Εκκλησιαστικό και φιλολογικό μνημόσυνο στο μακαριστό Μητροπολίτη Σηλυβρίας κυρό Αιμιλιανό Τιμιάδη πραγματοποίησε σήμερα η Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου κ.κ. Διονύσιος και συν χοροστάτησαν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας και ο οικείος ΜητροπολίτηςΚαλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος.
Τον θείο λόγω κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου όπου αναφέρθηκε στο Ευαγγέλιο της ημέρας αλλά και στην προσωπικότητα του Μακαριστού γέροντος Αιμιλιανού. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η επιμνημόσυνος δέησης όπου και προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του γέροντος Αιμιλιανού.
Μετέπειτα και περί ώρα 11:30 π.μ. πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα "Οι νέοι ορίζοντες" το φιλολογικό Μνημόσυνο εις μνήμην του μακαριστού Μητροπολίτου Σηλυβρίας κυρού Αιμιλιανού Τιμιάδη επί τη συμπληρώσει τριών χρόνων από την εκδημίαν του προς Κύριον.
Ομιλητές ήσαν: 1) ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ.Αθηναγόρας, όπου μίλησε δια την προσωπικότητα του γέροντος, την προσωπική του εμπειρία, αλλά και την εν γένει ποιμαντική δραστηριότητα τού γέροντος στο εξωτερικό. 2) ο πρωτοσύγκελος της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Ιωακείμ Βενιανάκης όπου ομίλησε για την ζωή του γέροντος και την ποιμαντική δραστηριότητα στην Ελλάδα και κυρίως στις επαρχίες Αιγιαλείας και Καλαβρύτων.
3) ο αιδεσιμολ. π. Άγγελος Σπυρόπουλος όπου μίλησε για την προσωπική του εμπειρία με τον γέροντα αφού Τον διακονούσε επί οκτώ συναπτά έτη.
Ο αιδεσιμολ. πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος απήγγειλε αποσπάσματα εκ των συγγραφικών έργων του Μακαριστού Μητροπολίτου Σηλυβρίας.
Προβλήθηκαν φωτογραφίες από την ζωή του γέροντα και ακούστηκε ηχητικό απόσπασμα της τελευταίας ομιλίας του γέροντος με την φροντίδα του κ. Παναγιώτη Σπηλιόπουλου.
Επισφράγισε την εκδήλωση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ. Αμβρόσιος.
η ομιλία του π. Αγγέλου
Κατ’αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιο για την τιμή που μου έκανε σήμερα να μιλήσω για τον Γέροντα Μητροπολίτη Σηλυβρίας κυρό Αιμιλιανό Τιμιάδη.
Η πρώτη μου προσωπική επαφή με τον Γέροντα ήταν στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καλλιθέας Αιγίου την Κυριακή των Βαΐων στις 23 Απριλίου του 2000, μετά από εντολή του σεπτού μας ποιμενάρχου να διακονήσω τον γέροντα Σηλυβρίας.
Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω έναν επίσκοπο με ανοικτό όπως θα λέγαμε μυαλό. Έναν επίσκοπο όπως μας διδάσκει η Ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Έναν επίσκοπο ασκητικό, γεμάτο αγάπη, πνευματικότητα, σοφία, κατανόηση, καλοσύνη, έναν ακούραστο εργάτη του ευαγγελίου.
Με την απλότητά του πλησίαζε του πιστούς σε κάθε ενορία που πηγαίναμε. Πάντα τους νουθετούσε από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν.
Έβλεπε τον κάθε άνθρωπο με αγάπη, ανεξαρτήτως θρησκείας, τους έβλεπε όλους ως εικόνα Θεού, αφού πάντα έλεγε ότι: «πρέπει να κοιτάμε τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει».
Κατανοούσε τα προβλήματα του τόπου και παρατηρούσε τους τοπικούς άρχοντες για την οικολογία, με τον τρόπο πού μόνο αυτός ήξερε, είχε όραμα να δει το τόπο που φιλοξενούνταν ως μια μικρή Ελβετία με πάρκα για περπάτημα και με πολλά δέντρα.
Η μεγάλη του όμως αγωνία ήταν το μέλλον της Εκκλησίας πάντα υποδείκνυε στους Ιερείς τρόπους για την ποιμαντική της ενορίας με χαρακτηριστική φράση «βγείτε και πηγαίνετε στα σπίτια να τους ξυπνήσετε να γυρίσουν στην Εκκλησία, εμείς πρέπει να πάμε να τους βρούμε μην περιμένετε να έρθουν μόνη τους».
Έδινε μεγάλη σημασία στην ποιμαντική και μου έρχεται στο μυαλό ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «είχαμε πάει να λειτουργήσουμε σε κάποιο χωριό και αφού τελειώσαμε την λειτουργία ο εφημέριος προθυμοποιήθηκε να μας προσφέρει πρωινό. Κατά την διάρκεια του πρωινού ο γέροντας ρώτησε τον εφημέριο για την ποιμαντική δραστηριότητα της ενορίας, να σημειωθεί ότι ο εφημέριος ήταν γύρω στα 50 ενώ ο γέροντας ήταν 90 ετών και με μια απλότητα λέγει στον εφημέριο, «ξεκίνα πάτερ και εγώ θα σε βοηθήσω, θα έρχομαι εγώ να σε βοηθάω» εμένα με εντυπωσίασε η στάση του γέροντα διότι ήταν όπως σας είπα 90 ετών, δεν ήταν νέος ήταν ένας υπερήλικας αλλά η νεότητα ήταν στο πνεύμα του ήταν ακούραστος και αεικίνητος.
Τον θαύμαζα, θαύμαζα τον υπέρμετρο ζήλο του.
Όταν γυρνούσαμε στον «Άγιο Χαράλαμπο», όπου φιλοξενούνταν, θα πήγαινε να πει καλημέρα στους γέροντες να τους παρηγορήσει, να τους χαμογελάσει, να τους σφίξει το χέρι, και μετά θα πήγαινε στο δωμάτιό του για να ξεκουραστεί, όχι να ξεκουραστεί όπως το εννοούμε εμείς, όχι, θα καθόταν στην καρέκλα τού γραφείου, θα έπαιρνε το χαρτί και το στυλό και θα χανόταν μέσα στις σκέψεις του μέσα στην αγιοπατερική σκέψη, μέσα στην αλήθεια, μέσα στην σοφία, για να γράψει το κήρυγμα της Κυριακής, την εσπερινή ομιλία ή το επόμενο βιβλίο, αφού η αρχή του ήταν: «δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Θεός εμπιστεύεται τη διακήρυξη του Λόγου Του στα δικά μας χείλη και τη δική μας καρδιά».
Σεβασμιώτατε,
Άγιοι Αρχιερείς αγαπητοί μου αδελφοί,
αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν λίγες μέρες πριν την κοίμησή του.
Όταν είχε σταματήσει να λειτουργεί ήταν στο κρεβάτι του πόνου, η ασθένειά του, τού δημιουργούσε ανυπόφορους πόνους.
Μια μέρα μου ζήτησε να τον βοηθήσω να ανασηκωθεί και να κάτσει στο κρεβάτι· να του πάω το τραπεζάκι ένα χαρτί και ένα στυλό για να γράψει κάτι, αφού του τα πήγα, να σας εξομολογηθώ ότι είχα πολύ περιέργεια να δω τι θα γράψει, έγραψε: «Σε κάθε Ναό με προβληματίζει η μη ιεροπρεπή συμπεριφορά των παιδιών του ιερού. Στην Αμερική – Αυστραλία ονομάζονται ορθώς ιεροπαίδες. Εξασκούνται πως θα βαδίζουν πειθαρχημένα στην μικρά ή μεγάλη Είσοδο, λαμπαδηφορούντες. Χωρίς να στρέφονται δεξιά και αριστερά. Συμμετέχουν και αυτοί στο μέγα μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Σταματούν δε, όταν πρέπει, σε στάση κατανύξεως. Όλα αυτά έχουν επίδραση και στο λαό. Επιβάλλεται ει δυνατόν κάθε Σάββατον απόγευμα να γίνονται ασκήσεις δια να συνηθίσουν στην ιεροπρέπειαν των τελουμένων. Καιρός να σταματήσει η συνήθης συμπεριφορά, σαν να κάνουν οιοδήποτε πράγμα. Αρχίστε να δίδετε το παράδειγμα! Θα σας μιμηθούν» όταν το διάβασα δεν το πίστευα, δεν πίστευα ότι μέσα στο πόνο του θα έγραφε για τους ιεροπαίδες.
Όμως μου έδωσε να καταλάβω το ύψος της πνευματικότητάς του, της σοφίας του αλλά και την αγωνία του για την Εκκλησία, τότε κατάλαβα, ότι, ο γέροντας δεν είναι σαν τους περισσότερους, αλλά κάτι άλλο ένας άνθρωπος που κατοικούσε στη γή αλλά ζούσε στον ουρανό.
Κάποτε πάλι μου είπε «πάτερ εγώ είμαι έτοιμος να φύγω από την ζωή δεν με νοιάζει για μένα αλλά θέλω να ζήσω να προσφέρω πιο πολλά στην Εκκλησία».
Σεβασμιώτατε,
Άγιοι Αρχιερείς, αγαπητοί μου αδελφοί,
Έχουν περάσει 3 χρόνια από την εκδημία του Γέροντος προς τον Κύριο και με το χέρι στην καρδιά σας λέγω ότι μου λείπει γιατί ήταν ο πνευματικός πατέρας, ο παππούς, ο φίλος, δεν μπορώ να ξεχάσω τις τελευταίες Του συμβουλές, δεν ξεχνώ τον πόνο του, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.
Αιωνία Σου η μνήμη άγιε ΓΕΡΟΝΤΑ.
Στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου κ.κ. Διονύσιος και συν χοροστάτησαν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας και ο οικείος ΜητροπολίτηςΚαλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος.
Τον θείο λόγω κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου όπου αναφέρθηκε στο Ευαγγέλιο της ημέρας αλλά και στην προσωπικότητα του Μακαριστού γέροντος Αιμιλιανού. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η επιμνημόσυνος δέησης όπου και προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του γέροντος Αιμιλιανού.
Μετέπειτα και περί ώρα 11:30 π.μ. πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα "Οι νέοι ορίζοντες" το φιλολογικό Μνημόσυνο εις μνήμην του μακαριστού Μητροπολίτου Σηλυβρίας κυρού Αιμιλιανού Τιμιάδη επί τη συμπληρώσει τριών χρόνων από την εκδημίαν του προς Κύριον.
Ομιλητές ήσαν: 1) ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Σινώπης κ.Αθηναγόρας, όπου μίλησε δια την προσωπικότητα του γέροντος, την προσωπική του εμπειρία, αλλά και την εν γένει ποιμαντική δραστηριότητα τού γέροντος στο εξωτερικό. 2) ο πρωτοσύγκελος της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Ιωακείμ Βενιανάκης όπου ομίλησε για την ζωή του γέροντος και την ποιμαντική δραστηριότητα στην Ελλάδα και κυρίως στις επαρχίες Αιγιαλείας και Καλαβρύτων.
3) ο αιδεσιμολ. π. Άγγελος Σπυρόπουλος όπου μίλησε για την προσωπική του εμπειρία με τον γέροντα αφού Τον διακονούσε επί οκτώ συναπτά έτη.
Ο αιδεσιμολ. πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος απήγγειλε αποσπάσματα εκ των συγγραφικών έργων του Μακαριστού Μητροπολίτου Σηλυβρίας.
Προβλήθηκαν φωτογραφίες από την ζωή του γέροντα και ακούστηκε ηχητικό απόσπασμα της τελευταίας ομιλίας του γέροντος με την φροντίδα του κ. Παναγιώτη Σπηλιόπουλου.
Επισφράγισε την εκδήλωση ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ. Αμβρόσιος.
Κατ’αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιο για την τιμή που μου έκανε σήμερα να μιλήσω για τον Γέροντα Μητροπολίτη Σηλυβρίας κυρό Αιμιλιανό Τιμιάδη.
Η πρώτη μου προσωπική επαφή με τον Γέροντα ήταν στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καλλιθέας Αιγίου την Κυριακή των Βαΐων στις 23 Απριλίου του 2000, μετά από εντολή του σεπτού μας ποιμενάρχου να διακονήσω τον γέροντα Σηλυβρίας.
Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω έναν επίσκοπο με ανοικτό όπως θα λέγαμε μυαλό. Έναν επίσκοπο όπως μας διδάσκει η Ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Έναν επίσκοπο ασκητικό, γεμάτο αγάπη, πνευματικότητα, σοφία, κατανόηση, καλοσύνη, έναν ακούραστο εργάτη του ευαγγελίου.
Με την απλότητά του πλησίαζε του πιστούς σε κάθε ενορία που πηγαίναμε. Πάντα τους νουθετούσε από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν.
Έβλεπε τον κάθε άνθρωπο με αγάπη, ανεξαρτήτως θρησκείας, τους έβλεπε όλους ως εικόνα Θεού, αφού πάντα έλεγε ότι: «πρέπει να κοιτάμε τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει».
Κατανοούσε τα προβλήματα του τόπου και παρατηρούσε τους τοπικούς άρχοντες για την οικολογία, με τον τρόπο πού μόνο αυτός ήξερε, είχε όραμα να δει το τόπο που φιλοξενούνταν ως μια μικρή Ελβετία με πάρκα για περπάτημα και με πολλά δέντρα.
Η μεγάλη του όμως αγωνία ήταν το μέλλον της Εκκλησίας πάντα υποδείκνυε στους Ιερείς τρόπους για την ποιμαντική της ενορίας με χαρακτηριστική φράση «βγείτε και πηγαίνετε στα σπίτια να τους ξυπνήσετε να γυρίσουν στην Εκκλησία, εμείς πρέπει να πάμε να τους βρούμε μην περιμένετε να έρθουν μόνη τους».
Έδινε μεγάλη σημασία στην ποιμαντική και μου έρχεται στο μυαλό ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «είχαμε πάει να λειτουργήσουμε σε κάποιο χωριό και αφού τελειώσαμε την λειτουργία ο εφημέριος προθυμοποιήθηκε να μας προσφέρει πρωινό. Κατά την διάρκεια του πρωινού ο γέροντας ρώτησε τον εφημέριο για την ποιμαντική δραστηριότητα της ενορίας, να σημειωθεί ότι ο εφημέριος ήταν γύρω στα 50 ενώ ο γέροντας ήταν 90 ετών και με μια απλότητα λέγει στον εφημέριο, «ξεκίνα πάτερ και εγώ θα σε βοηθήσω, θα έρχομαι εγώ να σε βοηθάω» εμένα με εντυπωσίασε η στάση του γέροντα διότι ήταν όπως σας είπα 90 ετών, δεν ήταν νέος ήταν ένας υπερήλικας αλλά η νεότητα ήταν στο πνεύμα του ήταν ακούραστος και αεικίνητος.
Τον θαύμαζα, θαύμαζα τον υπέρμετρο ζήλο του.
Όταν γυρνούσαμε στον «Άγιο Χαράλαμπο», όπου φιλοξενούνταν, θα πήγαινε να πει καλημέρα στους γέροντες να τους παρηγορήσει, να τους χαμογελάσει, να τους σφίξει το χέρι, και μετά θα πήγαινε στο δωμάτιό του για να ξεκουραστεί, όχι να ξεκουραστεί όπως το εννοούμε εμείς, όχι, θα καθόταν στην καρέκλα τού γραφείου, θα έπαιρνε το χαρτί και το στυλό και θα χανόταν μέσα στις σκέψεις του μέσα στην αγιοπατερική σκέψη, μέσα στην αλήθεια, μέσα στην σοφία, για να γράψει το κήρυγμα της Κυριακής, την εσπερινή ομιλία ή το επόμενο βιβλίο, αφού η αρχή του ήταν: «δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Θεός εμπιστεύεται τη διακήρυξη του Λόγου Του στα δικά μας χείλη και τη δική μας καρδιά».
Σεβασμιώτατε,
Άγιοι Αρχιερείς αγαπητοί μου αδελφοί,
αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν λίγες μέρες πριν την κοίμησή του.
Όταν είχε σταματήσει να λειτουργεί ήταν στο κρεβάτι του πόνου, η ασθένειά του, τού δημιουργούσε ανυπόφορους πόνους.
Μια μέρα μου ζήτησε να τον βοηθήσω να ανασηκωθεί και να κάτσει στο κρεβάτι· να του πάω το τραπεζάκι ένα χαρτί και ένα στυλό για να γράψει κάτι, αφού του τα πήγα, να σας εξομολογηθώ ότι είχα πολύ περιέργεια να δω τι θα γράψει, έγραψε: «Σε κάθε Ναό με προβληματίζει η μη ιεροπρεπή συμπεριφορά των παιδιών του ιερού. Στην Αμερική – Αυστραλία ονομάζονται ορθώς ιεροπαίδες. Εξασκούνται πως θα βαδίζουν πειθαρχημένα στην μικρά ή μεγάλη Είσοδο, λαμπαδηφορούντες. Χωρίς να στρέφονται δεξιά και αριστερά. Συμμετέχουν και αυτοί στο μέγα μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Σταματούν δε, όταν πρέπει, σε στάση κατανύξεως. Όλα αυτά έχουν επίδραση και στο λαό. Επιβάλλεται ει δυνατόν κάθε Σάββατον απόγευμα να γίνονται ασκήσεις δια να συνηθίσουν στην ιεροπρέπειαν των τελουμένων. Καιρός να σταματήσει η συνήθης συμπεριφορά, σαν να κάνουν οιοδήποτε πράγμα. Αρχίστε να δίδετε το παράδειγμα! Θα σας μιμηθούν» όταν το διάβασα δεν το πίστευα, δεν πίστευα ότι μέσα στο πόνο του θα έγραφε για τους ιεροπαίδες.
Όμως μου έδωσε να καταλάβω το ύψος της πνευματικότητάς του, της σοφίας του αλλά και την αγωνία του για την Εκκλησία, τότε κατάλαβα, ότι, ο γέροντας δεν είναι σαν τους περισσότερους, αλλά κάτι άλλο ένας άνθρωπος που κατοικούσε στη γή αλλά ζούσε στον ουρανό.
Κάποτε πάλι μου είπε «πάτερ εγώ είμαι έτοιμος να φύγω από την ζωή δεν με νοιάζει για μένα αλλά θέλω να ζήσω να προσφέρω πιο πολλά στην Εκκλησία».
Σεβασμιώτατε,
Άγιοι Αρχιερείς, αγαπητοί μου αδελφοί,
Έχουν περάσει 3 χρόνια από την εκδημία του Γέροντος προς τον Κύριο και με το χέρι στην καρδιά σας λέγω ότι μου λείπει γιατί ήταν ο πνευματικός πατέρας, ο παππούς, ο φίλος, δεν μπορώ να ξεχάσω τις τελευταίες Του συμβουλές, δεν ξεχνώ τον πόνο του, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.
Αιωνία Σου η μνήμη άγιε ΓΕΡΟΝΤΑ.
ierosnaosagandreou.blogspot.com
