Μετά από ένα τετραήμερο που προκάλεσε αισθήματα αηδίας και απογοήτευσης σε κάθε Έλληνα η χώρα απέκτησε νέο πρωθυπουργό. Ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου αποχώρησε κατησχυμένος από το Μέγαρο Μαξίμου. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του πολιτικού συστήματος, όπως πριν από δύο χρόνια ο Κώστας Καραμανλής και πολύ χειρότερα. Γιατί δεν είναι μόνο ότι κορόιδεψε τον ελληνικό λαό για να πάρει την εξουσία, με το "λεφτά υπάρχουν" και τα ψέματα που συνέχισε να λέγει έως την αποχώρηση του, δεν είναι μόνο τα τραγικά λάθη του, με τελευταίο το περί δημοψηφίσματος που αναστάτωσε όλο τον κόσμο, είναι οι ανακολουθίες του, η κοροϊδία που αισθάνονταν Έλληνες και ξένοι, η ανικανότητα του να διαχειριστεί την κρίση, η αίσθηση του ότι έπρεπε να του είμαστε ευγνώμονες που ενώ ζούσε και μπορούσε να εργασθεί στο εξωτερικό επέλεξε να έρθει στην Ελλάδα "για να τη σώσει"… Η ευθύνη του κ. Παπανδρέου ιστορικά είναι τεράστια. Η κυβέρνηση του ήταν άδικη στην κοινωνική και οικονομική της πολιτική. Στα δύο και κάτι χρόνια που κυβέρνησε εξαθλίωσε τους αδύνατους οικονομικά και σχεδόν καθόλου δεν έθιξε τους έχοντας και κατέχοντας. Επίσης με τις ενεργειες του διέσυρε τη χώρα και με τα λάθη του την οδήγησε στην χειρότερη κατάσταση που πέρασε μετά την Κατοχή.
Ευθύνη βεβαίως για την ελεεινή κατάσταση στην οποία περιήλθαμε έχουν όλοι όσοι είχαν την ευθύνη της πορείας του τόπου τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η αναλγησία προς τον λαό, που απλά τον ήθελαν συνένοχο, η ασυνειδησία στην επιτέλεση του καθήκοντος και η αναισθησία μπρος στην καταιγίδα είναι τα αισθήματα που κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή. Αμυδρή ελπίδα υπάρχει το σοκ που υφίσταται ο ελληνικός λαός να οδηγήσει σε νέα δεδομένα στην πολιτική μας ζωή. Θετικές ενδείξεις είναι πως το πανίσχυρο πολιτικό σύστημα είναι σε έντονη παρακμή, το ίδιο και οι ισχυρότατες συντεχνίες. Φαίνεται ακόμη πως "οι πατρογονικοί ηγεμόνες" τελειώνουν. Και μειώνονται στο ελάχιστο οι αφισοκολλητές, οι χειροκροτητές και οι φανατικοί των Κομμάτων. Ακόμη πληθαίνουν όσοι κριτικά αντιμετωπίζουν την ενημέρωση της κοινής γνώμης, που έχει περάσει σε επιχειρηματίες. Και αυξάνονται οι αντοχές του λαού έναντι των δημαγωγών της ακροδεξιάς ή της αριστεράς
Όμως για να πραγματοποιηθεί η ελπίδα πρέπει πολιτικοί και λαός να δούμε τα λάθη μας και να αλλάξουμε πορεία, να μετανοήσουμε για όσα κάναμε ή δεν κάναμε. Να αποκτήσουμε άλλα μυαλά από αυτά που είχαμε έως την κρίση. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει πει τη λέξη μετάνοια. Κανένας πολιτικός δεν έχει ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη που διέπραξε και κανένας δεν παραδέχθηκε ότι απέτυχε στο έργο που του ανατέθηκε και γι' αυτό να πει ότι παραιτείται και πηγαίνει στο σπίτι του. Για τον κάθε πολιτικό όλοι οι άλλοι έχουν ευθύνη εκτός από τον ίδιο… Και γνωρίζουμε ότι η κόλαση προέκυψε από τότε που ο άνθρωπος δεν παραδέχθηκε το σφάλμα του και άρχισε τις δικαιολογίες…
Το ίδιο κι εμείς πρέπει να μετανιώσουμε για την "πώληση" της ψήφου μας έναντι ανταλλαγμάτων, για την εξασφάλιση προνομίων για εμάς και τους συγγενείς μας έναντι των αδύνατων συμπολιτών μας, για την εγωιστική μας συμπεριφορά και την έλλειψη φορολογικής συνείδησης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Εμείς αποδεχόμασταν ή ανεχόμασταν τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημαγωγούς. Εμείς εκούσια πέσαμε στην παγίδα του καταναλωτισμού και του να ζούμε με δανεικά, χωρίς να σκεφθούμε αυτό που ο Πλούταρχος γράφει στα "Ηθικά" του, ότι "τους δανειστές τους δημιουργεί η τρυφηλότητα, γιατί χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα…". Και οι δανειστές, συνεχίζει ο Πλούταρχος, " μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν".
Ευθύνες έχουμε όλοι μας, ως υπεύθυνοι πολίτες, έστω και αν το πολιτικό σύστημα μας παγίδευε σε προκατασκευασμένα διλήμματα, με τα οποία απλά επιλέγαμε το, κατά την άποψη μας, λιγότερο κακό… Όμως έπρεπε να βρίσκαμε λύσεις, έπρεπε να αντιστεκόμασταν…Κρίνοντας την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του, που δεν είναι μακριά από τη δική μας, ο Μένανδρος έγραψε πολύ σωστά:
"Αν ο καθένας από μας πρόθυμα πολεμούσε τον άδικο
και συναγωνιζόταν με όλους μαζί
πιστεύοντας πως το αδίκημα πού' γινε στρεφόταν κι ενάντια του
κι αν ο ένας με τον άλλο αρμονικά συνεργαζόταν,
τότε δεν θα πλήθαινε περισσότερο
των φαύλων το κακό στον τόπο μας.
Κι αυτοί όλοι οι αχρείοι, αν το φροντίζαμε μείς
κι εύρισκαν την τιμωρία τη βαριά που τους πρέπει,
ή πάρα πολύ λίγοι θά' μεναν,
ή όλως διόλου θα έπαυαν την κακία τους
στον κόσμο να σκορπούνε ".
Υπάρχει και ο ξένος παράγοντας, αυτός που μας βρήκε αδύναμους σαν χαρακτήρες και έτοιμους να πουλήσουμε τα πολύτιμα πρωτοτόκια μας αντί πινακίου φακής και μας εκμεταλλεύτηκε, μέχρις εξοντώσεως. Αν μπορούσε θα μας πέθαινε, αλλά μας κρατάει στη ζωή για να πληρώνουμε τους τόκους και τα δανεικά. Το 1927 ο Γερμανός θεωρητικός του Κράτους Καρλ Σμιττ έγραψε προφητικά:
[ Ένας οικονομικά θεμελιωμένος ιμπεριαλισμός θα προσπαθήσει φυσικά να επιφέρει μια κατάσταση στη γη, κατά την οποία θα μπορεί να χρησιμοποιεί ανενόχλητα τα μέσα της οικονομικής ισχύος του, όπως αποκλεισμό από πιστώσεις, αποκλεισμό από πρώτες ύλες, καταστροφή ξένων νομισμάτων κ.ο.κ.. Θα το θεωρήσει "εξωοικονομική" βία αν ένας λαός προσπαθήσει να αποφύγει την επίδραση αυτών των "ειρηνικών" μεθόδων….Για την εφαρμογή τέτοιων μέσων δημιουργεί βέβαια ένα νέο ουσιωδώς ειρηνικό λεξιλόγιο, το οποίο δεν γνωρίζει πια τον πόλεμο, παρά μόνο εκτελέσεις, κυρώσεις, εκστρατείες τιμωρίας, διεθνή αστυνομία…Ο αντίπαλος δεν ονομάζεται πλέον εχθρός, αλλά θεωρείται παραβάτης και ταραξίας της ειρήνης…]. Ο ξένος παράγοντας που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δανειστού, όπως τον περιγράφει ο Πλούταρχος.
Στην Ελλάδα η λέπρα του καταναλωτισμού είχε διαπεράσει τον κρατικό τομέα. Οι υπερβολικές προμήθειες, κυρίως πολεμικού και τηλεπικοινωνιακού υλικού, από την αμερικανική και ευρωπαϊκή αγορά χωρίς οποιαδήποτε ορθολογική αντίληψη, η λογική του "Τσοβόλα δώστα όλα", η παραίνεση προς τους κρατικούς παράγοντες προς διαφθορά "εν μέτρω", δηλαδή να παίρνουν χαρτζιλίκια αλλά όχι πάρα πολύ μεγάλα και το βόλεμα στον κρατικό τομέα των εκατοντάδων χιλιάδων κομματικών παιδιών οδήγησε σε ένα δανεισμό αυξανόμενο με γεωμετρική πρόοδο. Αντί να εμπνέει το Κράτος την ανάπτυξη και την ευημερία με τη δημιουργία, και την ιδιωτική πρωτοβουλία κοίμιζε το λαό με το βόλεμα, είτε αυτό ήταν μια θέση στο Δημόσιο, είτε μια επιδότηση, είτε τα δάνεια, οδηγώντας σε ένα ψεύτικο πλουτισμό. Πρέπει να μετανοήσουμε, πρέπει να αλλάξουμε, πρέπει να δείξουμε ότι δεν θέλουμε να είμαστε ραγιάδες. Πρέπει να αποδείξουμε ότι έχουμε δυνατότητες ως λαός και πως η δοκιμασία που περνάμε μας διδάσκει να εργαστούμε περισσότερο, να διεκδικήσουμε μια έντιμη και ευημερούσα Πολιτεία και να ζούμε μια λιτή, αυτάρκη και ολιγαρκή ζωή, χωρίς δανεικά. Αν δεν συμπεριφερθούμε με τον πρέποντα τρόπο όσες ικανότητες κι αν έχει ο νέος πρωθυπουργός δεν πρόκειται να επιτύχει.-
Ευθύνη βεβαίως για την ελεεινή κατάσταση στην οποία περιήλθαμε έχουν όλοι όσοι είχαν την ευθύνη της πορείας του τόπου τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η αναλγησία προς τον λαό, που απλά τον ήθελαν συνένοχο, η ασυνειδησία στην επιτέλεση του καθήκοντος και η αναισθησία μπρος στην καταιγίδα είναι τα αισθήματα που κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή. Αμυδρή ελπίδα υπάρχει το σοκ που υφίσταται ο ελληνικός λαός να οδηγήσει σε νέα δεδομένα στην πολιτική μας ζωή. Θετικές ενδείξεις είναι πως το πανίσχυρο πολιτικό σύστημα είναι σε έντονη παρακμή, το ίδιο και οι ισχυρότατες συντεχνίες. Φαίνεται ακόμη πως "οι πατρογονικοί ηγεμόνες" τελειώνουν. Και μειώνονται στο ελάχιστο οι αφισοκολλητές, οι χειροκροτητές και οι φανατικοί των Κομμάτων. Ακόμη πληθαίνουν όσοι κριτικά αντιμετωπίζουν την ενημέρωση της κοινής γνώμης, που έχει περάσει σε επιχειρηματίες. Και αυξάνονται οι αντοχές του λαού έναντι των δημαγωγών της ακροδεξιάς ή της αριστεράς
Όμως για να πραγματοποιηθεί η ελπίδα πρέπει πολιτικοί και λαός να δούμε τα λάθη μας και να αλλάξουμε πορεία, να μετανοήσουμε για όσα κάναμε ή δεν κάναμε. Να αποκτήσουμε άλλα μυαλά από αυτά που είχαμε έως την κρίση. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει πει τη λέξη μετάνοια. Κανένας πολιτικός δεν έχει ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη που διέπραξε και κανένας δεν παραδέχθηκε ότι απέτυχε στο έργο που του ανατέθηκε και γι' αυτό να πει ότι παραιτείται και πηγαίνει στο σπίτι του. Για τον κάθε πολιτικό όλοι οι άλλοι έχουν ευθύνη εκτός από τον ίδιο… Και γνωρίζουμε ότι η κόλαση προέκυψε από τότε που ο άνθρωπος δεν παραδέχθηκε το σφάλμα του και άρχισε τις δικαιολογίες…
Το ίδιο κι εμείς πρέπει να μετανιώσουμε για την "πώληση" της ψήφου μας έναντι ανταλλαγμάτων, για την εξασφάλιση προνομίων για εμάς και τους συγγενείς μας έναντι των αδύνατων συμπολιτών μας, για την εγωιστική μας συμπεριφορά και την έλλειψη φορολογικής συνείδησης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Εμείς αποδεχόμασταν ή ανεχόμασταν τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημαγωγούς. Εμείς εκούσια πέσαμε στην παγίδα του καταναλωτισμού και του να ζούμε με δανεικά, χωρίς να σκεφθούμε αυτό που ο Πλούταρχος γράφει στα "Ηθικά" του, ότι "τους δανειστές τους δημιουργεί η τρυφηλότητα, γιατί χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα…". Και οι δανειστές, συνεχίζει ο Πλούταρχος, " μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν".
Ευθύνες έχουμε όλοι μας, ως υπεύθυνοι πολίτες, έστω και αν το πολιτικό σύστημα μας παγίδευε σε προκατασκευασμένα διλήμματα, με τα οποία απλά επιλέγαμε το, κατά την άποψη μας, λιγότερο κακό… Όμως έπρεπε να βρίσκαμε λύσεις, έπρεπε να αντιστεκόμασταν…Κρίνοντας την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του, που δεν είναι μακριά από τη δική μας, ο Μένανδρος έγραψε πολύ σωστά:
"Αν ο καθένας από μας πρόθυμα πολεμούσε τον άδικο
και συναγωνιζόταν με όλους μαζί
πιστεύοντας πως το αδίκημα πού' γινε στρεφόταν κι ενάντια του
κι αν ο ένας με τον άλλο αρμονικά συνεργαζόταν,
τότε δεν θα πλήθαινε περισσότερο
των φαύλων το κακό στον τόπο μας.
Κι αυτοί όλοι οι αχρείοι, αν το φροντίζαμε μείς
κι εύρισκαν την τιμωρία τη βαριά που τους πρέπει,
ή πάρα πολύ λίγοι θά' μεναν,
ή όλως διόλου θα έπαυαν την κακία τους
στον κόσμο να σκορπούνε ".
Υπάρχει και ο ξένος παράγοντας, αυτός που μας βρήκε αδύναμους σαν χαρακτήρες και έτοιμους να πουλήσουμε τα πολύτιμα πρωτοτόκια μας αντί πινακίου φακής και μας εκμεταλλεύτηκε, μέχρις εξοντώσεως. Αν μπορούσε θα μας πέθαινε, αλλά μας κρατάει στη ζωή για να πληρώνουμε τους τόκους και τα δανεικά. Το 1927 ο Γερμανός θεωρητικός του Κράτους Καρλ Σμιττ έγραψε προφητικά:
[ Ένας οικονομικά θεμελιωμένος ιμπεριαλισμός θα προσπαθήσει φυσικά να επιφέρει μια κατάσταση στη γη, κατά την οποία θα μπορεί να χρησιμοποιεί ανενόχλητα τα μέσα της οικονομικής ισχύος του, όπως αποκλεισμό από πιστώσεις, αποκλεισμό από πρώτες ύλες, καταστροφή ξένων νομισμάτων κ.ο.κ.. Θα το θεωρήσει "εξωοικονομική" βία αν ένας λαός προσπαθήσει να αποφύγει την επίδραση αυτών των "ειρηνικών" μεθόδων….Για την εφαρμογή τέτοιων μέσων δημιουργεί βέβαια ένα νέο ουσιωδώς ειρηνικό λεξιλόγιο, το οποίο δεν γνωρίζει πια τον πόλεμο, παρά μόνο εκτελέσεις, κυρώσεις, εκστρατείες τιμωρίας, διεθνή αστυνομία…Ο αντίπαλος δεν ονομάζεται πλέον εχθρός, αλλά θεωρείται παραβάτης και ταραξίας της ειρήνης…]. Ο ξένος παράγοντας που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δανειστού, όπως τον περιγράφει ο Πλούταρχος.
Στην Ελλάδα η λέπρα του καταναλωτισμού είχε διαπεράσει τον κρατικό τομέα. Οι υπερβολικές προμήθειες, κυρίως πολεμικού και τηλεπικοινωνιακού υλικού, από την αμερικανική και ευρωπαϊκή αγορά χωρίς οποιαδήποτε ορθολογική αντίληψη, η λογική του "Τσοβόλα δώστα όλα", η παραίνεση προς τους κρατικούς παράγοντες προς διαφθορά "εν μέτρω", δηλαδή να παίρνουν χαρτζιλίκια αλλά όχι πάρα πολύ μεγάλα και το βόλεμα στον κρατικό τομέα των εκατοντάδων χιλιάδων κομματικών παιδιών οδήγησε σε ένα δανεισμό αυξανόμενο με γεωμετρική πρόοδο. Αντί να εμπνέει το Κράτος την ανάπτυξη και την ευημερία με τη δημιουργία, και την ιδιωτική πρωτοβουλία κοίμιζε το λαό με το βόλεμα, είτε αυτό ήταν μια θέση στο Δημόσιο, είτε μια επιδότηση, είτε τα δάνεια, οδηγώντας σε ένα ψεύτικο πλουτισμό. Πρέπει να μετανοήσουμε, πρέπει να αλλάξουμε, πρέπει να δείξουμε ότι δεν θέλουμε να είμαστε ραγιάδες. Πρέπει να αποδείξουμε ότι έχουμε δυνατότητες ως λαός και πως η δοκιμασία που περνάμε μας διδάσκει να εργαστούμε περισσότερο, να διεκδικήσουμε μια έντιμη και ευημερούσα Πολιτεία και να ζούμε μια λιτή, αυτάρκη και ολιγαρκή ζωή, χωρίς δανεικά. Αν δεν συμπεριφερθούμε με τον πρέποντα τρόπο όσες ικανότητες κι αν έχει ο νέος πρωθυπουργός δεν πρόκειται να επιτύχει.-
