Στην Ορθοδοξία η χαρά της Αναστάσεως εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι και η πρόκληση θορύβου. Σε πολλά τροπάρια θα δούμε να υπάρχει δηλώνεται η χαρά μας με αυτόν τον τρόπο (π. χ. "δεύτε τας χείρας κροτήσωμεν τον εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες) στους ναούς κατά την "πρώτη Ανάσταση", το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου χτυπούν τις καρέκλες και τα στασίδια.
Θα λέγαμε ότι η χρήση κροτίδων προσπαθεί να σχηματοποιήσει, να περιγράψει, να παρουσιάσει σε μας το απερίγραπτο μυστήριο / θαύμα της Αναστάσεως.
Ο εορτασμός της Ζωοδόχου Πηγής στη Νίσυρο έχει έναν μοναδικό χαρακτήρα. Μετά τη Θ. Λειτουργία, τα τελευταία χρόνια με την παρουσία και του Σεβ. Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, η Ιερά εικόνα της Παναγίας της Σπηλιανής εξέρχεται προς ευλογία στα σπίτια των κατοίκων του νησιού.
Τη συνοδεύει ο Σεβασμιώτατος ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Σπηλιανής και άλλοι ιερείς. Ταυτόχρονα λιτανεύονται και οι άλλες εικόνες του νησιού.
Η έξοδός τους λαμβάνει πανηγυρικό χαρακτήρα με το εξής ιδιότυπο έθιμο: ο νοικοκύρης του σπιτιού έχει ετοιμάσει από πριν σε ένα ταψί ένα "δυναμιτάκι", μικρής ισχύος, το οποίο ανάβει ο ιερέας της συνοδείας αφού κάνει τη δέηση. Την πράξη αυτή δέχεται ο λαός του Θεού με ξεχωριστή χαρά.
Το παλαιότατο αυτό έθιμο που δεν σταμάτησε ούτε κατά τα χρόνια της ιταλικής κατοχής του νησιού γίνεται με μεγάλη προσοχή.
Είναι δε ιδιαίτερα συγκινητικό, ότι οι ξενιτεμένοι κάτοικοι της Νισύρου, ζητούν από κάποιον γνωστό ή γείτονα, στον οποίο έχουν δώσει τα κλειδιά, να ανοίξει το σπίτι τους για να περάσει η ακολουθία, ως ευλογία, και κάνουν μία τηλεφωνική κλήση ώστε να ακούσουν συγκινημένοι τη δέηση και τον κρότο από το "δυναμιτάκι" στο σπίτι τους.
Θα λέγαμε ότι η χρήση κροτίδων προσπαθεί να σχηματοποιήσει, να περιγράψει, να παρουσιάσει σε μας το απερίγραπτο μυστήριο / θαύμα της Αναστάσεως.
Ο εορτασμός της Ζωοδόχου Πηγής στη Νίσυρο έχει έναν μοναδικό χαρακτήρα. Μετά τη Θ. Λειτουργία, τα τελευταία χρόνια με την παρουσία και του Σεβ. Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, η Ιερά εικόνα της Παναγίας της Σπηλιανής εξέρχεται προς ευλογία στα σπίτια των κατοίκων του νησιού.
Τη συνοδεύει ο Σεβασμιώτατος ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Σπηλιανής και άλλοι ιερείς. Ταυτόχρονα λιτανεύονται και οι άλλες εικόνες του νησιού.
Η έξοδός τους λαμβάνει πανηγυρικό χαρακτήρα με το εξής ιδιότυπο έθιμο: ο νοικοκύρης του σπιτιού έχει ετοιμάσει από πριν σε ένα ταψί ένα "δυναμιτάκι", μικρής ισχύος, το οποίο ανάβει ο ιερέας της συνοδείας αφού κάνει τη δέηση. Την πράξη αυτή δέχεται ο λαός του Θεού με ξεχωριστή χαρά.
Το παλαιότατο αυτό έθιμο που δεν σταμάτησε ούτε κατά τα χρόνια της ιταλικής κατοχής του νησιού γίνεται με μεγάλη προσοχή.
Είναι δε ιδιαίτερα συγκινητικό, ότι οι ξενιτεμένοι κάτοικοι της Νισύρου, ζητούν από κάποιον γνωστό ή γείτονα, στον οποίο έχουν δώσει τα κλειδιά, να ανοίξει το σπίτι τους για να περάσει η ακολουθία, ως ευλογία, και κάνουν μία τηλεφωνική κλήση ώστε να ακούσουν συγκινημένοι τη δέηση και τον κρότο από το "δυναμιτάκι" στο σπίτι τους.
