Στάθηκα στην αναφορά του στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος:
Τα «Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος» («Κανονάριον - Επετηρίς» είναι ο υπότιτλος που διευκρινίζει το περιεχόμενό τους) ορθώς αφιερώθηκαν στον Παπαδιαμάντη: προορίζονται κυριότατα για τους ιερείς και τους ιεροψάλτες, και το διάσημο παπαδοπαίδι, που ήταν και έμμισθος ιεροψάλτης στον Αγιο Ελισσαίο της Αθήνας ή στους ναούς και τα ναΰδρια της Σκιάθου,έπρεπε να θυμίζει όλη τη φετινή χρονιά στον κλήρο, στους προεξάρχοντες των χορών και στο εκκλησίασμα ότι η λατρεία δεν είναι στόμφος, λίγωμα ή επίδειξη.
Το έτος Παπαδιαμάντη, λοιπόν, μας λέει ο Τριανταφυλλόπουλος θα πρέπει να είναι προσπάθεια για επανεύρεση του χαμένου ήθους στη λατρεία μας.
Γιατί πραγματικά ταλαιπωρείται η λατρεία μας σήμερα από τον στόμφο και την επίδειξη και την φανφάρα. Ακόμη και όσοι επικαλούνται την "παράδοση" ή τους "κανόνες" της Εκκλησίας πράττουν τα εντελώς αντίθετα στη λατρεία.
Δεν μιλάμε φυσικά για μια "άσαρκη" και "άηχη" λατρεία, αλλά για μια λατρεία που δεν θα έχει σχέση με τον βερμπαλισμό, με την προβολή της εξουσίας, με ένα ήθος ολότελα ξένο προς τα της καθ' ημάς ανατολής. Βέβαια, αυτό που λέω τώρα είναι μάλλον ουτοπικό. Γιατί η λατρεία τινάζεται στον αέρα στο λεπτό από ένα κήρυγμα "πατριωτικό" (διάβαζε εθνικιστικό και ρατσιστικό) ή από εκφωνήσεις - κραυγές, που σκοπό έχουν να επιβάλλουν τον λειτουργό στο εκκλησίασμα.
Δυστυχώς το ήθος που μας προτείνει ο κυρ Αλέξανδρος είναι πια πολύτιμος μαργαρίτης. Και χρειάζεται πολύ σκάψιμο για να το ξαναβρούμε κάπως...
panagiotisandriopoulos.blogspot.com
