Όταν αρχίζει να γίνεται ένας σεισμός, όλοι οι άνθρωποι τρέχουν στο καταφύγιο, χώρος ειδικά κατασκευασμένος, για να τους προφυλάξει από το ταρακούνημα, που πολλές φορές καταρρέουν σπίτια μικρά και πολυκατοικίες, και θρηνούμε δυστυχώς ανθρώπινα θύματα. Είναι το καταφύγιο για την σωματική μας σωτηρία.
Υπάρχει όμως και το πλέον σπουδαιότερον καταφύγιον για την πνευματική μας και ψυχική μας σωτηρία, που δεν είναι τίποτε άλλο, από την Εκκλησία του Χριστού.
Οφείλω να κάνω μια διευκρίνιση μεταξύ Ιερού Ναού και Εκκλησίας.
Ναός, προέρχεται από την λέξιν 'ΝΑΥΣ', που σημαίνει πλοίον. Όπως το πλοίον οδηγεί τους επιβάτες σε ευδείον λιμένα, έτσι ο Ναός είναι το πνευματικό λιμάνι που οδηγεί τους πιστούς εις το λιμάνι της ψυχικής σωτηρίας.
Εκκλησία, η λέξις προέρχεται από το αρχαίον ρήμα ''εκαλώ'', που σημαίνει προσκαλώ, Ναός και Εκκλησία μαζί για τον ίδιον σκοπόν. Την πνευματική σωτηρία του ανθρώπου.
Είναι ο άγιος τόπος. Τόπος συνάθροισις των πιστών. Τόπος προσευχής. Τόπος λατρείας. Είναι ο τόπος που προσφέρεται από ευλαβείς υπηρέτες του Κυρίου, του Ιερού Κλήρου, η αναίμακτος θυσία της Θείας Ευχαριστίας.
Ο ιερεύς Χρυσόστομος μας λέγει: « Όπως είναι τα λιμάνια μέσα στο πέλαγος, έτσι και οι Ιεροί Ναοί μέσα στις πόλεις και τα χωριά».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας λέγει διαχρονικά. « Όπως τον καιρό του κατακλυσμού, οι άνθρωποι που πίστεψαν εις την κιβωτόν σώθηκαν, κατά τον ίδιον τρόπον, οι χριστιανοί εις την Αγίαν μας Εκκλησία, λυτρώνονται από τον νοητόν κατακλυσμόν, που πολλές φορές επιφέρει ψυχικές αναστατώσεις.
Ο Ιερός Ναός - Εκκλησία, είναι ο πνευματικός οργανισμός, εκεί που τελούνται οι Θείες Λειτουργίες, οι Ιερές Ακολουθίες στην μνήμην εορταζομένων Αγίων, εκεί τελούνται τα ιερά μυστήρια, εκεί διδάσκεται ο Λόγος του Θεού, από τα εύλαλα στόματα των Ιεροκηρύκων Κληρικών τε και λαϊκών. Εκεί παρέχεται η πνευματική τροφή σε πεινασμένες ψυχές που διψούν για Χριστό.
Ο Ιερός Ναός, «είναι το επισημότερον και ιερώτερον βήμα και Διδασκαλείον, μας λέγει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ψηλότερον από τα Σχολεία, από τα Πανεπιστήμια, ψηλότερον από τα Επιστημονικά Ινστιτούτα, στέκεται το Ιερόν Διδασκαλείον του Ναού». Γιατί μέσα εις τον Ιερόν αυτόν χώρον, μαθαίνομεν την γνώσιν και την σοφίαν της υπάρξεώς μας, διδασκόμενοι από τα λόγια του Ιερού Ευαγγελίου γεμάτα πνεύμα και ζωή. «Τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστίν και ζωή εστίν (Ιωαν. ΣΤ΄, 63)».
Ένας μεγάλος γιατρός και φιλόσοφος, ο Αλέξανδρος Καρρέλ, χαρακτήρισε τον Ναόν, σαν ένα νησί υψωμένο σε ένα τρικυμισμένο πέλαγος, που προσφέρει ζεστασιά, θαλπωρή, ανακούφιση, στοργή, αγάπη, φροντίδα στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους με τα πλεούμενά τους.
Έρχονται στιγμές που μέσα στην τρικυμιώδη και ασφυκτιώσα κοινωνία, νοιώθουμε ζάλη, φόβο, ανησυχία και μας φαίνεται ότι σε λίγο ακόμη θα πνιγούμε μέσα στα αχθηφόρα κύματα της μανιασμένης ανθρωπότητας. Στις ώρες αυτές βρίσκεται κοντά μας το νησί ''της Γαλήνης''. Η εκκλησία, ο Ιερός Ναός. Ας σήρουμε τα βήματα μας με θάρρος και με ζέουσα πίστη στον Ιερόν αυτόν χώρον.
Μέσα στο διάβα της Ιερατικής μου αποστολής, έχω πάντα στον νου μου, τα λόγια ενός πονεμένου συνανθρώπου μας. « Πάτερ μου, όταν ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, όσο κουρασμένος και αν είμαι, που οδηγούν στον Ιερόν Ναόν, αμέσως με περιβάλλει μια σιγουριά, μια γαλήνη, μια ανακούφιση, γιατί θα μιλήσω νοερά με τον Θεό ».
Και εγώ προσωπικά έχω παρατηρήσει μερικά σκαλοπάτια εισόδων Ιερών Ναών να έχουν φθαρεί. Αυτό σημαίνει ότι πόδια, πολλά πόδια πιστών, πάτησαν και πατούν. Γιατί να φθείρονται τα σκαλοπάτια των Δικαστικών Μεγάρων, των Θεάτρων και κινηματογράφων, και όχι των Ιερών Ναών;
Έχομεν υποχρέωσιν να πιάσωμεν από το χέρι τη νέα γενιά που μεγαλώνει, τα παιδιά μας, και να τα οδηγήσωμεν εις το Ιερόν καθήκον του Εκκλησιασμού.
Έτσι, θα δώσωμεν ένα δυνατόν ράπισμα εις την κ. Ρεπούση η οποία συνεχίζει να παρουσιάζει τις αρρωστημένες ιδεολογίες της, με εισηγήσεις και προτάσεις στο Ελληνικόν Κοινοβούλιον, να απαγορευθεί δια νόμου ο Εκκλησιασμός των μαθητών των Σχολείων.
Τοιούτου είδους άθρησκα και αντίχριστα αποκυήματα ψευτοκουλτουριάριδων νεωτεριστών, με τα ανοίκεια και βδελυρά σχεδιά τους, να κόπτονται άμεσα, για να μην προκαλέσουν ανεπανόρθωτα αποτελέσματα μέσα στην Ελληνική κοινωνία και Εκκλησία.
Πόσο όμορφη συνήθεια να επισκεπτόμεθα τακτικά τον Ναόν του Θεού! Μέσα από την ζάλη των βιοτικών φροντίδων, καταφεύγομεν στον Ιερόν Ναόν για να απολαύσωμε την ύψιστη γαλήνη. Είναι το πνευματικό λιμάνι των ψυχών.
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος μας λέγει: « χρήζομεν πάντες ηρεμίας ». Εάν σταματήσωμεν την επικοινωνία μας με τον Θεόν, θα αποθάνωμεν ψυχικά, όπως εάν σταματήσει η αναπνοή μας, δεν μπορούμε να ζήσωμεν.(Λόγια Αγίων Πατέρων).
Η Εκκλησία είναι, ΄΄ η Κιβωτός της Σωτηρίας ΄΄. Φάρμακο σωτηρίας. Είναι η σωτηρία για τα άτομα, για την οικογένεια, για την κοινωνία, για το Έθνος μας, την Πατρίδα μας. Εκεί ο άνθρωπος παίρνει δύναμη, και κουράγιο στις θλίψεις και δοκιμασίες της ζωής. « Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιόντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς, (Ματθ. ΙΑ.28)». Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει: « Μόνον εν τη εκκλησία εστίν η σωτηρία.
Σήμερα ζούμε σε έναν διαρκή αγώνα.
§ Η σκέψις μας διαρκώς κουράζεται.
§ Ο αγώνας για τον επιούσιον μας αγχώνει.
§ Οι αρρώστιες μας καταβάλλουν.
§ Ο θάνατος προσφιλών μας προσώπων μας συγκλονίζει.
§ Οι εξοπλισμοί γεμίζουν τον κόσμο με αγωνία.
§ Η καρδιά ταλαιπωρείται.
§ Το μέλλον αβέβαιον.
Τι λοιπόν θα μας απαλλάξει από τον όγκον αυτών των προβλημάτων και τον πόνο; Τι άλλο από τον Ιερόν Ναόν;
Στον Ναόν καταφεύγει η χήρα, το ορφανό, ο ανήμπορος, ο πτωχός, ο μετανάστης, ο χρήστης ναρκωτικών, για να πιάσει το χέρι του Ιερέα, και να λάβει μια ανάσα ζωής, μια σιγουριά, μέσα από τα πνευματικά λόγια του Λειτουργού του Υψίστου. Εκεί θα απλώσει το χέρι για να λάβει μια βοήθεια μέσα από το καλάθι του ΄΄ΠΤΩΧΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ΄΄.
Γιατί και αυτοί οι άνθρωποι οι πληγωμένοι ψυχικά, πρέπει να ζήσουν, γιατί όλοι είμαστε παιδιά ενός και μόνον αληθινού Θεού. Και λευκοί και μελαψοί και κίτρινοι.
Όλοι μας γνωρίζομεν το τι είναι το Στάδιον. Είναι ο χώρος που γίνονται τα διάφορα αθλήματα. Χώρος προετοιμασίας για τους διάφορους αγώνες. Εκεί αθλούνται οι αθληταί με σκοπό την νίκη.
Έχομεν όμως και το πνευματικόν Στάδιον, που είναι η Εκκλησία. Εκεί οι χριστιανοί αθλούνται πνευματικά, για να εξέλθουν νικητές, αντιμετωπίζοντας τα διάφορα προβλήματα και εμπόδια που παρουσιάζονται για να ανακόψουν την πορεία των, που ίσως είναι και καταστροφική.
Πάντοτε εξερχόμεθα νικητές με την σημαίαν της νίκης.Σημαία που είναι ο Τίμιος Σταυρός.
Εδώ οφείλω να παρουσιάσω μιαν αληθινήν ιστορίαν. Ένας Ούγκρος γιατρός και καθηγητής, ονόματι Μαρτσόνι γράφει: « Ταξίδεψα όλη την Ευρώπη, γύρισα ένα κομμάτι της Αμερικής, και δεν θυμάμαι μια Κυριακή να έμεινα χωρίς Λειτουργία. Τίποτε δεν στάθηκε στον δρόμο μου εμπόδιο, κρύο, χιόνια, καύσωνας, αδιαθεσία, κόπωσις. Ένοιωθα την Εκκλησίαν πρώτη μου ανάγκη».
Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκκλησιασμό, όπως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο.
Ο Νικόλαος Γκογκολ μυθιστοριογράφος γράφει: « Όποιος θέλει να προδεύσει, και να γίνει καλύτερος, πρέπει να παρακολουθεί όσο το δυνατόν συχνότερα την Θείαν Λειτουργίαν».
Πάνε χρόνια πολλά, που σε ένα σπίτι της Αθήνας πήγαινε ένας σεμνός ηλικιωμένος άνθρωπος. Και αντί να φλυαρεί και να λέει ανοησίες, όπως κάνουν οι πολλοί στις επισκέψεις, αυτός άρχιζε να ψάλλει τροπάρια και απολυτίκια της Εκκλησίας.
Μέσα στο σπίτι ήταν και ένα μικρό παιδί που τον άκουγε με ευχαρίστηση. Όταν κάποτε εκείνος ο ευγενικός άνθρωπος άργησε να επισκεφθεί το φιλικό του σπίτι, ο μικρός ανησύχησε και ρώτησε την μητέρα του Μάνα, που είναι ο άνθρωπος που τραγουδούσε τα τραγούδια του Θεού; Δεν θα μας έλθει πάλι;
Η αγνή καρδιά του παιδιού στάθηκε ευαίσθητη στα τραγούδια του Θεού.
Ο άνθρωπος που έψελνε, ήταν ένας απλός ψάλτης, που δεν πήγαινε στην Εκκλησία ως επαγγελματίας για να πάρει μισθό, αλλά ήταν ένας ιδεολόγος ψάλτης.
Ο ψάλτης αυτός δεν είναι άλλος από τον μεγάλον λογοτέχνην Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην.
Αυτός ο άνθρωπος του πνεύματος, ήταν εκείνος, που με άκρως ευτελέστατα υλικά μέσα (σε μιαν απλή γωνιά, με λίγες κόλλες και ένα κοντύλι), δούλευε όλη την εβδομάδα σε περιοδικά και εφημερίδες, για να βγάλει το ψωμί του, και υποτυπωδώς να βοηθά τους οικείους του. Τις Κυριακές και τις γιορτές πήγαινε σε ένα ταπεινό εκκλησάκι των Αθηνών, στον Άγιον Ελισσαίον, και εκεί με άλλους ψάλτας, έψελνε τα τραγούδια του Θεού.
Στην εποχή των διωγμών, οι χριστιανοί μαζεύονταν σε σπίτια, σε σπηλιές, σε κατακόμβες. Και εκεί με σιγανή φωνή γεμάτη κατάνυξη, όλοι μαζί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά έψελναν τα τραγούδια του Θεού.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας τονίζει διαχρονικά : « Όταν σκουριάσουν οι καμπάνες, όταν κλείσουν ερμητικά οι Εκκλησιές, όταν χορταριάσουν οι τάφοι των πατέρων μας, των προγόνων μας, των Αγίων μας, των ηρώων μας, τότε θα τα ξεράνει ο παγερός αέρας του πνευματικού θανάτου, και θα σβήσουμε ως ψυχή και ως Έθνος ».
Ποτέ μα ποτέ, δεν θα πάψουν οι καμπάνες, να κτυπούν και να καλούν τους χριστιανούς στον Ιερόν Ναόν, τον τόπον λατρείας, στο σπίτι του Θεού.
Η Εκκλησία όλους τους καλεί.
§ Και πλούσιους και φτωχούς.
§ Και άρχοντας και αρχομένους.
§ Και μορφωμένους και αμόρφωτους.
§ Και άνδρες και γυναίκες.
§ Και νέους και γέροντας και παιδιά.
Ο Άγιος Ειρηναίος αναφέρει : « Όπου η Εκκλσία, εκεί παρέστι το πνεύμα του Θεού, και όπου το πνεύμα του Θεού, εκεί παρέστι η Εκκλησία, και η του Κυρίου Χάρις».
Υπάρχει όμως και το πλέον σπουδαιότερον καταφύγιον για την πνευματική μας και ψυχική μας σωτηρία, που δεν είναι τίποτε άλλο, από την Εκκλησία του Χριστού.
Οφείλω να κάνω μια διευκρίνιση μεταξύ Ιερού Ναού και Εκκλησίας.
Ναός, προέρχεται από την λέξιν 'ΝΑΥΣ', που σημαίνει πλοίον. Όπως το πλοίον οδηγεί τους επιβάτες σε ευδείον λιμένα, έτσι ο Ναός είναι το πνευματικό λιμάνι που οδηγεί τους πιστούς εις το λιμάνι της ψυχικής σωτηρίας.
Εκκλησία, η λέξις προέρχεται από το αρχαίον ρήμα ''εκαλώ'', που σημαίνει προσκαλώ, Ναός και Εκκλησία μαζί για τον ίδιον σκοπόν. Την πνευματική σωτηρία του ανθρώπου.
Είναι ο άγιος τόπος. Τόπος συνάθροισις των πιστών. Τόπος προσευχής. Τόπος λατρείας. Είναι ο τόπος που προσφέρεται από ευλαβείς υπηρέτες του Κυρίου, του Ιερού Κλήρου, η αναίμακτος θυσία της Θείας Ευχαριστίας.
Ο ιερεύς Χρυσόστομος μας λέγει: « Όπως είναι τα λιμάνια μέσα στο πέλαγος, έτσι και οι Ιεροί Ναοί μέσα στις πόλεις και τα χωριά».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας λέγει διαχρονικά. « Όπως τον καιρό του κατακλυσμού, οι άνθρωποι που πίστεψαν εις την κιβωτόν σώθηκαν, κατά τον ίδιον τρόπον, οι χριστιανοί εις την Αγίαν μας Εκκλησία, λυτρώνονται από τον νοητόν κατακλυσμόν, που πολλές φορές επιφέρει ψυχικές αναστατώσεις.
Ο Ιερός Ναός - Εκκλησία, είναι ο πνευματικός οργανισμός, εκεί που τελούνται οι Θείες Λειτουργίες, οι Ιερές Ακολουθίες στην μνήμην εορταζομένων Αγίων, εκεί τελούνται τα ιερά μυστήρια, εκεί διδάσκεται ο Λόγος του Θεού, από τα εύλαλα στόματα των Ιεροκηρύκων Κληρικών τε και λαϊκών. Εκεί παρέχεται η πνευματική τροφή σε πεινασμένες ψυχές που διψούν για Χριστό.
Ο Ιερός Ναός, «είναι το επισημότερον και ιερώτερον βήμα και Διδασκαλείον, μας λέγει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ψηλότερον από τα Σχολεία, από τα Πανεπιστήμια, ψηλότερον από τα Επιστημονικά Ινστιτούτα, στέκεται το Ιερόν Διδασκαλείον του Ναού». Γιατί μέσα εις τον Ιερόν αυτόν χώρον, μαθαίνομεν την γνώσιν και την σοφίαν της υπάρξεώς μας, διδασκόμενοι από τα λόγια του Ιερού Ευαγγελίου γεμάτα πνεύμα και ζωή. «Τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα εστίν και ζωή εστίν (Ιωαν. ΣΤ΄, 63)».
Ένας μεγάλος γιατρός και φιλόσοφος, ο Αλέξανδρος Καρρέλ, χαρακτήρισε τον Ναόν, σαν ένα νησί υψωμένο σε ένα τρικυμισμένο πέλαγος, που προσφέρει ζεστασιά, θαλπωρή, ανακούφιση, στοργή, αγάπη, φροντίδα στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους με τα πλεούμενά τους.
Έρχονται στιγμές που μέσα στην τρικυμιώδη και ασφυκτιώσα κοινωνία, νοιώθουμε ζάλη, φόβο, ανησυχία και μας φαίνεται ότι σε λίγο ακόμη θα πνιγούμε μέσα στα αχθηφόρα κύματα της μανιασμένης ανθρωπότητας. Στις ώρες αυτές βρίσκεται κοντά μας το νησί ''της Γαλήνης''. Η εκκλησία, ο Ιερός Ναός. Ας σήρουμε τα βήματα μας με θάρρος και με ζέουσα πίστη στον Ιερόν αυτόν χώρον.
Μέσα στο διάβα της Ιερατικής μου αποστολής, έχω πάντα στον νου μου, τα λόγια ενός πονεμένου συνανθρώπου μας. « Πάτερ μου, όταν ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, όσο κουρασμένος και αν είμαι, που οδηγούν στον Ιερόν Ναόν, αμέσως με περιβάλλει μια σιγουριά, μια γαλήνη, μια ανακούφιση, γιατί θα μιλήσω νοερά με τον Θεό ».
Και εγώ προσωπικά έχω παρατηρήσει μερικά σκαλοπάτια εισόδων Ιερών Ναών να έχουν φθαρεί. Αυτό σημαίνει ότι πόδια, πολλά πόδια πιστών, πάτησαν και πατούν. Γιατί να φθείρονται τα σκαλοπάτια των Δικαστικών Μεγάρων, των Θεάτρων και κινηματογράφων, και όχι των Ιερών Ναών;
Έχομεν υποχρέωσιν να πιάσωμεν από το χέρι τη νέα γενιά που μεγαλώνει, τα παιδιά μας, και να τα οδηγήσωμεν εις το Ιερόν καθήκον του Εκκλησιασμού.
Έτσι, θα δώσωμεν ένα δυνατόν ράπισμα εις την κ. Ρεπούση η οποία συνεχίζει να παρουσιάζει τις αρρωστημένες ιδεολογίες της, με εισηγήσεις και προτάσεις στο Ελληνικόν Κοινοβούλιον, να απαγορευθεί δια νόμου ο Εκκλησιασμός των μαθητών των Σχολείων.
Τοιούτου είδους άθρησκα και αντίχριστα αποκυήματα ψευτοκουλτουριάριδων νεωτεριστών, με τα ανοίκεια και βδελυρά σχεδιά τους, να κόπτονται άμεσα, για να μην προκαλέσουν ανεπανόρθωτα αποτελέσματα μέσα στην Ελληνική κοινωνία και Εκκλησία.
Πόσο όμορφη συνήθεια να επισκεπτόμεθα τακτικά τον Ναόν του Θεού! Μέσα από την ζάλη των βιοτικών φροντίδων, καταφεύγομεν στον Ιερόν Ναόν για να απολαύσωμε την ύψιστη γαλήνη. Είναι το πνευματικό λιμάνι των ψυχών.
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος μας λέγει: « χρήζομεν πάντες ηρεμίας ». Εάν σταματήσωμεν την επικοινωνία μας με τον Θεόν, θα αποθάνωμεν ψυχικά, όπως εάν σταματήσει η αναπνοή μας, δεν μπορούμε να ζήσωμεν.(Λόγια Αγίων Πατέρων).
Η Εκκλησία είναι, ΄΄ η Κιβωτός της Σωτηρίας ΄΄. Φάρμακο σωτηρίας. Είναι η σωτηρία για τα άτομα, για την οικογένεια, για την κοινωνία, για το Έθνος μας, την Πατρίδα μας. Εκεί ο άνθρωπος παίρνει δύναμη, και κουράγιο στις θλίψεις και δοκιμασίες της ζωής. « Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιόντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς, (Ματθ. ΙΑ.28)». Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει: « Μόνον εν τη εκκλησία εστίν η σωτηρία.
Σήμερα ζούμε σε έναν διαρκή αγώνα.
§ Η σκέψις μας διαρκώς κουράζεται.
§ Ο αγώνας για τον επιούσιον μας αγχώνει.
§ Οι αρρώστιες μας καταβάλλουν.
§ Ο θάνατος προσφιλών μας προσώπων μας συγκλονίζει.
§ Οι εξοπλισμοί γεμίζουν τον κόσμο με αγωνία.
§ Η καρδιά ταλαιπωρείται.
§ Το μέλλον αβέβαιον.
Τι λοιπόν θα μας απαλλάξει από τον όγκον αυτών των προβλημάτων και τον πόνο; Τι άλλο από τον Ιερόν Ναόν;
Στον Ναόν καταφεύγει η χήρα, το ορφανό, ο ανήμπορος, ο πτωχός, ο μετανάστης, ο χρήστης ναρκωτικών, για να πιάσει το χέρι του Ιερέα, και να λάβει μια ανάσα ζωής, μια σιγουριά, μέσα από τα πνευματικά λόγια του Λειτουργού του Υψίστου. Εκεί θα απλώσει το χέρι για να λάβει μια βοήθεια μέσα από το καλάθι του ΄΄ΠΤΩΧΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ΄΄.
Γιατί και αυτοί οι άνθρωποι οι πληγωμένοι ψυχικά, πρέπει να ζήσουν, γιατί όλοι είμαστε παιδιά ενός και μόνον αληθινού Θεού. Και λευκοί και μελαψοί και κίτρινοι.
Όλοι μας γνωρίζομεν το τι είναι το Στάδιον. Είναι ο χώρος που γίνονται τα διάφορα αθλήματα. Χώρος προετοιμασίας για τους διάφορους αγώνες. Εκεί αθλούνται οι αθληταί με σκοπό την νίκη.
Έχομεν όμως και το πνευματικόν Στάδιον, που είναι η Εκκλησία. Εκεί οι χριστιανοί αθλούνται πνευματικά, για να εξέλθουν νικητές, αντιμετωπίζοντας τα διάφορα προβλήματα και εμπόδια που παρουσιάζονται για να ανακόψουν την πορεία των, που ίσως είναι και καταστροφική.
Πάντοτε εξερχόμεθα νικητές με την σημαίαν της νίκης.Σημαία που είναι ο Τίμιος Σταυρός.
Εδώ οφείλω να παρουσιάσω μιαν αληθινήν ιστορίαν. Ένας Ούγκρος γιατρός και καθηγητής, ονόματι Μαρτσόνι γράφει: « Ταξίδεψα όλη την Ευρώπη, γύρισα ένα κομμάτι της Αμερικής, και δεν θυμάμαι μια Κυριακή να έμεινα χωρίς Λειτουργία. Τίποτε δεν στάθηκε στον δρόμο μου εμπόδιο, κρύο, χιόνια, καύσωνας, αδιαθεσία, κόπωσις. Ένοιωθα την Εκκλησίαν πρώτη μου ανάγκη».
Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκκλησιασμό, όπως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο.
Ο Νικόλαος Γκογκολ μυθιστοριογράφος γράφει: « Όποιος θέλει να προδεύσει, και να γίνει καλύτερος, πρέπει να παρακολουθεί όσο το δυνατόν συχνότερα την Θείαν Λειτουργίαν».
Πάνε χρόνια πολλά, που σε ένα σπίτι της Αθήνας πήγαινε ένας σεμνός ηλικιωμένος άνθρωπος. Και αντί να φλυαρεί και να λέει ανοησίες, όπως κάνουν οι πολλοί στις επισκέψεις, αυτός άρχιζε να ψάλλει τροπάρια και απολυτίκια της Εκκλησίας.
Μέσα στο σπίτι ήταν και ένα μικρό παιδί που τον άκουγε με ευχαρίστηση. Όταν κάποτε εκείνος ο ευγενικός άνθρωπος άργησε να επισκεφθεί το φιλικό του σπίτι, ο μικρός ανησύχησε και ρώτησε την μητέρα του Μάνα, που είναι ο άνθρωπος που τραγουδούσε τα τραγούδια του Θεού; Δεν θα μας έλθει πάλι;
Η αγνή καρδιά του παιδιού στάθηκε ευαίσθητη στα τραγούδια του Θεού.
Ο άνθρωπος που έψελνε, ήταν ένας απλός ψάλτης, που δεν πήγαινε στην Εκκλησία ως επαγγελματίας για να πάρει μισθό, αλλά ήταν ένας ιδεολόγος ψάλτης.
Ο ψάλτης αυτός δεν είναι άλλος από τον μεγάλον λογοτέχνην Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην.
Αυτός ο άνθρωπος του πνεύματος, ήταν εκείνος, που με άκρως ευτελέστατα υλικά μέσα (σε μιαν απλή γωνιά, με λίγες κόλλες και ένα κοντύλι), δούλευε όλη την εβδομάδα σε περιοδικά και εφημερίδες, για να βγάλει το ψωμί του, και υποτυπωδώς να βοηθά τους οικείους του. Τις Κυριακές και τις γιορτές πήγαινε σε ένα ταπεινό εκκλησάκι των Αθηνών, στον Άγιον Ελισσαίον, και εκεί με άλλους ψάλτας, έψελνε τα τραγούδια του Θεού.
Στην εποχή των διωγμών, οι χριστιανοί μαζεύονταν σε σπίτια, σε σπηλιές, σε κατακόμβες. Και εκεί με σιγανή φωνή γεμάτη κατάνυξη, όλοι μαζί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά έψελναν τα τραγούδια του Θεού.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας τονίζει διαχρονικά : « Όταν σκουριάσουν οι καμπάνες, όταν κλείσουν ερμητικά οι Εκκλησιές, όταν χορταριάσουν οι τάφοι των πατέρων μας, των προγόνων μας, των Αγίων μας, των ηρώων μας, τότε θα τα ξεράνει ο παγερός αέρας του πνευματικού θανάτου, και θα σβήσουμε ως ψυχή και ως Έθνος ».
Ποτέ μα ποτέ, δεν θα πάψουν οι καμπάνες, να κτυπούν και να καλούν τους χριστιανούς στον Ιερόν Ναόν, τον τόπον λατρείας, στο σπίτι του Θεού.
Η Εκκλησία όλους τους καλεί.
§ Και πλούσιους και φτωχούς.
§ Και άρχοντας και αρχομένους.
§ Και μορφωμένους και αμόρφωτους.
§ Και άνδρες και γυναίκες.
§ Και νέους και γέροντας και παιδιά.
Ο Άγιος Ειρηναίος αναφέρει : « Όπου η Εκκλσία, εκεί παρέστι το πνεύμα του Θεού, και όπου το πνεύμα του Θεού, εκεί παρέστι η Εκκλησία, και η του Κυρίου Χάρις».
