῏Ηταν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας, ὁ ποιμένας πού συνδεόταν μέ δεσμούς ἀγάπης, μέ πολυάριθμες ψυχές, πού τώρα νιώθουν ὀρφανεμένες. ῏Ηταν μοναδικός γιά τίς προσωπικές του πνευματικές ἀρετές καί τήν χαρισματική του ποιμαντική ἀγωνία γιά τόν ἄνθρωπο. ῏Ηταν μοναδικός γιατί συνδύαζε ἄριστα τήν φυσική του εὐστροφία, τήν θεολογική του παιδεία, μέ τήν ταπεινή του προσήλωση στήν ᾿Εκκλησία μας, καί τήν ἁπλοϊκότητα στήν πίστη σάν τήν πίστη ἑνός μικροῦ παιδιοῦ.
᾿Ιδιαίτερό του χάρισμα ἡ ἐπικοινωνία μάλιστα μέ τούς νέους ἀνθρώπους. ῾Η μεγαλύτερή του ἀγωνία ἡ ἐνορία, νά εἶναι καί νά παραμένει ἕνα ζωντανό κύτταρο τῆς ᾿Εκκλησίας.
Γιά τόν καθένα ἦταν ὁ δικός του ἄνθρωπος πού μποροῦσε νά κουβεντιάζει ἄνετα τά προβλήματά του. Δέν εἶχε προκαταλήψεις, δέν εἶχε φανατισμούς. Στοιχεῖο βασικό ὁ αὐθορμητισμός καί ἡ ἐπιείκια ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους καί περισσότερο στούς δυσκολεμένους καί ἐνδεεῖς.
Διατηροῦσε πάντα μία φρεσκάδα, ἀπόρροια τῆς πνευματικῆς του ζωῆς μέχρι τελευταία, ἀλλά καί κάτι τό καταπληκτικά νεανικό στούς τρόπους, στήν σκέψη καί στήν νοοτροπία.
῎Εφυγε αἰφνίδια, πνίγηκε στά ρηχά σέ μία ἀπόμερη πολύ ἀγαπημένη του ἀκρογιαλιά στό νησί τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου, ἀφοῦ πρῶτα ἔπαθε ἰσχαιμικό ἐπεισόδιο. ῏Ηταν μόνος ἐνώπιόν τοῦ Μόνου, μέσα στό ὑγρό στοιχεῖο τῆς ζωῆς. ῎Εφυγε πονώντας, προσευχόμενος, καί ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Μέσα στό φέρετρο, τό πρόσωπό του, τραυματισμένο στό μέτωπο ἀπό τό ἄτυχο πέσιμο, ἦταν φτιασιδομένο, αὐτό ἦταν ἴσως καί τό μοναδικό φτιασίδι πού δέχτηκε ἡ γνήσια ἁγιασμένη καί φωτεινή ζωή του.
῞Οταν ὁ στάρετς Ζωσιμᾶς πέθανε ὅπως μᾶς λέει ὁ Ντοστογιέφσκι στούς «ἀδελφούς Καραμάζωφ» ὅλοι περίμεναν νά ἀναβλύσει μύρο τό σῶμα του. ῞Ομως ἀντί γιά μύρο ἀπό τόν νεκρό, ἁπλώθηκε μία δυσοσμία πού σκανδάλισε ὅσους περίμεναν. ᾿Εμεῖς πού σταθήκαμε μπροστά στό σεπτό λείψανό του, δέν αἰσθανθήκαμε τήν εὐωδία τοῦ λειψάνου του, αἰσθανθήκαμε τήν εὐωδία τῆς ἀγάπης του, τῆς προσφορᾶς του, τά δάκρυα τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν καί αὐτή ἡ εὐωδία συνεχίζει νά μᾶς εὐφραίνει, μαζί μέ τίς προσευχές του ἀπό τούς οὐρανούς.
καί προσωπεῖα. Κάθε προσέγγιση ἑνός πνευματικοῦ ἀνθρώπου σοῦ δίνει τήν ἐμπειρία τοῦ ὅλου ἀνθρώπου.
῾Ο π. Μαρῖνος δέν εἶχε πάνω του κάτι τό περιττό, κάτι τό προσποιητό. Μᾶς ἄφησε βαρειά κληρονομιά καί φωτεινό παράδειγμα ἑνός συγχρόνου φωτισμένου ἱερέως καί ἀνθρώπου. Μοναδική ἦταν ἡ εὐστροφία του καί ἡ πρακτικότητά του στό νά βρίσκει λύσεις στά προβλήματα καί τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. ῾Η ἐφευρετικότητα νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους ἦταν στοιχεῖο τῆς χαρισματικῆς του προσωπικότητας. Δέν ἔμεινε ποτέ στά λόγια, ἔκανε ἔργα, ἀκόμα καί ὅταν συνταξιοδοτήθηκε, ζοῦσε τήν ἴδια ἀγωνία, τῆς προσφορᾶς.
Τό ἀστείρευτο χιοῦμορ του ἔβρισκε τρόπους νά σκορπίζει χαρά. Χαιρόταν καί γέλαγε μέ τήν καρδιά του γιά κάτι ἀστεῖο πού ἔλεγε ἤ ἄκουγε. Εἶχε τήν ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ, χωρίς νά γίνεται παιδί. Τά παιδιά ὅμως τόν ἔνοιωθαν δικό τους.
῾Η καθημερινότητά του ἦταν ἕνα συνεχές πανηγύρι, μία πασχαλιά, καί ἡ δίψα τῆς προσφορᾶς καί τῆς δημιουργίας νοηματοδοτοῦσαν τήν κάθε του στιγμή.
Χρωστοῦμε πολλά στόν π. Μαρῖνο. Τά παιδιά του, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι, τά πνευματικά του παιδιά, ἡ ᾿Εκκλησία.
Πέταξε ἡ φωτεινή καί εὐλογημένη ψυχή του ξαφνικά καί ἀπρόσμενα. Εἶχε ἴσως ἐκπληρώσει τό σχέδιο τῆς ζωῆς του. ῎Αγνωστες οἱ βουλές τοῦ Κυρίου. ῎Αν πρέπει νά λυπούμαστε γιά κάτι εἶναι γιατί μᾶς ἔφυγε καί μείναμε χωρίς αὐτόν.
῏Ηταν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας, ὁ ποιμένας πού συνδεόταν μέ δεσμούς ἀγάπης, μέ πολυάριθμες ψυχές, πού τώρα νιώθουν ὀρφανεμένες. ῏Ηταν μοναδικός γιά τίς προσωπικές του πνευματικές ἀρετές καί τήν χαρισματική του ποιμαντική ἀγωνία γιά τόν ἄνθρωπο. ῏Ηταν μοναδικός γιατί συνδύαζε ἄριστα τήν φυσική του εὐστροφία, τήν θεολογική του παιδεία, μέ τήν ταπεινή του προσήλωση στήν ᾿Εκκλησία μας, καί τήν ἁπλοϊκότητα στήν πίστη σάν τήν πίστη ἑνός μικροῦ παιδιοῦ.
᾿Ιδιαίτερό του χάρισμα ἡ ἐπικοινωνία μάλιστα μέ τούς νέους ἀνθρώπους. ῾Η μεγαλύτερή του ἀγωνία ἡ ἐνορία, νά εἶναι καί νά παραμένει ἕνα ζωντανό κύτταρο τῆς ᾿Εκκλησίας.
Γιά τόν καθένα ἦταν ὁ δικός του ἄνθρωπος πού μποροῦσε νά κουβεντιάζει ἄνετα τά προβλήματά του. Δέν εἶχε προκαταλήψεις, δέν εἶχε φανατισμούς. Στοιχεῖο βασικό ὁ αὐθορμητισμός καί ἡ ἐπιείκια ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους καί περισσότερο στούς δυσκολεμένους καί ἐνδεεῖς.
Διατηροῦσε πάντα μία φρεσκάδα, ἀπόρροια τῆς πνευματικῆς του ζωῆς μέχρι τελευταία, ἀλλά καί κάτι τό καταπληκτικά νεανικό στούς τρόπους, στήν σκέψη καί στήν νοοτροπία.
῎Εφυγε αἰφνίδια, πνίγηκε στά ρηχά σέ μία ἀπόμερη πολύ ἀγαπημένη του ἀκρογιαλιά στό νησί τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου, ἀφοῦ πρῶτα ἔπαθε ἰσχαιμικό ἐπεισόδιο. ῏Ηταν μόνος ἐνώπιόν τοῦ Μόνου, μέσα στό ὑγρό στοιχεῖο τῆς ζωῆς. ῎Εφυγε πονώντας, προσευχόμενος, καί ζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Μέσα στό φέρετρο, τό πρόσωπό του, τραυματισμένο στό μέτωπο ἀπό τό ἄτυχο πέσιμο, ἦταν φτιασιδομένο, αὐτό ἦταν ἴσως καί τό μοναδικό φτιασίδι πού δέχτηκε ἡ γνήσια ἁγιασμένη καί φωτεινή ζωή του.
῞Οταν ὁ στάρετς Ζωσιμᾶς πέθανε ὅπως μᾶς λέει ὁ Ντοστογιέφσκι στούς «ἀδελφούς Καραμάζωφ» ὅλοι περίμεναν νά ἀναβλύσει μύρο τό σῶμα του. ῞Ομως ἀντί γιά μύρο ἀπό τόν νεκρό, ἁπλώθηκε μία δυσοσμία πού σκανδάλισε ὅσους περίμεναν. ᾿Εμεῖς πού σταθήκαμε μπροστά στό σεπτό λείψανό του, δέν αἰσθανθήκαμε τήν εὐωδία τοῦ λειψάνου του, αἰσθανθήκαμε τήν εὐωδία τῆς ἀγάπης του, τῆς προσφορᾶς του, τά δάκρυα τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν καί αὐτή ἡ εὐωδία συνεχίζει νά μᾶς εὐφραίνει, μαζί μέ τίς προσευχές του ἀπό τούς οὐρανούς.
