Με τη λαμπρότητα του φυσικού φωτός και την αέναη παρουσία του ακτίστου φωτός, που έχουν τα μικρά, πετρόχτιστα, παλιά, συντηρημένα ξωκλήσια, στους διάσπαρτους λοφίσκους των Πιερίων ορέων με θέα την ηλιόλουστη, μεγάλη και ήρεμη τεχνητή λίμνη στη λεκάνη Αλιάκμονα-Πολυφύτου, (όπου η συνεργατικότητα των πληθυσμιακών κοινοτήτων συνθέτει τη δυναμική της) και με τη συμμετοχή του λαού, γιορτάσαμε το Γενέθλιον του Προδρόμου (23-6-2013) με Εσπερινό, Αρτοκλασία, κτιτορικό μνημόσυνο, στο παλιό εξωκλήσι (χρονολογία κτίσης του γύρω στο 1880) του Αη-Γιάννη Παλαιογρατσάνου. Το πρωί της 24ης Ιουνίου τελείται και η Θεία Λειτουργία.
Το εξωκλήσι του Αη-Γιάννη Παλαιογρατσάνου φιλοξένησε στο βαρύ χειμώνα του 1943 τις άστεγες και κυνηγημένες οικογένειες μετά την πυρπόληση του Παλαιογρατσάνου (στις 12 Δεκεμβρίου του 1943) από τα γερμανικά-ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.
Οι μνήμες των παρελθουσών γενεών στο ξωκλήσι είναι αποτυπωμένες στις δυο χαρακτηριστικές εναπομείνασες τοιχογραφίες στο Ιερό. Η μία της ‘’Πλατυτέρας’’ στην ενσωματωμένη με την Αγία Τράπεζα Κόγχη του Ιερού και η άλλη η ‘’Άκρα Ταπείνωση’’ στην Προσκομιδή, φανερώνουν το εκκλησιαστικό ήθος και τον πολιτισμό των ανθρώπων του μόχθου και της χειρωνακτικής εργασίας.
Το θέμα μιας από τις δεσποτικές εικόνες του τέμπλου συμπληρώνει το λειτουργικό ήθος: παρουσιάζει την Παναγία έχοντας το Χριστό στην αγκαλιά της μέσα σε νέφος, ενώ στα δεξιά και αριστερά της σε μορφή δέησης εικονίζονται οι δύο Ιεράρχες-συγγραφείς των λειτουργιών, Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Βασίλειος ο Μέγας. Στην ίδια εικόνα υπάρχουν και οι δύο Μεγαλομάρτυρες Άγιοι, Δημήτριος και Γεώργιος, που στην αγρο-ποιμενική κοινωνία έχουν, συν τοις άλλοις, και χρήση χρονοδεικτών, ανάμεσα στο χειμερινό και θερινό εργασιακό κύκλο. Η αγιογράφηση της εικόνας χρονολογείται στα 1890.
Ξύλινη φορητή εικόνα του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, από τον ίδιο αγιογράφο, άρα της ίδιας εποχής, μαρτυρεί την πίστη και αφοσίωση των ανθρώπων των Πιερίων ορέων στον Άγιο του Ολύμπου.
Η συνάφεια της λειτουργικής με τη συλλογική εργασιακή ζωή του λαού μας είναι καταφανής και εκτυλίσσεται ολόκληρη μέσα στη σφαίρα του μυστηρίου της σωτηρίας των ανθρώπων που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και που επαγγέλλεται η Εκκλησία Του, με υπερχονική, υπερεθνική και υπεργεωγραφική ενότητα, αφού ‘’ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν’’. Η γνώση αυτή, όχι ως νεκρό ή φολκλορικό στοιχείο του παρελθόντος, μπορεί (με ζύμωση θεολογίας και παιδείας) να μετουσιωθεί σε πολιτικό λόγο και σε συλλογική πράξη.
Συγχαρητήρια στην Εκκλησιαστική Επιτροπή: στους, Γεώργιο Καρδάκο, Γεώργιο Στεφάνου, Δημήτριο Παπαδημητρίου και Δημήτριο Αντωνίου.
Το εξωκλήσι του Αη-Γιάννη Παλαιογρατσάνου φιλοξένησε στο βαρύ χειμώνα του 1943 τις άστεγες και κυνηγημένες οικογένειες μετά την πυρπόληση του Παλαιογρατσάνου (στις 12 Δεκεμβρίου του 1943) από τα γερμανικά-ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.
Οι μνήμες των παρελθουσών γενεών στο ξωκλήσι είναι αποτυπωμένες στις δυο χαρακτηριστικές εναπομείνασες τοιχογραφίες στο Ιερό. Η μία της ‘’Πλατυτέρας’’ στην ενσωματωμένη με την Αγία Τράπεζα Κόγχη του Ιερού και η άλλη η ‘’Άκρα Ταπείνωση’’ στην Προσκομιδή, φανερώνουν το εκκλησιαστικό ήθος και τον πολιτισμό των ανθρώπων του μόχθου και της χειρωνακτικής εργασίας.
Το θέμα μιας από τις δεσποτικές εικόνες του τέμπλου συμπληρώνει το λειτουργικό ήθος: παρουσιάζει την Παναγία έχοντας το Χριστό στην αγκαλιά της μέσα σε νέφος, ενώ στα δεξιά και αριστερά της σε μορφή δέησης εικονίζονται οι δύο Ιεράρχες-συγγραφείς των λειτουργιών, Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Βασίλειος ο Μέγας. Στην ίδια εικόνα υπάρχουν και οι δύο Μεγαλομάρτυρες Άγιοι, Δημήτριος και Γεώργιος, που στην αγρο-ποιμενική κοινωνία έχουν, συν τοις άλλοις, και χρήση χρονοδεικτών, ανάμεσα στο χειμερινό και θερινό εργασιακό κύκλο. Η αγιογράφηση της εικόνας χρονολογείται στα 1890.
Ξύλινη φορητή εικόνα του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, από τον ίδιο αγιογράφο, άρα της ίδιας εποχής, μαρτυρεί την πίστη και αφοσίωση των ανθρώπων των Πιερίων ορέων στον Άγιο του Ολύμπου.
Η συνάφεια της λειτουργικής με τη συλλογική εργασιακή ζωή του λαού μας είναι καταφανής και εκτυλίσσεται ολόκληρη μέσα στη σφαίρα του μυστηρίου της σωτηρίας των ανθρώπων που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και που επαγγέλλεται η Εκκλησία Του, με υπερχονική, υπερεθνική και υπεργεωγραφική ενότητα, αφού ‘’ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν’’. Η γνώση αυτή, όχι ως νεκρό ή φολκλορικό στοιχείο του παρελθόντος, μπορεί (με ζύμωση θεολογίας και παιδείας) να μετουσιωθεί σε πολιτικό λόγο και σε συλλογική πράξη.
Συγχαρητήρια στην Εκκλησιαστική Επιτροπή: στους, Γεώργιο Καρδάκο, Γεώργιο Στεφάνου, Δημήτριο Παπαδημητρίου και Δημήτριο Αντωνίου.
