Στην ίδια τη δομή της θείας Λειτουργίας (την προγραμματική, θα λέγαμε, φανέρωση του χριστιανικού οράματος για τη Βασιλεία) αποτυπώνεται η θεμελιώδης αξίωση ότι η στάση ζωής δεν είναι δευτερεύον στοιχείο ή υποπροϊόν της λατρείας, αλλά θεμελιώδης όρος της χριστιανικής ύπαρξης. Η ομολογία πίστεως και η προσέλευση στη θεία Ευχαριστία έπονται του ασπασμού της ειρήνης κι αυτό, βεβαίως, σε αντιστοιχία προς τα λόγια του Χριστού, ότι η συμφιλίωση με τον αδελφό είναι όρος εγκυρότητας της λειτουργικής ζωής... Αλλά, ένα από τα υπέροχα στοιχεία του μυστηρίου της Εκκλησίας είναι και ο ρεαλισμός της: η επίγνωση ότι και τα πολυτιμότερα πράγματα μπορεί να φαλκιδευτούν, και ο έμπρακτος βασανισμός για τη στάση ζωής μπορεί να υποκατασταθεί από την ευκολία της θρησκευτικής μαγγανίας και του κοινωνικού καθωσπρεπισμού...
Η συζήτηση για την Ηθική δεν προσπερνιέται πλέον με τον χλευασμό που προξενούσε, μέσα σε ένα πέλαγος ηθικισμού τότε, η βαρύγδουπη αναφώνηση του Βασίλη Αυλωνίτη "Πνεύμα και Ηθική!", αλλά βρίσκεται στον δημόσιο χώρο: στην πολιτική θεωρία, στη φιλοσοφία, στην ιατρική, μέχρι και στον χώρο των επιχειρήσεων. Ίσως αναιμικά ακόμη, αλλά πάντως με φωνή που μπορεί να ενταθεί, αν σκεφτούμε τι διεργασίες μπορεί να προκαλέσουν στον σημερινό άνθρωπο τα πικρά αισθήματα διάψευσης, τα οποία επί σειρά δεκαετιών δημιουργούν ανενόχλητα οι κομματικοί, εκκλησιαστικοί και ακαδημαϊκοί αμοραλισμοί. Μπορεί...".
Από το ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ / τ. 115, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010
ΓΡΑΦΟΥΝ: Jürgen Moltmann, Γιάννης Μπέκος, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Γιάννης Σταυρακάκης, π. Αντώνιος Πινακούλας, Κώστας Μπλάθρας κ.ά.
