Δεν έχουμε πια δύναμη να χαρούμε το Πάσχα που έρχεται γιατί η ψυχή μας έχει κυριευθεί –σχεδόν ολοκληρωτικά– από τη θλίψη. Μια θλίψη που πηγάζει από τις αμετανόητες ενοχές μας, αφού, όχι μόνο συνεχώς αμαρτάνουμε, αλλά και ενεργούμε πονηρά εναντίον του Χριστού μας ή «συνευδοκούμε τοις πράττουσι».
Γίναμε σιγά-σιγά, χωρίς να το “πάρουμε είδηση”, σαν άθεοι «εν τω κόσμω», αφού εκλέγουμε εδώ και μισό αιώνα τους πιο αδιάφορους ή και εχθρούς της Πίστεώς μας ανθρώπους και τους αναθέσαμε και τη δική μας ανατροφή και διαπαιδαγώγηση αλλά και των παιδιών μας.
Έτσι μας φαίνεται απίστευτο, όταν –κάποιες στιγμές, δυστυχώς λίγες– συνειδητοποιούμε το πόσο εξοικειωθήκαμε με το να περιφρονείται και να περιθωριοποιείται ο Χριστός και η –δια της Εκκλησίας– Παρουσία Του στην Πατρίδα μας.
Καί όμως! Όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται είναι πέρα για πέρα δικό μας αυτό το αποτέλεσμα. Δική μας η αφροσύνη, δική μας η παράνομη ανοχή του κακού, δική μας αποκλειστικά η ευθύνη που αγαπήσαμε τα «στοιχεία του κόσμου» και παραδο θήκαμε ολοκληρωτικά σ’ αυτά. Δική μας η ευθύνη που παραμεί ναμε απλώς θρησκευόμενοι, με μια μίζερη και –κατ’ ουσίαν– βλάσφημη θρησκευτικότητα του «δούναι και λαβείν» και δεν σχετισθήκαμε απόλυτα, λατρευτικά, με τον Χριστό μας.
Τώρα πια, τα πράγματα έχουν τόσο πολύ περιπλακεί, ώστε για τη διόρθωσή τους να είναι ανίσχυρη η όποια ανθρώπινη ή και αγγελική βοήθεια και απαιτείται μια απ’ ευθείας δραστική παρέμβαση του Θεού, σ’ εμάς «τους υιούς της απειθείας».
Τώρα πια, οι άνθρωποι του τόπου μας, άλλοι έχουν γίνει ίδιοι με τους αλειτούργητους και αντιεκκλησιαστικούς Κυβερνή τες μας, εικόνα και ομοίωσή τους, και άλλοι, οι παθολογικά θρησκευόμενοι, έχουν παραφρονήσει και κάνουν σπασμωδικές και αψυχολόγητες “επαναστατικές” ενέργειες, οσάκις συνειδητοποιούν ότι διαταράσσεται η ψευδαίσθηση της “πνευματικής” τους ισορροπίας και όταν νοιώθουν ψυχολογική ανασφάλεια από κάποιες ανώδινες για την πνευματική ζωή Κυβερνητικές αποφά σεις, γιατί δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν το μείζον από το έλασ σον, το καίριο και σημαντικό, από το αφελές και ανώφελο!
Έτσι, απέμειναν πολύ λίγοι πνευματικά υγιείς στον τόπο μας να αλγούν και να θρηνούν την οικτρή κατάσταση που έχουμε περιέλθει, κάτι σαν τη «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», που, όμως δεν φθάνει στις ακοές των πολλών γιατί ή είναι γεμάτες από εκω φαν τικούς “μουσικούς” κρότους(!) ή ...οιστρογόνο φόβο!
* * *
Το πνευματικό αδιέξοδο που δημιουργήσαμε με τις επιπόλαιες και άκριτες επιλογές μας ή με την ανοχή και υπόθαλψη των ανόσιων επιλογών των άλλων, φαίνεται πως διαμόρφωσε το ιδανικό περιβάλλον για να θριαμβεύουν οι «υιοί του σκότους».
Σέ όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής, απροκάλυπτα πια, επιχειρείται από τους «δοκούντας άρχειν» στην Πατρίδα μας η βιαία επιστροφή του Χριστού στον Τάφο Του σαν κοινού θνητού, ώστε να πάψη πλέον να μας απασχολή ως Θεός και να καθυστερή την πρόοδό μας, την απόλυτη εξομοίωσή μας με τα έθνη, που από αιώνων έχουν καγχάσει στο Καπιτώλιο ότι Θεός δεν υπάρχει!
Δεν πτοεί την κατά του Χριστού καταδιωκτική μανία των “αρχόντων” μας το Βατερλώ, που ήλθε σαν απάντηση στον καγχασμό αυτόν, όπως δεν επτόησαν και τον Διάβολο όσα δεινά έχει “εισπράξει” από κτίσεως κόσμου ως επίχειρα της κακίας του! Αυτός ο ίδιος Διάβολος τους “εμπνέει” και τους δίνει “κουρά γιο” να συνεχίζουν απτόητοι την υποτίμηση του Χριστού, να Τον θεωρούν ένα απλό μύθο, που αρκεί μια νομοθετική ρύθμιση για να πάψη να επηρεάζη τη ζωή των ανθρώπων!
Είναι πια ολοφάνερο ότι ο λαός μας, αυτός ο κάποτε βαθειά ευσεβής Ορθόδοξος λαός, εκβιάζεται κάθε μέρα και περισσότερο να αρνηθή την πίστη του, όχι με Κάρτες και τσιπάκια “σατανικά” –αυτό το νομίζουν οι αφελείς– αλλά με κάθε μέσο και τρόπο που θα εξαφανίση από τη δημόσια ζωή την παρουσία του Χριστού ως του Μόνου Αληθινού Θεού και Σωτήρος του κόσμου!
Ο Χριστός παρουσιάζεται συνεχώς από τους Κυβερνήτες μας μόνο ως άνθρωπος και προς ενίσχυσή τους επιστρατεύουν, με τα διορισμένα όργανά τους, πλήθος αμοραλιστών και εμπαθών ανθρώπων, τους οποίους παρελαύνουν στα Μ.Μ.Ε. να διακηρύσσουν ότι ο Χριστός ήταν(και δεν είναι πια) ένας δυναμικός και επαναστατικός άνθρωπος που οι Μαθητές του τον ...θεοποίησαν! Πρόσφατα, ανεσύρθη από την τηλεοπτική ναφθαλίνη και ένας φι λό σοφος,γιατί τώρα πια έπαψε να πιστεύη ότι ο Χριστός είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός και έτσι είναι αξιοποιήσιμος στην εργολαβία επανενταφιασμού του Χριστού! Όσο διάστημα μαθήτευε στον χαρισματούχο και σημειοφόρο π. Πορφύριο, και είχε πιστέψει στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας και την διακήρυττε, τον είχαν θέσει στην αφάνεια, τώρα που εγκατέλειψε την πίστη, τον ξαναθυμήθηκαν! Αυτή είναι η τακτική και η ποιότητα των εργολάβων της ανομίας. Νά πασχίζουν να μετετρέψουν σε χώμα τον Ουρανό, για να Τον καταντήσουν ίδιον και απαράλλακτον με τη χωματένια και δυσείμονα ψυχή τους!
Ο Χριστός τότε, «την θύραν του Μνήματος σφραγισθήναι μη κωλύσας, την πίστιν αναστάς παρέσχε πάσι». Έτσι και τώ ρα, δεν εμποδίζει το να ξανασφραγίζουμε τον Τάφον Του και να Τον περιπαίζουμε σαρκαστικά, γιατί ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕΘεός και όχι μόνο ήταν! Δεν αμφιβάλλει για την Θεότητά Του, ούτε κινδυνεύει από κανέναν και πολύ λιγώτερο από εμάς τους αθλίους.
Ωστόσο, όλοι εμείς και περισσότερο εμείς οι κληρικοί, έχουμε κάνει το χρέος μας; Έχουμε δείξει τη φιλία και την Λατρεία μας προς Εκείνον που εβάστασε και βαστάζει «πάσας τας ανομίας» μας; Έχουμε προτάξει τα στήθη μας να Τον υπερασπισθούμε – όχι γιατί το έχει ανάγκη αλλά γιατί εμείς το νοιώθουμε ανάγκη μας– να υπερασπισθούμε Εκείνον, που είναι «ουπερασπιστής της ζωής μας»;
Εαν σε μια τόσο βρώμικη εποχή, σαν τη δική μας, που την αηδιάζουμε ακόμη και εμείς οι βρώμικοι, δεν μπορούμε να ξεσηκωθούμε Πανεθνικά και να υπερασπισθούμε –αντί οποιασδήποτε θυσίας– την Του Νοητού Ηλίου Καθαρότητα, δηλαδή Τον Θεάνθρωπον Χριστόν μας, τότε δεν υπάρχει πλέον για μας καμμιά ελπίδα Αναστάσεως. Ούτε στην παρούσα ζωή, ούτε στη Μέλλουσα!
π. Β. Ε. Β.
Υ.Γ.
Για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο έχουμε εκτροχιασθεί από την πνευματική Παράδοση της Πατρίδος μας, παραθέτω ευθύς ένα κείμενο του Γρηγορίου Ξενοπούλου (είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περι οδικό του «Διάπλασις των Παίδων» το 1911) από ταΝεοελληνικά Αναγνώσματα της Γ΄ Γυμνασίου του έτους 1966, που θεωρείτο ως το έτος, κατά το οποίο η πολιτική φαυλοκρατία στην Ελλάδα ήταν στο αποκορύφωμά της και, βεβαίως, δεν χαρακτηριζόταν η εποχή εκείνη για την μεγάλη πνευματικότητά της.
Ωστόσο, η επελθούσα, έναντι του Χριστού, πολιτική βαρβαρότητα σε διάστημα μόλις 45ετών, μεταξύ του 1966, που κυβερνούσε ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και του τώρα, που κυβερνάει ο εγ γονός Γιώργος Παπανδρέου, είναι αβυσσαλέα!
Παραθέτω το κείμενο φωτογραφικά από το σχολικό βιβλίο του 1966.
π. Β.«Ενοριακή Ευλογία»
Απρίλιος 2011 - Αριθμός Τεύχος 106
