Στην Κόρη της Ναζαρέτ, τη Μαρία την χαριτωμένη, άναψε ο άγγελος Γαβριήλ τη φλόγα του μυστηρίου. Τη φλόγα, που την έλαβε από το πυρ της Θεότητας και την έφερε στη γη (Λουκ. α΄26-38). Τη φλόγα της σαρκωμένης Αγάπης, που μετέβαλε εκείνη την Κόρη σε Μητέρα Παρθένο, σε άφλεκτη Βάτο.
• Σ’ Αυτήν, την Κόρη της Ναζαρέτ, τη Μαρία, που μέσα της ποτέ δεν είχε ανάψει πόθος αμαρτωλός, άναψε ο Γαβριήλ τη φωτιά της σαρκώσεως.
Η Παναγία Μαρία είναι η αφή της θεϊκής φλόγας. Δεν κράτησε ως ψεύτικη ιέρεια μια δάδα υλική στο χέρι. Κράτησε μέσα της βαθειά ολόκληρη τη φωτιά της Θεότητας. Κατοίκησε μέσα της το πυρ του Θεού Λόγου σαρκωθέντος, όλο το πλήρωμα της Θεότητας «σωματικώς» (Κολ. β΄9).
• Και στην άλλη, την ελληνίδα γυναίκα, άναψε ο Θεός τη φλόγα της σεμνότητας και της τιμιότητας. Πήρε ο νόμος του Θεού από το βωμό της θεϊκής δημιουργίας και άναψε μέσα σε κάθε ευλογημένη γυναίκα τη φλόγα της μητρότητας ή τη φλόγα της ιεραποστολής.
Καμίνι αγάπης η ύπαρξή της. Κανένας άνεμος απιστίας, ολιγοπιστίας ή κοσμικότητας δεν μπορεί να σβήσει τη λαμπάδα της βρεφικής ζωής, που σκιρτά μέσα σε κάθε τίμια μάνα. Όπως κανένας άνεμος ατομισμού και ιδιοτέλειας δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα της αγάπης και του θείου έρωτα σε κάθε αφιερωμένη ύπαρξη.
Και τρίτη φλόγα τη μέρα του Ευαγγελισμού, 25η Μαρτίου, άναψε. Είναι η εθνική, της λευτεριάς η φλόγα.
• Εκείνοι, που στα στήθη τους παρέμενε άσβεστη η φλόγα για τη λευτεριά, τη μέρα του Ευαγγελισμού, ανάψανε τη δάδα απ’ το βωμό της ένδοξης ελληνικής Ιστορίας. Άναψε και φούντωσε και θέριεψε η ορμή ν’ αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
• Εκείνοι, που πάντα την καρδιά τους πυρπολούσε η φλόγα της Πίστεως, άναψαν τη δάδα τη μαρτυρική από το μανουάλι της Άγιας Λαύρας.
• Εκείνοι, οι ωραίοι Έλληνες, που την ύπαρξή τους την έκαιγε η φλόγα της αγάπης στο Χριστό, άναψαν τη δάδα από το βωμό της θυσίας.
Το ερώτημα είναι:
Η θυσία των ηρώων του ’21 συγκινεί σήμερα τους Νεοέλληνες; Αξιοποιείται η θυσία τους αυτή για μια ζωή αληθινής ελευθερίας και χριστιανικής κοινωνίας;
Για τους πολλούς δυστυχώς δεν έχει θέσι στην Ελλάδα:
του Μακρυγιάννη η πίστις
του Κολοκοτρώνη ο ηρωισμός
του Καραϊσκάκη η λεβεντιά
του Κανάρη η φλόγα
των Ψαρών η αυτοθυσία
της Χίου το ολοκαύτωμα
του Υψηλάντη η θυσία
της Ύδρας η προσφορά
των Σπετσών η πανστρατιά
του Καποδίστρια η ευσέβεια
του Μιαούλη η καρδιά
της Μπουμπουλίνας η αντριωσύνη
των Ιερολοχιτών η αγνότητα
του Κοσμά του Αιτωλού ο αποστολικός ζήλος.
★★★
Είναι άλλη η εποχή μας! Μας λένε και μας ξαναλένε.
Δεν έχουν θέσι τα ιδανικά! Άν είναι έτσι, τότε έχουν θέσι τα μηδενικά αλλά και τα δολοφονικά.
Δεν έχουν θέσι τα «πιστεύω»! Άν είναι έτσι, τότε έχει θέσι το «ληστεύω».
Δεν έχει θέσι η Εκκλησία! Άν είναι έτσι, τότε έχει θέσι η απληστία.
• Όποιος δεν στρατεύεται με τους ήρωες του ’21, συστρατεύεται με τους αρνητές, με τους προδότες του Έθνους αλλά και της Ορθοδοξίας.
Ο σπουδαίος Αλέξανδρος Υψηλάντης δεν θλιβόταν για τις εκατόμβες των θυσιών. Θλιβόταν και πονούσε για τον ευτελισμό των προδοτών.
Τον πρόδωσαν πολλοί. Στα Απομνημονεύματά του, ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, διασώζει ένα γράμμα του Υψηλάντη, όπου σημειώνει με πολλή πίκρα:
«Άνανδροι αγέλαι λαών. Αι προδοσίαι σας, αι επιβουλαί σας με βιάζουσι να σας αποχωρισθώ. Επατήσατε τους όρκους σας, επροδώσατε Θεό και Πατρίδα. Επροδώσατε και εμέ, τη στιγμή καθ’ήν ήλπιζα να νικήσω ή να συναποθάνω μαζί σας ενδόξως. Τρέξατε, λοιπόν, αγοράσατε την σκλαβιάν σας με την ζωήν σας, με την τιμήν των γυναικών και των παιδιών σας» (τόμ. Α΄, σελ. 129).
• Ας μή πικράνουμε τους ήρωες προγόνους μας. Ας μήν τους απογοητεύσουμε. Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής. Και τότε θα διαπιστώσουμε:
• Η άνοιξις της λευτεριάς έφτασε. Το άνθος της πότισε το αίμα των ηρώων και των μαρτύρων του Γένους.
• Η άνοιξις μας άνθισε. Άνοιξε η φύσις. Στολισμένη με τα μπουμπούκια της μυγδαλιάς, της βερυκοκιάς, με τις παπαρούνες της. Άνοιξε κι ο Ουρανός. Στόλισε τη γη με τη θεϊκή Παρουσία.
• Η άνοιξίς μας έφτασε. Άνοιξε η αγκαλιά της Παρθένου και δέχτηκε το Θεό Λόγο. Άνοιξε η αγκαλιά της Αγάπης του Θεού και δέχεται το άσωτο πλάσμα Του.
• Η άνοιξις άνθισε. Παρά τη βαρειά παγωνιά του προηγούμενου χειμώνα. Της κατάρας τ’αγκάθι ξερριζώθηκε. Της χαράς το λουλούδι μοσχοβόλησε.
• Η άνοιξις άνθισε. Της λευτεριάς η ματωμένη άνοιξις. Της λουλουδιασμένης εποχής η νιότη θυσιάστηκε. Ματωμένα λουλούδια οι ήρωες στην αγκαλιά της ελληνικής γης, μα και της ουράνιας Πατρίδας.
• Τήν άνοιξι να ζήσουμε, μας λένε, μας προτρέπουν τα ευωδιαστά λουλούδια ηρώων και μαρτύρων.
Την άνοιξι της αληθινής ζωής.
Την άνοιξι, που λέγεται καλύτερη, σεμνότερη, διακαιότερη ζωή.
Την άνοιξι, που λέγεται Ανάστασις.
• Σ’ Αυτήν, την Κόρη της Ναζαρέτ, τη Μαρία, που μέσα της ποτέ δεν είχε ανάψει πόθος αμαρτωλός, άναψε ο Γαβριήλ τη φωτιά της σαρκώσεως.
Η Παναγία Μαρία είναι η αφή της θεϊκής φλόγας. Δεν κράτησε ως ψεύτικη ιέρεια μια δάδα υλική στο χέρι. Κράτησε μέσα της βαθειά ολόκληρη τη φωτιά της Θεότητας. Κατοίκησε μέσα της το πυρ του Θεού Λόγου σαρκωθέντος, όλο το πλήρωμα της Θεότητας «σωματικώς» (Κολ. β΄9).
• Και στην άλλη, την ελληνίδα γυναίκα, άναψε ο Θεός τη φλόγα της σεμνότητας και της τιμιότητας. Πήρε ο νόμος του Θεού από το βωμό της θεϊκής δημιουργίας και άναψε μέσα σε κάθε ευλογημένη γυναίκα τη φλόγα της μητρότητας ή τη φλόγα της ιεραποστολής.
Καμίνι αγάπης η ύπαρξή της. Κανένας άνεμος απιστίας, ολιγοπιστίας ή κοσμικότητας δεν μπορεί να σβήσει τη λαμπάδα της βρεφικής ζωής, που σκιρτά μέσα σε κάθε τίμια μάνα. Όπως κανένας άνεμος ατομισμού και ιδιοτέλειας δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα της αγάπης και του θείου έρωτα σε κάθε αφιερωμένη ύπαρξη.
Και τρίτη φλόγα τη μέρα του Ευαγγελισμού, 25η Μαρτίου, άναψε. Είναι η εθνική, της λευτεριάς η φλόγα.
• Εκείνοι, που στα στήθη τους παρέμενε άσβεστη η φλόγα για τη λευτεριά, τη μέρα του Ευαγγελισμού, ανάψανε τη δάδα απ’ το βωμό της ένδοξης ελληνικής Ιστορίας. Άναψε και φούντωσε και θέριεψε η ορμή ν’ αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
• Εκείνοι, που πάντα την καρδιά τους πυρπολούσε η φλόγα της Πίστεως, άναψαν τη δάδα τη μαρτυρική από το μανουάλι της Άγιας Λαύρας.
• Εκείνοι, οι ωραίοι Έλληνες, που την ύπαρξή τους την έκαιγε η φλόγα της αγάπης στο Χριστό, άναψαν τη δάδα από το βωμό της θυσίας.
Το ερώτημα είναι:
Η θυσία των ηρώων του ’21 συγκινεί σήμερα τους Νεοέλληνες; Αξιοποιείται η θυσία τους αυτή για μια ζωή αληθινής ελευθερίας και χριστιανικής κοινωνίας;
Για τους πολλούς δυστυχώς δεν έχει θέσι στην Ελλάδα:
του Μακρυγιάννη η πίστις
του Κολοκοτρώνη ο ηρωισμός
του Καραϊσκάκη η λεβεντιά
του Κανάρη η φλόγα
των Ψαρών η αυτοθυσία
της Χίου το ολοκαύτωμα
του Υψηλάντη η θυσία
της Ύδρας η προσφορά
των Σπετσών η πανστρατιά
του Καποδίστρια η ευσέβεια
του Μιαούλη η καρδιά
της Μπουμπουλίνας η αντριωσύνη
των Ιερολοχιτών η αγνότητα
του Κοσμά του Αιτωλού ο αποστολικός ζήλος.
★★★
Είναι άλλη η εποχή μας! Μας λένε και μας ξαναλένε.
Δεν έχουν θέσι τα ιδανικά! Άν είναι έτσι, τότε έχουν θέσι τα μηδενικά αλλά και τα δολοφονικά.
Δεν έχουν θέσι τα «πιστεύω»! Άν είναι έτσι, τότε έχει θέσι το «ληστεύω».
Δεν έχει θέσι η Εκκλησία! Άν είναι έτσι, τότε έχει θέσι η απληστία.
• Όποιος δεν στρατεύεται με τους ήρωες του ’21, συστρατεύεται με τους αρνητές, με τους προδότες του Έθνους αλλά και της Ορθοδοξίας.
Ο σπουδαίος Αλέξανδρος Υψηλάντης δεν θλιβόταν για τις εκατόμβες των θυσιών. Θλιβόταν και πονούσε για τον ευτελισμό των προδοτών.
Τον πρόδωσαν πολλοί. Στα Απομνημονεύματά του, ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, διασώζει ένα γράμμα του Υψηλάντη, όπου σημειώνει με πολλή πίκρα:
«Άνανδροι αγέλαι λαών. Αι προδοσίαι σας, αι επιβουλαί σας με βιάζουσι να σας αποχωρισθώ. Επατήσατε τους όρκους σας, επροδώσατε Θεό και Πατρίδα. Επροδώσατε και εμέ, τη στιγμή καθ’ήν ήλπιζα να νικήσω ή να συναποθάνω μαζί σας ενδόξως. Τρέξατε, λοιπόν, αγοράσατε την σκλαβιάν σας με την ζωήν σας, με την τιμήν των γυναικών και των παιδιών σας» (τόμ. Α΄, σελ. 129).
• Ας μή πικράνουμε τους ήρωες προγόνους μας. Ας μήν τους απογοητεύσουμε. Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής. Και τότε θα διαπιστώσουμε:
• Η άνοιξις της λευτεριάς έφτασε. Το άνθος της πότισε το αίμα των ηρώων και των μαρτύρων του Γένους.
• Η άνοιξις μας άνθισε. Άνοιξε η φύσις. Στολισμένη με τα μπουμπούκια της μυγδαλιάς, της βερυκοκιάς, με τις παπαρούνες της. Άνοιξε κι ο Ουρανός. Στόλισε τη γη με τη θεϊκή Παρουσία.
• Η άνοιξίς μας έφτασε. Άνοιξε η αγκαλιά της Παρθένου και δέχτηκε το Θεό Λόγο. Άνοιξε η αγκαλιά της Αγάπης του Θεού και δέχεται το άσωτο πλάσμα Του.
• Η άνοιξις άνθισε. Παρά τη βαρειά παγωνιά του προηγούμενου χειμώνα. Της κατάρας τ’αγκάθι ξερριζώθηκε. Της χαράς το λουλούδι μοσχοβόλησε.
• Η άνοιξις άνθισε. Της λευτεριάς η ματωμένη άνοιξις. Της λουλουδιασμένης εποχής η νιότη θυσιάστηκε. Ματωμένα λουλούδια οι ήρωες στην αγκαλιά της ελληνικής γης, μα και της ουράνιας Πατρίδας.
• Τήν άνοιξι να ζήσουμε, μας λένε, μας προτρέπουν τα ευωδιαστά λουλούδια ηρώων και μαρτύρων.
Την άνοιξι της αληθινής ζωής.
Την άνοιξι, που λέγεται καλύτερη, σεμνότερη, διακαιότερη ζωή.
Την άνοιξι, που λέγεται Ανάστασις.
Την άνοιξι που λέγεται Αιώνια ζωή.
