Γιατί λέμε "όχι" στο παιδί; Είναι πολύ ευδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο σωστό "όχι" και στο λάθος; Στο "όχι" εκείνο που μοιάζει μερικές φορές υπερβολικό και αν αφουγκραστούμε καλά τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ότι θα μπορούσαμε να πούμε και ναι μερικές φορές; Αντ' αυτού το όχι βγαίνει από τα χείλη μας σχεδόν σαν αυτόματη αντίδραση χωρίς καν πρώτα να αξιολογήσουμε το παιδικό αίτημα επί της ουσίας. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Η απάντηση δεν είναι μονολεκτική. Άλλες φορές έχει να κάνει οπωσδήποτε με μαθημένη αντίδραση. Μια μαθημένη αντίδραση εκ μέρους του γονιού, ο οποίος έχει συνηθίσει και αναμένει τον εκνευρισμό από την επόμενη αταξία του παιδιού. Αυτό του δημιουργεί πρόσθετο άγχος και εκνευρισμό, ασυνείδητα αποζητά την ησυχία που είχε πριν κάνει παιδιά, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό από το Υπερεγώ. Απωθείται και μετατρέπεται σε εσωτερική ένταση που οδηγεί σε μια διαρκώς επιτεινόμενη νευρωτική διαντίδραση με το παιδί. Οπωσδήποτε βέβαια, δεν είναι η μόνη οπτική γωνία του ζητήματος. Η προσωπική ιστορία του γονιού μπορεί επίσης να εμπλέκεται στο "άδικο όχι" (ας το ονομάσουμε έτσι ποιητική αδεία). Ας υποθέσουμε ότι ένας γονιός από τη δική του παιδική ιστορία έχει μάθει πως ότι κάνει αποτελεί αντικείμενο κριτικής. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό, όταν ο ίδιος θα γίνει γονιός να παρουσιάζει το φαινόμενο του "άδικου όχι" στη σχέση με το δικό του παιδί. Το ίδιο το παιδί δεν αντιλαμβάνεται φυσικά γιατί συμβαίνει αυτό αφού δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι γνώστης της ιστορίας του γονιού του. Και έτσι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει στο φαινόμενο είναι πως το ίδιο είναι ανεπαρκές και τα κάνει όλα λάθος. Είπαμε. Τα παιδιά έχουν το δικό τους απλοϊκό τρόπο να εξηγούν αυτά που βλέπουν. Αυτή η άποψη που εγγράφεται στο παιδί θα οδηγήσει με τη σειρά της στη βαθύτερη πεποίθηση ότι τα παιδιά δεν είναι άξια και ικανά να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Και επίσης ότι για να γίνουν αγαπητά και αποδεκτά από τους γονείς, θα πρέπει να κάνουν αυτό που τους λένε. Αυτό με τη σειρά του, ίσως -ίσως επαναλαμβάνω- οδηγήσει στην ανάπτυξη εξαρτητικών σχέσεων στην ενήλικη ζωή του, όπου θα κάνει τα πάντα για να κερδίζει την αγάπη και την αποδοχή, αλλά εκείνος ο θυμός που ένοιωθε κάποτε που δεν το άφηναν απλά "να είναι", θα συνεχίσει να υπάρχει με όποιες συνέπειες μπορεί αυτό να έχει..
pentapostagma.gr
delfinaki-sunset.blogspot.com
