Βαθύτατη θλίψη καί ἔντονο σκεπτικισμό προκαλεῖ καί εἰς ἐμέ, ὡς ἐπίσκοπο ἀλλά καί ὡς Ἕλληνα πολίτη, ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς ὑπηρεσίας σας νά ἐξαιρέσει ἀπό τό μηχανογραφικό δελτίο ὑποψηφίων γιά τήν Τριτοβάθμια Ἐκπαίδευση τό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἡ διαφαινόμενη, μάλιστα, προοπτική κατάργησης τοῦ ἐν λόγω τμήματος ἐπιτείνει περαιτέρω τήν ἔκπληξη καί τήν εὔλογη ἀνησυχία μου γιά τό μέλλον τῆς παιδείας καί ἐν τέλει τῆς ἠθικῆς διαπαιδαγώγησης τοῦ ἔθνους μας, προϋπόθεσης θεμελιακῆς γιά τήν ἱστορική του ἐπιβίωση, ἰδιαίτερα στή σύγχρονη ἐποχή.
Στή σημερινή συγκυρία, ὁ ἄνθρωπος, ἐγκλωβισμένος στό ἐφιαλτικό δίκτυ τοῦ φόβου, παράγωγου τοῦ κατακλυσμιαίου ρεύματος τοῦ ὑλισμοῦ, καί χωρίς ἰσχυρές πνευματικές ρίζες ἀντικρίζει τό “αὔριο” ἀβέβαιο καί προκλητικό. Πολλοί νέοι μας, σ΄αὐτόν τόν ὑλόφρονα κόσμο, γαλουχημένοι, ἤδη, μέ τά νάματα μιᾶς νέας ἐπελαύνουσας τεχνοκρατικῆς παιδείας, ἀπονευρωμένης πνευματικά ἀπό τίς ἀνθρωπιστικές αξίες τῆς ἑλληνορθοδόξης παράδοσής μας, καί ὄντας γιά αὐτό «μεταφυσικά ἄστεγοι καί κοσμοθεωριακά κενοί» κατά τόν ἀκαδημαϊκό Ἰ. Θεοδωρακόπουλο, βυθίζονται διαρκῶς στό τέλμα τῆς ἐξαγρίωσης, τῆς ἀπόγνωσης καί τοῦ παραλογισμοῦ. Ἐν τέλει, χωρίς πρόθεση κινδυνολογίας, θά ἔλεγα ὅτι σήμερα διακυβεύεται τό ποιοτικό καί ὑπαρξιακό ἐν γένει μέλλον τῆς πατρίδας μας.
Μέσα σ΄αὐτό τό δυσοίωνο ἀποκαρδιωτικό κλῖμα, λοιπόν, ἀνέμενα ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία, παράλληλα μέ τήν ἀναγκαία, ἀγωνιώδη καί ἐπίμοχθη προσπάθεια πού καταβάλλει γιά τήν οἰκονομική διάσωση τῆς πατρίδας μας, τουλάχιστον νά μή συρρικνώνει καί ἀποδυναμώνει ἱστορικούς παιδαγωγικούς θεσμούς, ὅπως εἶναι ἡ Θεολογική Σχολή τοῦ ἀρχαιότερου Α.Ε.Ι. τῆς χώρας μας. Μία Σχολή πού ἔχει πολλαπλῶς καταξιωθεῖ, μέ τούς ἄριστα καταρτισμένους καί ὀτρηρούς καθηγητές καί ἀποφοίτους της, καταδεικνύοντας ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος ὅτι μπορεῖ, μέ τήν καλλιέργεια τῆς σωστῆς ὀρθόδοξης σκέψης, νά ἀνοίξει δρόμους ἐλπίδας καί προοπτικῆς γιά τό λαό μας καί ὄχι μόνο γι΄αὐτόν.
Τό Τμῆμα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας, πιό συγκεκριμένα, μέσω τῆς θεολογικῆς, φιλολογικῆς, φιλοσοφικῆς, κοινωνιολογικῆς καί γενικά ἀνθρωπιστικῆς μόρφωσης πού παρέχει, προσφέρει στή χειμαζόμενη κοινωνία μας ἐπιστήμονες -Θεολόγους, κληρικούς καί λαϊκούς, ἱκανούς γιά διαλεκτική τοποθέτηση ἀπέναντι στά θέματα πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο τῆς σύγχρονης πολυδιάστατης κοινωνικῆς προβληματικῆς. Μέ ὅπλο τό γνήσιο ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό λόγο, σ΄αὐτή τήν κρίσιμη καί τόσο ὁριακή καμπή τοῦ κόσμου, ἡ ”κοινωνική θεολογία” ὑπηρετεῖ ἀνεκτίμητα καί εὐεργετεῖ τό σύγχρονο ἄνθρωπο, ”λειτουργώντας” ὡς μοναδική δύναμη ἐλευθερίας καί ἐγκράτειας, κρουνός ἐλπίδας, πηγή ἀγάπης στό συνάνθρωπο καί στρόφιγγα συμπεριφορᾶς μέ ἦθος, ἀξιοπρέπεια καί σεβασμό στούς θεσμούς.
Ἑπομένως, ἡ κατάργηση τοῦ ἐν λόγω πανεπιστημιακοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος θά ἀποτελέσει κατάδηλη συνεισφορά ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας στήν ὁλοκληρωτική ἅλωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος καί τελικά τῆς κοινωνίας μας ἀπό ἕναν ἀνθρωπισμό δίχως τό Θεό καί ἄρα χωρίς ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀφοῦ μόνο στά χέρια τοῦ Θεανθρώπου ὑπάρχει καί διασώζεται ὁ ἄνθρωπος.
Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι δέ θά συνδεθεῖ ἡ ὑπεύθυνη καί καρποφόρα θητεία σας στόν εὐαίσθητο ὑπουργικό αὐτό θῶκο μέ μία τέτοια ἐπιζήμια γιά τήν πατρίδα μας καί τό λαό μας ἀπόφαση, διατελῶ,
Μετά τιμῆς καί εὐχῶν
Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
