Η κατά Θεόν αγιότητα είναι αυτή που αγαπά την αφάνεια, την μυστικότητα, την αδοξία, τα δάκρυα, την σιωπή, την μετάνοια, την ταπείνωση. Τα αντίθετα αυτών, δημιουργούν την πλάνη, την ψεύτικη αγιότητα, που δεν θέλει ο Θεός.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου, παραμονή της εορτής των αγίων Αρτεμίου, Γερασίμου και Ματρώνης της Χιοπολίτιδος, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στην οποία ιερούργησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνος, ενώ και τον θείο λόγο κήρυξε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Σαχτούρης, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.
Πλήθος μαρτύρων, ασκητών, δικαίων και οσίων, κοσμούν το ουράνιο στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού. Μεταξύ αυτών των αγίων, είναι και οι άγιοι που εορτάζει αυτήν την ημέρα, η Εκκλησία.
Μιλώντας για την αγιότητα, ο π. Παναγιώτης, τόνισε ότι θα πρέπει να την κάνουμε σκοπό της ζωής μας και μέλημα μας, ώστε να αξιωθούμε της ουράνιας βασιλείας, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνεχής κοινωνία με την Τριαδική Θεότητα και τους, ανά τους αιώνες, αγίους μας.
Η αγιότητα στον άνθρωπο, ως σκοπός της ζωής, είναι εντολή του Θεού. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα του αγιασμού του, εάν θέλει κι εάν αγωνιστεί.
Αυτά τα δύο στοιχεία, συνέχισε, είναι η συνεισφορά του ανθρώπου, για τον αγιασμό του. Απαραίτητη όμως είναι και η παρουσία του Θεού, η οποία έγινε με το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου, δηλαδή τον ερχομό του Ιησού Χριστού, ως απεσταλμένος του Θεού.
Όπου, με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του, έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα του αγιασμού του. Μόνο όμως, μέσα στην αγία του Εκκλησία και δια των αγιαστικών της μυστηρίων, επιτυγχάνεται ο αγιασμός.
«Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας και την εμπειρική γνώση των Πατέρων, η αγιότητα δεν είναι εξουθενωτική, δεν εξαφανίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα, δεν την ισοπεδώνει, αλλά συνυπάρχει με αυτήν αρμονικά, εξισορροπώντας τον άνθρωπο εσωτερικά και εξωτερικά.
Ο ιερός συναξαριστής, μας αναφέρει πλήθος αγίων, με διάφορους χαρακτήρες και ποικίλες αμαρτίες. Που όμως, όταν τους ακούμπησε η χάρις του Θεού και την δέχτηκαν, τότε άλλαξαν και δόθηκαν συνειδητά, ψυχή τε και σώματι, στην ένωση με τον Θεό, ακόμη και για τον μαρτυρικό θάνατο. Αλλά και αγαπώντας τον πλησίον παράλληλα, όπως θέλει ο Θεός».
Ο τελετουργικός καθαρμός, τόνισε ο π. Παναγιώτης, που παρέχεται δια των μυστηρίων, δεν αρκεί για να γίνει κάποιος άγιος. Απαιτείται και η ενάρετη ζωή, από την πλευρά του ανθρώπου. Ο αγώνας κατά των παθών, αδυναμιών και όλων αυτών που αντιστρατεύονται την σωτηρία μας και μπαίνουν εμπόδιο στην ένωση και την σχέση μας με τον Θεό.
Η αποτυχία της πραγματώσεως του αγιασμού μας, είναι η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου, γιατί θα είναι μια αιώνια κατάσταση μακράν του Θεού.
Την αγιότητα πολλοί από εμάς την θεωρούμε ως υπερφυσικό κατόρθωμα, ως ανδραγάθημα ή κάτι το ακατόρθωτο.
Η κατά Θεόν αγιότητα είναι αυτή που αγαπά την αφάνεια, την μυστικότητα, την αδοξία, τα δάκρυα, την σιωπή, την μετάνοια, την ταπείνωση. Τα αντίθετα αυτών, δημιουργούν την πλάνη, την ψεύτικη αγιότητα, που δεν θέλει ο Θεός.
Ο Θεός θέλει από τον άνθρωπο, τον αγιασμό και την σωτηρία του. Χριστιανός είναι αυτός που αγαπά τον Θεό και πορεύεται στην ζωή του ελεύθερα και αγωνιστικά, κατά την αμαρτίας και του διαβόλου. Η προσπάθεια για μια αγία ζωή, θέλει υπομονή και επιμονή, αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια.
Η αγιότητα δεν δίνεται από τον Θεό στους ανάξιους, τους ανέτοιμους, τους αμετανόητους και τους εγωιστές. Αλλά σε αυτούς που επιθυμούν την θεία χάρη και αγωνίζονται συνεχώς και ταπεινά για να τους δοθεί.
Και όπως σημείωσε ο π. Παναγιώτης ολοκληρώνοντας:
«Ο άγιος νικά την φιλαυτία, την φιλοσαρκία, την φιλοδοξία και με την φιλοθεΐα, την φιλαδελφία και την φιλάρετη ζωή, του χαρίζεται από τον δωρεοδότη Κύριο, η αγιότητα.
Θα πρέπει να μελετάμε την Αγία Γραφή, τους βίους των αγίων, να αγαπάμε τους αγίους, να τους τιμάμε κυρίως με την ζωή μας, προσπαθώντας να τους μοιάσουμε, να τους επικαλούμαστε και να ζητάμε τις μεσιτείες τους.»
