Κάθε που ακούω τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, θαρρώ πως μια απογοήτευση με απόγνωση πλανιέται στην ατμόσφαιρα του κόσμου μας. Δυστυχήματα, συγκρούσεις, οικονομικές κρίσεις, αποτυχίες συνεννόησης, πόλεμοι και μάχες «εγγύς και μακράν». Λες κάποιοι να κατευθύνουν τις ζωές μας από το κακό στο χειρότερο.
Μέσα σ’ αυτή την ακαταστασία κάποιοι συνάνθρωποί μας απολαμβάνουν εγωκεντρικά τη ζωή τους, λες και ζουν σε άλλον πλανήτη, αδιαφορώντας για τα ποικίλα προβλήματα και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η οικογένειά τους, τα κέρδη τους, η εργασία τους, η διασκέδασή τους, η ζωή τους.
Είναι και άλλοι που αγωνιούν, συντρίβονται, αγχώνονται, μελαγχολούν. Δεν βλέπουν πουθενά φως, όλα γύρω και μέσα τους είναι μαύρα, πιστεύοντας ότι ο Θεός εγκατέλειψε τον κόσμο…
Σκέφτομαι πως, αν απομονώσουμε την κάθε περίπτωση, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα στα άκρα, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται τούτο, αφού «τα άκρα είναι εκ του πονηρού».
Το ευαγγέλιο μας λέει ότι ο διάβολος είναι «κοσμοκράτορας». Αυτό σημαίνει ότι το κακό κυριαρχεί στον κόσμο. Ακόμα, μας θυμίζει ότι τα τέκνα του Θεού είναι όπως το προζύμι που «όλον το φύραμα ζημοί», μεταβάλλοντάς το σε ένζυμον άρτον, δηλαδή του δίνει ζωή.
Νομίζω ότι χρειάζεται ως Χριστιανοί να προσευχόμαστε περισσότερο για τον κόσμο, αντί να διαλογιζόμαστε για την πορεία του. Να εμπιστευόμαστε το Σταυρωμένο και Αναστάντα Κύριό μας, που μεταποίησε το θάνατο σε Ζωή αποδεχόμενος την πραγματικότητα της φθοράς, της κακίας, της αδικίας, και απαντώντας με την υπακοή, τη σιωπή, τη θυσία.
Αν δούμε τις όποιες ακαταστασίες και κρίσεις με κριτήρια ανθρωποκεντρικά και λογικά, θα οδηγηθούμε σε απόγνωση. Δεν υπάρχει, αλήθεια, ελπίδα στον κόσμο του παραλόγου και του συμφέροντος. Αν το δούμε με το φακό της πρόνοιας του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», που παιδαγωγεί τα παιδιά Του χωρίς να τα διαλύει, που ξέρει να επεμβαίνει, όταν κάθε ανθρώπινη ελπίδα θα’ χει εκπνεύσει, και που μπορεί να μας μεταφέρει από τον Άδη στο Φως, τότε η ειρήνη δεν θα μας εγκαταλείψει.
Αν η εσωτερική μας κατάσταση είναι όπως όλου του κόσμου, με άγχος και ανασφάλεια, τότε προς τι η πίστη μας στο Χριστό και η σχέση μας με την Εκκλησία; Δεν είναι άραγε χωρίς ουσία και νεκρή η ζωή μας;
Βέβαια, αν είναι αναγκαίο να ζούμε εν Χριστώ αληθινά, δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για τον κόσμο, που χρειάζεται να δει σε μας, τα τέκνα του Θεού του αοράτου, τη ζωντανή ελπίδα και την βεβαιότητα ότι ο Θεός υπάρχει δυναμικά στη ζωή μας ως αγάπη. Γι’ αυτό το όντως έργο ας προσπαθήσουμε, ας προσευχηθούμε, ας το παλέψουμε. «Έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι».
Μέσα σ’ αυτή την ακαταστασία κάποιοι συνάνθρωποί μας απολαμβάνουν εγωκεντρικά τη ζωή τους, λες και ζουν σε άλλον πλανήτη, αδιαφορώντας για τα ποικίλα προβλήματα και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η οικογένειά τους, τα κέρδη τους, η εργασία τους, η διασκέδασή τους, η ζωή τους.
Είναι και άλλοι που αγωνιούν, συντρίβονται, αγχώνονται, μελαγχολούν. Δεν βλέπουν πουθενά φως, όλα γύρω και μέσα τους είναι μαύρα, πιστεύοντας ότι ο Θεός εγκατέλειψε τον κόσμο…
Σκέφτομαι πως, αν απομονώσουμε την κάθε περίπτωση, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα στα άκρα, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται τούτο, αφού «τα άκρα είναι εκ του πονηρού».
Το ευαγγέλιο μας λέει ότι ο διάβολος είναι «κοσμοκράτορας». Αυτό σημαίνει ότι το κακό κυριαρχεί στον κόσμο. Ακόμα, μας θυμίζει ότι τα τέκνα του Θεού είναι όπως το προζύμι που «όλον το φύραμα ζημοί», μεταβάλλοντάς το σε ένζυμον άρτον, δηλαδή του δίνει ζωή.
Νομίζω ότι χρειάζεται ως Χριστιανοί να προσευχόμαστε περισσότερο για τον κόσμο, αντί να διαλογιζόμαστε για την πορεία του. Να εμπιστευόμαστε το Σταυρωμένο και Αναστάντα Κύριό μας, που μεταποίησε το θάνατο σε Ζωή αποδεχόμενος την πραγματικότητα της φθοράς, της κακίας, της αδικίας, και απαντώντας με την υπακοή, τη σιωπή, τη θυσία.
Αν δούμε τις όποιες ακαταστασίες και κρίσεις με κριτήρια ανθρωποκεντρικά και λογικά, θα οδηγηθούμε σε απόγνωση. Δεν υπάρχει, αλήθεια, ελπίδα στον κόσμο του παραλόγου και του συμφέροντος. Αν το δούμε με το φακό της πρόνοιας του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», που παιδαγωγεί τα παιδιά Του χωρίς να τα διαλύει, που ξέρει να επεμβαίνει, όταν κάθε ανθρώπινη ελπίδα θα’ χει εκπνεύσει, και που μπορεί να μας μεταφέρει από τον Άδη στο Φως, τότε η ειρήνη δεν θα μας εγκαταλείψει.
Αν η εσωτερική μας κατάσταση είναι όπως όλου του κόσμου, με άγχος και ανασφάλεια, τότε προς τι η πίστη μας στο Χριστό και η σχέση μας με την Εκκλησία; Δεν είναι άραγε χωρίς ουσία και νεκρή η ζωή μας;
Βέβαια, αν είναι αναγκαίο να ζούμε εν Χριστώ αληθινά, δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για τον κόσμο, που χρειάζεται να δει σε μας, τα τέκνα του Θεού του αοράτου, τη ζωντανή ελπίδα και την βεβαιότητα ότι ο Θεός υπάρχει δυναμικά στη ζωή μας ως αγάπη. Γι’ αυτό το όντως έργο ας προσπαθήσουμε, ας προσευχηθούμε, ας το παλέψουμε. «Έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι».
vatopaidi.wordpress.com
