Ενοχλημένος ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς από τις επιθέσεις αριστερών βουλευτών εναντίον της εθνικής μας ταυτότητας αφιέρωσε μία σχετική παράγραφο κατά την ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (7.9.2013). Τόνισε ότι ορισμένοι δήθεν ευρωπαϊστές βάλλουν κατά της Ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία και θέλουν να την ξαναγράψουν. Θύμισε ότι οι ίδιοι κύκλοι αμφισβητούν τη θρησκευτική μας παράδοση. Διακήρυξε ότι για να είσαι καλός ευρωπαίος δεν υπάρχει κανένας λόγος να εγκαταλείψεις την εθνική και θρησκευτική σου κληρονομιά. Και δείχνοντας την απόφασή του να εμποδίσει την αλλοίωση της παιδείας μας εστράφη προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο λέγοντας: «Παναγιώτατε, αυτά τελείωσαν». Προσέθεσε δε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί σέβονται την εθνική τους ταυτότητα, ενώ όποτε αποκόπηκαν από τις ρίζες τους δεν ωφελήθηκαν.
Πράγματι οι οπαδοί του εθνομηδενισμού, του αφελληνισμού και της αποχριστιανοποιήσεως χρησιμοποιούν πολύ συχνά την Ευρώπη ως πρόσχημα για το γκρέμισμα των ιερών και οσίων του Έθνους μας. Αλλά τις περισσότερες φορές έχουν άδικο. Η Ευρώπη ουδέποτε ζήτησε να σβήσουμε το θρήσκευμα από τα δημόσια έγγραφα, ούτε να ξαναγράψουμε την Ιστορία με φιλοτουρκικό πνεύμα, ούτε βεβαίως ζήτησε να μετατρέψουμε τα Θρησκευτικά σε ένα ανούσιο πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα θρησκειολογικών πληροφοριών. Στην Ευρώπη επικρατεί το ομολογιακό και όχι το θρησκειολογικό μάθημα Θρησκευτικών. Στα σχολεία που η ίδια η Ευρ. Ένωση ιδρύει και χρηματοδοτεί για τα παιδιά των υπαλλήλων της τα ελληνόπουλα διδάσκονται από την Α΄ Δημοτικού τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά και με ύλη πλουσιότερη από αυτή των δημοσίων σχολείων μας.
Μιλώντας για την Ευρώπη κρίνω σκόπιμο να μεταφέρω τις απόψεις ενός σπουδαίου Έλληνα μελετητή του Ευρωπαϊκού πνεύματος. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, φιλόσοφος και πολιτικός του προηγουμένου αιώνος, υπογράμμιζε ότι η αποκοπή μας από τις χριστιανικές ρίζες μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες, βία και ολοκληρωτισμούς. Έγραφε σχετικά: «Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί, να χλευάσει και να κατατρέξει τη θρησκεία... αντικαθιστώντας την είτε με την υπερφυσική δική του Λογική στη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, είτε με την υπερφυσική δική του Διαλεκτική, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα, είτε με το υπερφυσικό εγκόσμιο Εγώ ενός λαού, όπως στη Γερμανία του Χίτλερ».
Η συζήτηση περί παιδείας και Ευρώπης μας μεταφέρει στη γειτονική μας Ιταλία. Όταν προ ολίγων ετών μία μητέρα ζήτησε να κατέβει ο Εσταυρωμένος από τις σχολικές αίθουσες, διότι ενοχλούνται τα άθεα παιδιά της, τότε σύσσωμη η κοινωνία, η διανόηση και η πολιτική ηγεσία της Ιταλίας διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την παραμονή του Χριστιανικού συμβόλου στις σχολικές τάξεις. Ακόμη και η κομμουνίστρια βουλευτής Νατάλια Γκίνσμπουργκ συνυπέγραψε με το επιχείρημα ότι ο Εσταυρωμένος εκφράζει την ταυτότητα του ιταλικού λαού. Μνημειώδης είναι η απόφαση του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας για το ίδιο θέμα (13.2.2006). Αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Σε ένα χώρο μη θρησκευτικό όπως είναι το σχολείο, που έχει στόχο την εκπαίδευση των νέων, ο Εσταυρωμένος μπορεί πάλι για τους πιστούς να παραμένει σύμβολο θρησκευτικών αξιών, αλλά για τους μη πιστούς η ανάρτησή του δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σύμβολο θρησκευτικών διακρίσεων. Σε ένα βαθμό αντιπροσωπεύει με τρόπο συνθετικό και ευκόλως αντιληπτό και διδακτικό, περισσότερο από κάθε άλλο σύμβολο, ορισμένες αξίες της κοινωνίας, οι οποίες εμπνέουν τη συνταγματική μας τάξη, που αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής συμβιώσεως. Υπό αυτή την έννοια ο Εσταυρωμένος αποτελεί ακόμη και στο πλαίσιο του εκκοσμικευμένου μη θρησκευτικού κράτους σύμβολο κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό, ασχέτως της θρησκευτικής πίστης των μαθητών».
Όσοι ζητούν από την Ελλάδα να διαγράψει την παράδοσή της θέλουν μία Ελλάδα χωρίς αύριο.
Πράγματι οι οπαδοί του εθνομηδενισμού, του αφελληνισμού και της αποχριστιανοποιήσεως χρησιμοποιούν πολύ συχνά την Ευρώπη ως πρόσχημα για το γκρέμισμα των ιερών και οσίων του Έθνους μας. Αλλά τις περισσότερες φορές έχουν άδικο. Η Ευρώπη ουδέποτε ζήτησε να σβήσουμε το θρήσκευμα από τα δημόσια έγγραφα, ούτε να ξαναγράψουμε την Ιστορία με φιλοτουρκικό πνεύμα, ούτε βεβαίως ζήτησε να μετατρέψουμε τα Θρησκευτικά σε ένα ανούσιο πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα θρησκειολογικών πληροφοριών. Στην Ευρώπη επικρατεί το ομολογιακό και όχι το θρησκειολογικό μάθημα Θρησκευτικών. Στα σχολεία που η ίδια η Ευρ. Ένωση ιδρύει και χρηματοδοτεί για τα παιδιά των υπαλλήλων της τα ελληνόπουλα διδάσκονται από την Α΄ Δημοτικού τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά και με ύλη πλουσιότερη από αυτή των δημοσίων σχολείων μας.
Μιλώντας για την Ευρώπη κρίνω σκόπιμο να μεταφέρω τις απόψεις ενός σπουδαίου Έλληνα μελετητή του Ευρωπαϊκού πνεύματος. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, φιλόσοφος και πολιτικός του προηγουμένου αιώνος, υπογράμμιζε ότι η αποκοπή μας από τις χριστιανικές ρίζες μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες, βία και ολοκληρωτισμούς. Έγραφε σχετικά: «Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί, να χλευάσει και να κατατρέξει τη θρησκεία... αντικαθιστώντας την είτε με την υπερφυσική δική του Λογική στη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, είτε με την υπερφυσική δική του Διαλεκτική, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα, είτε με το υπερφυσικό εγκόσμιο Εγώ ενός λαού, όπως στη Γερμανία του Χίτλερ».
Η συζήτηση περί παιδείας και Ευρώπης μας μεταφέρει στη γειτονική μας Ιταλία. Όταν προ ολίγων ετών μία μητέρα ζήτησε να κατέβει ο Εσταυρωμένος από τις σχολικές αίθουσες, διότι ενοχλούνται τα άθεα παιδιά της, τότε σύσσωμη η κοινωνία, η διανόηση και η πολιτική ηγεσία της Ιταλίας διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την παραμονή του Χριστιανικού συμβόλου στις σχολικές τάξεις. Ακόμη και η κομμουνίστρια βουλευτής Νατάλια Γκίνσμπουργκ συνυπέγραψε με το επιχείρημα ότι ο Εσταυρωμένος εκφράζει την ταυτότητα του ιταλικού λαού. Μνημειώδης είναι η απόφαση του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας για το ίδιο θέμα (13.2.2006). Αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Σε ένα χώρο μη θρησκευτικό όπως είναι το σχολείο, που έχει στόχο την εκπαίδευση των νέων, ο Εσταυρωμένος μπορεί πάλι για τους πιστούς να παραμένει σύμβολο θρησκευτικών αξιών, αλλά για τους μη πιστούς η ανάρτησή του δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σύμβολο θρησκευτικών διακρίσεων. Σε ένα βαθμό αντιπροσωπεύει με τρόπο συνθετικό και ευκόλως αντιληπτό και διδακτικό, περισσότερο από κάθε άλλο σύμβολο, ορισμένες αξίες της κοινωνίας, οι οποίες εμπνέουν τη συνταγματική μας τάξη, που αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής συμβιώσεως. Υπό αυτή την έννοια ο Εσταυρωμένος αποτελεί ακόμη και στο πλαίσιο του εκκοσμικευμένου μη θρησκευτικού κράτους σύμβολο κατ’ εξοχήν παιδαγωγικό, ασχέτως της θρησκευτικής πίστης των μαθητών».
Όσοι ζητούν από την Ελλάδα να διαγράψει την παράδοσή της θέλουν μία Ελλάδα χωρίς αύριο.
"ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"
