Η σπουδαιότερη μορφή στην ιστορία δεν είναι φυσικά άλλη
από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Μας επισκέφτηκε εξ ύψους, για να μας αποκαλύψει
την αλήθεια του Τριαδικού Θεού,
τη θεότητά Του, τον τρόπο της σωτηρίας μας
και τη ψυχική και σωματική θεραπεία μας.
Όποιος αγαπά αληθινά πάντα βρίσκει τρόπους
να πετύχει τον υψηλό σκοπό του.
Η Εκκλησία,
που είναι η συνέχεια του Ιησού πάνω στη γη, έχει την εξουσία
να συγχωρεί αμαρτίες και να θεραπεύει
«κάθε νόσο και κάθε ασθένεια».
Ο άνθρωπος επομένως έχει ανάγκη
όχι μόνο από ψωμί και χρήματα,
αλλά και από ευαισθησία, τα της ζωής νοήματα,
κοινωνικότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Στην ουσία ο Χριστός αποκαθιστά
τον παραλυτικό στην κοινωνία
της εποχής του από την οποία
είχε χωριστεί, δεδομένης της τότε αντίληψης
ότι ήταν παράλυτος λόγω των γονέων του
η της δικής του αμαρτίας.
Το μήνυμα του Χριστού στον κάθε ασθενή
είναι να ατενίζει το πρόβλημά του με αισιοδοξία.
Να αναμένει το θέλημα του Θεού με πίστη και υπομονή,
με ελπίδα για τη δική του θεραπεία.
Τον κάθε παράλυτο Ο Χριστός με το θαύμα Του
θέλει να τον βοηθήσει,
όταν έχει μετανοήσει
αλλά χρειάζεται και από την πλευρά του παράλυτου
θέληση και αγώνα να μην ξαναμαρτίσει.
Πρέπει να δούμε την ευθύνη μας
για την πορεία της κοινωνίας μας
για την αμέλειά μας ή την αδιαφορία ή την αδυναμία μας
αλλά και την ευθύνη μας για την πορεία της ζωή μας.
Αυτή η ευθύνη συνδέεται με την ελευθερία.
Καλούμαστε, λοιπόν, κι εμείς σήμερα
να σηκώσουμε τα «δικά μας κρεβάτια» με αισιοδοξία
και να ζητάμε, στην προσευχή μας, του Θεού την ευλογία.
Ο άγιος Γρηγόριος προσευχόταν
ο Κύριος να φωτίσει το υπάρχον σ’ αυτόν σκότος.
Το σκότος που έβλεπε να υπάρχει στην ψυχή
και την καρδιά του,
το σκότος δηλαδή των παθών και της αμαρτίας.
Κι ίσως πει κανείς:
άγιος αυτός και αναγνώριζε πάνω του αμαρτωλότητα;
Αλλά τούτο ακριβώς συνιστά το σημάδι της αγιότητας.
Ο όσιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναγνώριζε τη σκοτεινιά
της αμαρτίας
μέσα του και ζητούσε εναγώνια από Αυτόν τον φωτισμό Του.
Η αίτηση αυτή φωτός από τον Θεό
μπορεί να περιλαμβάνει βεβαίως μερικές λέξεις μόνο,
περικλείει όμως απύθμενο βάθος θεολογίας,
για την οποία αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή
ο μεγάλος αυτός φωστήρας της Εκκλησίας.
Αυτή η εκζήτηση φωτός προϋποθέτει την πίστη
ότι ο Θεός είναι φως,
ότι ο άνθρωπος, καθόσον μετέχει του Θεού, γίνεται φως.
Βάση συνεπώς της μικρής αυτής προσευχής
αποτελεί η διάκριση στο Θεό της λεγόμενης ουσίας
και της ενέργειας
Ο άγιος Παλαμάς απάντησε στις προκλήσεις αυτές
με τον φωτισμό του Θεού
και με την ανάπτυξη της προγενέστερης παράδοσης
της Εκκλησίας.
Ταυτοχρόνως όμως ο Θεός είναι και ενέργεια,
γι’ αυτό και τίποτε επίγειο δεν μπορεί να θεωρηθεί μέτρο
για την κατανόησή Του – ακόμη και η λέξη «ουσία».
Η προσφορά του αγίου Παλαμά έγκειται ακριβώς σ’ αυτό:
διευκρίνισε ότι οι ενέργειες είναι άκτιστες,
δηλαδή μιλώντας γι’ αυτές μιλάμε για τον ίδιο και πάλι Θεό,
που παρών προσωπικά γίνεται από τον άνθρωπο
μεθεκτός,
αρκεί βεβαίως αυτός να ανοίξει την καρδιά του
και να θελήσει εν μετανοία να καθαρίσει τον εαυτό του
από τα αμαρτήματά του.
Η άκτιστη χάρη του Θεού δεν είναι απαραίτητο να ενεργεί
πάντα τη σωματική θεραπεία,
απ’ τη στιγμή που ο πιστός κοινωνεί ήδη με την πίστη
και την αγάπη του στο μυστήριο του Χριστού
και βαδίζει με ελπίδα και αρετή την αγιαστική του πορεία
προς την Ουράνια βασιλεία.
από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Μας επισκέφτηκε εξ ύψους, για να μας αποκαλύψει
την αλήθεια του Τριαδικού Θεού,
τη θεότητά Του, τον τρόπο της σωτηρίας μας
και τη ψυχική και σωματική θεραπεία μας.
Όποιος αγαπά αληθινά πάντα βρίσκει τρόπους
να πετύχει τον υψηλό σκοπό του.
Η Εκκλησία,
που είναι η συνέχεια του Ιησού πάνω στη γη, έχει την εξουσία
να συγχωρεί αμαρτίες και να θεραπεύει
«κάθε νόσο και κάθε ασθένεια».
Ο άνθρωπος επομένως έχει ανάγκη
όχι μόνο από ψωμί και χρήματα,
αλλά και από ευαισθησία, τα της ζωής νοήματα,
κοινωνικότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Στην ουσία ο Χριστός αποκαθιστά
τον παραλυτικό στην κοινωνία
της εποχής του από την οποία
είχε χωριστεί, δεδομένης της τότε αντίληψης
ότι ήταν παράλυτος λόγω των γονέων του
η της δικής του αμαρτίας.
Το μήνυμα του Χριστού στον κάθε ασθενή
είναι να ατενίζει το πρόβλημά του με αισιοδοξία.
Να αναμένει το θέλημα του Θεού με πίστη και υπομονή,
με ελπίδα για τη δική του θεραπεία.
Τον κάθε παράλυτο Ο Χριστός με το θαύμα Του
θέλει να τον βοηθήσει,
όταν έχει μετανοήσει
αλλά χρειάζεται και από την πλευρά του παράλυτου
θέληση και αγώνα να μην ξαναμαρτίσει.
Πρέπει να δούμε την ευθύνη μας
για την πορεία της κοινωνίας μας
για την αμέλειά μας ή την αδιαφορία ή την αδυναμία μας
αλλά και την ευθύνη μας για την πορεία της ζωή μας.
Αυτή η ευθύνη συνδέεται με την ελευθερία.
Καλούμαστε, λοιπόν, κι εμείς σήμερα
να σηκώσουμε τα «δικά μας κρεβάτια» με αισιοδοξία
και να ζητάμε, στην προσευχή μας, του Θεού την ευλογία.
Ο άγιος Γρηγόριος προσευχόταν
ο Κύριος να φωτίσει το υπάρχον σ’ αυτόν σκότος.
Το σκότος που έβλεπε να υπάρχει στην ψυχή
και την καρδιά του,
το σκότος δηλαδή των παθών και της αμαρτίας.
Κι ίσως πει κανείς:
άγιος αυτός και αναγνώριζε πάνω του αμαρτωλότητα;
Αλλά τούτο ακριβώς συνιστά το σημάδι της αγιότητας.
Ο όσιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναγνώριζε τη σκοτεινιά
της αμαρτίας
μέσα του και ζητούσε εναγώνια από Αυτόν τον φωτισμό Του.
Η αίτηση αυτή φωτός από τον Θεό
μπορεί να περιλαμβάνει βεβαίως μερικές λέξεις μόνο,
περικλείει όμως απύθμενο βάθος θεολογίας,
για την οποία αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή
ο μεγάλος αυτός φωστήρας της Εκκλησίας.
Αυτή η εκζήτηση φωτός προϋποθέτει την πίστη
ότι ο Θεός είναι φως,
ότι ο άνθρωπος, καθόσον μετέχει του Θεού, γίνεται φως.
Βάση συνεπώς της μικρής αυτής προσευχής
αποτελεί η διάκριση στο Θεό της λεγόμενης ουσίας
και της ενέργειας
Ο άγιος Παλαμάς απάντησε στις προκλήσεις αυτές
με τον φωτισμό του Θεού
και με την ανάπτυξη της προγενέστερης παράδοσης
της Εκκλησίας.
Ταυτοχρόνως όμως ο Θεός είναι και ενέργεια,
γι’ αυτό και τίποτε επίγειο δεν μπορεί να θεωρηθεί μέτρο
για την κατανόησή Του – ακόμη και η λέξη «ουσία».
Η προσφορά του αγίου Παλαμά έγκειται ακριβώς σ’ αυτό:
διευκρίνισε ότι οι ενέργειες είναι άκτιστες,
δηλαδή μιλώντας γι’ αυτές μιλάμε για τον ίδιο και πάλι Θεό,
που παρών προσωπικά γίνεται από τον άνθρωπο
μεθεκτός,
αρκεί βεβαίως αυτός να ανοίξει την καρδιά του
και να θελήσει εν μετανοία να καθαρίσει τον εαυτό του
από τα αμαρτήματά του.
Η άκτιστη χάρη του Θεού δεν είναι απαραίτητο να ενεργεί
πάντα τη σωματική θεραπεία,
απ’ τη στιγμή που ο πιστός κοινωνεί ήδη με την πίστη
και την αγάπη του στο μυστήριο του Χριστού
και βαδίζει με ελπίδα και αρετή την αγιαστική του πορεία
προς την Ουράνια βασιλεία.
