Και εγώ θα φωνάξω την δύναμη (σημασία) της ημέρας: Ο άσαρκος σαρκώνεται. Ο Λόγος γίνεται υλικός. Ο αόρατος οράται. Ο αναφής ψηλαφιέται. Ο άχρονος αρχίζει, “Ιησούς Χριστός χθες και σήμερα ο ίδιος και στους αιώνες”.
Ένα (πρόσωπο) από δύο αντίθετα (φύσεις), σάρκα (ανθρώπινη φύση) και Πνεύμα (Θεία φύση). Από τις οποίες η μια (η Θεία) εθέωσε, και η άλλη (η ανθρώπινη) εθεώθηκε. Ω της καινούριας μίξεως! Ω της παραδόξου συνθέσεως! Ο Ων δημιουργείται και ο άκτιστος κτίζεται και ο αχώρητος χωρείται δια μέσου νοερής ψυχής που μεσιτεύει στην Θεότητα και (δια μέσου) της υλικότητας της σάρκας. Και ο πλουτίζων πτωχεύει. Επειδή πτωχεύει (λαμβάνοντας) την δική μου σάρκα, για να πλουτήσω εγώ από την δική του Θεότητα. Και ο πλήρης αδειάζει, επειδή αδειάζει από την δόξα του για λίγο, για να μεταλάβω εγώ από την πληρότητά του. Ποιός ο πλούτος της αγαθότητας; Τι είναι αυτό το μυστήριο (που έγινε) για μένα; Μετάλαβα την εικόνα (του) και δεν την εφύλαξα. Μεταλαμβάνει την δική μου σάρκα, και για να σώσει την εικόνα και για να αθανατήσει την σάρκα. Δεύτερη πραγματοποιεί κοινωνία, πολύ παραδοξότερη της πρώτης (της δημιουργίας). Τότε μετέδωσε το καλύτερο (την εικόνα του), ενώ τώρα μεταλαμβάνει το χειρότερο (την σάρκα μου). Αυτό είναι από το προηγούμενο θεοπρεπέστερο. Αυτό είναι σε όσους έχουν νου υψηλότερο.
ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ ΛΗ’
