Ενώ άρχισε το εκκλησιαστικό έτος

Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΑΙΡΟΣ
ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΗ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ!
Το νέο εκκλησιαστικό έτος άρχισε και βρίσκει την πλειοψηφία των ανθρώπων σε μεγάλο ψυχικό αναβρασμό, αφού δεν υπάρχει άλλη αιτία μεγαλύτερη από την ανασφάλεια, που να ευθύνεται περισσότερο για την ψυχική αναστάτωση του αν θρώπου.

Και είναι πια πολλές οι αφορμές σήμερα, που μας δένουν  χειροπόδαρα, αφήνοντάς μας, συγχρόνως, μετέωρους πάνω απ’ την άβυσσο: Εσωτερικές, ενδόμυχες, οι πιο σοβαρές –από τα πάθη και τις αμαρτίες μας– και εξωτερικές, από τις συνθήκες που επικρατούν, με πρώτη την αβεβαιότητα για το αν θα μπορέση κανείς και να επιβιώση ακόμη, μετά την απειλή της οικονομικής Πτωχεύσεως της Χώρας μας.

Ο μετεωρισμός πάνω απ’ την άβυσσο δεν είναι, όμως, πάντα απειλή και όλεθρος! Αρκεί να θυμηθούμε –έστω και τότε– ότι ο Θεός είναι πανταχού Παρών. Και πάνω, και κάτω, και πέρα απ’ την άβυσσο! Είναι πανταχού Παρών και για μας, αν Τον χρειαζόμαστε και αν Τον καλούμε κοντά μας. Αν συνειδητοποιούμε, στον πιο επικίνδυνο μετεωρισμό μας, ότι η πτωχεία μας είναι φτώχεια πολύ βαθειά και εσωτερική. Είναι φτώχεια από Θεό, ανέχεια από Θεό και γι’ αυτό δεν ανεχόμαστε πια ούτε ο ένας τον άλλον μας ούτε την παραμικρή υλική ανέχεια!

Χρειάζεται τώρα, που βρίσκεται ο καθένας μας μετέωρος στην δική του άβυσσο, να κάνουμε λόγια και της δικής μας ψυχής –και όχι μόνο των χειλέων μας– τα Λόγια της Γραφής: «Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί Σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα. Βοήθησον ημίν ο Θεός ο Σωτήρ ημών, ένεκεν της δόξης του Ονόματός Σου. Κύριε, ρύσαι ημάς και ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών ένεκα του Ονόματός Σου, μήποτε είπωσι τα έθνη που εστιν ο Θεός αυτών;»

Είναι καιρός να ωριμάση η ψυχή μας! Να αρχίση να ζη πραγματικά, γιατί οι περισσότεροι συνηθίσαμε να ζούμε φαντα­στικά, θεωρητικά, στο  δικό μας κόσμο, με θεωρία μεν την Αλή­θεια του Θεού αλλά με πράξεις άσχετες και αντίθετες από αυτήν την Αλήθεια!

Λατρεύουμε τον Θεό Ορθοδόξως, αληθινά και γνήσια ως προς το Τυπικό και την Θεολογική ακρίβεια, αλλά, οι περισ­σότεροι από μας, μηχανικά, από συνήθεια, πολλές φορές με παθολογικό ψυχαναγκασμό, χωρίς ουσιαστική πνευματική καλλιέργεια και χωρίς να συμμετέχουμε και να τρεφόμαστε απ’ αυτήν μας την Θεία Λατρεία, ώστε αυτή να μεταστοιχειωθή σε πράξη και πράξεις Ζωής!

Εμείς είμαστε στον όνομα και στον βαπτισμό μας οι Ορθόδοξοι αλλά στην πράξη δεν είμαστε όλοι πραγματικά Ορ­θόδοξοι. Άλλοι, πολλές φορές και αλλόθρησκοι, ζουν περισσότερο από εμάς την Αλήθεια, χωρίς να το ξέρουν, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και βλέπει τις καρδιές τους ότι είναι ευθείς και ειλικρινείς και ζητούν βαθειά μέσα τους αυτό που δεν ξέρουν ότι υπάρχει! Το ζητούν με σφοδρότητα και ο Θεός τους δίνει ζωή από τη Ζωή Του και φως από το Φως Του, για να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν και να αξιωθούν να ζήσουν κοντά Του!

Είναι πανταχού Παρών ο Θεός γιατί υπάρχουν πλάσματά Του στα πέρατα της γης, που μπορεί να μην έμαθαν ακόμη την ακρίβεια του Ευαγγελίου Του αλλά Τον ζητούν. Μπορεί να μη γνωρίζουν ότι Σαρκώθηκε ο Θεός και έγινε άνθρωπος, αλλά η  ύπαρξή τους ποθεί τη Γέννησή Του. Τον ζητούν, όπως οι Αρχαίοι πρόγονοί μας, σαν Άγνωστον Θεόν, όπως ο ένας –από τους Δέκα– ο Σαμαρείτης ιαθείς λεπρός, η Χαναναία, η Σαμαρείτις και τόσοι άλλοι αλλογενείς που δέχθηκαν τις ευεργεσίες Του.

Ένας τέτοιος «αλλογενής» είναι και ο εκ Βραζιλίας πολυτάλαντος άνθρωπος, ο Mario Raul de  Morais Andrade, που γεννήθηκε το 1893 και εκοιμήθη το 1945. Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μουσικολόγος εθνικής μουσικής, φωτογράφος, ιστορικός τέχνης και γλωσσολόγος!

Αυτός, λοιπόν, μας δίνει μαθήματα. Σε μας τους υποτιθεμένους Ορθοδόξους. Μαθήματα ζωής. Μας καλεί να ωριμάσουμε και να μετρήσουμε τα χρόνια που ζήσαμε, κάνοντας τον πνευματικό απολογισμό μας.

Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες της ζωής του, αν ήταν θρησκευό­μενος ή όχι. Στηρίζομαι μόνο σ’ αυτό που μας έχει ειπεί ο Χριστός, ότι από τα λόγια μας θα δικαιωθούμε ή θα καταδικασθούμε. Και αυτού του ανθρώπου τα λόγια, όχι μόνο τον δικαιώνουν αλλά τον καθιστούν και διδάσκαλόν μας.

Μας διδάσκει και μας θυμίζει πνευματικές αλήθειες, που απο­ξενώθηκαν πια από τη ζωή μας – με τέτοια ζωή που κάνου­με(!)– και έμειναν μόνο στο μυαλό μας σαν εγκυκλοπαιδικές πληροφο­ρίες. Μας θυμίζει τον θάνατο και το πόσο κοντά μας βρίσκεται.

Μας καλεί να ωριμάσουμε, χωρίς να μας κάνη κήρυγμα. Με θαυμαστή απλότητα κάνει τον απολογισμό του λέγοντας φωναχτά τις σκέψεις και τις αποφάσεις που πήρε για την υπόλοιπη ζωή του. Αποφάσεις γενναίες, που μας συγκινούν, μας προβλημα­τίζουν και, τολμώ να πω, μας κατανύγουν. Ας τον ακούσουμε:

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθειά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωϊσμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακκούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»!

Αυτές οι σκέψεις και οι αποφάσεις του «αλλογενούς» Αndrade  κάνουν να ηχούν μέσα μας φοβερά τα λόγια του Χρι­στού μας: «Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων, όταν όψησθε τους από Ανατολών και Δυσμών και από Βορρά και Νότου εν τη Βασιλεία του Θεού ...υμάς δε εκβαλλομένους έξω»!

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου

Αριθμ. Τεύχους 110-111