Πάνω από τα μνημόνια, τις απεργίες, τις δίκαιες διαμαρτυρίες υπάρχουν οι ανθρώπινοι δεσμοί. Χθες βράδυ έφυγε από την ζωή ένας κληρικός ιδιαίτερα αγαπητός, ένας άνθρωπος πάντοτε χαμογελαστός, με πίστη, ελπίδα και αισιοδοξία ακόμα και τις στιγμές της δύσκολης ασθένειας που αντιμετώπισε. Έφυγε από τη ζωή ο παπά-Νεκτάριος Χατζηπροκοπίου, αγωνιστής ιερέας, καλός σύζυγος και στοργικός πατέρας. Ήταν μόλις 63 ετών.
Οι ενορίτες της Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια για τον μακαριστό παπα-Νεκτάριο. Έδινε αγάπη σε όλους. Βρισκόταν πάντοτε κοντά σε όποιον είχε ανάγκη. Ένας αυθόρμητος, απλός και ταπεινός κληρικός.
Μα εμένα με συνέδεε κάτι ακόμα μαζί του. Όχι μόνο η σχέση σεβασμού μαζί του και η φιλία μου με τις υπέροχες κόρες του. Αλλά και το γεγονός ότι ο παπά-Νεκτάριος τέλεσε το μυστήριο της βαπτίσεως του μικρότερου ανιψιού μου του οποίου είμαι ανάδοχος. Και ήταν κάτι που το ήθελα, αυτός ο απλός, αγαπητός σε όλους μας κληρικός να κάνει την βάφτιση.
Αυτή την ώρα πολλές στιγμές και κουβέντες που κάναμε στο παρελθόν με τον παπά-Νεκτάριο περνούν από το μυαλό μου. Γίνονται ένα με την συγκίνηση που αισθάνομαι. Ποτέ δεν είπε κακό λόγο, ποτέ δεν κατηγόρησε κανένα. Και όμως πολλές ήταν οι πίκρες που γεύτηκε, κυρίως τα τελευταία χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω την αγωνία των παιδιών του, της Μαρίας και της Στέλλας, να του σταθούν. Να στηρίξουν τον ασθενή πατέρα αλλά και την αγαπημένη τους μητέρα. Δεν θα ξεχάσω και την μεγάλη αγάπη που έδωσαν στον παπά-Νεκτάριο, βάλσαμο αληθινό, το πιο δυνατό φάρμακο για την αντιμετώπιση του πόνου.
Ας έχει η οικογένεια του και όλοι μας την ευχή του. Στη σύζυγο και τα παιδιά του εύχομαι κουράγιο.
Αιωνία σου η μνήμη και καλό παράδεισο, αγαπητέ μας παπά-Νεκτάριε…
Οι ενορίτες της Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια για τον μακαριστό παπα-Νεκτάριο. Έδινε αγάπη σε όλους. Βρισκόταν πάντοτε κοντά σε όποιον είχε ανάγκη. Ένας αυθόρμητος, απλός και ταπεινός κληρικός.
Μα εμένα με συνέδεε κάτι ακόμα μαζί του. Όχι μόνο η σχέση σεβασμού μαζί του και η φιλία μου με τις υπέροχες κόρες του. Αλλά και το γεγονός ότι ο παπά-Νεκτάριος τέλεσε το μυστήριο της βαπτίσεως του μικρότερου ανιψιού μου του οποίου είμαι ανάδοχος. Και ήταν κάτι που το ήθελα, αυτός ο απλός, αγαπητός σε όλους μας κληρικός να κάνει την βάφτιση.
Αυτή την ώρα πολλές στιγμές και κουβέντες που κάναμε στο παρελθόν με τον παπά-Νεκτάριο περνούν από το μυαλό μου. Γίνονται ένα με την συγκίνηση που αισθάνομαι. Ποτέ δεν είπε κακό λόγο, ποτέ δεν κατηγόρησε κανένα. Και όμως πολλές ήταν οι πίκρες που γεύτηκε, κυρίως τα τελευταία χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω την αγωνία των παιδιών του, της Μαρίας και της Στέλλας, να του σταθούν. Να στηρίξουν τον ασθενή πατέρα αλλά και την αγαπημένη τους μητέρα. Δεν θα ξεχάσω και την μεγάλη αγάπη που έδωσαν στον παπά-Νεκτάριο, βάλσαμο αληθινό, το πιο δυνατό φάρμακο για την αντιμετώπιση του πόνου.
Ας έχει η οικογένεια του και όλοι μας την ευχή του. Στη σύζυγο και τα παιδιά του εύχομαι κουράγιο.
Αιωνία σου η μνήμη και καλό παράδεισο, αγαπητέ μας παπά-Νεκτάριε…
