Ο απ. Παύλος μπορούσε με πειστικά και ακαταμάχητα επιχειρήματα να παρουσιάσει την πνευματική δύναμη και την ηθική αξία του Ευαγγελίου του Χριστού. Μπορούσε επίσης να καταπλήξει τους ακροατές του με το να παρουσιάσει το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θείας δυνάμεως και εξουσίας του Ιησού. Προτιμά όμως την ατιμία και καταισχύνη του Σταυρού. Και στους Ιουδαίους, που ζητούσαν σημείο, και στους Έλληνες, που ήθελαν φιλοσοφικές αποδείξεις, ο απ. Παύλος προβάλλει τον Εσταυρωμένο. «Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄, 23-24). Αυτή είναι και η διδασκαλία της Εκκλησίας. Εσταυρωμένο θέλει να Τον γνωρίζομε, να Τον πιστεύουμε. Έτσι γυμνό, άτιμο, πληγωμένο, νεκρό τον Κύριο της δόξης. Γιατί; Διότι:
α) Ο Σταυρός Του είναι η υψίστη απόδειξη της αγάπης Του προς εμάς. Και πράγματι. Τι Τον οδήγησε στον Σταυρό; Η αγάπη Του προς τους ανθρώπους, τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Μπορούσε να αποφύγει τον Σταυρό. Να συντρίψει τους εχθρούς Του, τόσα θαύματα έκαμνε και δεν μπορούσε τώρα «παρακαλέσαι τον πατέρα Του και παραστήσει αυτώ πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθ. κστ΄ 53). Αυτό σκανδάλιζε, η αδυναμία τάχα του Σταυρού, τους Ιουδαίους. Δεν το απέφυγε όμως. Επροχώρησε «ως πρόβατον επί σφαγήν» (Πραξ. η΄ 32). Γιατί; Διότι αγαπούσε τον πεσόντα άνθρωπο, ήθελε να σώσει το απολωλός. «Ήλθεν ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ΄ 10). Έτσι ένοχο και ακάθαρτο τον άνθρωπο, που ήταν ανάξιος κάθε αγάπης. «Συνίστησιν την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός ότι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. ε΄ 8). Η αγάπη Τον έκανε να οδηγηθεί στον Σταυρό. Η αγάπη Τον έκανε να προδοθεί, να ραπισθεί, να χλευασθεί, να μαστιγωθεί, να φορέσει το ακάνθινο στεφάνι, να χύσει το πανάγιο αίμα Του, να αποθάνει πάνω στον Σταυρό.
Αν Τον ερωτήσουμε, γιατί Κύριε, βρίσκεσαι σ’ αυτό το κατάντημα; Γιατί σε αγαπώ, θα πει στον καθένα μας. Η αγάπη Μου με έφερε σ’ αυτή τη θέση. Ήσουνα αμαρτωλός και θέλησα να σε δικαιώσω. Ήσουνα ελεεινός και έπρεπε να σε καθαρίσω. Ήσουνα ένοχος και έπρεπε να σε σώσω. Συ ήσουνα ένοχος θανάτου και αντί σου, κηρύχθηκα εγώ ένοχος. Ήσουνα αμαρτωλός και ανέλαβα το χρέος σου να το εξοφλήσω. Με βλέπεις εδώ, ενώ ο θρόνος μου είναι ο ουρανός και η γη υποπόδιο των ποδών Μου. Με βλέπεις καταραμένο και εγκαταλελειμένο, ενώ είμαι ο ευλογημένος Υιός του Θεού. Με βλέπεις ατιμασμένο, ενώ είμαι ο υπερύμνητος Κύριος, ο βασιλιάς της δόξας. Προς χάρη σου όλα τα παθήματα. Προς χάρη σου ο Σταυρός, ο θάνατος, η ταφή, η ανάσταση και η ανύψωσή Μου. Επειδή σε αγαπώ αμαρτωλέ, γι’ αυτό και τόσο σκληρά αποθνήσκω. Και έτοιμος είμαι να αποθνήσκω πάντοτε για σένα. Χιλιάδες φορές να σταυρωθώ, για να σε σώσω. Με αυτό τον θάνατο Μου σε σώζω, σου ανοίγω τις αγκάλες του Θεού. Σε εισάγω στον Παράδεισο. Διότι η αγάπη Μου είναι παντοδύναμη.
β) Πραγματικά η αγάπη του Εσταυρωμένου είναι παντοδύναμη. Αυτή έφερε την συμφιλίωση με τον Θεό Πατέρα. «Εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ. ε΄ 10). Είμασταν εχθροί με τον Θεό, διότι η αμαρτία ήταν, που μας κατέστησε εχθρούς με τον Θεό. Επήλθε λοιπόν η συμφιλίωση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η αγάπη του Εσταυρωμένου το επέτυχε. Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα υπήρχε και Σταυρός. Αυτή έστησε τον Σταυρό. Η Σταυρική θυσία του Κυρίου εξιλέωσε τον Θεό, έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών «προσηλώσας αυτώ τω Σταυρώ» (Κολ. β΄ 14). Και έκανε τους αμαρτωλούς, από εχθρούς φίλους, από ξένους οικείους και παιδιά του Θεού. Αυτό το αδύνατο επέτυχε η αγάπη του Εσταυρωμένου.
Και το αποτέλεσμα; Κατέστησε τον ανάξιο άνθρωπο, ένδοξο πολίτη της βασιλείας του Θεού. Έτσι η δύναμη της αγάπης Του ελκύει τους πάντες. Όταν βρισκόταν στη γη δεν είχε πραγματικούς οπαδούς. Διότι δεν είχε εκδηλωθεί στον μέγιστο βαθμό η αγάπη Του. Από την στιγμή που η αγάπη οδηγεί στον Σταυρό, δια μέσου της καταισχύνης του Σταυρού, ελκύει τους πάντες προς Αυτόν. «Καγώ εαν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιω. ι΄ 32). Και ελκύει τον ληστή, ελκύει τον εκατόνταρχο, ελκύει τους σταυρωτές Του, ελκύει μυριάδες μαρτύρων, ομολογητών, πατέρων. Σύρει οπαδούς Του τα εκλεκτότερα πνεύματα του κόσμου. Σύρει βασιλείς και ηγεμόνες με τους στρατιώτες τους. Σύρει σοφούς και αμαθείς σε μια βασιλεία, την Εκκλησία Του. Και δίδει σε όλους την δύναμη να εξαγιάζονται, να γίνονται εργάτες και δημιουργοί μεγάλων έργων, υψηλών πολιτισμών. Ο απ. Παύλος απολογούμενος σε αρνητές διακηρύσσει: ο Εσταυρωμένος είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία των αμαρτωλών» (Α΄ Κορ. α΄ 24). Πραγματικά δύναμη αγάπης. Αλλά και σοφίας αγάπης, διότι δια του Σταυρού έλυσε η αγάπη του Θεού το πρόβλημα της σωτηρίας των αμαρτωλών.
Ιδιαίτερη χαρά δοκιμάζει ο Κύριος βρισκόμενος στο Σταυρό Του. Διότι ο Σταυρός είναι η λαμπρότερη εκδήλωση της αγάπης Του. Η τελειότερη εκδήλωση της χάριτος Του. Από το ύψος του Σταυρού μας λέγει: Για σένα αποθνήσκω και θα αποθνήσκω στο Ποτήριο της ζωής, σε κάθε Θεία Λειτουργία, για να σου μεταδίδω ζωή και αφθαρσία. Και εμείς εσταυρωμένο να Τον έχουμε και να Τον βλέπομε τον Χριστό μας. Για να ραγίζουν οι πέτρινες καρδιές μας, να θερμαίνονται οι ψυχές μας, να ελκύονται προς τον Σταυρό και την θυσία. Για τον Χριστό, για τον πλησίον να γινόμαστε άνθρωποι της αγάπης. Από την πηγή της χάριτος, να αντλούμε έλεος και χάρη, δύναμη κατά του κακού, δύναμη αγάπης προς εργασία του αγαθού.
Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου
