Για μια ακόμη χρονιά (13η συνεχόμενη) διεξήχθη το Λειτουργικό Συμπόσιο Στελεχών Ιερών Μητροπόλεων. Φέτος οι εργασίες του έλαβαν χώρα από 19 έως 21 Σεπτεμβρίου 2011 στην Τήνο (άριστη η φιλοξενία από τον Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο και τους συνεργάτες του με επικεφαλής τον Αρχιερατικό Επίτροπο Τήνου π. Γεώργιο Φανερό). Δίκαιος ο έπαινος στον Σεβ. Μητροπολίτη Καισαριανής κ. Δανιήλ, Πρόεδρο της Επιτροπής, και τα μέλη που έκαναν ένα συμπόσιο ανοιχτό σε θέσεις και αντιθέσεις πάνω στο μεγάλο ζήτημα των μεταφράσεων στη Θεία Λατρεία. Από τις 15 εισηγήσεις και τις συζητήσεις καταγράψαμε τα εξής:
1. Στην Εκκλησία, όπως και στη ζωή μας, το δύσκολο είναι να μη μείνουμε προσκολλημένοι στην πραγματικότητα που ζούμε εμείς, αλλά να έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα που ζούνε όχι μόνο οι μεγαλύτεροι, αλλά και οι νεώτεροι. Γιατί το δύσκολο είναι να δούμε το μέλλον που έρχεται.
2. Η γλώσσα της Θείας Λειτουργίας δεν είναι αττικίζουσα, για να είναι αδύνατον να κατανοηθεί. Όμως είναι γλώσσα αρχαία. Αυτό το γεγονός και μόνο την καθιστά δυσπρόσιτη σε πολλούς και, ιδιαιτέρως, στους νεώτερους. Δεν θεωρούμε ότι αν αλλάξει η γλώσσα της λειτουργίας και μεταφραστεί στα νέα ελληνικά, θα ξεκινήσουν οι νέοι να έρχονται. Όμως, πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι είναι ποιμαντική ανάγκη η κατανόηση. Κατά τη γνώμη μας ο κύριος λόγος για τον οποίο οι νεώτεροι δεν έρχονται στη λατρεία είναι ότι ενώ η νεανική ηλικία θέλει συνάντηση, παρέα και οικογενειακό κλίμα, η εκκλησιαστική κοινότητα και όχι η λατρεία καθ’ εαυτή δεν λειτουργεί έτσι. Έτσι, ο νέος αισθάνεται μοναξιά εντός του ναού. Η γλώσσα έρχεται ως ένας επιπρόσθετος λόγος, ίσως ως δικαιολογία, για την έλλειψη εκκλησιασμού. Αν στην ενορία υπάρχει ζεστασιά, κοινωνία, συνάντηση του ενός με τον άλλο και ο ιερέας είναι ανοιχτός, τότε το εμπόδιο της γλώσσας ξεπερνιέται ως δικαιολογία για την απουσία από την λατρεία.
1. Στην Εκκλησία, όπως και στη ζωή μας, το δύσκολο είναι να μη μείνουμε προσκολλημένοι στην πραγματικότητα που ζούμε εμείς, αλλά να έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα που ζούνε όχι μόνο οι μεγαλύτεροι, αλλά και οι νεώτεροι. Γιατί το δύσκολο είναι να δούμε το μέλλον που έρχεται.
2. Η γλώσσα της Θείας Λειτουργίας δεν είναι αττικίζουσα, για να είναι αδύνατον να κατανοηθεί. Όμως είναι γλώσσα αρχαία. Αυτό το γεγονός και μόνο την καθιστά δυσπρόσιτη σε πολλούς και, ιδιαιτέρως, στους νεώτερους. Δεν θεωρούμε ότι αν αλλάξει η γλώσσα της λειτουργίας και μεταφραστεί στα νέα ελληνικά, θα ξεκινήσουν οι νέοι να έρχονται. Όμως, πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι είναι ποιμαντική ανάγκη η κατανόηση. Κατά τη γνώμη μας ο κύριος λόγος για τον οποίο οι νεώτεροι δεν έρχονται στη λατρεία είναι ότι ενώ η νεανική ηλικία θέλει συνάντηση, παρέα και οικογενειακό κλίμα, η εκκλησιαστική κοινότητα και όχι η λατρεία καθ’ εαυτή δεν λειτουργεί έτσι. Έτσι, ο νέος αισθάνεται μοναξιά εντός του ναού. Η γλώσσα έρχεται ως ένας επιπρόσθετος λόγος, ίσως ως δικαιολογία, για την έλλειψη εκκλησιασμού. Αν στην ενορία υπάρχει ζεστασιά, κοινωνία, συνάντηση του ενός με τον άλλο και ο ιερέας είναι ανοιχτός, τότε το εμπόδιο της γλώσσας ξεπερνιέται ως δικαιολογία για την απουσία από την λατρεία.
Τη συνέχεια των σκέψεων του π. Θεμιστοκλή μπορείτε να διαβάσετε στη διεύθηνση:
http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2011/09/blog-post_22.html
