Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ο Ελληνισμός χρειάζεται πολιτική ένωση και όχι «κατεβαζοβράκηδες»!!!

Σε άρθρο με τίτλο «Ποιος θυμάται την Κύπρο;», οΣαράντος Καργάκος επισημαίνει μεταξύ άλλων: «…Δεν θα σταθώ στο τί έγινε στην Κύπρο εκείνον τον καιρό, αλλά στο τί άλλαξε στην Ελλάδα. Ο Ενωτικός Αγώνας (για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα) έδωσε ένα άλλο οριόγραμμα ζωής στους νέους της δικής μου γενιάς, πού μπουχτισμένη από το μίσος καί το αίμα του εμφυλίου, ήθελε να μάχεται για εθνικά και όχι για κομματικά ιδανικά...

Η τότε νεολαία -ανεξάρτητα από ιδεολογικές αποκλίσεις- είχε κατανοήσει ότι προδόθηκε φρικτά από φίλους καί πληγώθηκε βαριά από εχθρούς. Και ότι ένα βαθύ χάσμα τη χώριζε σε δύο παρατάξεις. Το Κυπριακό την ένωσε. Έδιωξε τα μίση του εμφυλίου. Έφυγε το σκιάχτρο του από τη ζωή της. Αν η Κύπρος δεν ενώθηκε με την Ελλάδα, για την Κύπρο τουλάχιστον ενώθηκαν οι Έλληνες σε επίπεδο λαού εννοώ. Μόνον πού αυτή η ένωση δεν κράτησε πολύ.
Η Ελλάς κτυπήθηκε δόλια καί σκληρά στο Κυπριακό. Όχι τόσο για την Κύπρο μονάχα. Όχι τάχα γιατί η Κύπρος είναι το αεροπλανοφόρο της Δύσης για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής καί την προστασία του Ισραήλ από τον μπαμπούλα των Αράβων κ.λπ. Όλα αυτά είναι διπλωματικές παρόλες για τους αφελείς. «Παραμύθια για κουτά παιδιά», όπως θα έλεγε ο Κίπλινγκ. Το Κυπριακό χάθηκε γιατί, αν η Κύπρος ενωνόταν με την Ελλάδα, σε λίγα χρόνια θα είχαμε μια άλλη Μεγάλη Ελλάδα. Ο Νάσερ δεν θα τολμούσε με τα βάναυσα μέτρα του να θίξει τον Ελληνισμό της Αιγύπτου, ούτε οι Τούρκοι να εκδιώξουν τον Ελληνισμό της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Θα είχαμε ακόμη διευθετήσει τις συνοριακές διαφορές μας με τη Βουλγαρία καί θα είχαμε υποχρεώσει τον Τίτο να αφαιρέσει τη λεοντή του ονόματος «Μακεδονία» από τα πληθυσμιακά ανεμομαζώματα της Ν. Σερβίας. Έτσι σήμερα δεν θα υπήρχε η σκοπιανή εμπλοκή. Πιθανώς. μάλιστα, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το νότιο μέρος του κρατιδίου να ενωνόταν με την Ελλάδα. Το ίδιο θα γινόταν καί με τη Βόρειο Ήπειρο μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού κράτους. Αλλά όταν γίνονταν οι κοσμογονικές αυτές αλλαγές, η Ελλάς ήταν ένα κράτος ψοφοδεές.
Σήμερα, για να αναγεννηθεί ο ανά τη γη Ελληνισμός, χρειάζεται μια καινούργια ένωση. Πολιτική πού δεν έχει ως άνθος την ένωση, δεν παράγει καρπό. Η ένωση είναι «συνουσία» πού δίνει καρπό ουσίας. Πολιτική πού δεν εμπεριέχει την ένωση είναι απλός αυνανισμός. Κι αυτό φαίνεται από τις προσφωνήσεις των νεαρών βλαστών μας. Παγκοσμίως η λέξη Ελλάς συντάσσεται με την πολύχρηστη λέξη με τα τρία άλφα. Ας φύγουμε, λοιπόν, από την πολιτική του αυνανισμού καί ας έλθουμε σε μια πολιτική δυναμικού σχεδιασμού καί προγραμματισμού.
Επανερχόμενος στο Κυπριακό, δεν ζητώ αυτήν τη στιγμή την πολιτική ένωση αλλά την πνευματική επανένωση. Ζητώ να αποκατασταθεί στη συνείδηση μας ο αγώνας για την ένωση, παρά τα τραγικά λάθη πού έγιναν κατά τη διεξαγωγή του, κυρίως στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο. Αυτό προϋποθέτει ότι η παιδεία πρέπει να ξαναγίνει παιδεία εις ηρωισμόν καί όχι παιδεία εις μηδενισμόν. Έτσι τα παιδιά μας θα μάθουν ότι πλάι στους ήρωες των πολέμων '40-'41 καί της Εθνικής Αντιστάσεως στέκονται καί τα παιδιά της Κύπρου: ο Καραολής, ο Δημητρίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Μάτσης, ο αξεπέραστος Αυξεντίου. Να μάθουν πως χωρίς τον Κυπριακό Αγώνα τα νεανικά μας χρόνια θα ήταν χαμένα χρόνια. Ο Κυπριακός Αγώνας μας ανύψωσε. Μπορεί να πέσαμε. Πέσαμε όμως από ψηλά. Δεν συρθήκαμε.
»…Κατανοώ τα οικονομικά προβλήματα πού μπορούν να λυθούν με τη δήμευση της περιουσίας των πλουτισάντων ατίμως καί τη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων κι όχι με το γδάρσιμο των εντίμως δηλούντων τα εισοδήματά τους.
Αλλά εκτός από την οικονομία, πρέπει να υπάρχει καί εθνική ευαισθησία. Πού υποτονεί. Για να ανυψωθεί η εθνική ψυχή, χρειάζεται η πολιτική μας ηγεσία να εφαρμόζει Κιμώνειον πολιτική. Οι ελληνικές πρώρες να βλέπουν προς την Κύπρο. Δυστυχώς η Ελλάς μετά την εισβολή δεν χάραξε σταθερή πολιτική έναντι της Κύπρου. Καιρός να επανέλθουμε στην Κιμώνειο πολιτική -καί όχι μόνον για την Κύπρο. Τα καράβια δεν τα έχουμε για σημαιοστολισμούς. Δεν κάνω κήρυγμα μιλιταριστικό. Ομιλώ ως ιστορικός. Καί ο ιστορικός μελετά το παρελθόν για να βλέπει το μέλλον. Εφόσον θα είμαστε νήπιοι και ψοφοδεείς, δεν θα έχουμε μέλλον.
Πέρυσι, κατά την εκδρομική περίοδο, ήμουν στην Κύπρο. Και συγκινήθηκα από το γεγονός ότι ένα άπειρο πλήθος σχολείων από την Ελλάδα επισκέφθηκε τα «φυλακισμένα μνήματα». Ένα κομμάτι της νεολαίας εμψυχωμένο από ψυχωμένους -καί όχι άψυχους- παιδαγωγούς αρχίζει να νοσταλγεί τις όρθιες ψυχές. Αηδιάζει να βλέπει καί ν' ακούει νάνους πολιτικούς.
Τιμώντας τον Ενωτικό Αγώνα, δεν το εξωραΐζω. Δεν θα υποστηρίξω ότι δεν έγιναν λάθη καί ατοπήματα. Όμως λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτε. Παραλλάσσοντας μάλιστα τους γνωστούς στίχους του Καβάφη, μπορώ να πω: «Κι αν έπταισεν ο Δίαιος καί ο Κριτόλαος, όταν θα θέλει το έθνος μας να καυχηθεί, θα θυμάται τον Αυξεντίου καί τον Καραολή καί θα μπορεί να λέει: τέτοιους βγάζει ο τόπος μας». Λησμονώντας τέτοιους νεκρούς, πεθαίνουμε σαν έθνος. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, «του αντρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη». Αρκεί να θυμόμαστε καί να προβάλλουμε ως πρότυπα τους αντρειωμένους κι όχι τους... κατεβαζοβράκηδες!
stratisandriotis.blogspot.com
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...