Με Μοναστηριακή τάξη και ιεροπρέπεια, αλλά και ανάμεσα στις ολάνθιστες ευωδιάζουσες πασχαλιές, τιμήθηκε την Τρίτη του Πάσχα, 26 Απριλίου 2011, η μνήμη των Καλλινίκων Οσιομαρτύρων της Μονής Παντοκράτορος Νταού Πεντέλης.
Οι εορτασμοί έγιναν στον υπερμεγέθη νεόδμητο και ημιτελή ακόμα Ναό των Οσιάθλων Πατέρων, ενώ των ακολουθιών και της λιτανεύσεως, εκπροσώπου του κυριάρχου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου, προέστη ο Επίσκοπος Ναζιανζού κ. Θεοδώρητος.
Πλείστοι κληρικοί συμπροσευχήθηκαν και συλλειτούργησαν μετά του προεξάρχοντος, προσελθόντες εκ πλησιόχωρων Μονών και ενοριών.
Η υπό την Οσιωτάτη Καθηγουμένη γερόντισσα Στυλιανή αδελφότητα, απέδωσε τους Αναστάσιμους ύμνους αλλά και τα τροπάρια προς τιμήν των Οσιομαρτύρων, ποιήματα του Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου.
Προς τους πολυάριθμους προσκυνητές η αδελφότητα παρέθεσε εόρτιο γεύμα.
Από το βιβλίο "ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΑΩ", που έχει εκδοθεί από την κοινοβιακή Μονή διαβάζουμε: Η ιερά Μονή πιστεύεται ότι εκτίσθη προ του 10ου αι., ο οποίος χαρακτηρίζεται δια την άνθησιν του μοναχισμού εις ολόκληρον τον ελληνικόν χωρον, συνδεδεμένου τόσον μαζί του, αφού ηκολούθησε σχεδόν την ιστορίαν του τόπου. Κατά πάσαν πιθανότητα η ιερά Μονή ύστερα από διάστημα κάποιων ετών κατεστράφη...
Από μίαν επιγραφήν, χαραγμένην εις το μαρμάρινον τοξωτόν υπέρθυρον της πύλης της εισόδου, ευρίσκομεν ότι κατά το 1648 έγιναν μερικαί επισκευαί εις την μονήν. Η συνέχεια όμως του βίου της είναι οδυνηρά, διότι εσφραγίσθει από τον θάνατον των μοναχών, οφειλόμενον ίσως εις τον υπηρέτην του μισοκάλου διαβόλου φθόνον. Τα γεγονότα εξιστορούνται εις τα απομνημονεύματα τού Κυρίλλου Δέγλερη, ηγουμένου προ της επαναστάσεως της Μονής Πεντέλης, ο οποίος γράφει και τα εξης:
« Καθ' ηv εποχήv οι πειραταί Αλγερίνοι ελεηλάτουν και ερήμωνον τα παράλια μέρη, είχον ελλιμενισθή μετά των κατέργων αύτων εις τηv Ραφίνα κατά τας ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος, τηv ημέραν δε της Αναστάσεως υπηρέτης τις της Μονής έχων έχθραν κατά των μοναχών, συνεννοηθείς μετά των πειρατών εισήγαγεν αύτους εν τη Moνή καθ' ηv ώραν οι μοναχοί εώρταζον τηv Ανάστασιν τους οποίους κατέσφαξαν άπαντας, λεηλατήσαντες δε και ερημώσαντες τηv Movήv ανεχώρησαν, εσώθη δε εις μόνος ιερεύς μεθ' ενός υποτακτικού, όστις είχεν υπάγει εις το μετόχι Χεροτσακούλι και έκαμεν ανάστασιν των κολλήγων, ο οποίος επιστρέφων το εσπέρας της Κυριακής εύρεν έξωθεν και μακρύτερα της Μονής δύο εκ των μοναχών φονευμένους, ανήλθε δε καί διενυκτέρευσεν εις το άνωθεν της Μονής όρος, την δε πρωίαν είδε τα κάτεργα αναχωρούντα εκτός Ραφίνος και κατελθών εν τη μovή εύρεν άπαντας τους μοναχούς φονευμένους, μετέβη δεείς την Μονήν Πεντέλης και παραλαβών μοναχούς επήγε και ενεταφίασε τους φονευμένους».
Ύστερα από το μαρτυρικόν τέλος η μονή έγινε μετόχι της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ούτω, γράφει ό Λαδάς, οι της Μονής Πεντέλης επωφελήθησαν και ανεγνωρίσθησαν, δια Σιγγιλλίου του έτους 1692 του Πατριάρχου Κυρίλλου, επισήμως κάτοχοι μιας σταυροπηγιακης μονής, ενός μονυδρίου, πολλών έκκλησιδίων και μεγίστου τμήματος της Αττικής γης. Μετά ταύτα παρέμεινε έρημος και ακατοίκητος επί 283 έτη, κατά το διάστημα αυτό εικάζεται ότι μετετέθη και η ημερομηνία εορτής της μονής από της 6ης εις την 23ην Αυγούστου. Η εκ νέου λειτουργία της μονής, ύστερα από διάστημα τριών αιώνων, οφείλεται εις το ενδιαφέρον και την συμπαράστασιν του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Β' (1963-1967), οπότε ωκοδομήθησαν μερικά κελλία και εγκατεστάθη εκεί το 1963 γυναικεία αδελφότης ένδεκα τότε μοναζουσών. Εν συνεxεία τη προτροπή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (1967-1974) και δαπάναις της Ιερας Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πεντέλης, ηγουμενεύοντος του αειμνήστου αρχιμ. Θεοκλήτου Φεφέ προστέθησαν νέες πτέρυγες οικημάτων, ήτοι άλλα κελλία, τράπεζα, παρεκκλήσιον του αγίου Παταπίου, εργαστήρια κλπ. Τον Απρίλιον δε του 1971 παρεχωρήθη δωρεάν υπό της μονής Πεντέλης μικρά έκτασις γης (Β. Δ/γμα 186 ΦΕΚ Α, 57, 18 Μαρτίου 1971) και η ιερά μονή κατέστη ανεξάρτητος».
Από τότε, η Μονή ανακαινίσθηκε πλήρως, νέοι χώροι και παρεκκλήσια δημιουργήθηκαν όπως των Ταξιαρχών στο Κοιμητήριο, του Οσίου Στυλιανού, του Οσίου Βαρσανουφρίου, του Μεγαλομάρτυρος Μηνά του Μάρτυρος Φανουρίου και άλλα.
Αδιάκοπα οι μοναχές ακολουθούν πιστά την ιερά παράδοση του Ορθόδοξου Μοναχισμού, με κύριο έργο την προσευχή, την τέλεση Ιερών Ακολουθιών και την πνευματική μελέτη αλλά διατηρούν και εργαστήρια βυζαντινής αγιογραφίας και κεντητών αμφίων-καλυμμάτων ιερών σκευών.
