Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος θα τελέσει το εθνικό μνημόσυνο και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του αγωνιστή Παπακώστα Λεωνίδα, 1ου Ομαδάρχη της ΕΟΚΑ 1955-59, την Κυριακή 5 Ιουνίου και ώρα 9.30 π.μ., στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στη Χλώρακα.
Η επιτροπή ανέγερσης της προτομής του αγωνιστή Παπακώστα Λεωνίδα σας προσκαλεί
να τιμήσετε με την παρουσία σας το εθνικό μνημόσυνο και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Το 1961, με δικές του προσωπικές ενέργειες προς τη Ζήνα Κάνθερ, ο Κώστας Λεωνίδα κατάφερε όπως αυτή καταστεί μεγάλη ευεργέτιδα της Χλώρακας, με έργα όπως την κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, την ανέγερση του παρεκκλησιού του «Αγίου Γεωργίου» και τη μεταφορά του πλοιαρίου.
Τον πρώτο ομαδάρχη της ΕΟΚΑ Κώστα Λεωνίδα και αργότερα Παπακώστα τιμά η Χλώρακα, σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του. Τον σεμνό αγωνιστή Παπακώστα που με τη δράση του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 59, λάμπρυνε ακόμα περισσότερο της σελίδες της νεότερης ιστορίας του τόπου μας τιμούν οι συγχωριανοί του που αποφάσισαν να στηθεί η προτομή του στο Εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην ακτή της Χλώρακας. Εκεί που έδρασε και μεγαλούργησε η ΕΟΚΑ.
να τιμήσετε με την παρουσία σας το εθνικό μνημόσυνο και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Το 1961, με δικές του προσωπικές ενέργειες προς τη Ζήνα Κάνθερ, ο Κώστας Λεωνίδα κατάφερε όπως αυτή καταστεί μεγάλη ευεργέτιδα της Χλώρακας, με έργα όπως την κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, την ανέγερση του παρεκκλησιού του «Αγίου Γεωργίου» και τη μεταφορά του πλοιαρίου.
Τον πρώτο ομαδάρχη της ΕΟΚΑ Κώστα Λεωνίδα και αργότερα Παπακώστα τιμά η Χλώρακα, σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του. Τον σεμνό αγωνιστή Παπακώστα που με τη δράση του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 59, λάμπρυνε ακόμα περισσότερο της σελίδες της νεότερης ιστορίας του τόπου μας τιμούν οι συγχωριανοί του που αποφάσισαν να στηθεί η προτομή του στο Εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην ακτή της Χλώρακας. Εκεί που έδρασε και μεγαλούργησε η ΕΟΚΑ.
Εκεί που πρωτοπάτησε ο Αρχηγός Διγενής για να ηγηθεί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Εκεί που αγωνιστής παρέλαβε τον Αρχηγό και που αργότερα στην ίδια περιοχή συνελήφθη ενώ παραλάμβανε από το καϊκι «Αγιος Γεώργιος» οπλισμό προερχόμενο από την Ελλάδα για τις ανάγκες του αγώνα, με αποτελέσμα να καταδικαστεί από τους αποικιοκράτες σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του Ελένη να θρέψει τα πέντε ανήλικα παιδιά τους ηλικίας από 14- 2,5 χρόνων.
Στη δίκη που προηγήθηκε ερωτηθείς από τον δικαστή σερ Έρικ Χάλλινα αν έχει να πει τίποτε πριν του επιβληθεί η ποινή απάντησε. «Είμαι Έλλην Κύπριος και έκαμα το καθήκον μου για την ελευθερία της Κύπρου. Εάν είμαι ένοχος για την πράξιν που έκαμα είμαι στην διάθεσιν του δικαστηρίου».
Προς αναγνώριση της προσφοράς του για την πατρίδα, την ερχόμενη Κυριακή, 5 Ιουνίου 2011, μετά το εθνικό μνημόσυνο του αγωνιστή Παπακώστα Λεωνίδα, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ θα τελέσει τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Κώστας Λεωνίδα, αργότερα Παπακώστας. 1954 παραμονές του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η πρώτη ομάδα δημιουργήθηκε στη Χλώρακα το 1954 και αποτέλεσε τον πυρήνα της οργάνωσης (εισαγωγή, μεταφορά, απόκρυψη οπλισμού, και παραλαβή στελεχών της οργάνωσης). Ο Κώστας Λεωνίδα, αργότερα Παπακώστας, πρώτος ομαδάρχης της ΕΟΚΑ, ήταν εκ των ιδρυτών της Παναγρoτικής Ένωσης Κύπρου (ΠΕΚ) και ανώτατος σύμβουλος στο Παγκύπριο συμβούλιο της οργάνωσης. Ήταν μέλος της εφορευτικής επιτροπής στην κοινότητα της Χλώρακας η οποία διεξήγαγε το Ενωτικό Δημοψήφισμα το 1950.
Μυήθηκε και εντάχτηκε στην οργάνωση, από τον Ανδρέα Αζίνα αρχές του 1954. Στις 5 Μαρτίου 1954 μαζί με άλλους παραλαμβάνει τον οπλισμό και τα πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο "Σειρήν" στην περιοχή "Βρέξη".
Στις 10 Νοεμβρίου 1954 μαζί με άλλους δυο αγωνιστές, παραλαμβάνει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή στην παραθαλάσσια τοποθεσία "Αλική". Στις 25 του Γενάρη 1955 συλλαμβάνεται με άλλους 12 στην περιοχή "Ροδαφίνια" της Χλώρακας ενώ παραλάμβαναν οπλισμό και πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο " Άγιος Γεώργιος", και καταδικάζεται στις 6 Μαΐου 1955 σε τετραετή φυλάκιση. Αποφυλακίζεται στις 19 Μαρτίου 1958, και αμέσως χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο διάκονος, και σε λίγες μέρες χειροτονείται πρεσβύτερος.
Στη δίκη που προηγήθηκε ερωτηθείς από τον δικαστή σερ Έρικ Χάλλινα αν έχει να πει τίποτε πριν του επιβληθεί η ποινή απάντησε. «Είμαι Έλλην Κύπριος και έκαμα το καθήκον μου για την ελευθερία της Κύπρου. Εάν είμαι ένοχος για την πράξιν που έκαμα είμαι στην διάθεσιν του δικαστηρίου».
Προς αναγνώριση της προσφοράς του για την πατρίδα, την ερχόμενη Κυριακή, 5 Ιουνίου 2011, μετά το εθνικό μνημόσυνο του αγωνιστή Παπακώστα Λεωνίδα, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ θα τελέσει τα αποκαλυπτήρια της προτομής του.
Κώστας Λεωνίδα, αργότερα Παπακώστας. 1954 παραμονές του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η πρώτη ομάδα δημιουργήθηκε στη Χλώρακα το 1954 και αποτέλεσε τον πυρήνα της οργάνωσης (εισαγωγή, μεταφορά, απόκρυψη οπλισμού, και παραλαβή στελεχών της οργάνωσης). Ο Κώστας Λεωνίδα, αργότερα Παπακώστας, πρώτος ομαδάρχης της ΕΟΚΑ, ήταν εκ των ιδρυτών της Παναγρoτικής Ένωσης Κύπρου (ΠΕΚ) και ανώτατος σύμβουλος στο Παγκύπριο συμβούλιο της οργάνωσης. Ήταν μέλος της εφορευτικής επιτροπής στην κοινότητα της Χλώρακας η οποία διεξήγαγε το Ενωτικό Δημοψήφισμα το 1950.
Μυήθηκε και εντάχτηκε στην οργάνωση, από τον Ανδρέα Αζίνα αρχές του 1954. Στις 5 Μαρτίου 1954 μαζί με άλλους παραλαμβάνει τον οπλισμό και τα πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο "Σειρήν" στην περιοχή "Βρέξη".
Στις 10 Νοεμβρίου 1954 μαζί με άλλους δυο αγωνιστές, παραλαμβάνει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή στην παραθαλάσσια τοποθεσία "Αλική". Στις 25 του Γενάρη 1955 συλλαμβάνεται με άλλους 12 στην περιοχή "Ροδαφίνια" της Χλώρακας ενώ παραλάμβαναν οπλισμό και πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο " Άγιος Γεώργιος", και καταδικάζεται στις 6 Μαΐου 1955 σε τετραετή φυλάκιση. Αποφυλακίζεται στις 19 Μαρτίου 1958, και αμέσως χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο διάκονος, και σε λίγες μέρες χειροτονείται πρεσβύτερος.
Κοινωνική δραστηριότητα
Σαν ιερέας ανέπτυξε πλούσια Κοινωνική και θρησκευτική δραστηριότητα. Πρωτοστάτησε στην ανοικοδόμηση της εκκλησίας της "Χρυσοαιματούσης" που είχε χαλάσει στον σεισμό του 1953 με εθελοντική εργασία, και με εράνους σ όλη την Κύπρο. Ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές στο να μεταφερθεί νερό και ρεύμα στην κοινότητα, καθώς και στην διάνοιξη και ανακατασκευή σχεδόν όλων των δρόμων του χωρίου. Το 1961 με δικές του προσωπικές ενέργειες προς τη Ζήνα Κάνθερ, κατάφερε όπως αυτή καταστεί μεγάλη ευεργέτιδα της Χλώρακας με έργα όπως την κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, την ανέγερση του παρεκκλησιού του "Αγίου Γεωργίου" την μεταφορά του πλοιαρίου, την ανέγερση εστιατορίου, όπως και τη μεταβίβαση 33 στρεμμάτων γης, στην εκκλησία της Χλώρακας που η Ζήνα Κάνθερ είχε αγοράσει.
Η τουρκική ανταρσία
Το 1963 με το ξέσπασμα της Τουρκικής ανταρσίας βρίσκει τον Π/Κώστα στη πρώτη γραμμή να οργανώνει, να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τους νέους του χωριού πως να αποκρούσουν την Τουρκική ανταρσία. Όταν οι Τούρκοι απέκλεισαν τις κοινότητες της Χλώρακας, Κισσόνεργας και Πέγειας με φυλάκια και μπλόκα στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, ο Π/Κώστας οργάνωσε ομάδες εθελοντών οι οποίοι δούλεψαν νυχθημερόν μέχρι που ανοίχτηκε καινούργιος δρόμος μέσω του χωριού Έμπα.
Τον Γενάρη του 1964 μεταβαίνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τους Κώστα Κ. Πενταρά, Ανδρέα Κουρούσιη και άλλους αγωνιστές από την υπόλοιπη Κύπρο, και συναντούν τον Στρατηγό Γρίβα, και απαιτούν την κάθοδο του στην κινδυνεύουσα Κύπρο για να οργανώσει την άμυνα. Το 1968 με δίκες του ενέργειες και παραστάσεις προς την κυβέρνηση ανεγείρεται το υπόστεγο που στέγασε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος". Κατά την διάρκεια της Ιεροσύνης του, υπήρξε Θρονικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου.
Πέθανε από σύντομη ασθένεια στις 23/7/1971 σε ηλικία 56 ετών.
Το γράμμα του Διγενή
Όταν ο Διγενής πληροφορήθηκε τον θάνατό του σεμνού αγωνιστή έγραψε ένα γράμμα στην οικογένεια του τον Αύγουστο του 1971. Ανάμεσα σε άλλα ανάφερε «Με ψυχικήν συντριβήν επληροφορήθην από την επιστολήν σας τον θάνατον του φλογερού πατριώτη Λεωνίδα Παπακώστα. Τον ενθυμούμε την νύκτα της απόβασής μου εις την Χλώρακαν, καθώς και κατά την ολιγοήμερον εκεί παραμονήν μου, με ποίον ενθουσιασμόν εδέχθη το εθνικό σάλπισμά μου, διά τον αναληφθησόμενον αγώνα της ΕΟΚΑ».
Ζωντανή η μνήμη του ανάμεσα στους συναγωνιστές του
Η μνήμη του φλογερού πατριώτη Παπακώστα Λεωνίδα παραμένει ζωντανή ανάμεσα στους συναγωνιστές του. Σε ένα επιμνημόσυνο λόγο, τον Ιούλιο του 1994, ο συναγωνιστής του Νικόλας Μαυρονικόλας ανάφερε ανάμεσα σε άλλα. «Θυμάμαι ένα περιστατικό μεταξύ μου και του μακαριστού Κώστα που θα μου μείνει για πάντα στη μνήμη. Ένα περιστατικό που μου έδωσε την ευκαιρία να εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ τον άδολο πατριωτισμό και την αγνή αγωνιστική διάθεσή του. Είχαν περάσει αρκετές νύχτες αναμένοντας την άφιξη του ιστιοφόρου «Αγιος Γεώργιος» και επειδή είμασταν υποχρεωμένοι να παραμένουμε ξάγρυπνοι όλη τη νύχτα αναμένοντας, και την επομένη θα εργαζόμαστε ο Κώστας εφαίνετο πολύ κουρασμένος και τρομερά καταπονειμένος, στην συνομιλία που είχαμε μεταξύ μας του είπα:
-«Ξέρεις η συμμετοχή μας σε τέτοιες δραστηριότητες είναι πολύ επικίνδυνη και φοβούμαι ότι τελικά θα καταλήξουμε στην φυλακή ή θα σκοτωθούμε. Γι αυτό σε παρακαλώ μείνε και καμιά νύχτα σπίτι να κοιμηθείς και να αποφύγεις έστω και μια πιθανότητα να συλληφθείς ή να σκοτωθείς. Εμένα μην με βλέπεις είμαι ελεύθερος, δεν έχω οικογενειακές υποχρεώσεις, δεν έχω ούτε μπροστά μου ούτε πίσω μου, ενώ εσύ είσαι οικογενειάρχης και προστάτης πέντε ανήλικων παιδιών και αν συμβεί κάτι ο μη γένοιτο θα μείνουν στο δρόμο».
Η απάντηση του Κώστα μου ήρθε σαν κεραυνός και τόσο θυμωμένο δεν τον είχα ξαναδεί.
-"Άκουσε Νικόλα, είμαστε πραγματικοί φίλοι κατανοώ τα όσα μου λέγεις αλλά δεν θέλω να μου προτείνεις ξανά κάτι τέτοιο. Με προσβάλλεις, θα κάνω ακέραιο το καθήκον μου εκεί που με έταξε η Πατρίδα κι αν είναι να σκοτωθώ χαλάλι της Πατρίδας η θυσία μου. Όσο για τα παιδιά μου ο Θεός είναι μεγάλος δεν θα αφήσει να χαθούν».
Ο αγωνιστής Νικόλας Μαυρονικόλας αφηγείται ακόμα ένα άλλο περιστατικό μέσα στις φυλακές:
«Πριν ακόμα αποφυλακιστεί του είχε διαμηνυθεί ότι η κοινότητα της Χλώρακας ανέμενε την αποφυλάκιση του και ζητούσε από αυτόν να χειροτονηθεί ιερέας προσφέροντας έτσι τις υπηρεσίες του στην εκκλησία του χωριού του . Σχετικά θυμούμαι και εδώ μια στιχομυθία που είχαμε μαζί λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση μας και την αναφέρω για να διαφανεί η αγνότητα των πεποιθήσεων του και ο αδαμάντινος θρησκευτικός του χαρακτήρας. Του είπα:
-«Κώστα, σήμερα είχα επίσκεψη από τους δικούς μου και μου είπαν να σου πω ότι όλοι οι χωριανοί σε περιμένουν για να χειροτονηθείς ιερέας του χωριού. Μου είπαν να σου πω και να σε προδιαθέσω». Μου λέει τότε:
- «Νικόλα, το ξέρω μου το είπαν και μένα, μα δεν μπορεί να γίνει αυτό». Τον ρώτησα γιατί, και μου απάντησε με αυτά τα λόγια:
-«Εσύ μπορεί να μην ξέρεις, όμως εγώ έχω διαβάσει βιβλία σχετικά με τις ευθύνες και τα καθήκοντα του ιερέα και βρίσκω ότι είναι μεγάλο βάρος η ιεροσύνη που δεν το σηκώνω. Τα ράσα πέφτουν πολύ βαριά στους ώμους μου».
Κι όμως συναισθανόμενος πόσο αναγκαίες ήταν οι υπηρεσίες του συμβιβάστηκε με την ομόφωνη επιθυμία των χωριανών του συνεπής στις πεποιθήσεις του κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να μεταβληθεί σε ένα θαυμάσιο πνευματικό για να κερδίσει με την αξιοθαύμαστη συμπεριφορά του την αμέριστη αγάπη, τον σεβασμό και την απεριόριστη εκτίμηση όλων όσων τον γνώρισαν.
Ο Κώστας Λεωνίδα έγραφε μέσα από το κελί των φυλακών στη γυναίκα, τα παιδιά και στους φίλους του.
Το πρώτο γράμμα το έστειλε στις 9.5.1955 στον πρωτότοκο γιό του Ανδρέα (Σήμερα Παπανδρέα Παπακώστα) που τότε δεν είχε ακόμα κλείσει τα 14. Του έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Φαντάζομαι και αισθάνομαι τον πόνο σας μετά από την φυλάκισιν μου. Είναι λυπηρόν βεβαίως αυτό και για σας και δι εμέ αλλά τι να γίνει; Ο Θεός έτσι θέλησε. Να μην λυπείσθε καθόλου και όλα θα περάσουν. Την πίστη σας και τις ελπίδες να έχετε πάντοτε στον Θεό, Αυτόν να σκέφτεστε και εις Αυτόν να στρέψετε τα βλέμματά σας. Αυτός είναι σήμερον ο προστάτης σας και πάντοτε Αυτός. Ο Χριστός μας είπε: Ο φιλών πατέρα ή μητέρα, αδελφούς, συγγενείς υπέρ εμέ ουκ εστί μου άξιος».
Σ’ ένα γράμμα προς τον κουμπάρο του Χαράλαμπο Πενταρά έγγραφε στις 14.9. 1956: «….. Όσο για μένα κουμπάρε, το ηθικό και η υπομονή μου είναι πάντοτε υψηλά και εις ουδένα θα υποκύψω, οτιδήποτε και αν συμβεί . Δύο πράγματα αγάπησα και αγαπώ. Την Πίστη και την Πατρίδα. Γι αυτά τα δυο πολεμώ, μ αυτά να ζήσω επιθυμώ και αν δεν τα αποκτήσω τι μ΄ωφελεί να ζήσω; Δεν είναι έτσι που το λέει ο ποιητής;».
Σε ένα γράμμα προς την γυναίκα του Ελένη στις 25.9.1956 ( μετά τον απαγχονισμό των ηρώων Μιχαήλ Κουτσόφτα, Στέλιο Μαυρομμάτη και Ανδρέα Παναγίδη) έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Αγαπητή μου Ελένη, Φταίεις δεν φταίεις θα σε τιμωρήσουν, θα σε φυλακίσουν, θα σε εκτελέσουν. Μα μήπως ο Χριστός έφταισε και τον σταύρωσαν; Όλα τα αφήνομεν εις αυτόν όμως που είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και δίκαιος κριτής. Πάντοτε πρέπει να υποφέρωμεν και να ελπίζωμεν εις αυτόν».
Σ' ένα άλλο γράμμα του προς τα δύο μεγαλύτερα από τα πέντε ανήλικα αγόρια του έγραφε στις 14.11.1956: «Παιδιά μου καλά, τώρα που μεγαλώσετε και μπήκατε με την βοήθεια του Θεού εις ανώτερον σχολείον πρέπει να δείξετε το παράδειγμα και στα άλλα σας αδέλφια. Εάν εσείς κάμνετε το κακό θα κάμουν και αυτοί το κακό. Εάν κάμετε το καλόν πάλι θα σας μιμηθούν. Για σας τώρα άνοιξε νέο στάδιο. Εάν αγωνισθείτε καλώς τότε θα στεφθείτε με το βραβείο της νίκης. Εάν δεν αγωνισθείτε τον τίμιον και καλόν αγώνα τότε το βραβείο σας θα είναι η θλίψις και η καταστροφή. Θυμάστε, μελετίστε τι είπεν ο Απόστολος Παύλος: «Τον αγώνα τον καλό ηγώνισμαι την Πίστη τετήρησα. Τώρα εναπόκειται μου ο της δικαιοσύνης στέφανος, αυτό θέλω και για σας».
Σαν ιερέας ανέπτυξε πλούσια Κοινωνική και θρησκευτική δραστηριότητα. Πρωτοστάτησε στην ανοικοδόμηση της εκκλησίας της "Χρυσοαιματούσης" που είχε χαλάσει στον σεισμό του 1953 με εθελοντική εργασία, και με εράνους σ όλη την Κύπρο. Ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές στο να μεταφερθεί νερό και ρεύμα στην κοινότητα, καθώς και στην διάνοιξη και ανακατασκευή σχεδόν όλων των δρόμων του χωρίου. Το 1961 με δικές του προσωπικές ενέργειες προς τη Ζήνα Κάνθερ, κατάφερε όπως αυτή καταστεί μεγάλη ευεργέτιδα της Χλώρακας με έργα όπως την κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, την ανέγερση του παρεκκλησιού του "Αγίου Γεωργίου" την μεταφορά του πλοιαρίου, την ανέγερση εστιατορίου, όπως και τη μεταβίβαση 33 στρεμμάτων γης, στην εκκλησία της Χλώρακας που η Ζήνα Κάνθερ είχε αγοράσει.
Η τουρκική ανταρσία
Το 1963 με το ξέσπασμα της Τουρκικής ανταρσίας βρίσκει τον Π/Κώστα στη πρώτη γραμμή να οργανώνει, να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τους νέους του χωριού πως να αποκρούσουν την Τουρκική ανταρσία. Όταν οι Τούρκοι απέκλεισαν τις κοινότητες της Χλώρακας, Κισσόνεργας και Πέγειας με φυλάκια και μπλόκα στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, ο Π/Κώστας οργάνωσε ομάδες εθελοντών οι οποίοι δούλεψαν νυχθημερόν μέχρι που ανοίχτηκε καινούργιος δρόμος μέσω του χωριού Έμπα.
Τον Γενάρη του 1964 μεταβαίνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τους Κώστα Κ. Πενταρά, Ανδρέα Κουρούσιη και άλλους αγωνιστές από την υπόλοιπη Κύπρο, και συναντούν τον Στρατηγό Γρίβα, και απαιτούν την κάθοδο του στην κινδυνεύουσα Κύπρο για να οργανώσει την άμυνα. Το 1968 με δίκες του ενέργειες και παραστάσεις προς την κυβέρνηση ανεγείρεται το υπόστεγο που στέγασε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος". Κατά την διάρκεια της Ιεροσύνης του, υπήρξε Θρονικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου.
Πέθανε από σύντομη ασθένεια στις 23/7/1971 σε ηλικία 56 ετών.
Το γράμμα του Διγενή
Όταν ο Διγενής πληροφορήθηκε τον θάνατό του σεμνού αγωνιστή έγραψε ένα γράμμα στην οικογένεια του τον Αύγουστο του 1971. Ανάμεσα σε άλλα ανάφερε «Με ψυχικήν συντριβήν επληροφορήθην από την επιστολήν σας τον θάνατον του φλογερού πατριώτη Λεωνίδα Παπακώστα. Τον ενθυμούμε την νύκτα της απόβασής μου εις την Χλώρακαν, καθώς και κατά την ολιγοήμερον εκεί παραμονήν μου, με ποίον ενθουσιασμόν εδέχθη το εθνικό σάλπισμά μου, διά τον αναληφθησόμενον αγώνα της ΕΟΚΑ».
Ζωντανή η μνήμη του ανάμεσα στους συναγωνιστές του
Η μνήμη του φλογερού πατριώτη Παπακώστα Λεωνίδα παραμένει ζωντανή ανάμεσα στους συναγωνιστές του. Σε ένα επιμνημόσυνο λόγο, τον Ιούλιο του 1994, ο συναγωνιστής του Νικόλας Μαυρονικόλας ανάφερε ανάμεσα σε άλλα. «Θυμάμαι ένα περιστατικό μεταξύ μου και του μακαριστού Κώστα που θα μου μείνει για πάντα στη μνήμη. Ένα περιστατικό που μου έδωσε την ευκαιρία να εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ τον άδολο πατριωτισμό και την αγνή αγωνιστική διάθεσή του. Είχαν περάσει αρκετές νύχτες αναμένοντας την άφιξη του ιστιοφόρου «Αγιος Γεώργιος» και επειδή είμασταν υποχρεωμένοι να παραμένουμε ξάγρυπνοι όλη τη νύχτα αναμένοντας, και την επομένη θα εργαζόμαστε ο Κώστας εφαίνετο πολύ κουρασμένος και τρομερά καταπονειμένος, στην συνομιλία που είχαμε μεταξύ μας του είπα:
-«Ξέρεις η συμμετοχή μας σε τέτοιες δραστηριότητες είναι πολύ επικίνδυνη και φοβούμαι ότι τελικά θα καταλήξουμε στην φυλακή ή θα σκοτωθούμε. Γι αυτό σε παρακαλώ μείνε και καμιά νύχτα σπίτι να κοιμηθείς και να αποφύγεις έστω και μια πιθανότητα να συλληφθείς ή να σκοτωθείς. Εμένα μην με βλέπεις είμαι ελεύθερος, δεν έχω οικογενειακές υποχρεώσεις, δεν έχω ούτε μπροστά μου ούτε πίσω μου, ενώ εσύ είσαι οικογενειάρχης και προστάτης πέντε ανήλικων παιδιών και αν συμβεί κάτι ο μη γένοιτο θα μείνουν στο δρόμο».
Η απάντηση του Κώστα μου ήρθε σαν κεραυνός και τόσο θυμωμένο δεν τον είχα ξαναδεί.
-"Άκουσε Νικόλα, είμαστε πραγματικοί φίλοι κατανοώ τα όσα μου λέγεις αλλά δεν θέλω να μου προτείνεις ξανά κάτι τέτοιο. Με προσβάλλεις, θα κάνω ακέραιο το καθήκον μου εκεί που με έταξε η Πατρίδα κι αν είναι να σκοτωθώ χαλάλι της Πατρίδας η θυσία μου. Όσο για τα παιδιά μου ο Θεός είναι μεγάλος δεν θα αφήσει να χαθούν».
Ο αγωνιστής Νικόλας Μαυρονικόλας αφηγείται ακόμα ένα άλλο περιστατικό μέσα στις φυλακές:
«Πριν ακόμα αποφυλακιστεί του είχε διαμηνυθεί ότι η κοινότητα της Χλώρακας ανέμενε την αποφυλάκιση του και ζητούσε από αυτόν να χειροτονηθεί ιερέας προσφέροντας έτσι τις υπηρεσίες του στην εκκλησία του χωριού του . Σχετικά θυμούμαι και εδώ μια στιχομυθία που είχαμε μαζί λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση μας και την αναφέρω για να διαφανεί η αγνότητα των πεποιθήσεων του και ο αδαμάντινος θρησκευτικός του χαρακτήρας. Του είπα:
-«Κώστα, σήμερα είχα επίσκεψη από τους δικούς μου και μου είπαν να σου πω ότι όλοι οι χωριανοί σε περιμένουν για να χειροτονηθείς ιερέας του χωριού. Μου είπαν να σου πω και να σε προδιαθέσω». Μου λέει τότε:
- «Νικόλα, το ξέρω μου το είπαν και μένα, μα δεν μπορεί να γίνει αυτό». Τον ρώτησα γιατί, και μου απάντησε με αυτά τα λόγια:
-«Εσύ μπορεί να μην ξέρεις, όμως εγώ έχω διαβάσει βιβλία σχετικά με τις ευθύνες και τα καθήκοντα του ιερέα και βρίσκω ότι είναι μεγάλο βάρος η ιεροσύνη που δεν το σηκώνω. Τα ράσα πέφτουν πολύ βαριά στους ώμους μου».
Κι όμως συναισθανόμενος πόσο αναγκαίες ήταν οι υπηρεσίες του συμβιβάστηκε με την ομόφωνη επιθυμία των χωριανών του συνεπής στις πεποιθήσεις του κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να μεταβληθεί σε ένα θαυμάσιο πνευματικό για να κερδίσει με την αξιοθαύμαστη συμπεριφορά του την αμέριστη αγάπη, τον σεβασμό και την απεριόριστη εκτίμηση όλων όσων τον γνώρισαν.
Ο Κώστας Λεωνίδα έγραφε μέσα από το κελί των φυλακών στη γυναίκα, τα παιδιά και στους φίλους του.
Το πρώτο γράμμα το έστειλε στις 9.5.1955 στον πρωτότοκο γιό του Ανδρέα (Σήμερα Παπανδρέα Παπακώστα) που τότε δεν είχε ακόμα κλείσει τα 14. Του έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Φαντάζομαι και αισθάνομαι τον πόνο σας μετά από την φυλάκισιν μου. Είναι λυπηρόν βεβαίως αυτό και για σας και δι εμέ αλλά τι να γίνει; Ο Θεός έτσι θέλησε. Να μην λυπείσθε καθόλου και όλα θα περάσουν. Την πίστη σας και τις ελπίδες να έχετε πάντοτε στον Θεό, Αυτόν να σκέφτεστε και εις Αυτόν να στρέψετε τα βλέμματά σας. Αυτός είναι σήμερον ο προστάτης σας και πάντοτε Αυτός. Ο Χριστός μας είπε: Ο φιλών πατέρα ή μητέρα, αδελφούς, συγγενείς υπέρ εμέ ουκ εστί μου άξιος».
Σ’ ένα γράμμα προς τον κουμπάρο του Χαράλαμπο Πενταρά έγγραφε στις 14.9. 1956: «….. Όσο για μένα κουμπάρε, το ηθικό και η υπομονή μου είναι πάντοτε υψηλά και εις ουδένα θα υποκύψω, οτιδήποτε και αν συμβεί . Δύο πράγματα αγάπησα και αγαπώ. Την Πίστη και την Πατρίδα. Γι αυτά τα δυο πολεμώ, μ αυτά να ζήσω επιθυμώ και αν δεν τα αποκτήσω τι μ΄ωφελεί να ζήσω; Δεν είναι έτσι που το λέει ο ποιητής;».
Σε ένα γράμμα προς την γυναίκα του Ελένη στις 25.9.1956 ( μετά τον απαγχονισμό των ηρώων Μιχαήλ Κουτσόφτα, Στέλιο Μαυρομμάτη και Ανδρέα Παναγίδη) έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Αγαπητή μου Ελένη, Φταίεις δεν φταίεις θα σε τιμωρήσουν, θα σε φυλακίσουν, θα σε εκτελέσουν. Μα μήπως ο Χριστός έφταισε και τον σταύρωσαν; Όλα τα αφήνομεν εις αυτόν όμως που είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και δίκαιος κριτής. Πάντοτε πρέπει να υποφέρωμεν και να ελπίζωμεν εις αυτόν».
Σ' ένα άλλο γράμμα του προς τα δύο μεγαλύτερα από τα πέντε ανήλικα αγόρια του έγραφε στις 14.11.1956: «Παιδιά μου καλά, τώρα που μεγαλώσετε και μπήκατε με την βοήθεια του Θεού εις ανώτερον σχολείον πρέπει να δείξετε το παράδειγμα και στα άλλα σας αδέλφια. Εάν εσείς κάμνετε το κακό θα κάμουν και αυτοί το κακό. Εάν κάμετε το καλόν πάλι θα σας μιμηθούν. Για σας τώρα άνοιξε νέο στάδιο. Εάν αγωνισθείτε καλώς τότε θα στεφθείτε με το βραβείο της νίκης. Εάν δεν αγωνισθείτε τον τίμιον και καλόν αγώνα τότε το βραβείο σας θα είναι η θλίψις και η καταστροφή. Θυμάστε, μελετίστε τι είπεν ο Απόστολος Παύλος: «Τον αγώνα τον καλό ηγώνισμαι την Πίστη τετήρησα. Τώρα εναπόκειται μου ο της δικαιοσύνης στέφανος, αυτό θέλω και για σας».
