Πάνυ εὐλαβῶς ἀπευθύνομαι πρός τήν Ὑμετέραν Πεπνυμένην Μακαριότητα, Ἥτις διά τῆς διακρινούσης Αὐτήνποιμαντικῆς συνέσεως καί σοφίας εἰς καιρούς δυσχειμέρους διά τόν κόσμον, οἰακοστροφεῖ ἐν τῇΠρωθιεραρχικῇ Αὐτῆς διακονίᾳ ὡς καί εἰς τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας καί μέλη τῆς παρούσηςΣυνοδικῆς περιόδου ἅπαντας ἐγνωσμένους διά τό ἀνύστακτον αὐτῶν ποιμαντικόν ἐνδιαφέρον, τήν ὑπερέχουσαδιάκρισιν καί τήν ἀνυπόκριτον ἀγάπην καί ἀφοσίωσιν εἰς τήν Ἁγιωτάτην Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἵναταπεινῶς ὑποβάλω Ὑμῖν τήν κατωτέρω πρότασιν, ἥτις θά ἐγγράψῃ τά ὀνόματα Ὑμῶν ἀδιαπτώτως εἰς τάςδέλτους τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, οἵτινες πολυειδῶς καί πολυτρόπωςἠγωνίσαντο καί διεσφάλισαν ἀκαινοτόμητον καί ἀδιαλώβητον τήν ἅπαξ παραδοθεῖσαν «τοῖς ἁγίοις ἀλήθειαντῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως». Ἐτίμησαν δεόντως καί ὑπερφυῶς τούς στύλους τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας ἁγίους Πατέρας Αὐτῆς καί μετελαμπάδευσαν εἰς τήν διάδοχον γενεάν τήν ὑπερέχουσαν δάδαν τῆς μετοχῆς ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀληθοῦς κοινωνίας ἐν τῷ Θεῷ.
Ἡ ἀφ’ ἱκανοῦ χρόνου καί μέ ὀτρηρούς κόπους προετοιμαζομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίῶν συντονιζομένη ὑπό τοῦ πανσέπτου Κέντρου τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἁγιωτάτης Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως καί τοῦ Πρωτιστεύοντος Αὐτῆς Ἀγγέλου Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου κ. Βαρθολομαίου κέκτηται τήν ἀνεπανάληπτον καί μοναδικήν εὐκαιρίαν, ἀφ’ἑνός μέν δικαιώσεως Αὐτῆς, ὡς ὄντως Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καί ἀφ’ ἑτέρου προσφορᾶς εἰς τούς ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδόξους πιστούς μεγίστης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως καί ἐν ταὐτῷ στηλιτεύσεως τοῦ ἀνεπιγνώστου ζηλωτισμοῦ καί τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Αὕτη ἡ δυνατότης συνίσταται εἰς τό γεγονός τῆς ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν πανηγυρικῆς διακηρύξεως καί συγκαταριθμήσεως ὡς ὀγδόης (Η΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Ἁγίας Συνόδου τοῦ 879-880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐπί Ἁγίου καί Μεγάλου Φωτίου τῇ συμμετοχῇ, διά τῶν ἀντιπροσώπων αὐτοῦ, τοῦ τότε Ὀρθοδόξου Πάπα Παλαιᾶς Ῥώμης Ἰωάννου τοῦ Η΄, ἥτις ἐπελήφθη κανονικῶν καί δογματικῶν θεμάτων καί εἰδικώτερον:
1. Ἐπεκύρωσεν τήν ἀναβίβασιν τοῦ Μ. Φωτίου ἐν τῷ Πατριαρχικῷ θρόνῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,
2. Ἧρε τά ἀναθέματα τῆς συνόδου 869-870,
3. Ἀνεγνώρισε τά ἐκκλησιαστικά ἔθιμα καί παραδόσεις ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἰσχύν τῶν ἀποφάσεων Αὐτῆς,
4. Διεκήρυξεν τήν θέσιν τοῦ Ἐπισκόπου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ,
5. Καθώρισεν τήν σχέσιν Ἐπισκόπου καί Μοναχοῦ εἰς τούς Ἱ. Κανόνας πού συνέταξεν,
6. Ἐπέλυσεν τό θέμα τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Βουλγαρίας καί
7. Κατεδίκασεν τήν αἵρεσιν τοῦ filioque,
καί ὡς ἐνάτης (Θ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ἁγίας Συνόδου τοῦ 1351 ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης Ἥτις:
1. Κατεδίκασεν ἐν τέλει τήν σχολαστικήν θεολογίαν τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ, τῶν σύν αὐτῷ καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη καί τοῦ Ἀνσέλμου Κανταουρίας,
2. Ἐδικαίωσεν τόν Ἅγιον Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τόν Παλαμᾶν καί τάς ἐννέα θεολογικάς πραγματείας Αὐτοῦ «Περί τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων» καί διεκήρυξεν τήν δυνατότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀφ’ ὅτου ὁ Θεός ἐσαρκώθη νά μετέχῃ εἰς τήν πραγματικότητα τῆς δράσεως τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν Αὐτοῦ.
3. Ἐδογμάτισεν τήν θεοπρεπῆ διάκρισιν θείας οὐσίας καί θείων ἀκτίστων ἐνεργειῶν καί οὐσίᾳ κατεδίκασεν τήν σχολαστικήν αἵρεσιν περί κτιστῆς χάριτος (actus purus).
4. Ἐξέδωκεν τόν σχετικόν Δογματικόν Τόμον Αὐτῆς.
Παρέλκει βεβαίως νά ἀναφέρω ὅτι ἐν ταῖς συνειδήσεσι τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας αἱ ἐν τοῖς ὕπερθεν ἐξωνομαζόμεναι Σύνοδοι τιμῶνται καί ἀναγνωρίζονται ὡς Οἰκουμενικαί καί τά ὑπ’Αὐτῶν δογματισθέντα ἐπικυρώνουν τάς Ἁγίας ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους καί συγκροτοῦν τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν. Συνεπῶς ἡ τυπική καί μόνον ἀνακήρυξις καί συγκαταρίθμησις αὐτῶν παραμένει ὡς ζητούμενον δι’ ὅ καί ἐπαναλαμβάνω ταπεινῶς ὅτι ἡ διαφαινομένη εὐμενής συγκυρία τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου παρέχει εἰς τάς Ἁγιωτάτας Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας τήν μοναδικήν δυνατότητα ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως Αὐτῶν.
Ἐπειδή δέ ἡ ὑποβαλομένη πρότασις ἀφορᾶ εἰς ἐξόχως σοβαρόν καί μέγιστον θέμα προτείνω ὅπως τεθῇ ἐν τῇ συγκληθησομένη Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἱεραρχίας τοῦ προσεχοῦς Φεβρουαρίου 2011, ἵνα συνοδικῶς ἀποφασισθῇ ἡ ὑποβολή αὐτοῦ ὑπό τῆς ἡμετέρας Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς θέματος ἐν τῇ μελλούσῃ ὅπως συνέλθῃ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδῳ, ὡς εἰσηγητήν δέ ἐπ’ αὐτοῦ μετ’ ἐπιγνώσεως προτείνω τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Κύριον κ. Ἱερόθεον, ἄνδρα θεολογικῶς βαθυνούστατον καί ἐξαιρέτως διακονοῦντα τόν θεολογικόν λόγον διά τῆς συγγραφῆς ὑπερόχων πραγματειῶν καί ἐξειδικευμένον ἐν τῇ ἀναλύσει καί παρουσιάσει τοῦ εἰρημένου θέματος. Εἰς ἀπόδειξιν τῶν ταπεινῶν μου λόγων συνυποβάλλω σχετικήν μελέτην τοῦ εἰρημένου Ἱεράρχου.
Κατασπαζόμενος τήν Ὑμετέραν Σεπτήν Δεξιάν καί ἐξαιτούμενος τάς Ὑμετέρας Θεοπειθεῖς εὐχάς διατελῶ,
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
