Αγαπητέ μου φίλε,
Λίγο παράξενος ο πρωταγωνιστής της σημερινής περικοπής. Και λίγο αντιφατικός, τουλάχιστον φαινομενικά. Μια προσωπικότητα όμως, που με τη δική της, ιδιαίτερη διαδρομή, αποκαλύπτει στοιχεία διαχρονικά και δρόμους υπέρβασης, δρόμους που οδηγούν στον καρδιογνώστη Κύριο.
Πλούσιος και αρχιτελώνης ο Ζακχαίος, με το όνομά του να προέρχεται από το «Ζαχαρίας», που στα εβραϊκά σημαίνει «θυμήθηκε ο Θεός». Και όντως, η εξέλιξη της ζωής του δικαίωσε το όνομά του.
Μια από τις πιο συγκινητικές πτυχές της σημερινής αφήγησης, είναι η λαχτάρα για μια συνάντηση. Μια λαχτάρα, που παραμερίζει κοινωνικές συμβατικότητες και καθωσπρεπισμούς. Ένας πλούσιος, επώνυμος και βέβαια όχι τόσο συμπαθής στον κοινωνικό του περίγυρο,αδιαφορεί για την εικόνα που δίνει. Ανακατεύεται με τη φτωχολογιά, ψάχνει ένα άνοιγμα, ανάμεσα στον όχλο και τέλος, ανεβαίνει σ’ ένα δέντρο, μήπως και τελικά δει, μόνον να δει, κάποιον, που ούτε που τον έχει συναντήσει ποτέ. Κάποιον, που ίσως να άκουσε γι’ αυτόν κάποιες διηγήσεις. Εκεί πάνω σκαρφαλωμένος, κινδυνεύει να εκτεθεί. Οι φτωχοί και οι ασήμαντοι θα βρουν μια χρυσή ευκαιρία να τον χλευάσουν, όπως πάντα όλοι αυτοί ψάχνουν ευκαιρία να εντοπίσουν το αδύνατο σημείο των ισχυρών, που τους μισούν, τους φθονούν και τους φοβούνται. Αλλά και οι όμοιοί του πλούσιοι και Φαρισαίοι θα τον κατηγορήσουν, πως πλησιάζει εκείνον, που επίσης μισούν και ψάχνουν τρόπο να απαλλαγούν απ’ αυτόν.
Ποτέ δε θα μάθουμε τις διαδρομές, που διήνυσε αυτή η λαχτάρα, πριν βρει διέξοδο πάνω στη συκομουριά. Ίσως και να μη χρειάζεται. Ο καθένας από μας, έχει τους δικούς του, προσωπικούς λόγους, που γεννάνε τη λαχτάρα μιας ανάλογης συνάντησης.Δυστυχώς όμως, η δική μας λαχτάρα χάνει πολλές φορές τον δρόμο της, είτε από τη σοβαροφάνεια, είτε από τη ραθυμία, είτε και από τη διάσπαση στα πολλά, σοβαρά και ασήμαντα της καθημερινότητας.
Ο Ζακχαίος όμως δεν είναι μόνο μικρόσωμος. Είναι και παιδί, όχι στην ηλικία, αλλά στον αυθορμητισμό και την αγιότητα. Κανένα «φίλτρο» δεν εμποδίζει τη λαχτάρα της ψυχής του να οδηγήσει τις πράξεις του. Για τους πολλούς, παιδιαρίζει. Ίσως όμως γι’ αυτούς να είπε ο Χριστός:
«Εὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Μτθ. 18:3)
Αυτό όμως το …παιδί, είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη και αποφασιστικότητα. Αν η περασμένη Κυριακή είναι αφιερωμένη στην αχαριστία των εννέα λεπρών, σήμερα η περικοπή ξεχειλίζει από την ευγνωμοσύνη που προκάλεσε μόνο ένα βλέμμα. Ο Χριστός στρέφει στην συκομουριά το βλέμμα του και η ζωή του Ζακχαίου αλλάζει. Όλα είναι έτοιμα γι’ αυτήν την αλλαγή. Δεν χρειάζεται ούτε θαύμα, ούτε ιδιαίτερη διδασκαλία. Λείπει μόνο μια αφορμή, ένα ασήμαντο γεγονός, μια επίσκεψη. Μα επίσκεψη, απ’ αυτές τις επισκέψεις που δεχόμαστε καθημερινά από τη Χάρη του Θεού, αλλά τυχαίνει, πάντα τυχαίνει να είμαστε απασχολημένοι. Ο Ζακχαίος όμως ήταν σε επιφυλακή. Και άδραξε αυτήν, ίσως τη μόνη ευκαιρία που είχε, για να αλλάξει. Και άλλαξε!
Την ώρα που ο Χριστός διαβαίνει το κατώφλι, ο Ζακχαίος έχει αποφασίσει, πως πρέπει να Του κάνει χώρο. Μέσα στο σπίτι του, η αδικία, η πλεονεξία, ακόμη και μόνο η νυχθημερόν απασχόληση με το “πόσα κερδίζω, πόσα χάνω”, έχει κατακλύσει τα πάντα. Αισθάνεται, πως πρέπει να πετάξει …σαβούρα. Δεν είναι κατηγορούμενος, κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, ούτε ο Χριστός του ζητάει κάτι. Είναι ο ίδιος, που αισθάνεται βαρύς. Αρκεί και μόνο η παρουσία του Χριστού όμως, για να βάλει σε πράξη ένα σχέδιο, που φαίνεται να το επεξεργάζεται χρόνια. Μισή περιουσία και τετραπλή αποζημίωση. Είναι πολύ ακριβή όλα αυτά, για να είναι της στιγμής. Ένας απολωλός, ένας πλανεμένος, πρότυπο σταθερότητας και συνέπειας για πολλούς από μας, που βέβαιοι για τα έργα και τη διάθεσή μας, βλέπουμε τις όποιες αποφάσεις μας για μια ποιοτικότερη πνευματική ζωή να «ξεφουσκώνουν» εν τη γενέσει τους.
Κάποιοι τέτοιοι, ως συνήθως, θυμήθηκαν να γογγύσουν, ενθυμούμενοι το αμαρτωλό παρελθόν του. Βλέπουν τη διάθεση, βλέπουν τη μετάνοια, βλέπουν την επανόρθωση. Δεν συγκινούνται. Ο Χριστός γι’ αυτούς χρειάζεται για να υπογραμμίσει την υπεροχή τους.Εκείνος όμως ήρθε να θυμίσει την κοινή καταγωγή όλων, «καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν». Σιγά-σιγά, ο μεγαλύτερος αδελφός του ασώτου, δίπλα-δίπλα με τον Φαρισαίο, πλησιάζουν, μαζί με το Τριώδιο.
Ας έρθουμε όμως στη σημερινή περικοπή, από το 19ο κεφάλαιο του ευαγγελιστή Λουκά…
Ανάλυση του μαθήματος εδώ
Για τις υπόλοιπες βαθμίδες εδώ
Λίγο παράξενος ο πρωταγωνιστής της σημερινής περικοπής. Και λίγο αντιφατικός, τουλάχιστον φαινομενικά. Μια προσωπικότητα όμως, που με τη δική της, ιδιαίτερη διαδρομή, αποκαλύπτει στοιχεία διαχρονικά και δρόμους υπέρβασης, δρόμους που οδηγούν στον καρδιογνώστη Κύριο.
Πλούσιος και αρχιτελώνης ο Ζακχαίος, με το όνομά του να προέρχεται από το «Ζαχαρίας», που στα εβραϊκά σημαίνει «θυμήθηκε ο Θεός». Και όντως, η εξέλιξη της ζωής του δικαίωσε το όνομά του.
Μια από τις πιο συγκινητικές πτυχές της σημερινής αφήγησης, είναι η λαχτάρα για μια συνάντηση. Μια λαχτάρα, που παραμερίζει κοινωνικές συμβατικότητες και καθωσπρεπισμούς. Ένας πλούσιος, επώνυμος και βέβαια όχι τόσο συμπαθής στον κοινωνικό του περίγυρο,αδιαφορεί για την εικόνα που δίνει. Ανακατεύεται με τη φτωχολογιά, ψάχνει ένα άνοιγμα, ανάμεσα στον όχλο και τέλος, ανεβαίνει σ’ ένα δέντρο, μήπως και τελικά δει, μόνον να δει, κάποιον, που ούτε που τον έχει συναντήσει ποτέ. Κάποιον, που ίσως να άκουσε γι’ αυτόν κάποιες διηγήσεις. Εκεί πάνω σκαρφαλωμένος, κινδυνεύει να εκτεθεί. Οι φτωχοί και οι ασήμαντοι θα βρουν μια χρυσή ευκαιρία να τον χλευάσουν, όπως πάντα όλοι αυτοί ψάχνουν ευκαιρία να εντοπίσουν το αδύνατο σημείο των ισχυρών, που τους μισούν, τους φθονούν και τους φοβούνται. Αλλά και οι όμοιοί του πλούσιοι και Φαρισαίοι θα τον κατηγορήσουν, πως πλησιάζει εκείνον, που επίσης μισούν και ψάχνουν τρόπο να απαλλαγούν απ’ αυτόν.
Ποτέ δε θα μάθουμε τις διαδρομές, που διήνυσε αυτή η λαχτάρα, πριν βρει διέξοδο πάνω στη συκομουριά. Ίσως και να μη χρειάζεται. Ο καθένας από μας, έχει τους δικούς του, προσωπικούς λόγους, που γεννάνε τη λαχτάρα μιας ανάλογης συνάντησης.Δυστυχώς όμως, η δική μας λαχτάρα χάνει πολλές φορές τον δρόμο της, είτε από τη σοβαροφάνεια, είτε από τη ραθυμία, είτε και από τη διάσπαση στα πολλά, σοβαρά και ασήμαντα της καθημερινότητας.
Ο Ζακχαίος όμως δεν είναι μόνο μικρόσωμος. Είναι και παιδί, όχι στην ηλικία, αλλά στον αυθορμητισμό και την αγιότητα. Κανένα «φίλτρο» δεν εμποδίζει τη λαχτάρα της ψυχής του να οδηγήσει τις πράξεις του. Για τους πολλούς, παιδιαρίζει. Ίσως όμως γι’ αυτούς να είπε ο Χριστός:
«Εὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Μτθ. 18:3)
Αυτό όμως το …παιδί, είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη και αποφασιστικότητα. Αν η περασμένη Κυριακή είναι αφιερωμένη στην αχαριστία των εννέα λεπρών, σήμερα η περικοπή ξεχειλίζει από την ευγνωμοσύνη που προκάλεσε μόνο ένα βλέμμα. Ο Χριστός στρέφει στην συκομουριά το βλέμμα του και η ζωή του Ζακχαίου αλλάζει. Όλα είναι έτοιμα γι’ αυτήν την αλλαγή. Δεν χρειάζεται ούτε θαύμα, ούτε ιδιαίτερη διδασκαλία. Λείπει μόνο μια αφορμή, ένα ασήμαντο γεγονός, μια επίσκεψη. Μα επίσκεψη, απ’ αυτές τις επισκέψεις που δεχόμαστε καθημερινά από τη Χάρη του Θεού, αλλά τυχαίνει, πάντα τυχαίνει να είμαστε απασχολημένοι. Ο Ζακχαίος όμως ήταν σε επιφυλακή. Και άδραξε αυτήν, ίσως τη μόνη ευκαιρία που είχε, για να αλλάξει. Και άλλαξε!
Την ώρα που ο Χριστός διαβαίνει το κατώφλι, ο Ζακχαίος έχει αποφασίσει, πως πρέπει να Του κάνει χώρο. Μέσα στο σπίτι του, η αδικία, η πλεονεξία, ακόμη και μόνο η νυχθημερόν απασχόληση με το “πόσα κερδίζω, πόσα χάνω”, έχει κατακλύσει τα πάντα. Αισθάνεται, πως πρέπει να πετάξει …σαβούρα. Δεν είναι κατηγορούμενος, κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, ούτε ο Χριστός του ζητάει κάτι. Είναι ο ίδιος, που αισθάνεται βαρύς. Αρκεί και μόνο η παρουσία του Χριστού όμως, για να βάλει σε πράξη ένα σχέδιο, που φαίνεται να το επεξεργάζεται χρόνια. Μισή περιουσία και τετραπλή αποζημίωση. Είναι πολύ ακριβή όλα αυτά, για να είναι της στιγμής. Ένας απολωλός, ένας πλανεμένος, πρότυπο σταθερότητας και συνέπειας για πολλούς από μας, που βέβαιοι για τα έργα και τη διάθεσή μας, βλέπουμε τις όποιες αποφάσεις μας για μια ποιοτικότερη πνευματική ζωή να «ξεφουσκώνουν» εν τη γενέσει τους.
Κάποιοι τέτοιοι, ως συνήθως, θυμήθηκαν να γογγύσουν, ενθυμούμενοι το αμαρτωλό παρελθόν του. Βλέπουν τη διάθεση, βλέπουν τη μετάνοια, βλέπουν την επανόρθωση. Δεν συγκινούνται. Ο Χριστός γι’ αυτούς χρειάζεται για να υπογραμμίσει την υπεροχή τους.Εκείνος όμως ήρθε να θυμίσει την κοινή καταγωγή όλων, «καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν». Σιγά-σιγά, ο μεγαλύτερος αδελφός του ασώτου, δίπλα-δίπλα με τον Φαρισαίο, πλησιάζουν, μαζί με το Τριώδιο.
Ας έρθουμε όμως στη σημερινή περικοπή, από το 19ο κεφάλαιο του ευαγγελιστή Λουκά…
Ανάλυση του μαθήματος εδώ
Για τις υπόλοιπες βαθμίδες εδώ
