Το περασμένο Σάββατο έκανα μία βόλτα στο μοναστηράκι. Μία περιήγηση διαφορετική.
Εδώ έρχεσαι αντιμέτωπος με την εξαθλίωση. Σου μιλά, την κοιτάζεις και απλά... σιωπάς. Ανθρωποι στα πεζοδρόμια , στοιβαγμένοι, πεταγμένοι στην κυριολεξία. Δυο κουρελούδες απλωμένες στο δρόμο όλη κι όλη η
περιουσία τους!
Τα αδέσποτα σκυλιά ο δήμος τα περισυλλέγει.Κι ορθώς κάνει. Οι ανθρωπινες ψυχές φαίνεται ότι δεν έχουν την ίδια τύχη...
Η απειλή να μείνεις άστεγος μας αφορά όλους.
Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας( στοιχεία αυτά της Κάπα Research).
Αρκετοί από τους άστεγους που έχουν κατακλύσει τα πεζοδρόμια και τους κοινόχρηστους χώρους στο μοναστηράκι μετά από επιτόπια έρευνα του BriefingNews αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Δυο καρκινοπαθείς και πέντε με πνευμονολογικά προβλήματα.
Ωρα 11 το πρωί.
Η πραμάτεια των ανθρώπων του δρόμου είναι εκτεθειμένη στους περαστικούς οι οποίοι βέβαια έχουν συνηθίσει αυτή την εικόνα και πλέον περνά απαρατήρητη.
Συνάντησα τον Παύλο, είναι 40 χρονών και είχε κατάστημα με ρούχα στον Πειραιά.
Τον παράτησε η ...ερωμένη του όταν έχασε τα πάντα λόγω κρίσης καθώς η τράπεζα από την οποία δανειοδοτούνταν προχώρησε σε κατάσχεση όλης της περιουσίας του.
Όλη του η περιουσία του, δυο χαρτόκουτες και μια κουρελού. Δεν έχω πεθάνει ακόμα διότι παίρνω ένα πιάτο φαγητό από την Αρχιεπισκοπή. Αλλιώς δεν θα ζούσα τώρα.
Παραδίπλα, ο Νίκος 58 χρονων από τα Νέα Λόσια. Εχει οικογένεια αλλά "είναι σαν να μην έχω'' ψυθιρίζει.
Έάν δεν υπήρχε ένα ταχυφαγείο εδώ στο μοναστηράκι να μου δίνει ένα πιάτο φαϊ θα τελειώνα..., εξηγεί.
Ακούγωντας τους, η σκέψη σου παγώνει. Ανατριχιάζεις και συλογγίζεσαι. Πως θα είναι άραγε ο εσωτερικός κόσμος αυτών των ψυχών;
Το καθημερινό μαρτύριο μέχρι πότε θα το αντέξουν ; Πάντως από ότι μας είπαν, ούτε εκείνοι το ξέρουν....!!!!
Ενα κράτος δικαίου και πρόνοιας όπως είναι το δικό μας θεωρητικά σπρώχνει πολίτες τους στον θάνατο.
Θα μου πείτε, είναι σκληρό. Ναι, είναι όσο και η πραγματικότητα που ζουν συμπολίτες μας στους παγωμένους δρόμους της Αθήνας και σε κάθε γωνιά της χώρας.
Ένας ξενώνας βρε παιδιά για τους άστεγους. Ας πάρει το κράτος ή κάποιος φιλανθρωπικός οργανισμός πρωτοβουλία για να χτίσει ένα ξενώνα, να χαρίσουμε σε αυτές τις ψυχές ένα κεραμύδι πάνω από το κεφαλάκι τους.
Η πείνα αντέχεται αλλά τα δυο μαζί,-πείνα και χωρίς στέγη- πολύ δύσκολο, μου είπε ο Παύλος.
Ας ακούσουμε αυτή τη φωνή απόγνωσης που καθημερινά απειλείται από τον χάρο!!!
Εδώ έρχεσαι αντιμέτωπος με την εξαθλίωση. Σου μιλά, την κοιτάζεις και απλά... σιωπάς. Ανθρωποι στα πεζοδρόμια , στοιβαγμένοι, πεταγμένοι στην κυριολεξία. Δυο κουρελούδες απλωμένες στο δρόμο όλη κι όλη η
περιουσία τους!
Τα αδέσποτα σκυλιά ο δήμος τα περισυλλέγει.Κι ορθώς κάνει. Οι ανθρωπινες ψυχές φαίνεται ότι δεν έχουν την ίδια τύχη...
Η απειλή να μείνεις άστεγος μας αφορά όλους.
Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας( στοιχεία αυτά της Κάπα Research).
Αρκετοί από τους άστεγους που έχουν κατακλύσει τα πεζοδρόμια και τους κοινόχρηστους χώρους στο μοναστηράκι μετά από επιτόπια έρευνα του BriefingNews αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Δυο καρκινοπαθείς και πέντε με πνευμονολογικά προβλήματα.
Ωρα 11 το πρωί.
Η πραμάτεια των ανθρώπων του δρόμου είναι εκτεθειμένη στους περαστικούς οι οποίοι βέβαια έχουν συνηθίσει αυτή την εικόνα και πλέον περνά απαρατήρητη.
Συνάντησα τον Παύλο, είναι 40 χρονών και είχε κατάστημα με ρούχα στον Πειραιά.
Τον παράτησε η ...ερωμένη του όταν έχασε τα πάντα λόγω κρίσης καθώς η τράπεζα από την οποία δανειοδοτούνταν προχώρησε σε κατάσχεση όλης της περιουσίας του.
Όλη του η περιουσία του, δυο χαρτόκουτες και μια κουρελού. Δεν έχω πεθάνει ακόμα διότι παίρνω ένα πιάτο φαγητό από την Αρχιεπισκοπή. Αλλιώς δεν θα ζούσα τώρα.
Παραδίπλα, ο Νίκος 58 χρονων από τα Νέα Λόσια. Εχει οικογένεια αλλά "είναι σαν να μην έχω'' ψυθιρίζει.
Έάν δεν υπήρχε ένα ταχυφαγείο εδώ στο μοναστηράκι να μου δίνει ένα πιάτο φαϊ θα τελειώνα..., εξηγεί.
Ακούγωντας τους, η σκέψη σου παγώνει. Ανατριχιάζεις και συλογγίζεσαι. Πως θα είναι άραγε ο εσωτερικός κόσμος αυτών των ψυχών;
Το καθημερινό μαρτύριο μέχρι πότε θα το αντέξουν ; Πάντως από ότι μας είπαν, ούτε εκείνοι το ξέρουν....!!!!
Ενα κράτος δικαίου και πρόνοιας όπως είναι το δικό μας θεωρητικά σπρώχνει πολίτες τους στον θάνατο.
Θα μου πείτε, είναι σκληρό. Ναι, είναι όσο και η πραγματικότητα που ζουν συμπολίτες μας στους παγωμένους δρόμους της Αθήνας και σε κάθε γωνιά της χώρας.
Ένας ξενώνας βρε παιδιά για τους άστεγους. Ας πάρει το κράτος ή κάποιος φιλανθρωπικός οργανισμός πρωτοβουλία για να χτίσει ένα ξενώνα, να χαρίσουμε σε αυτές τις ψυχές ένα κεραμύδι πάνω από το κεφαλάκι τους.
Η πείνα αντέχεται αλλά τα δυο μαζί,-πείνα και χωρίς στέγη- πολύ δύσκολο, μου είπε ο Παύλος.
Ας ακούσουμε αυτή τη φωνή απόγνωσης που καθημερινά απειλείται από τον χάρο!!!
