Μπαρτσελόνα –Ρεάλ Μαδρίτης 5-0. Ο Μέσι κατάπιε τον Ρονάλντο, ο Γκουρντιόλα τον Μουρίνιο και ο κόσμος χόρτασε μπάλα! Αλλά, κανείς δεν το βάζει κάτω. Υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Στο Μπερναμπέου οι Μαδριλένοι (ασχέτως αν οι περισσότεροι είναι από άλλες χώρες) θα περιμένουν τους Καταλανούς με ανοιχτές αγκάλες.
Μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο. Ιδίως όταν βλέπεις τέτοιες μεγάλες ομάδες που ξέρουν να χαίρονται με το παιχνίδι. Να παθιάζονται, αλλά να νιώθουν ότι ο αγώνας τελειώνει στο 90’ και ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα είναι ταπεινωτικό, υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Είναι ένα παιχνίδι και όχι ο θρίαμβος ή η καταστροφή. Είναι ψυχαγωγία και όχι ο μόνος σκοπός της ζωής.
Μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο. Ιδίως όταν βλέπεις τέτοιες μεγάλες ομάδες που ξέρουν να χαίρονται με το παιχνίδι. Να παθιάζονται, αλλά να νιώθουν ότι ο αγώνας τελειώνει στο 90’ και ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα είναι ταπεινωτικό, υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Είναι ένα παιχνίδι και όχι ο θρίαμβος ή η καταστροφή. Είναι ψυχαγωγία και όχι ο μόνος σκοπός της ζωής.
Δεν μ’ αρέσει το δικό μας ποδόσφαιρο. Όχι μόνο γιατί νιώθεις σαν αρχάριος στο play station σε σχέση με τους πλέον επιδέξιους στο FIFA 2011, λόγω της έλλειψης ταχύτητας, της ελάχιστης δημιουργικότητας και της διαρκούς ενασχόλησης με τον διαιτητή και την παράγκα. Κυρίως, γιατί κανείς δεν παραδέχεται την όποια ανωτερότητα του άλλου. Δεν τραβά το οπαδικό πέπλο από τα μάτια του για να διαπιστώσει ότι κάποιος είναι καλύτερος ή μάλλον ο λιγότερο κακός. Γιατί αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν οι ομάδες μας βγαίνουν Ευρώπη. Με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όταν παίζουν με ομάδες που έχουν αρχή, μέση και τέλος, η απόσταση από την ήττα ως την πανωλεθρία είναι μικρή.
Όταν ακούς μετά τις 12 ή το μεσημέρι 3-5 στα αθλητικά ραδιόφωνα τους οπαδούς να βγαίνουν να λένε τα δικά τους, όταν βλέπεις τις κροτίδες να σκάνε δίπλα από τους αθλητές, όταν νιώθεις ότι το σύνθημα που υπάρχει είναι «νίκη με κάθε μέσο», τότε δεν μπορεί να σου αρέσει αυτό το ποδόσφαιρο, αυτό το σύστημα, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές, που δεν είναι οι παίκτες ή οι προπονητές, αλλά οι παράγοντες, οι διαιτητές, οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, αυτοί που κάνουν τη νύχτα μέρα και το άσπρο-μαύρο.
Η κακοδαιμονία μας αποτυπώνεται στο ποδόσφαιρο. Ο εγωισμός μας που δεν παραδέχεται ότι υπάρχουν και καλύτεροι από εμάς και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε για να τους φτάσουμε. Η άρνηση των μεγάλων να χάσουν από τους μικρούς και η επιστράτευση κάθε μέσου, δείχνει αυτή την διαφθορά που θεωρεί ότι όλα στην κοινωνία είναι μοιρασμένα στους έχοντες θέση στο σύστημα και ότι για τον αδύναμο, ακόμη κι αν προσπαθεί, ακόμη κι αν έχει όρεξη, ταλέντο, πείσμα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υποταγή. Μα πάνω απ’ όλα, η απουσία χαράς σε ό,τι κι αν κάνουμε. Σημασία έχει μόνο η Ιθάκη και όχι το ταξίδι. Και Ιθάκη είναι όχι μόνο να βγεις πρώτος, αλλά να εξευτελίσεις τον άλλο, για να του δείξεις ότι εσύ είσαι ο πιο μάγκας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει δεύτερος γύρος. Όλα ή τίποτα, εδώ και τώρα! Επομένως, αν δεν μπορείς, η κατάθλιψη σε περιμένει. Ή η παραίτηση στην καφετέρια και η κριτική για το σύστημα που δεν σου δίνει ευκαιρίες, ενώ εσύ δεν ψάχνεις, αλλά απολαμβάνεις το φραπέ σου και φιλοσοφείς!
Ο Ρονάλντο θα υποδεχθεί τον Μέσι στην έδρα του. Ο Μουρίνιο θα καταστρώσει τα σχέδια του και θα προσπαθήσει να υποτάξει τον Γκουαρντιόλα. Είναι πολλά τα λεφτά που διακυβεύονται. Αλλά κανείς από αυτούς δεν λέει και δεν δείχνει πως τον ενδιαφέρουν πρωτίστως τα χρήματα. Πάνω απ’ όλα βγάζουν το ταλέντο, τη δουλειά τους, την επιθυμία τους να κάνουν τους θεατές να χαρούν μαζί τους. Αν μπορούσαμε κι εμείς να χαιρόμασταν όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή μας έτσι, παλεύοντας να χτίσουμε τον αληθινό εαυτό μας για να χαρούμε κι εμείς και οι άλλοι μαζί μας και όχι για να δείξουμε πόσο μάγκες είμαστε ή ότι, τελικά, δεν υπάρχει η ήττα στο λεξιλόγιό μας, ίσως είχαμε την ελπίδα να άλλαζε η νοοτροπία μας. Στην Εκκλησία αυτό το λέμε «βαλείν αρχήν». Κάθε φορά που χάνουμε, ξεκινάμε από την αρχή. Όχι με κατάθλιψη και απογοήτευση, αλλά έτοιμοι να παλέψουμε, να βελτιωθούμε και να χαρούμε ό,τι μας δίνεται.
Όταν ακούς μετά τις 12 ή το μεσημέρι 3-5 στα αθλητικά ραδιόφωνα τους οπαδούς να βγαίνουν να λένε τα δικά τους, όταν βλέπεις τις κροτίδες να σκάνε δίπλα από τους αθλητές, όταν νιώθεις ότι το σύνθημα που υπάρχει είναι «νίκη με κάθε μέσο», τότε δεν μπορεί να σου αρέσει αυτό το ποδόσφαιρο, αυτό το σύστημα, όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές, που δεν είναι οι παίκτες ή οι προπονητές, αλλά οι παράγοντες, οι διαιτητές, οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, αυτοί που κάνουν τη νύχτα μέρα και το άσπρο-μαύρο.
Η κακοδαιμονία μας αποτυπώνεται στο ποδόσφαιρο. Ο εγωισμός μας που δεν παραδέχεται ότι υπάρχουν και καλύτεροι από εμάς και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε για να τους φτάσουμε. Η άρνηση των μεγάλων να χάσουν από τους μικρούς και η επιστράτευση κάθε μέσου, δείχνει αυτή την διαφθορά που θεωρεί ότι όλα στην κοινωνία είναι μοιρασμένα στους έχοντες θέση στο σύστημα και ότι για τον αδύναμο, ακόμη κι αν προσπαθεί, ακόμη κι αν έχει όρεξη, ταλέντο, πείσμα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υποταγή. Μα πάνω απ’ όλα, η απουσία χαράς σε ό,τι κι αν κάνουμε. Σημασία έχει μόνο η Ιθάκη και όχι το ταξίδι. Και Ιθάκη είναι όχι μόνο να βγεις πρώτος, αλλά να εξευτελίσεις τον άλλο, για να του δείξεις ότι εσύ είσαι ο πιο μάγκας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει δεύτερος γύρος. Όλα ή τίποτα, εδώ και τώρα! Επομένως, αν δεν μπορείς, η κατάθλιψη σε περιμένει. Ή η παραίτηση στην καφετέρια και η κριτική για το σύστημα που δεν σου δίνει ευκαιρίες, ενώ εσύ δεν ψάχνεις, αλλά απολαμβάνεις το φραπέ σου και φιλοσοφείς!
Ο Ρονάλντο θα υποδεχθεί τον Μέσι στην έδρα του. Ο Μουρίνιο θα καταστρώσει τα σχέδια του και θα προσπαθήσει να υποτάξει τον Γκουαρντιόλα. Είναι πολλά τα λεφτά που διακυβεύονται. Αλλά κανείς από αυτούς δεν λέει και δεν δείχνει πως τον ενδιαφέρουν πρωτίστως τα χρήματα. Πάνω απ’ όλα βγάζουν το ταλέντο, τη δουλειά τους, την επιθυμία τους να κάνουν τους θεατές να χαρούν μαζί τους. Αν μπορούσαμε κι εμείς να χαιρόμασταν όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή μας έτσι, παλεύοντας να χτίσουμε τον αληθινό εαυτό μας για να χαρούμε κι εμείς και οι άλλοι μαζί μας και όχι για να δείξουμε πόσο μάγκες είμαστε ή ότι, τελικά, δεν υπάρχει η ήττα στο λεξιλόγιό μας, ίσως είχαμε την ελπίδα να άλλαζε η νοοτροπία μας. Στην Εκκλησία αυτό το λέμε «βαλείν αρχήν». Κάθε φορά που χάνουμε, ξεκινάμε από την αρχή. Όχι με κατάθλιψη και απογοήτευση, αλλά έτοιμοι να παλέψουμε, να βελτιωθούμε και να χαρούμε ό,τι μας δίνεται.
themistoklismourtzanos.blogspot.com
