Το πρωί ο σεβασμιώτατος Μητροπολιτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και στο κήρυγμά του είπε:
««Η Εκκλησία σήμερον στολισαμένη τοις άθλοις σου ευφραίνεται, ακι την σην παγγέραστον μνήμην κατ’ αξίαν ευφήμως κραυγάζει γεραίρουσα».
Μέτοχοι της ευφροσύνης της σημερινής πανηγύρεως μας καλεί, αδελφοί μου, να γίνουμε ο ιερός υμνογράφος, μιας ευφροσύνης όμως που δεν είναι πρόσκαιρη και εφήμερη, που δεν είναι παροδική και επιπόλαιη, αλλά είναι βαθιά και ουσιαστική, είναι ανώτερη και τελειότερη από κάθε άλλη χαρά. Γιατί είναι η χαρά και ευφροσύνη που αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου που εορτάζει και τιμά έναν μάρτυρα· η χαρά και η ευφροσύνη που αισθάνεται η ψυχή ενός ανθρώπου που τιμά έναν άγιο, έναν εκλεκτό δούλο του Θεού.
Ποιός είναι όμως ο λόγος που ο άνθρωπος τιμώντας τους αγίους του Θεού αισθάνεται αυτήν την διαφορετική, την ουράνια ευφροσύνη και αγαλλίαση;
Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλούς λόγους, αδελφοί μου· θα περιοριστώ όμως σε δύο μόνο από αυτούς. Ο πρώτος είναι η συγγένεια της ψυχής του ανθρώπου με τους αγίους. Και η συγγένεια αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η ψυχή μας είναι πνοή Θεού, είναι δημιουργημένη κατ’ εικόνα του θεού και διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να φθάσει στην ομοίωση με τον Θεό, εκεί δηλαδή όπου έφθασαν με τον αγώνα, με την προσευχή, με την άσκηση ή με το μαρτύριο και οι άγιοι που τιμά η Εκκλησία μας, εκεί που έφθασε και ο εορταζόμενος σήμερα άγιος ένδοξος μεγαλομάρτυς Προκόπιος.
Γιατί πράγματι έφθασε ο άγιος Προκόπιος στην ομοίωση με τον Θεό· και έφθασε αφενός με την εν Χριστώ ζωή και αφετέρου με το μαρτύριο.
Ίσως, βέβαια, τώρα κάποιοι σκέφτονται ποια είναι η σχέση που έχουμε εμείς με τον άγιο μεγαλομάρτυρα Προκόπιο, έτσι ώστε να μιλούμε για συγγένεια των ψυχών. Την αρχική σχέση σας την ανέφερα ήδη· είναι η σχέση της κοινής πνοής του Θεού που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι· είναι η σχέση του κοινού προορισμού όλων των ανθρώπων, να φθάσουμε στον θεό και να επιτύχουμε το «καθ΄ομοίωσιν».
Η δεύτερη σχέση που έχουμε με τους αγίους είναι ο κοινός μας αγώνας εναντίον του αντιδίκου της ψυχής μας, εναντίον του παλαιού ανθρώπου που φέρει ο καθένας μας μέσα του, εναντίον του σαρκικού νόμου που υπάρχει στο είναι μας και αντιστρατεύεται την αγαθή προσπάθειά μας. Η διαφορά μας με τους αγίους είναι ότι αυτοί επέτυχαν ήδη τον στόχο τους, έφθασαν στον προορισμό τους, κατόρθωσαν να καθάρουν την ψυχή τους και τόλμησαν να ομολογήσουν με θάρρος την πίστη τους στον Χριστό.
Και αυτή ακριβώς η επιτυχία τους που τιμάται και προβάλλεται από την Εκκλησία μας με την εορτή της μνήμη τους, είναι αυτή που γεμίζει και μάς που την εορτάζουμε με ουράνια χαρά, ανάλογη με αυτή που αισθανόμαστε όταν κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο επιτυγχάνει ένα στόχο της ζωής του. Δεν χαιρόμαστε γι αυτό; Έτσι χαίρεται η ψυχή μας και με τις μνήμες των αγίων, και η χαρά αυτή είναι κρείττων χαρά, ανώτερη και μονιμότερη από τις επίγειες χαρές.
Ο δεύτερος λόγος που αισθανόμαστε χαρά και ευφροσύνη πνευματική εορτάζοντας και τιμώντας τους αγίους είναι γιατί μάς την προσφέρουν οι ίδιοι οι άγιοι. Όπως, όταν επισκεπτόμαστε το σπίτι ενός συνανθρώπου μας που εορτάζει, συνηθίζεται να μας προσφέρουν κάτι ως ανταπόδοση της επισκέψεώς μας και της τιμής που τους κάναμε, το ίδιο συμβαίνει και όταν επισκεπτόμαστε τον οίκο του εορτάζοντος αγίου, το ναό του. Εμείς ερχόμαστε προσφέροντάς του τα δώρα μας, το κερί που ανάβουμε στην εικόνα του ή το πρόσφορο που φέρνουμε για τη θεία λειτουργία, και ακόμη την τιμητική προσκύνηση της εικόνος ή των ιερών λειψάνων και πάνω απ΄ όλα την αγάπη και τον σεβασμό προς το πρόσωπό του· εκείνος μάς ανταποδίδει την τιμή και την αγάπη προσφέροντάς μας όχι κάτι υλικό και επίγειο, όχι κάτι κοσμικό και προσωρινό, αλλά κάτι άυλο και θείο, κάτι διαρκές και ανεκτίμητο. Μας προσφέρει τη θεία χαρά, η οποία, όπως λέγει και ο ίδιος ο Χριστός, δεν είναι εκ του κόσμου τούτου και γι αυτό «ουδείς αίρει αφ’ υμών».
Αυτή την χαρά και αυτήν την ευφροσύνη πιστεύω ότι αισθανθήκαμε όλοι σήμερα συμμετέχοντας στη θεία λειτουργία επί τη μνήμη του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Προκοπίου και τιμώντας τον άγιό μας.
Και αυτή η χαρά ας μας συνοδεύει, αδελφοί μου, όχι μόνο σήμερα αλλά και σε όλη μας τη ζωή».
