Καθώς έφευγα από τον σταθμό, ακούστηκε από το γκισέ των εισιτηρίων μια φωνή η οποία μου ζητούσε με έντονο τρόπο να γυρίσω πίσω και να πάρω το εισιτήριο που άφησα, επιστρέφοντας για να δω τι συμβαίνει, ο κύριος αυτός άρχισε να με διατάζει με έντονο τρόπο να πάρω το εισιτήριο μου.
Εγώ, με τη σειρά μου, ζήτησα να μάθω τον λόγο που ο συγκεκριμένος κύριος με τόσο σθένος μου δίνει αυτή την εντολή.
Συστήθηκε ως προϊστάμενος του σταθμού, δίπλα του μια υπάλληλος του ηλεκτρικού στα εισιτήρια καθότανε μέσα από το γκισέ με κατεβασμένο το κεφάλι χωρίς να μιλάει, ακούγοντας τον κύριο προϊστάμενο να με επιπλήττει για το παράπτωμα που έκανα «άφησα ένα εισιτήριο», αφού άκουσα ότι είχε να πει (δηλαδή τίποτα, απλά επαναλάμβανε τις λέξεις εισιτήριο, πάρ’ το, εγώ είμαι προϊστάμενος κλπ.) ζήτησα να μου δώσει τα στοιχεία του, και εγώ τα δικά μου βέβαια, ο συγκεκριμένος κύριος αρνήθηκε να μου τα δώσει, και με δόλιο τρόπο μου απέσπασε το εισιτήριο και εκνευρισμένος με αυτή την συμπεριφορά μου εξαφανίστηκε μέσα στο κτήριο.
Όταν θα βρίσκεσαι και εσύ στην θέση αυτών (δυστυχώς αυτό έρχεται και δεν μπορείς να το αλλάξεις) που δεν έχουν να βγάλουν ούτε ένα εισιτήριο, ποια θα είναι τότε η στάση σου, δεν θα σε βαρύνουν οι τύψεις ότι εσύ συμπεριφερόσουν με αυτό τον τρόπο σε συνανθρώπους σου;
Φίλε μου (κύριε προϊστάμενε του ηλεκτρικού στο Θησείο), το να είσαι άνθρωπος είναι μεγάλο προτέρημα….
Σε λυπάμαι.
Εάν θέλετε κοινοποιήστε το, ευχαριστώ Τάσος
Πηγή εδώ
