Καλέ μου φίλε, Καλή μου φίλη,
Κλείνει σήμερα ο κύκλος και της φετινής σχολικής χρονιάς. Ήδη τα μεγαλύτερα παιδιά δίνουν τον δικό τους αγώνα στα θρανία των γραπτών θερινών εξετάσεων. Τα κοιτάμε εμείς, οι μεγαλύτεροι και ίσως να κουνάμε το κεφάλι, αναλογιζόμενοι το πόσο δυσκολότερες και συνθετότερες καταστάσεις τα περιμένουν στις εξετάσεις της ζωής που έρχεται. Τι νόημα όμως έχουν άραγε οι σκέψεις αυτές εκ των υστέρων; Σημασία έχει, πως από την πρώτη στιγμή της ζωής μας, παραλαμβάνουμε κλειστούς φακέλους με θέματα από μια αθέατη εξεταστική επιτροπή. Θέματα άλλοτε εύκολα, συνήθως όμως δύσκολα, που ζητούν λύση. Κάποιες φορές, βρισκόμαστε διαβασμένοι, συνήθως όμως συλλαμβανόμεθα παντελώς απροετοίμαστοι. Πάντα όμως πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Και το χειρότερο; Καμιά ελπίδα αντιγραφής. Τα θέματα είναι αυστηρώς προσωπικά, όπως και οι λύσεις τους.
Με αυτά και με άλλα… ποιητικά, αποχαιρετούμε τα παιδιά μας και βάζουμε τίτλους τέλους στη χειμωνιάτικη παρέα του κατηχητικού. Προσωπικά, δε μένω τόσο, στο αν θα τους λείψουν αναγνώσματα και αναλύσεις περικοπών. Το σημαντικότερο είναι, πως διακόπτεται για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η ανθρώπινη επαφή, η χαρούμενη ατμόσφαιρα, η ευκαιρία για έκφραση συναισθημάτων και χαρισμάτων. Και δυστυχώς, η εποχή μας, αυτά είναι που έχει την περισσότερη ανάγκη.
Κι όμως! Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να διαβεβαιώσω, πως το καλοκαίρι προσφέρει μια ιδιαίτερη ευκαιρία, που πρακτικά είναι αδύνατον να την έχει κανείς το χειμώνα:
Τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.
Ευκαιρία πολύτιμη και πολυδιάστατη. Ευκαιρία, που μπορεί να σφραγίσει ολόκληρη ζωή. Και δε μιλώ γενικώς για τις κατασκηνώσεις, που πραγματοποιούν λογής λογής φορείς ανά την Ελλάδα. Μιλώ ειδικά για τις κατασκηνώσεις των Ιερών Μητροπόλεων, όπου η κοινωνικότητα και οι δραστηριότητες συνδυάζονται με διακριτική προσφορά ευκαιριών για πνευματικές συζητήσεις και εμπειρίες, μέσα σε ένα πλαίσιο ηρεμίας και γαλήνης, που μόνο η Ελληνική καλοκαιρινή φύση μπορεί να προσφέρει.
Όσοι πέρασαν από τέτοιου είδους κατασκηνώσεις μπορούν να βεβαιώσουν για το κάτι διαφορετικό, που προσφέρουν. Προσωπικά, βρίσκω ως σημαντικότερη αιτία την ευκαιρία να ζεις μαζί με άλλους για όλη τη διάρκεια της ημέρας, γεγονός που σε καλεί να παρατηρήσεις, να αποδεχτείς, να συμβιβαστείς, να υποχωρήσεις, να διεκδικήσεις ή και να συγχωρέσεις, προκειμένου να συνυπάρξεις. Έτσι όπως έγινε η κοινωνία μας, η κατασκήνωση προσφέρει την σπάνια δυνατότητα να συμβιώσεις και να δοκιμάσεις στην πράξη αλήθειες, μηνύματα και διδάγματα μιας ολόκληρης κατηχητικής χρονιάς. Διότι, τελικά, τι άλλο είναι η Εκκλησία, από μια παρέα ανθρώπων, που τους ενώνει η κοινή τους αγάπη για τον Χριστό και η επιθυμία τους να μιμηθούν την δική Του αγάπη στις σχέσεις μεταξύ τους;
Μακάρι να αποφάσιζε κάθε παιδί, κάθε ηλικίας να χαρίσει στον εαυτό του μια τέτοια εμπειρία. Ιδίως μάλιστα αν αποφάσιζε να ακολουθήσει ολοκληρωτικά κάποιους διαφορετικούς ρυθμούς καθημερινότητας, θα του δινότανε η ευκαιρία να βιώσει κάτι το μοναδικό. Αν και δεν είναι εύκολο! Κυρίως η τεχνολογία, έχει σκαρφιστεί χίλιους δυο τρόπους αντικατάστασης των αληθινών προσώπων με εικονικά, μέσα από οθόνες και διαδικτυακές δεξαμενές αόρατων - και όχι πάντα ακίνδυνων - «φίλων».
Γι’ αυτό, η κατασκήνωση, πέρα από χαλάρωση και αναψυχή, γίνεται πρόσκληση και πρόκληση. Πρόσκληση συμμετοχής σε μια κοινότητα με άλλους ρυθμούς και άλλες προτεραιότητες. Αλλά και πρόκληση δοκιμής προσωπικών δυνάμεων αντίστασης σε μέσα, εργαλεία, χειριστήρια και links, που έχουμε πειστεί πως μας είναι απαραίτητα. Με την έννοια αυτή, μια αλλού είδους νηστεία, μια άλλου είδους άσκηση μας καλεί. Αυτές είναι οι αληθινές εξαρτήσεις και η απελευθέρωση από αυτές απαιτεί έναν άλλου είδους πνευματικό αγώνα, προκειμένου, για να ενεργοποιήσουμε έναν άλλο κρυμμένο εαυτό. Εαυτό με κοινωνικότητα, περισυλλογή, ενέργεια για αληθινό παιχνίδι, διάθεση για βαθύ προβληματισμό, δύναμη για αντίσταση στο ρεύμα της εποχής.
Και κάτι τελευταίο:
Νομίζουν πολλοί, πως το καλοκαίρι είναι ένας επίλογος ενός έντονου και κοπιαστικού χειμώνα. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει και το άλλο μισό της αλήθειας:
Το κάθε καλοκαίρι είναι και ένας πρόλογος, μια προετοιμασία ενός ωραίου χειμώνα. Μέσα σε μια κατασκήνωση ρίχνεται ο πρώτος σπόρος μιας φιλίας, ο πρώτος σπόρος μιας πνευματικής απόφασης, ο πρώτος σπόρος μιας πιο συστηματικής λειτουργικής ζωής. Κάποιοι θησαυροί μιας καλοκαιρινής χριστιανικής κατασκήνωσης, μπορεί να στηρίξουν ένα χειμώνα διάσπασης στα τρέχοντα και τα υποχρεωτικά. Μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, δικαιούνται αυτή την ευκαιρία. Είναι και στην ευθύνη ημών, των μεγαλυτέρων, αυτή τη δυνατότητα να την υποστηρίξουμε και να την ενθαρρύνουμε.
Όσο για μας, εδώ, στην διαδικτυακή αυτή γειτονιά, δεν μπορούμε, παρά να ευχαριστήσουμε θερμά, όλους όσοι συνέβαλαν στην διάδοση και τον εμπλουτισμό της. Όπως καταλαβαίνετε, η ιστοσελίδα αυτή δεν έχει τόσο τον ρόλο ενός ακόμη άμβωνα. Περισσότερο φιλοδοξεί να πάρει το ρόλο μιας πνευματικής αυλής, με τη δροσιά της, τις πηγαίες συζητήσεις της, την ανθρώπινη επαφή και το μοίρασμα της αγάπης για την εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους. Πολλοί εμπλούτισαν την φετινή μας συντροφιά με υλικό, γνώμες και υποδείξεις. Να περάσει με το καλό και το καλοκαιράκι αυτό και εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε.
Αλλά για τους μήνες που ακολουθούν… δεν θα χαθούμε! Οι καλοκαιρινές Κυριακές θα συνεχίσουν, μέσα από τα ευαγγελικά τους αναγνώσματα, να δίνουν αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Προς το παρόν, ευχές θερμές, ευχές αδελφικές, για δύναμη, κουράγιο και πίστη, πως τίποτε δεν είναι ισχυρότερο από την πρόνοια και την φιλανθρωπία του Θεού για τον καθένα μας ξεχωριστά και όλον τον κόσμο!!
Όσο για την περικοπή της ερχόμενης Κυριακής (Ιω. 5:1-15), ας επισημάνουμε κάποια σημεία, αφού την διαβάσουμε...
Κλείνει σήμερα ο κύκλος και της φετινής σχολικής χρονιάς. Ήδη τα μεγαλύτερα παιδιά δίνουν τον δικό τους αγώνα στα θρανία των γραπτών θερινών εξετάσεων. Τα κοιτάμε εμείς, οι μεγαλύτεροι και ίσως να κουνάμε το κεφάλι, αναλογιζόμενοι το πόσο δυσκολότερες και συνθετότερες καταστάσεις τα περιμένουν στις εξετάσεις της ζωής που έρχεται. Τι νόημα όμως έχουν άραγε οι σκέψεις αυτές εκ των υστέρων; Σημασία έχει, πως από την πρώτη στιγμή της ζωής μας, παραλαμβάνουμε κλειστούς φακέλους με θέματα από μια αθέατη εξεταστική επιτροπή. Θέματα άλλοτε εύκολα, συνήθως όμως δύσκολα, που ζητούν λύση. Κάποιες φορές, βρισκόμαστε διαβασμένοι, συνήθως όμως συλλαμβανόμεθα παντελώς απροετοίμαστοι. Πάντα όμως πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Και το χειρότερο; Καμιά ελπίδα αντιγραφής. Τα θέματα είναι αυστηρώς προσωπικά, όπως και οι λύσεις τους.
Με αυτά και με άλλα… ποιητικά, αποχαιρετούμε τα παιδιά μας και βάζουμε τίτλους τέλους στη χειμωνιάτικη παρέα του κατηχητικού. Προσωπικά, δε μένω τόσο, στο αν θα τους λείψουν αναγνώσματα και αναλύσεις περικοπών. Το σημαντικότερο είναι, πως διακόπτεται για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η ανθρώπινη επαφή, η χαρούμενη ατμόσφαιρα, η ευκαιρία για έκφραση συναισθημάτων και χαρισμάτων. Και δυστυχώς, η εποχή μας, αυτά είναι που έχει την περισσότερη ανάγκη.
Κι όμως! Από προσωπική εμπειρία, μπορώ να διαβεβαιώσω, πως το καλοκαίρι προσφέρει μια ιδιαίτερη ευκαιρία, που πρακτικά είναι αδύνατον να την έχει κανείς το χειμώνα:
Τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.
Ευκαιρία πολύτιμη και πολυδιάστατη. Ευκαιρία, που μπορεί να σφραγίσει ολόκληρη ζωή. Και δε μιλώ γενικώς για τις κατασκηνώσεις, που πραγματοποιούν λογής λογής φορείς ανά την Ελλάδα. Μιλώ ειδικά για τις κατασκηνώσεις των Ιερών Μητροπόλεων, όπου η κοινωνικότητα και οι δραστηριότητες συνδυάζονται με διακριτική προσφορά ευκαιριών για πνευματικές συζητήσεις και εμπειρίες, μέσα σε ένα πλαίσιο ηρεμίας και γαλήνης, που μόνο η Ελληνική καλοκαιρινή φύση μπορεί να προσφέρει.
Όσοι πέρασαν από τέτοιου είδους κατασκηνώσεις μπορούν να βεβαιώσουν για το κάτι διαφορετικό, που προσφέρουν. Προσωπικά, βρίσκω ως σημαντικότερη αιτία την ευκαιρία να ζεις μαζί με άλλους για όλη τη διάρκεια της ημέρας, γεγονός που σε καλεί να παρατηρήσεις, να αποδεχτείς, να συμβιβαστείς, να υποχωρήσεις, να διεκδικήσεις ή και να συγχωρέσεις, προκειμένου να συνυπάρξεις. Έτσι όπως έγινε η κοινωνία μας, η κατασκήνωση προσφέρει την σπάνια δυνατότητα να συμβιώσεις και να δοκιμάσεις στην πράξη αλήθειες, μηνύματα και διδάγματα μιας ολόκληρης κατηχητικής χρονιάς. Διότι, τελικά, τι άλλο είναι η Εκκλησία, από μια παρέα ανθρώπων, που τους ενώνει η κοινή τους αγάπη για τον Χριστό και η επιθυμία τους να μιμηθούν την δική Του αγάπη στις σχέσεις μεταξύ τους;
Μακάρι να αποφάσιζε κάθε παιδί, κάθε ηλικίας να χαρίσει στον εαυτό του μια τέτοια εμπειρία. Ιδίως μάλιστα αν αποφάσιζε να ακολουθήσει ολοκληρωτικά κάποιους διαφορετικούς ρυθμούς καθημερινότητας, θα του δινότανε η ευκαιρία να βιώσει κάτι το μοναδικό. Αν και δεν είναι εύκολο! Κυρίως η τεχνολογία, έχει σκαρφιστεί χίλιους δυο τρόπους αντικατάστασης των αληθινών προσώπων με εικονικά, μέσα από οθόνες και διαδικτυακές δεξαμενές αόρατων - και όχι πάντα ακίνδυνων - «φίλων».
Γι’ αυτό, η κατασκήνωση, πέρα από χαλάρωση και αναψυχή, γίνεται πρόσκληση και πρόκληση. Πρόσκληση συμμετοχής σε μια κοινότητα με άλλους ρυθμούς και άλλες προτεραιότητες. Αλλά και πρόκληση δοκιμής προσωπικών δυνάμεων αντίστασης σε μέσα, εργαλεία, χειριστήρια και links, που έχουμε πειστεί πως μας είναι απαραίτητα. Με την έννοια αυτή, μια αλλού είδους νηστεία, μια άλλου είδους άσκηση μας καλεί. Αυτές είναι οι αληθινές εξαρτήσεις και η απελευθέρωση από αυτές απαιτεί έναν άλλου είδους πνευματικό αγώνα, προκειμένου, για να ενεργοποιήσουμε έναν άλλο κρυμμένο εαυτό. Εαυτό με κοινωνικότητα, περισυλλογή, ενέργεια για αληθινό παιχνίδι, διάθεση για βαθύ προβληματισμό, δύναμη για αντίσταση στο ρεύμα της εποχής.
Και κάτι τελευταίο:
Νομίζουν πολλοί, πως το καλοκαίρι είναι ένας επίλογος ενός έντονου και κοπιαστικού χειμώνα. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει και το άλλο μισό της αλήθειας:
Το κάθε καλοκαίρι είναι και ένας πρόλογος, μια προετοιμασία ενός ωραίου χειμώνα. Μέσα σε μια κατασκήνωση ρίχνεται ο πρώτος σπόρος μιας φιλίας, ο πρώτος σπόρος μιας πνευματικής απόφασης, ο πρώτος σπόρος μιας πιο συστηματικής λειτουργικής ζωής. Κάποιοι θησαυροί μιας καλοκαιρινής χριστιανικής κατασκήνωσης, μπορεί να στηρίξουν ένα χειμώνα διάσπασης στα τρέχοντα και τα υποχρεωτικά. Μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, δικαιούνται αυτή την ευκαιρία. Είναι και στην ευθύνη ημών, των μεγαλυτέρων, αυτή τη δυνατότητα να την υποστηρίξουμε και να την ενθαρρύνουμε.
Όσο για μας, εδώ, στην διαδικτυακή αυτή γειτονιά, δεν μπορούμε, παρά να ευχαριστήσουμε θερμά, όλους όσοι συνέβαλαν στην διάδοση και τον εμπλουτισμό της. Όπως καταλαβαίνετε, η ιστοσελίδα αυτή δεν έχει τόσο τον ρόλο ενός ακόμη άμβωνα. Περισσότερο φιλοδοξεί να πάρει το ρόλο μιας πνευματικής αυλής, με τη δροσιά της, τις πηγαίες συζητήσεις της, την ανθρώπινη επαφή και το μοίρασμα της αγάπης για την εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους. Πολλοί εμπλούτισαν την φετινή μας συντροφιά με υλικό, γνώμες και υποδείξεις. Να περάσει με το καλό και το καλοκαιράκι αυτό και εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε.
Αλλά για τους μήνες που ακολουθούν… δεν θα χαθούμε! Οι καλοκαιρινές Κυριακές θα συνεχίσουν, μέσα από τα ευαγγελικά τους αναγνώσματα, να δίνουν αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Προς το παρόν, ευχές θερμές, ευχές αδελφικές, για δύναμη, κουράγιο και πίστη, πως τίποτε δεν είναι ισχυρότερο από την πρόνοια και την φιλανθρωπία του Θεού για τον καθένα μας ξεχωριστά και όλον τον κόσμο!!
Όσο για την περικοπή της ερχόμενης Κυριακής (Ιω. 5:1-15), ας επισημάνουμε κάποια σημεία, αφού την διαβάσουμε...
