Σχόλια στο αποστολικό ανάγνωσμα
1. ΝΕΚΡΟΙ ΠΑ TON KOΣMOΌ απόστολος Παύλος στο αποστολικό αυτό ανάγνωσμα μιλάει με πόνο στους Γαλάτες για κάποιους διδασκάλους οι όποιοι κινούμενοι από άνθρωπαρέσκεια παρέσυραν πολλούς πι στούς. Προσέξτε, λέει, με πόσο μεγάλα γράμματα σας έγραψα με το ίδιο μου το χέρι. Όσοι θέλουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αυτοί σας παρακινούν να περιτέμνεσθε, μόνο και μόνο για να μη καταδιώκονται απ' τούς Ιουδαίους για το κήρυγμα του Σταυρού του Χριστού.
Όμως ούτε κι αυτοί πού έχουν περιτμηθεί τηρούν τις τελετουργικές διατάξεις του νόμου, τις καθάρσεις και τις ζωοθυσίες. Αλλά θέλουν να περιτέμνεσθε εσείς, για να καυχηθούν αυτοί ότι σας έπεισαν να δεχθείτε την περιτομή. Εγώ όμως δεν κινούμαι από τέτοια άνθρωπάρεσκα ελατήρια. Ποτέ να μη συμβεί εγώ να καυχηθώ για τίποτε άλλο παρά μόνο για το ότι ό Ιησούς Χριστός για χάρη μου πήρε μορφή δούλου και σταυρώθηκε για τη σωτηρία μου. Και με την πίστη στο σταυρικό του αυτά θάνατο «έμοί κόσμος έσταύρωται κάγώ τω κόσμω», έχει νεκρωθεί κι έχει χάσει τη δύναμη του ό κόσμος για μένα. Αλλά κι εγώ έχω νεκρωθεί για τον κόσμο.
Πόσο λοιπόν κατανοούσε ό απόστολος Παύλος την αγάπη του Χριστού! Και με πόση ευγνωμοσύνη το διεκήρυττε: Ό Χριστός για μένα πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος και υπέστη φρικτό μαρτύριο και σταυρικό θάνατο- για μένα τον πρώην διώκτη, τον υβριστή, τον αγνώμονα. Τόσο πολύ με αγάπησε, ώστε να παραδώσει τη ζωή του στο θάνατο. Αυτή ακριβώς ή συναίσθηση της αγάπης του Χριστού τον έκανε να περιφρονήσει τον κόσμο και τις απολαύσεις του και να αφοσιωθεί στον σταυρωθέντα Κύριο. Όλα τα μάταια του κόσμου χάθηκαν γι' αυτόν, νεκρώθηκαν, κι αυτός πέθανε για εκείνα. Ούτε μπορούσαν να τον κυριεύσουν, ούτε κι εκείνος τα επιθυμούσε. Έμενε αδιάφορος στα θέλγητρα και τις απειλές του κόσμου.
Ή διάθεση αυτή της καρδιάς του και ή νέκρωση του ως προς τον κόσμο θα πρέπει να μας προβληματίσει και να γίνει κτήμα όλων μας. Ιδιαιτέρως σήμερα πού τόσο εύκολα παρασυρόμαστε από τη ματαιότητα και τούς πειρασμούς της εποχής μας, θα πρέ πει να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνον όταν κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης του Κυρίου μας, θα νεκρωθεί μέσα μας ή έλξη και ή επιρροή του κόσμου. Μόνον όταν αγαπήσουμε αληθινά τον σταυρωθέντα Κύριο, δεν θα μας ελκύει ό κόσμος και οι ηδονές του. Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε και μελετούμε βαθύτερα το σταυρικό πάθος του Κυρίου, τόσο λιγότερο θα μας ελκύει ό κόσμος. Ή καρδιά μας θα στρέφεται προς τα ουράνια. Και θα ζούμε μόνο για τον Χριστό και τον ουρανό.
Στη συνέχεια ό απόστολος Παύλος τονίζει: «Έν γάρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε άκροβυστία, άλλά καινή κτίσις»- μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν έχει καμία άξια ούτε ή περιτομή ούτε ή ακροβυστία, αλλά ισχύει μια νέα κτίση. Διότι κάθε πιστός άναγεννάται με τη σταυρική θυσία τού Κυρίου και ζει μια νέα ζωή. Κι όσοι θέλουν να ζουν αυτή τη νέα ζωή, ας έχουν επάνω τους την ειρήνη και το έλεος του Θεού. Στο έξης, συνεχίζει ό απόστολος Παύλος, κανείς ας μη μου δημιουργεί ενοχλήσεις, ζητώντας από μένα να απολογούμαι για όσα κάνω. Διότι εγώ βαστάζω στο σώμα μου τα σημάδια των πληγών πού δέχθη κα για τον Κύριο. Και οι πληγές μου αυτές είναι ή απολογία μου. Σάς εύχομαι, καταλήγει, ή Χάρις του Κυρίου μας να σάς ενδυναμώνει, ώστε να διατηρείτε πάντοτε τον αγιασμό πού σας έδωσε το 'Αγιον Πνεύμα.
Ποιά όμως είναι αυτή ή καινή κτίση, ή νέα ζωή, για την όποια μιλάει ό απόστολος Παύλος; 'Ας αναφέρουμε επι γραμματικά κάποια στοιχεία της. Όλοι οι πιστοί με το άγιο Βάπτισμα μας εισήλθαμε στην Εκκλησία τού Χριστού. Δεν οδηγηθήκαμε από την ανυπαρξία στη ζωή, αλλά από την κατάσταση της φθοράς στην αναγέννηση. Ή ψυχή μας ανακαινίσθηκε. Πλουτίσαμε με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Έχουμε πλέον τη δυνατότητα, με την άσκηση, τον αγώνα εναντίον των παθών και των πειρασμών, και με τη μετοχή μας στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας να ζούμε μία νέα ζωή, ζωή αφοσιώσεως και αυταπαρνήσεως, ζωή πνευματική και ουράνια. Γινόμαστε νέοι άνθρωποι. Σιγά-σιγά ή καρδιά μας ανακαινίζεται, ό νους μας μεταβάλλεται. Αποκτούμε «νούν Χριστού». Οι επιθυμίες μας, τα κίνητρα μας, οι πόθοι μας, όλα κατευθύνονται από τον Κύριο. Έτσι ειρηνεύουμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας και με τούς συνανθρώπους μας. Δεν ζούμε πλέον με το φόβο της κολάσεως, αλλά προγευόμαστε τη χαρά του Παραδείσου. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση τη ζουν ιδιαιτέρως οι άγιοι πού είναι κατάφορτοι με τα στίγματα του Χριστού, τα οποία πιστοποιούν την εμπειρία της νέας αυτής ζωής. Ας ποθήσουμε κι εμείς λοιπόν αυτήν την καινή κτίση, τη ζωή των άγιων, τη ζωή των ανθρώπων της Χά ριτος. Κι ας ξεκινήσουμε έναν αγώνα καθημερινό, για να αλλάξει ή ζωή μας και να πλημμυρίσει ό νους και ή καρδιά μας με τα φώς του Χριστού.
«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-10-2010, aktines.blogspot.com
