Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την Ευαγγελική περικοπή «Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» και μεταξύ άλλων είπε:«Μία ερώτηση υποβάλεται σήμερα στον Χριστό. Το θέμα της είναι σοβαρό και ο άνθρωπος που την υποβάλλει δεν είναι τυχαίος. Ένας άρχοντας είναι, ένας άνθρωπος με πνευματικές ανησυχίες, που πλησιάζει τον Χριστό για να τον ρωτήσει πώς θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Δεν τον ενδιέφερε η παρούσα, γιατί είχε εξασφαλισμένα τα αγαθά του. Δεν είχε ανάγκες ούτε προβλήματα. Έτσι πίστευε τουλάχιστον. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν το μέλλον του. Αυτό που τον απασχολούσε ήταν πώς θα κληρονομήσει την αιωνιότητα. Η συζήτηση όμως με τον Χριστό αποδεικνύει σύντομα ποιά ήταν τα πραγματικά προβλήματα αυτού του ανθρώπου.
Μόλις ο Χριστός απαντώντας στην ερώτησή του προσδιορίζει ως προϋπόθεση υπό την οποία είναι δυνατόν να κληρονομήσει την αιώνια ζωή την τήρηση των εντολών του Θεού, εκείνος δηλώνει υπεροπτικά ότι τις τηρεί ήδη από μικρό παιδί και ζητά κάτι πιό υψηλό και κάτι πιό δύσκολο προκειμένου να την κερδίσει επάξια. Και όταν ο Χριστός, ανταποκρινόμενος στην επιθυμία του, του προτείνει κάτι πιό υψηλό και πιό δύσκολο, να πωλήσει δηλαδή τα υπάρχοντά του και να τον ακολουθήσει, τότε αποκαλύπτεται ο αληθινός άνθρωπος που υπέβαλε την ερώτηση. Η υπεροψία του καταρρέει και η αυτοπεποίθησή του κρημνίζεται.
Ο πεπεισμένος για την ευσέβειά του και ικανοποιημένος από την πνευματική του κατάσταση αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να φθάσει το υψηλότερο μέτρο που ο ίδιος έθεσε. «Περίλυπος εγένετο» και απεχώρησε, διότι «ήν πλούσιος σφόδρα». Στεναχωρήθηκε όταν του ζήτησε ο Θεός να θυσιάσει τα πλούτη του και να τον ακολουθήσει, και απομακρύνθηκε, θυσιάζοντας την αιώνια ζωή για τα εφήμερα αγαθά του. Δεν του ζήτησε ο Χριστός αρχικά να πουλήσει τα αγαθά του. Για τον Χριστό αρκούσε η τήρηση των εντολών.Ο ίδιος εξεβίαζε τον Χριστό, για να αποδείξει την αρετή του και την υπεροχή του. Και ο Χριστός ακολούθησε την πρόκλησή του, για να του δείξει ότι η έμμεσα διαφημιζόμενη ευσέβεια και αρετή του δεν είχαν υγιή θεμέλια, δεν είχαν υγιείς βάσεις, αλλά ήταν επιφανειακές και συγκυριακές.
Η εφαρμογή των εντολών του Θεού ήταν μία κατ΄επίφαση αφοσίωση στον Χριστό που κλονίστηκε στην πρώτη δυσκολία, και κατέρρευσε στην πρώτη δοκιμασία. Και έτσι ο δήθεν ευσεβής άρχων στερήθηκε αυτό που νόμιζε ότι του ανήκε δικαιωματικά, στερήθηκε την αιώνια ζωή. Η περίπτωση του άρχοντος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής μας καλεί να προβληματιστούμε και εμείς αδελφοί μου. Αν επιθυμούμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή, τότε είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της τηρήσεως των εντολών του Θεού. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότ η εφαρμογή των εντολών του Θεού δεν πρέπει να γίνεται από υποχρέωση αλλά από αγάπη, γιατί μόνο όταν γίνεται από αγάπη έχει αξία στα μάτια του Θεού και είναι πραγματική και ειλικρινής εφαρμογή.
Αν εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεού τυπικά και επιφανειακά, αν τις εφαρμόζουμε για να ακούμε και να δεχόμαστε τον έπαινο των ανθρώπων, τότε ό,τι και εάν κάνουμε, όσο κόπο και εάν καταβάλλουμε, δεν έχει καμιά αξία. Ματαιοπονούμε και δεν πρόκειται να κληρονομήσουμε την αι'ωνια ζωή.
Αν εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεού, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας ή τις συνήθειές μας για τον Θεό, αν νομίζουμε ότι εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεού, αλλά δεν θέλουμε να στερηθούμε καμιά από τις ανέσεις ή τις ευχαριστήσεις μας για να συμμορφωσουμε τη ζωή μας προς τις εντολές του, τότε θα βρεθούμε και εμείς στη θέση του πλουσίου του ευαγγελίου και θα στερηθούμε χάρη της προσκαίρου ζωής την αιώνια και ατελεύτητη. Γι΄αυτό αδελφοί μου, ας αποφύγουμε το παράδειγμα του άρχοντος του Ευαγγελίου και απορρίπτοντας ψεύτικες εντυπώσεις που έχουμε για τον εαυτό μας, ας επικεντρωθούμε στην ταπεινή και ειλικρινή εφαρμογή των εντολών του Χριστού, έτσι ώστε με τη χάρη και το έλεός Του να αξιωθούμε της αιωνίου ζωής, στην οποία έχει καλέσει και εμάς ο Θεός.
Αυτήν την αιώνια ζωή, την οποία επόθησε σε όλη του τη ζωή ο μακαριστός π. Ιωσήφ και για την οποία αφιέρωσε τη ζωή του στον Χριστό και στην Εκκλησία και εργάστηκε με ζήλο και αγάπη, ώστε να οδηγήσει και το ποίμνιό του σε αυτή, ευχόμεθα και προσευχόμεθα σήμερα να του χαρίσει ο Θεός, κατατάσσοντάς τον «εν σκηναίς δικαίων και εν χώρα ζώντων», εκεί «όπου επισκοπεί το φως του προσώπου του» και να χαρίσει την εξ ύψους παρηγορία στην οικογένειά του.
