κλῆρο καί τόν πιστό λαό τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά τά ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού φυλάσσονται στήν Ἱερά Μονή Σαγματᾶ Βοιωτίας.
Ἡ ὑποδοχή τους ἔγινε μέ κάθε ἐκκλησιαστική τάξη καί λαμπρότητα τήν Πέμπτη τό ἀπόγευμα 4 Ἰουλίου, ἀπό τόν σεπτό Μητροπολίτη μας κ. Συμεών στή διασταύρωση τῶν ὁδῶν Κων. Παλαιολόγου καί Ἀσκληπιοῦ στό Παλαιό Φάληρο. Ἐκεῖ, παρεδόθη ἡ ἱερή λειψανοθήκη στόν Σεβασμιώτατο κ. Συμεών καί ἐν συνεχείᾳ μέ πομπή κλήρου καί λαοῦ κατευθύνθηκαν στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Κυριακῆς (Λεωφ. Ἀμφιθέας 60, Παλαιό Φάληρο). Τά ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ θά παραμείνουν γιά νά τά προσκυνήσουν οἱ Χριστιανοί μέχρι τή Δευτέρα 8 Ἰουλίου (ὥρα 11 π.μ.).
Στόν ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Κυριακῆς τελέσθηκε ἀκολούθως Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός καί ὁμίλησε γιά τόν βίο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ καί τή σημασία τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν ὁ Σεβασμιώτατος κ. Συμεών. Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας ἐτελέσθη Ἱερά Ἀγρυπνία ἱερουργοῦντος τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιλείου Γιαννάκα, Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Κυριακῆς.
Οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις θά κορυφωθοῦν τήν προσεχή Κυριακή 7 Ἰουλίου, ἡμέρα ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, μέ τόν Ὄρθρο καί τήν Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία τό πρωί καί τήν Πάνδημη Λιτανεία τό ἀπόγευμα.
Ἀναλυτικά τό ἑορταστικό πρόγραμμα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Κυριακῆς (Λεωφ. Ἀμφιθέας 60, Παλαιό Φάληρο) ἔχει ὡς ἑξῆς:
(πατῆστε ἐδῶ) http://www.inak.gr/inak/
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. ΣΥΜΕΩΝ (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὁμιλία του)
Ὑποδεχθήκαμε σήμερα ἐδῶ στήν Ἀμφιθέα, στά πλαίσια τῆς ἐτήσιας μνήμης τῆς προστάτιδος καί πολιούχου της Ἁγίας Κυριακῆς, τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, στήν Κριμαία, τοῦ Ἰατροῦ. Ρῶσος Ἅγιος, γεννήθηκε στή γῆ τῆς Οὐκρανίας, καί μετά ἀπό μιά περιπετειώδη ζωή, στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια καί στίς συνθῆκες τίς τραγικές, ὑπό τίς ὁποῖες βρέθηκε ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, καθόλο τό ἥμισυ τοῦ περασμένου, τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 1961, 29 Μαΐου μέ τό νέο ἡμερολόγιο, ὡς Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, στή Συμφερούπολη τῆς Κριμαίας.
Ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ὑπῆρξε ἕνας συνεχής καί ἀδιάκοπος ἀγώνας. Χαρισματοῦχος, πολυτάλαντος σάν προσωπικότητα, εὐφυέστατος ἄνθρωπος, διακρίθηκε κυρίως ἀπό τήν ὥρα πού ἀποφάσισε νά σπουδάσει καί νά ἀφιερωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στή ἰατρική ἐπιστήμη, καί μάλιστα στή χειρουργική. Σέ κάποια στιγμή ἦρθε σέ κοινωνία γάμου, ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά, ἔχασε σύντομα τή σύζυγό του, καί ἡ Ἐκκλησία –ὑπό τίς περιπέτειες ἐκεῖνες τοῦ ἀθέου καθεστῶτος πού βρέθηκε, καί τίς δοκιμασίες τίς ὁποῖες ὑπέστη–, ἀνέδειξε τόν Ἅγιο Λουκᾶ Ἐπίσκοπο.
Ἐπίσκοπος μέ ζῆλο, μέ λόγο, προασπιζόμενος τή χριστιανική πίστη, ἀγωνιζόμενος γιά τήν ἑδραίωση τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αὐτή πολεμεῖτο, ὅπως πολεμήθηκε καί ὅπως διώχθηκε ἀπό τούς ἀθέους. Ἔτσι λοιπόν ἔμελλε στόν ἴδιο νά δοκιμάσει πάλιν καί πολλάκις διωγμούς καί κατατρεγμούς, ἀπό τό ἕνα μέρος στό ἄλλο, μέχρι καί αὐτή τή Σιβηρία, ἀλλά δέν ὑπεχώρησε, δέν συμβιβάστηκε, δέν συνθηκολόγησε, δέν πρόδωσε τήν πίστη, δέν ἐγκατέλειψε τό χρέος του ὡς χριστιανός Ἐπίσκοπος. Ὅπου ἐστάλη, εἴτε διωκώμενος ἀπό τό καθεστώς, εἴτε μέ τήν ἐντολή τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, παντοῦ ἔδωσε ζωντανή τή μαρτυρία τῆς πίστεώς του, ἡ ὁποία ὅμως ἐπιβεβαιωνόταν μέσα ἀπό τή συνεπή καί ἁγία χριστιανική του ζωή.
Γι’ αὐτό καί ὁ λόγος του εἶχε μιά ἰδιαίτερη δύναμη καί ἀπήχηση στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἀπό τό 1946 κατέστη, ὅπως προεῖπα, Ἀρχιεπίσκοπος στή Συμφερούπολη τῆς Κριμαίας, καί ἐκεῖ παρέμεινε μέχρι τό 1961, ὁπότε σέ βαθιά ἡλικία ἀνεχώρησε ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο.
Ἔδωσε ὅλο τό ζῆλο καί ὅλη τήν ἀγάπη του στά χρόνια αὐτά στή Συμφερούπολη καλλιεργώντας τόν ἱερό κλῆρο καί διαποιμαίνοντας τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ. Δοκίμασε καί ὁ ἴδιος τόν πόνο τῆς ἀσθένειας, μάλιστα (τό 1946 πῆγε στή Συμφερούπολη) ἀπό τό 1955 μέχρι τό 1961 ἔχασε καί τό φῶς του. Παραταῦτα ἔμεινε πιστός στό καθῆκον του καί συνέχισε τυφλός νά λειτουργεῖ ὑποβοηθούμενος, μιά καί γνώριζε ἀπέξω τή θεία Λειτουργία καί δέν εἶχε ἀνάγκη νά συμβουλεύεται τίς λειτουργικές φυλλάδες.
Σημεῖα ἁγιότητας βίου ἔδωσε πάρα πολύ ἐνωρίς. Ὁ τάφος του ἔγινε προσκύνημα μέγα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ὄχι μόνο τῆς Κριμαίας, ἀλλά καί εὐρύτερα. Ἔτσι τό 1995 ἀναγνωρίσθηκε τοπικός Ἅγιος γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Συμφερουπόλεως, τῆς Κριμαίας, καί τό 2000 ἐπισήμως ἀπό τή Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ.α´. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἰατρόν καί ποιμένα, Λουκᾶν τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Ἀρχιερέα λαμπρόν, τόν βαστάσαντα Χριστοῦ τά θεῖα στίγματα, τάς ἐξορίας τά δεινά, ἐγκλεισμούς ἐν φυλακαῖς, τάς θλίψεις καί τά ὀνείδη, τόν ἐπ’ ἐσχάτων φανέντα, ἐν τῇ Ρωσίᾳ νέον Ἅγιον.
Ὑποδεχθήκαμε σήμερα ἐδῶ στήν Ἀμφιθέα, στά πλαίσια τῆς ἐτήσιας μνήμης τῆς προστάτιδος καί πολιούχου της Ἁγίας Κυριακῆς, τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, στήν Κριμαία, τοῦ Ἰατροῦ. Ρῶσος Ἅγιος, γεννήθηκε στή γῆ τῆς Οὐκρανίας, καί μετά ἀπό μιά περιπετειώδη ζωή, στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια καί στίς συνθῆκες τίς τραγικές, ὑπό τίς ὁποῖες βρέθηκε ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, καθόλο τό ἥμισυ τοῦ περασμένου, τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 1961, 29 Μαΐου μέ τό νέο ἡμερολόγιο, ὡς Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, στή Συμφερούπολη τῆς Κριμαίας.
Ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ ὑπῆρξε ἕνας συνεχής καί ἀδιάκοπος ἀγώνας. Χαρισματοῦχος, πολυτάλαντος σάν προσωπικότητα, εὐφυέστατος ἄνθρωπος, διακρίθηκε κυρίως ἀπό τήν ὥρα πού ἀποφάσισε νά σπουδάσει καί νά ἀφιερωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στή ἰατρική ἐπιστήμη, καί μάλιστα στή χειρουργική. Σέ κάποια στιγμή ἦρθε σέ κοινωνία γάμου, ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά, ἔχασε σύντομα τή σύζυγό του, καί ἡ Ἐκκλησία –ὑπό τίς περιπέτειες ἐκεῖνες τοῦ ἀθέου καθεστῶτος πού βρέθηκε, καί τίς δοκιμασίες τίς ὁποῖες ὑπέστη–, ἀνέδειξε τόν Ἅγιο Λουκᾶ Ἐπίσκοπο.
Ἐπίσκοπος μέ ζῆλο, μέ λόγο, προασπιζόμενος τή χριστιανική πίστη, ἀγωνιζόμενος γιά τήν ἑδραίωση τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αὐτή πολεμεῖτο, ὅπως πολεμήθηκε καί ὅπως διώχθηκε ἀπό τούς ἀθέους. Ἔτσι λοιπόν ἔμελλε στόν ἴδιο νά δοκιμάσει πάλιν καί πολλάκις διωγμούς καί κατατρεγμούς, ἀπό τό ἕνα μέρος στό ἄλλο, μέχρι καί αὐτή τή Σιβηρία, ἀλλά δέν ὑπεχώρησε, δέν συμβιβάστηκε, δέν συνθηκολόγησε, δέν πρόδωσε τήν πίστη, δέν ἐγκατέλειψε τό χρέος του ὡς χριστιανός Ἐπίσκοπος. Ὅπου ἐστάλη, εἴτε διωκώμενος ἀπό τό καθεστώς, εἴτε μέ τήν ἐντολή τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, παντοῦ ἔδωσε ζωντανή τή μαρτυρία τῆς πίστεώς του, ἡ ὁποία ὅμως ἐπιβεβαιωνόταν μέσα ἀπό τή συνεπή καί ἁγία χριστιανική του ζωή.
Γι’ αὐτό καί ὁ λόγος του εἶχε μιά ἰδιαίτερη δύναμη καί ἀπήχηση στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἀπό τό 1946 κατέστη, ὅπως προεῖπα, Ἀρχιεπίσκοπος στή Συμφερούπολη τῆς Κριμαίας, καί ἐκεῖ παρέμεινε μέχρι τό 1961, ὁπότε σέ βαθιά ἡλικία ἀνεχώρησε ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο.
Ἔδωσε ὅλο τό ζῆλο καί ὅλη τήν ἀγάπη του στά χρόνια αὐτά στή Συμφερούπολη καλλιεργώντας τόν ἱερό κλῆρο καί διαποιμαίνοντας τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ. Δοκίμασε καί ὁ ἴδιος τόν πόνο τῆς ἀσθένειας, μάλιστα (τό 1946 πῆγε στή Συμφερούπολη) ἀπό τό 1955 μέχρι τό 1961 ἔχασε καί τό φῶς του. Παραταῦτα ἔμεινε πιστός στό καθῆκον του καί συνέχισε τυφλός νά λειτουργεῖ ὑποβοηθούμενος, μιά καί γνώριζε ἀπέξω τή θεία Λειτουργία καί δέν εἶχε ἀνάγκη νά συμβουλεύεται τίς λειτουργικές φυλλάδες.
Σημεῖα ἁγιότητας βίου ἔδωσε πάρα πολύ ἐνωρίς. Ὁ τάφος του ἔγινε προσκύνημα μέγα ὅλων τῶν χριστιανῶν, ὄχι μόνο τῆς Κριμαίας, ἀλλά καί εὐρύτερα. Ἔτσι τό 1995 ἀναγνωρίσθηκε τοπικός Ἅγιος γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Συμφερουπόλεως, τῆς Κριμαίας, καί τό 2000 ἐπισήμως ἀπό τή Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ.α´. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἰατρόν καί ποιμένα, Λουκᾶν τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Ἀρχιερέα λαμπρόν, τόν βαστάσαντα Χριστοῦ τά θεῖα στίγματα, τάς ἐξορίας τά δεινά, ἐγκλεισμούς ἐν φυλακαῖς, τάς θλίψεις καί τά ὀνείδη, τόν ἐπ’ ἐσχάτων φανέντα, ἐν τῇ Ρωσίᾳ νέον Ἅγιον.
