επιθυμία-Σχέση με τον Πατέρα). Νοσταλγεί τη σχέση του με τον Πατέρα και λαχταρά να επιστρέψει σε αυτήν… Εμπιστευεται την λαχτάρα του, εστω και μέσα στην απιστία του, στη δυσπιστία του, στην αθλιότητά του …Εμπιστευεται, ότι η δυνατότητα για ολόκληρο τον εαυτό του είναι ακόμα εκεί, τον περιμένει στην πόρτα… και αυτός σαν ενας άλλος βοσκός που αγαπάει ολόκληρο το κοπάδι του δεσμεύεται να περιμαζέψει το απολωλός πρόβατο…. δεσμεύεται να περιμαζέψει τις αποσπασμένες επιθυμίες του…
Και να ο Πατέρας! στην πόρτα επιταχυνει το βήμα του για να τον συναντήσει… «Τον καταφιλεί»…. Ο άσωτος αναγνωρίζει την ενδεια των αποκομμενων επιθυμιών του και τον πλούτο της αυθεντικής επιθυμίας που εκπορεύεται από την σχέση του με τον Πατέρα. Θελει να επιστρέψει δούλος σε αυτήν τη σχέση και όχι κύριος της…. «ουκετι ειμι αξιος κληθηναι υιος σου. Ποίησον με ως ένα των μισθίων σου»…. Δηλαδή «Πάρε με σαν δουλο σου… μόνο ναμαι μαζί σου …να σε τιμώ... και μαζί να τιμώ και τον εαυτό μου… να μην με προδίδω πλέον». Ο Πατέρας που πάντοτε τον αναμένει, τον εμπιστεύεται, τον αγαπά, τον καλεί, τον εχει ήδη συγχωρέσει …και δεν σταματάει εκεί…. του κάνει γιορτη….! Κορυφαία στιγμή επικοινωνίας η γιορτή… αντίδωρο στην μοναξιά μας…. Σήμερα μια θεραπευόμενη είπε στην ομάδα: «Ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω για να βγω από το κλείσιμό μου κι όμως δεν το κανω… αναρωτιέμαι γιατί…. δεν εχω απάντηση….» Αλήθεια είναι, δεν υπάρχει απάντηση…. Πόσο καθυστερούμε να βρεθούμε στη γιορτη… πόσο μας καθυστερεί ο θυμός να ζήσουμε τη γιορτή… λες και αμα δεν πάμε εμείς στη γιορτή θα τιμωρήσουμε τον οικοδεσπότη, το παρελθόν μας, τους προγόνους μας… κι όχι τον εαυτό μας… Εξάλλου αν υπάρχει ενας τρόπος πρόληψης υποτροπών αυτός είναι μάλλον η γιορτή… η γιορτή όχι σαν παθητική παρατήρηση αλλά ως ενεργητική επικοινωνία, ως ασκηση επικοινωνίας.
Ο στόχος, ο προορισμός, ο Πατέρας είναι μια μεγαλη αγκαλιά…. μια αγκαλιά που εμείς βαλθήκαμε να πεσουμε με την υποτροπή..… μια αγκαλιά που εμεις λαχταραμε να μας χαρίσουνε με την επιστροφή… Ελπίδα μας ότι τόσο ο στόχος όσο και η επιθυμία μας είναι παντοτε εκεί…. είναι αμετακίνητοι….
Τέλος ως απάντηση στην μοντερνα «φιλάνθρωπη» οπτική της χρησης ουσιών σαν χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο που καταλήγει σε θεραπευτικές παρεμβάσεις υποκρισίας, θα πω ότι ολακερη η ζωή μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος, καθώς βρισκόμαστε όλοι συνεχώς σε κατασταση πτώσης και εκπτωσης όμως κάτι τέτοιο θα απέκρυπτε το θαύμα της επιστροφής, το θαύμα της αναστασης….
(Μαρίας Γεωργακοπούλου, «Zωή χρονίως υποτροπιάζουσα…», "Ψυχής δρόμοι", τ. 7)
Ψυχής δρόμοι: εκεί που οι ψυχολογικές επιστήμες συναντώνται με την πίστη.
Περιοδικό που κυκλοφορεί κάθε Μάϊο και Νοέμβριο από τις εκδόσεις Αρμός.
