Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Χαντζάρα.
Υπήρξε μια σπάνια προσωπικότητα στο χώρο του ιερού Κλήρου. Υπηρέτησε σε πολλούς Ιερούς Ναούς και από τα μέσα του 1970, έχοντας ήδη λάβει και το πτυχίο της Θεολογίας, τοποθετήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου ως Προϊστάμενος του Ναού
Άριστος Λειτουργός, ακέραιος χαρακτήρας, θαυμάσιος ομιλητής, Πνευματικός έμπειρος, φιλακόλουθος, τέλειος γνώστης των τυπικών διατάξεων, διακόνησε το ιερό Θυσιαστήριο με όλη τη δύναμη της ψυχής του και αγαπήθηκε από το λαό της πόλεως και περιοχής αφού σε μεγάλες εκκλησιαστικές περιόδους εξομολογούσε από τη μια άκρη ως την άλλη της Ιεράς Μητροπόλεως. Σεπτός, με ταπεινό φρόνημα, με απόλυτη υπακοή στους προϊσταμένους, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της πολυετούς παρουσίας του στον Άγιο Σπυρίδωνα που αναμόρφωσε εκ βάθρων τον εσωτερικό του χώρο.
Πριν λίγα χρόνια συνταξιοδοτήθηκε, αλλά ποτέ και καμία ημέρα δεν βρέθηκε μακριά από το ιερό Θυσιαστήριο εξυπηρετώντας τις πολλαπλές ανάγκες των Ναών όπου υπήρχαν ελλείψεις.
Όμως ο Κύριος της ζωής και του θανάτου τον κάλεσε κοντά του σε ηλικία 80 ετών και αφού πριν λίγες ώρες είχε τελέσει την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Νεοχωρίου που πρόσφερε τις υπηρεσίες του τα τελευταία χρόνια.
Για την προσωπικότητα του εκλιπόντος και την μεγάλη του προσφορά, μίλησε ο Μητροπολίτης κ. Κοσμάς.
Στη συνέχεια ο Πρωτοσύγκελλος π. Επιφάνειος Καραγεώργος, αναφέρθηκε στην πεντηκονταετή διακονία σε διάφορους Ναούς της περιοχής, ενώ τό ύστατο «χαίρε» απηύθυναν ο Πρόεδρος του «Συλλόγου Πολυτέκνων Μεσολογγίου» π. Ανδρέας Καππές και εκ μέρους του «Μενεσείου Ιδρύματος Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων» ο τ. Λυκειάρχης & Θεολόγος κ. Δημ. Μπερτσιάς.
Συγκινητικά λόγια επίσης και ευχαριστίες απηύθυνε ο γιος του εκλιπόντος, Χρήστος, προς τον καλό πατέρα και Ιερέα που μεγάλωσε μια πολύτεκνη οικογένεια μέσα στα Χριστιανικά ιδεώδη.
Εκ μέρους του Συλλόγου Ιεροψαλτών Ι. Π. Μεσολογγίου «ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ» μίλησε ο τ. Πρωτοψάλτης του Καθεδρικού Ναού Αγ. Σπυρίδωνος Μεσολογγίου και Γ.Γ. του Συλλόγου κ. Ιωάννης Δακαλάκης.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
Ίσως αποτελεί μοναδικότητα σήμερα, ο αποχαιρετιστήριος λόγος ιεροψάλτου προς τον ιερέα που εγκαταλείπει τήν «ώδε μένουσαν πόλιν και πορεύεται προς την επιζητουμένην μέλλουσαν». Και τούτο γιατί ο παπα-Γιώργης Χαντζάρας απετέλεσε εξαίρεση και παράδειγμα προς μίμηση για την από καρδιάς αγάπη του προς τον ιεροψάλτη.
Είχα τη χαρά και την ευτυχία να υποδεχθώ εγώ, τότε ως Α/ψάλτης του Μητροπολιτικού μας Ναού, τον νέον Ιερέα που ετοποθετείτο και ανελάμβανε συγχρόνως και τα καθήκοντα τού Προϊσταμένου του Ναού μας, τον πατέρα Γεώργιο με τον οποίο συνεργάστηκα για 20 περίπου χρόνια.
Δεν προτίθεμαι να ομιλήσω για τα χαρίσματά του, για τον φλογερό κήρυκα του Ευαγγελίου, για τον φιλακόλουθο Λειτουργό, για τον αυστηρό τηρητή των τυπικών διατάξεων των ιερών Ακολουθιών, τον καλό πνευματικό χιλιάδων πιστών, ούτε και για τον στυλοβάτη του Ναού μας που ζούσε μέσα στο θυμίαμα του Ναού ώρες ολόκληρες και που όλοι μας γνωρίζαμε ότι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ακόμη και τις βραδινές, θα τον βρίσκαμε εδώ, πάντα έτοιμο για κάθε είδους βοήθεια, οικονομική, διοικητική, εμπιστευτική πνευματική. Και βέβαια δεν θα μιλήσω για τον αυθορμητισμό του χαρακτήρα του, ούτε για τον εγκάρδιο και ανεξίκακο πάντα χαιρετισμό του.
Θα πω δυο μόνον λόγια, σεβόμενος το χρόνο και την κόπωση των οικείων στην περιπέτεια της ολιγοήμερης ασθένειάς του.
Ο παπα-Γιώργης, ως άλλος Απόστολος Παύλος, «εκαυχάτο» δια την φωνητικήν και μουσικήν του αδυναμία. Όμως αυτή την ανθρώπινη αδυναμία, την μετέβαλε, με τη βοήθεια του Θεού, σε πλήρη βοήθεια και αγάπη προς τον Ιεροψάλτη. Αγάπησε και στήριξε με όλη τη δύναμή του τον ψάλτη του Ναού, ό,που βρέθηκε Λειτουργός, αλλά εκείνο στο οποίο υπερέβαλε εαυτόν, ήταν οι ομιλίες του και οι παραινέσεις του προς το εκκλησίασμα και προς τους νέους, κάθε φορά που εμείς οι Ιεροψάλτες θα πραγματοποιούσαμε μουσικές Εκδηλώσεις στην πόλη μας και περιοχή.
Στα χρόνια της συνεργασίας μας, τότε που δίδασκα τη Βυζαντινή Μουσική σε δεκάδες νέους, ο παπα-Γιώργης ενίσχυε κάθε φορά, ηθικά και οικονομικά την προσπάθεια, εξοικονομώντας τους απαραίτητους πόρους είτε εκ του Ναού είτε και εξ’ιδίων, για την αγορά των μουσικών βιβλίων για τους μαθητές, που φέρουν ακόμη την υπογραφή του και τα καλά του λόγια προς αυτούς.
Όμως δεν στάθηκε μόνον σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Βρέθηκε αρωγός και συμπαραστάτης προς τον Σύλλογό μας και κάθε φορά που η Χορωδία μας πραγματοποιούσε μουσικές Εκδηλώσεις, ο παπα-Γιώργης βρισκόταν έτοιμος να μας βοηθήσει όπως πάντα και με τον τρόπο που αυτός ήξερε.
Εκτιμώντας και εμείς τη μεγάλη του προσφορά, πριν λίγες ημέρες – όπως πολλοί θα ενθυμείσθε, σ’ αυτόν εδώ τον ιερό Ναό και κατά τη διάρκεια μουσικής Εκδήλωσης της χορωδίας του Συλλόγου μας, με σύμφωνη γνώμη όλων των μελών, τόν ανακηρύξαμε «ΕΠΙΤΙΜΟ ΜΕΛΟΣ» του Συλλόγου Ιεροψαλτών της περιοχής μας «ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ» επιδίδοντάς του και αναμνηστική πλακέτα. Ήταν ένα απλό, αλλά μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μπορέσαμε να του πούμε, τότε διά ζώσης και σήμερα που εγκαταλείπει την πρόσκαιρη αυτή παρουσία του, τού λέμε:
«παπα – Γιώργη, Σε ευχαριστούμε πολύ, ……. θα σε θυμόμαστε πάντα».
