«Νά δοῦμε ποιός θά νικήσει Παναγιώτα, ἐσύ ἤ ἐγώ;» ἦταν τά λόγια μέ τά ὁποῖα μέ ἀποχαιρέτησες στήν τρίτη συνάντησή μας. Κι ἀμέσως μετά, κοιτώντας με βαθιά στά μάτια, συνέχισες λέγοντάς μου ἀποφασιστικά· «Μά φυσικά ἐγώ θά νικήσω, Παναγιώτα, μέ τήν προσευχή μου». Γέμισα χαρά κι ἐλπίδα, ἀκούμπησα σέ σένα.
Τέσσερις φορές μόνο βρεθήκαμε, κι ἀπό τήν πρώτη μου ἐπαφή μαζί σου δήλωσα γεμάτη ἐνθουσιασμό, σέ γονεῖς καί φίλους, ὅτι βρῆκα καί δεύτερο πατέρα. Κάποιοι θά ἔρχονταν νά σέ γνωρίσουν τό Σεπτέμβρη. «Ζήλεψαν» τόν ἐνθουσιασμό μου γιά τό πρόσωπό σου. ῎Ηθελαν κι αὐτοί νά γίνουν παιδιά σου.
῎Ημουνα στό ᾿Αγκίστρι, ἀπέναντι ἀπό τήν Αἴγινα, ὅταν μοῦ εἶπαν ὅτι σέ χάσαμε. Αἰσθάνθηκα ἀδύναμη, ἄδεια. Συνῆλθα ὅμως γρήγορα. ῎Οχι, δέν ἔπρεπε νά εἶμαι τόσο ἐγωίστρια. Εἶσαι ἐκεῖ πού σοῦ ἀξίζει νά εἶσαι καί τό πιστεύω, ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ὅτι ἡ πνευματική σου βοήθεια θά συνεχιστεῖ.
Πρίν ἀπό δέκα χρόνια, αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά σέ πλησιάσω καί ἐκπληρώθηκε ἡ ἐπιθυμία μου τούς τελευταίους ἕξι μῆνες. ᾿Ανεξερεύνητες οἱ βουλές τοῦ Κυρίου μας! Μέ συγκινοῦσε ὁ τρόπος πού πλησίαζες τούς μαθητές τοῦ σχολείου μας, ὅταν τούς φέρναμε γιά ἐκκλησιασμό.
῞Ενα πρόσωπο γεμάτο χαμόγελο, λογάκια ἁπλά-κατανοητά στήν ὁμιλία σου καί συνήθως ἀνάμεσα στά παιδιά γιά ν’ ἀγγίζουμε καί κεφαλάκια ἀλλά καί νά τηροῦμε σιωπή. Οἱ τότε καθημερινές συνθῆκες ζωῆς μου μέ ἔκαναν ἀμελῆ. ᾿Εξάλλου δέν τά πήγαινα τότε καλά μέ τήν ἐξομολόγηση. ῾Υπῆρχες ὅμως στήν σκέψη μου.
Τά προβλήματά μου συσσωρεύτηκαν καί πρίν ἕξι μῆνες ἡ Παναγία μας, σ ἕνα πέρασμά μου ἀπό τό ναό της, σ' ἔφερε ὡς ἐκ θαύματος μπροστά μου. Ζήτησα μέ λαχτάρα λίγο ἀπό τό χρόνο σου. Μέ ἄφησες σέ μιά γωνιά νά περιμένω καί δάκρυα συγκίνησης κι εὐγνωμοσύνης ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια μου γιά τό ἀναπάντεχο δῶρο πού μοῦ ἔκανε ὁ Θεός ἐσένα πατέρα Μαρίνο. Κάθισες δίπλα μου, δέν μέ κοίταζες καθόλου, τά μάτια σου ἦταν καρφωμένα στό πάτωμα. Σοῦ μίλησα, μέ μάλωσες αὐστηρότατα. Σέ ξάφνιασα. ῾Η ὄψη σου σκυθρωπή, προβληματισμένη. ῾Απλῶς μέ καθησύχασες ὅτι θά μέ βάλεις δυνατά στήν προσευχή σου. Παρότι τήν πρώτη φορά δέν μέ «κανάκεψες», ἐγώ βγῆκα ἀπό τό ναό πιό ἀλαφρωμένη. Αἰσθάνθηκα τή σιγουριά ὅτι μαζί θά τά καταφέρναμε.
Τυχαία καί ἡ δεύτερη συνάντησή μας στό χῶρο τῆς ἔκθεσης τοῦ Nαοῦ. Χωρίς νά μέ κοιτάξεις, μέ καλησπέρισες ἀδιάφορα, πολύς, βλέπεις, ὁ κόσμος. Σοῦ ψιθύρισα διστακτικά ὅτι εἶμαι ἡ Παναγιώτα. Γιά πρώτη φορά μέ κοίταξες στό πρόσωπο. Μέ ἕνα ὁλοφώτεινο χαμόγελο μοῦ εἶπες· «᾿Εσύ εἶσαι βρέ Παναγιώτα; Εἶσαι καί νόστιμη. Πάλι κλαῖς ; Τό ξέρεις ὅτι χτές προσευχόμουν ὧρες ἀτέλειωτες γιά σένα; Τζάμπα τόση προσευχή!». Μοῦ χάϊδεψες τό χέρι καί πατρικά μέ ἀγκάλιασες μέ τό βλέμμα. ῾Ο ἀγαπημένος μας πατέρας.
Αὐστηρός, πονετικός, γεμάτος χιοῦμορ. ῏Ηξερε νά ἐλίσσεται.᾿Επηρέασε κατά ἕνα μεγάλο μέρος μέ τήν προσευχή του τή σκέψη καί τίς ἀποφάσεις μου σέ μιά κρίσιμη στιγμή τῆς ζωῆς μου. Τό πιστεύω ἀκράδαντα αὐτό.
Μέ δική σου πρωτοβουλία ἔγινε ἡ τέταρτη καί τελευταία μας συνάντηση. Μοιράζοντας τό ἀντίδωρο, μοῦ εἶπες νά σέ περιμένω μέ τόν ἄντρα μου στό Πνευματικό Κέντρο .῏Ηθελες νά μᾶς κάνεις νά νιώσουμε ἄνετα.
- Παναγιώτα, μήν εἶσαι ἀνυπάκουη. Εἶναι διαταγή. Καφέ καί τόστ ἀμέσως. Σερβιριστεῖτε.῏Ηταν ἕνα ὑπέροχο πρωί. Μάλωμα, προβληματισμός, παρηγοριά, ζεστασιά, χαρά ἀνταλάσσονταν στό χρόνο τοῦ καφέ.
- Τόσο πιά ἀκριβοθώρητος ἔχω γίνει Παναγιώτα καί δέν μπορεῖς νά μέ βρεῖς. Σ’ ἔψαχνα. Πολλά μάζεψες. Μήν ἀργήσεις ἄλλη φορά τόσο.
Αἰσθάνθηκα ὅτι μπῆκαν πιά γερές βάσεις γιά μιά πολύ δυνατή φιλία. Πρωτόγνωρη, ἀλλά καί τήν καλύτερη πού μπορεῖ ἄνθρωπος νά ἔχει.
῞Οσο θέλει ὁ Θεός νά ζήσω θά ἔχω, ἀγαπημένε μου φίλε καί πατέρα, μέσα στήν καρδιά μου αὐτό πού σ᾽ ἔβαζε σέ μεγάλη ἔγνοια μέ μένα.
...᾿Εντάξει Παναγιώτα, ἀλλά τά παιδιά, πρόσεχε τά παιδιά σου. Μή σοῦ διαφύγει αὐτό. Εἶναι ἀκόμα μικρά. Τελικά ἐσύ, μέ τήν προσευχή σου, μέ νίκησες πατέρα Μαρῖνο.Τώρα πιά εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρη ὅτι δέν ἦρθες ἀργά στή ζωή μου. ῾Ο Θεός σέ ἔστειλε σέ μένα, ὅταν καί ὅπως ἔπρεπε. Θά ὑπάρχεις πάντα δίπλα μου, γιατί, ὅσο ζῶ θά εἶσαι μές στήν καρδιά μου. Σ’ εὐχαριστῶ.
Τέσσερις φορές μόνο βρεθήκαμε, κι ἀπό τήν πρώτη μου ἐπαφή μαζί σου δήλωσα γεμάτη ἐνθουσιασμό, σέ γονεῖς καί φίλους, ὅτι βρῆκα καί δεύτερο πατέρα. Κάποιοι θά ἔρχονταν νά σέ γνωρίσουν τό Σεπτέμβρη. «Ζήλεψαν» τόν ἐνθουσιασμό μου γιά τό πρόσωπό σου. ῎Ηθελαν κι αὐτοί νά γίνουν παιδιά σου.
῎Ημουνα στό ᾿Αγκίστρι, ἀπέναντι ἀπό τήν Αἴγινα, ὅταν μοῦ εἶπαν ὅτι σέ χάσαμε. Αἰσθάνθηκα ἀδύναμη, ἄδεια. Συνῆλθα ὅμως γρήγορα. ῎Οχι, δέν ἔπρεπε νά εἶμαι τόσο ἐγωίστρια. Εἶσαι ἐκεῖ πού σοῦ ἀξίζει νά εἶσαι καί τό πιστεύω, ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, ὅτι ἡ πνευματική σου βοήθεια θά συνεχιστεῖ.
Πρίν ἀπό δέκα χρόνια, αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά σέ πλησιάσω καί ἐκπληρώθηκε ἡ ἐπιθυμία μου τούς τελευταίους ἕξι μῆνες. ᾿Ανεξερεύνητες οἱ βουλές τοῦ Κυρίου μας! Μέ συγκινοῦσε ὁ τρόπος πού πλησίαζες τούς μαθητές τοῦ σχολείου μας, ὅταν τούς φέρναμε γιά ἐκκλησιασμό.
῞Ενα πρόσωπο γεμάτο χαμόγελο, λογάκια ἁπλά-κατανοητά στήν ὁμιλία σου καί συνήθως ἀνάμεσα στά παιδιά γιά ν’ ἀγγίζουμε καί κεφαλάκια ἀλλά καί νά τηροῦμε σιωπή. Οἱ τότε καθημερινές συνθῆκες ζωῆς μου μέ ἔκαναν ἀμελῆ. ᾿Εξάλλου δέν τά πήγαινα τότε καλά μέ τήν ἐξομολόγηση. ῾Υπῆρχες ὅμως στήν σκέψη μου.
Τά προβλήματά μου συσσωρεύτηκαν καί πρίν ἕξι μῆνες ἡ Παναγία μας, σ ἕνα πέρασμά μου ἀπό τό ναό της, σ' ἔφερε ὡς ἐκ θαύματος μπροστά μου. Ζήτησα μέ λαχτάρα λίγο ἀπό τό χρόνο σου. Μέ ἄφησες σέ μιά γωνιά νά περιμένω καί δάκρυα συγκίνησης κι εὐγνωμοσύνης ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια μου γιά τό ἀναπάντεχο δῶρο πού μοῦ ἔκανε ὁ Θεός ἐσένα πατέρα Μαρίνο. Κάθισες δίπλα μου, δέν μέ κοίταζες καθόλου, τά μάτια σου ἦταν καρφωμένα στό πάτωμα. Σοῦ μίλησα, μέ μάλωσες αὐστηρότατα. Σέ ξάφνιασα. ῾Η ὄψη σου σκυθρωπή, προβληματισμένη. ῾Απλῶς μέ καθησύχασες ὅτι θά μέ βάλεις δυνατά στήν προσευχή σου. Παρότι τήν πρώτη φορά δέν μέ «κανάκεψες», ἐγώ βγῆκα ἀπό τό ναό πιό ἀλαφρωμένη. Αἰσθάνθηκα τή σιγουριά ὅτι μαζί θά τά καταφέρναμε.
Τυχαία καί ἡ δεύτερη συνάντησή μας στό χῶρο τῆς ἔκθεσης τοῦ Nαοῦ. Χωρίς νά μέ κοιτάξεις, μέ καλησπέρισες ἀδιάφορα, πολύς, βλέπεις, ὁ κόσμος. Σοῦ ψιθύρισα διστακτικά ὅτι εἶμαι ἡ Παναγιώτα. Γιά πρώτη φορά μέ κοίταξες στό πρόσωπο. Μέ ἕνα ὁλοφώτεινο χαμόγελο μοῦ εἶπες· «᾿Εσύ εἶσαι βρέ Παναγιώτα; Εἶσαι καί νόστιμη. Πάλι κλαῖς ; Τό ξέρεις ὅτι χτές προσευχόμουν ὧρες ἀτέλειωτες γιά σένα; Τζάμπα τόση προσευχή!». Μοῦ χάϊδεψες τό χέρι καί πατρικά μέ ἀγκάλιασες μέ τό βλέμμα. ῾Ο ἀγαπημένος μας πατέρας.
Αὐστηρός, πονετικός, γεμάτος χιοῦμορ. ῏Ηξερε νά ἐλίσσεται.᾿Επηρέασε κατά ἕνα μεγάλο μέρος μέ τήν προσευχή του τή σκέψη καί τίς ἀποφάσεις μου σέ μιά κρίσιμη στιγμή τῆς ζωῆς μου. Τό πιστεύω ἀκράδαντα αὐτό.
Μέ δική σου πρωτοβουλία ἔγινε ἡ τέταρτη καί τελευταία μας συνάντηση. Μοιράζοντας τό ἀντίδωρο, μοῦ εἶπες νά σέ περιμένω μέ τόν ἄντρα μου στό Πνευματικό Κέντρο .῏Ηθελες νά μᾶς κάνεις νά νιώσουμε ἄνετα.
- Παναγιώτα, μήν εἶσαι ἀνυπάκουη. Εἶναι διαταγή. Καφέ καί τόστ ἀμέσως. Σερβιριστεῖτε.῏Ηταν ἕνα ὑπέροχο πρωί. Μάλωμα, προβληματισμός, παρηγοριά, ζεστασιά, χαρά ἀνταλάσσονταν στό χρόνο τοῦ καφέ.
- Τόσο πιά ἀκριβοθώρητος ἔχω γίνει Παναγιώτα καί δέν μπορεῖς νά μέ βρεῖς. Σ’ ἔψαχνα. Πολλά μάζεψες. Μήν ἀργήσεις ἄλλη φορά τόσο.
Αἰσθάνθηκα ὅτι μπῆκαν πιά γερές βάσεις γιά μιά πολύ δυνατή φιλία. Πρωτόγνωρη, ἀλλά καί τήν καλύτερη πού μπορεῖ ἄνθρωπος νά ἔχει.
῞Οσο θέλει ὁ Θεός νά ζήσω θά ἔχω, ἀγαπημένε μου φίλε καί πατέρα, μέσα στήν καρδιά μου αὐτό πού σ᾽ ἔβαζε σέ μεγάλη ἔγνοια μέ μένα.
...᾿Εντάξει Παναγιώτα, ἀλλά τά παιδιά, πρόσεχε τά παιδιά σου. Μή σοῦ διαφύγει αὐτό. Εἶναι ἀκόμα μικρά. Τελικά ἐσύ, μέ τήν προσευχή σου, μέ νίκησες πατέρα Μαρῖνο.Τώρα πιά εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρη ὅτι δέν ἦρθες ἀργά στή ζωή μου. ῾Ο Θεός σέ ἔστειλε σέ μένα, ὅταν καί ὅπως ἔπρεπε. Θά ὑπάρχεις πάντα δίπλα μου, γιατί, ὅσο ζῶ θά εἶσαι μές στήν καρδιά μου. Σ’ εὐχαριστῶ.
