Αρχιμ. Επιφάνιου Οικονόμου
Το πάνσεπτο και ιερώτατο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου προβάλλει και πάλι σήμερα η αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου, ημέρα κατά την οποία τιμάται η είσοδός της στον Ναό και η αφιέρωσή της στον Θεό από τους σεμνούς γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα. Οι γέροντες γονείς εκπληρώνουν το τάμα τους προς τον Θεό για την λύση της ατεκνίας τους και η μικρή Μαρία οδηγείται από τους ιερείς στα Άγια των Αγίων, όπου άγγελοι, κατά την παράδοση, την υπηρετούν και την προετοιμάζουν για την αποδοχή του ευλογημένου ρόλου της στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Το Κοντάκιο της σημερινής ημέρας, αποδίδει στην Παναγία τρεις ιδιαίτερους χαρακτηρισμούς, που αποκαλύπτουν την καταλληλότητα του προσώπου που επέλεξε ο Θεός για την ενανθρώπιση του Υιού του, του προσώπου που επρόκειτο να καταστεί η μητέρα του Θεού και των ανθρώπων.
Η Παναγία ονομάζεται «καθαρώτατος ναός του Σωτήρος», χαρακτηρισμός που μακαρίζει και υμνολογεί την αγνότητα της ψυχής και του σώματός της. Κράτησε καθαρή και αμόλυντη την γυναικεία της φύση, αντιστάθηκε στα θέλγητρα της σάρκας, προετοιμάζοντας τον εαυτό της για την μεγάλη αποστολή. Αν η Παναγία υπέκυπτε στη ζωή των παθών και στην ικανοποίηση των σαρκικών αναγκών δε θα ήταν δυνατόν να γίνει το δοχείο της χάριτος του Θεού. Το σχέδιο του Θεού αναζητούσε το ακέραιο, αμόλυντο, άσπιλο και άχραντο πρόσωπο, το μη υποδουλωμένο στην αιχμαλωσία των σαρκικών πειρασμών, για να χωρέσει μέσα του την προσωποποίηση της καθαρότητας και της ωραιότητας, τον Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστό.
Η Παναγία, επίσης, ονομάζεται «πολυτίμητος παστάς και παρθένος». Η Εκκλησία μας εκθειάζει την παρθενία της, η οποία διατηρήθηκε ακέραια, προ, κατά και μετά την γέννηση του Θεανθρώπου. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας μακαρίζει την παρθενία ως την ανώτατη έκφραση αφιερώσεως του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εξηγεί το γιατί: «Ο γάμος είναι καλός, γι’ αυτό και η παρθενία θαυμαστή. Γιατί είναι ανώτερη του καλού»[1] Η παρθενία, όμως, δεν είναι προσωπικό κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά δώρο και ευλογία Θεού. Ο Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος σημειώνει επ’ αυτού: «Το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με τη σωματική αποχή, όσο με την αγιοσύνη και την καθαρότητα της ψυχής, που ορίστηκε να κατορθώνεται με τον φόβο του Θεού. Δεν είναι σ’ εμάς δυνατό ν’ αποκτήσουμε τέλεια την αρετή της αγνείας, αν προηγουμένως δεν έχουμε αποκτήσει την αληθινή ταπεινοφροσύνη στην καρδιά μας. Οφείλουμε ν’ ασκούμε όχι μόνο την εγκράτεια του σώματος, αλλά και τη συντριβή της καρδιάς, ώστε να μπορέσουμε να σβήσουμε το καμίνι της σάρκας μας με τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος»[2]
Η Παναγία, τέλος, χαρακτηρίζεται «ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού». Είναι ο θησαυρός του Θεού, ο πολυτιμότερος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους, από το οποίο προήλθε η ζωή και η σωτηρία του κόσμου, ο Χριστός. Και ως θησαυρό αντιμετωπίζει διαρκώς, μέσα στην ιστορία η Εκκλησία μας την Υπεραγία Θεοτόκο. Επειδή είναι ο θησαυρός και το πολύτιμο μαργαριτάρι Της, Την προβάλει και την τιμά με τρόπο ανυπέρβλητο και μοναδικό. Επειδή είναι ο θησαυρός Της, Την υμνολογεί και τιμητικώς την προσκυνεί ως την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ. Επειδή είναι ο θησαυρός Της και η δόξα του Θεού, Την τοποθετεί στην κορωνίδα των Αγίων Της. Την καθιστά μεσίτρια και ικέτιδα για την σωτηρία της ανθρωπότητας.
Ας σκύψουμε, λοιπόν και πάλι μπροστά Της και ας αναλογιστούμε το μέγεθος του δώρου που μάς χάρισε ο Θεός χάρη στην προσφορά Της. Και αυτό το δώρο είναι η προοπτική της σωτηρίας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, την οποία είθε όλοι μας, διά των πρεσβειών Της, να κατακτήσουμε. ΑΜΗΝ!
[1] P.G. 36,293BC
[2] Φιλοκαλία, τόμος Α΄, σελ. 65
Το Κοντάκιο της σημερινής ημέρας, αποδίδει στην Παναγία τρεις ιδιαίτερους χαρακτηρισμούς, που αποκαλύπτουν την καταλληλότητα του προσώπου που επέλεξε ο Θεός για την ενανθρώπιση του Υιού του, του προσώπου που επρόκειτο να καταστεί η μητέρα του Θεού και των ανθρώπων.
Η Παναγία ονομάζεται «καθαρώτατος ναός του Σωτήρος», χαρακτηρισμός που μακαρίζει και υμνολογεί την αγνότητα της ψυχής και του σώματός της. Κράτησε καθαρή και αμόλυντη την γυναικεία της φύση, αντιστάθηκε στα θέλγητρα της σάρκας, προετοιμάζοντας τον εαυτό της για την μεγάλη αποστολή. Αν η Παναγία υπέκυπτε στη ζωή των παθών και στην ικανοποίηση των σαρκικών αναγκών δε θα ήταν δυνατόν να γίνει το δοχείο της χάριτος του Θεού. Το σχέδιο του Θεού αναζητούσε το ακέραιο, αμόλυντο, άσπιλο και άχραντο πρόσωπο, το μη υποδουλωμένο στην αιχμαλωσία των σαρκικών πειρασμών, για να χωρέσει μέσα του την προσωποποίηση της καθαρότητας και της ωραιότητας, τον Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστό.
Η Παναγία, επίσης, ονομάζεται «πολυτίμητος παστάς και παρθένος». Η Εκκλησία μας εκθειάζει την παρθενία της, η οποία διατηρήθηκε ακέραια, προ, κατά και μετά την γέννηση του Θεανθρώπου. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας μακαρίζει την παρθενία ως την ανώτατη έκφραση αφιερώσεως του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εξηγεί το γιατί: «Ο γάμος είναι καλός, γι’ αυτό και η παρθενία θαυμαστή. Γιατί είναι ανώτερη του καλού»[1] Η παρθενία, όμως, δεν είναι προσωπικό κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά δώρο και ευλογία Θεού. Ο Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος σημειώνει επ’ αυτού: «Το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με τη σωματική αποχή, όσο με την αγιοσύνη και την καθαρότητα της ψυχής, που ορίστηκε να κατορθώνεται με τον φόβο του Θεού. Δεν είναι σ’ εμάς δυνατό ν’ αποκτήσουμε τέλεια την αρετή της αγνείας, αν προηγουμένως δεν έχουμε αποκτήσει την αληθινή ταπεινοφροσύνη στην καρδιά μας. Οφείλουμε ν’ ασκούμε όχι μόνο την εγκράτεια του σώματος, αλλά και τη συντριβή της καρδιάς, ώστε να μπορέσουμε να σβήσουμε το καμίνι της σάρκας μας με τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος»[2]
Η Παναγία, τέλος, χαρακτηρίζεται «ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού». Είναι ο θησαυρός του Θεού, ο πολυτιμότερος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους, από το οποίο προήλθε η ζωή και η σωτηρία του κόσμου, ο Χριστός. Και ως θησαυρό αντιμετωπίζει διαρκώς, μέσα στην ιστορία η Εκκλησία μας την Υπεραγία Θεοτόκο. Επειδή είναι ο θησαυρός και το πολύτιμο μαργαριτάρι Της, Την προβάλει και την τιμά με τρόπο ανυπέρβλητο και μοναδικό. Επειδή είναι ο θησαυρός Της, Την υμνολογεί και τιμητικώς την προσκυνεί ως την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ. Επειδή είναι ο θησαυρός Της και η δόξα του Θεού, Την τοποθετεί στην κορωνίδα των Αγίων Της. Την καθιστά μεσίτρια και ικέτιδα για την σωτηρία της ανθρωπότητας.
Ας σκύψουμε, λοιπόν και πάλι μπροστά Της και ας αναλογιστούμε το μέγεθος του δώρου που μάς χάρισε ο Θεός χάρη στην προσφορά Της. Και αυτό το δώρο είναι η προοπτική της σωτηρίας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, την οποία είθε όλοι μας, διά των πρεσβειών Της, να κατακτήσουμε. ΑΜΗΝ!
[1] P.G. 36,293BC
[2] Φιλοκαλία, τόμος Α΄, σελ. 65
imd.gr
